Άμεσος, ταξιδιάρικος, αυτοβιογραφικός, ο Δημήτρης Μπαλογιάννης είναι ένας γνήσιος τραγουδοποιός της γενιάς του, από εκείνους που σου γεμίζουν με εικόνες το μυαλό και με ανακουφιστικές μελωδίες την ψυχή.
Γεννημένος στη Λάρισα, βούτηξε μέσα στο όμορφο χάος της μουσικής από μικρός. Το 2008 πρωτοεμφανίστηκε στο Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης με το τραγούδι «Εκείνη Εγώ και η Βροχή» και λίγο αργότερα κυκλοφόρησε τον πρώτο προσωπικό του δίσκο με τίτλο 8 από την ανεξάρτητη εταιρεία του Στάθη Δρογώση, Antelma Music.
Έχει συνεργαστεί με πολλά ονόματα της ελληνικής μουσικής σκηνής, ανάμεσα σε αυτά η Ρένα Μόρφη (για την οποία έχει γράψει και μαζί με τον Φοίβο Δεληβοριά τραγούδια), οι Imam Baildi και η Joanna Drigo.
«Έχω την τάση να ακούω μπασταρδεμένα πράγματα από οποίο είδος κι αν προέρχονται. Μου αρέσουν πολύ οι μίξεις ανάμεσα σε είδη και εκτιμώ πολύ τα τραγούδια που καταφέρνουν να το πετύχουν αυτό με μια ωραία αισθητική».
Βρεθήκαμε ένα βροχερό απόγευμα στη Φωκίωνος και το πρώτο πράγμα που πρόσεξα σε αυτόν είναι ότι πρόκειται για έναν συνεσταλμένο, χαμηλών τόνων άνθρωπο, κάτι που διακρίνεται και μέσα από τα τραγούδια του. Πριν λίγους μήνες κυκλοφόρησε το single «Από Τότε» και πιο πρόσφατα το «Λίγο Νερό», τα οποία συνοδεύονται από δύο πολύ όμορφα video clip και θα περιλαμβάνονται στο επερχόμενο προσωπικό του άλμπουμ που θα έχει τον τίτλο «Γενέθλια» σε παραγωγή και μίξη του Cayetano. Σαν πρωταγωνιστές του πρώτου, καθίσαμε σε ένα τραπεζάκι κοιτώντας τους περαστικούς στον Κυψελιώτικο πεζόδρομο και μιλήσαμε για τις επιλογές του που τον έφεραν ως εδώ, για όσα συμβαίνουν τώρα και όλα αυτά που περιμένει.
https://youtu.be/nDvkX_HSaxk
Δημήτρη πώς ερωτεύτηκες τη μουσική; Μεγάλωσα στη Λάρισα. Μέσα στη Λάρισα. Δυστυχώς δεν έχω καμία επαφή ούτε με την αγροτική ζωή ούτε με τα χωράφια, είμαι ένα κλασικό παιδί της πόλης. Τα καλοκαίρια τα περνούσαμε στον Πλαταμώνα, όπου ερχόταν κι ο θείος με τη κιθάρα του από τη Κύπρο. Έπαιζε συνεχώς μέσα στο σπίτι κιθάρα και ήμασταν 8 άτομα σε ένα σπίτι 50 τετραγωνικών. Άκουγα συνέχεια από τον θείο τραγούδια του Χατζή, του Λοΐζου, της Αρλέτας, του Μπρασένς. Εκεί νομίζω υπήρξε το πρώτο σκίρτημα για τη μουσική.
Πώς βρέθηκες να γράφεις για τον Φοίβο και τη Ρένα Μόρφη; Είναι μια αλυσίδα γεγονότων, από το 2011 και μετά. Είχα έρθει Αθήνα για να ηχογραφήσω το πρώτο μου προσωπικό άλμπουμ στο στούντιο Πράξις του Κώστα Παρίση. Εκεί γνωρίστηκα και με τον Μάρκο Δεληβοριά, έναν εξαιρετικό μουσικό με πλούσια δισκογραφία και στη συνέχεια μέσω ενός σχήματος που ονομάστηκε «Οι Φίλοι του Παβαρότι» γνωρίστηκα με τον Φοίβο Δεληβοριά. Παράλληλα εκείνο τον καιρό η Ρένα Μόρφη έψαχνε ανθρώπους ώστε να χτίσει το πρότζεκτ της Σούλης Ανατολής. Ο Φοίβος με σύστησε στη Ρένα και μαζί με τον Ορέστη Φαληρέα, τον Λάμπη Κουντουρόγιαννη και άλλους τρομερούς μουσικούς δουλέψαμε πάνω στο πρότζεκτ της Ρένας.
Τι θαυμάζεις σε αυτούς; Τι έμαθες από τις συνεργασίες σας; Ο επαγγελματισμός τους νομίζω ότι ήταν το μεγαλύτερο μάθημα. Ειδικά μέσα από την διαδικασία των λάιβ με τη Ρένα έμαθα πολλά. Έπρεπε να βγω στη σκηνή και να παίξω μπροστά σε πολύ μεγαλύτερο κοινό απ’ ότι είχα συνηθίσει και έπρεπε οι άνθρωποι αυτοί να διασκεδάσουν.
Πώς αποφάσισες να βγεις από τη ζώνη ασφαλείας του συνθέτη και στιχουργού και να βγεις μπροστά; Και πώς σου φαίνεται; Ήταν κάτι που είχα κατά νου να κάνω από καιρό. Για διάφορους λόγους όμως το ανέβαλα. Κομβικής σημασίας ήταν η γνωριμία με τον Cayetano που ανέλαβε τη μίξη και την παραγωγή του δίσκου.
Τι μουσικές ακούς; Διακρίνω μια αγάπη για τον Παυλίδη. Σωστά διακρίνεις. Μου αρέσει πολύ η εσωτερικότητα στα τραγούδια του. Τελευταία άκουσα πολλή λάτιν μουσική, αλλά γενικά έχω την τάση να ακούω μπασταρδεμένα πράγματα από όποιο είδος κι αν προέρχονται. Μου αρέσουν πολύ οι μίξεις ανάμεσα σε είδη και εκτιμώ πολύ τα τραγούδια που καταφέρνουν να το πετύχουν αυτό με μια ωραία αισθητική.
Είσαι νοσταλγός ή ταυτίζεσαι με την εποχή σου απόλυτα; Μικρός ήμουν περισσότερο νοσταλγός. Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί να μην γράφουν όλοι τραγούδια σαν των Beatles. Μεγαλώνοντας και ακούγοντας κι άλλα πράγματα βλέπεις τη συνέχεια της μουσικής. Τα είδη και οι εποχές με κάποιο τρόπο συνδέονται και όσο πιο καλά ενημερωμένος είσαι τόσο πιο εύκολα το διακρίνεις.
Το «Από τότε» είναι ένα πολύ ρομαντικό τραγούδι, είσαι γενικά ρομαντικός άνθρωπος; Με ποιους τρόπους το εκδηλώνεις; Αν εννοούμε ρομαντισμό να γυρνάω σπίτι και να κόβω από τον κήπο πάντα ένα κόκκινο τριαντάφυλλο, δεν είμαι καθόλου ρομαντικός. Με αυτή την έννοια δεν θυμάμαι να έχω κάνει κάτι τόσο ρομαντικό. Αλλά μου αρέσουν όντως οι ρομαντικές καταστάσεις. Το τραγούδι «Θα Προτιμούσα», που πολύ ωραία τραγούδησε η Joanna Drigo, περιγράφει όλες αυτές τις καταστάσεις που εγώ θεωρώ ρομάντζα.
https://youtu.be/a4u1W0DIa8k
Είναι όλα τα τραγούδια σου αυτοβιογραφικά; Μέχρι στιγμής τα περισσότερα τραγούδια που έχω γράψει για τον εαυτό μου είναι αυτοβιογραφικά. Δεν μπορώ να το εξηγήσω κάπως αυτό. Υποθέτω πως είναι κάποιος μηχανισμός που μου βγαίνει αυτόματα με το που πάω γράψω στίχο για μένα. Σκοπός μου είναι στο μέλλον να επιχειρήσω και κάτι άλλο που θα ξεφεύγει από αυτό το εξομολογητικό ύφος των στίχων.
Οι συνθήκες που βιώνουμε, η κρίση, η πανδημία, τώρα ένας πόλεμος σε έχουν κάνει να νιώσεις ματαιότητα; Να πεις τι κάνω τώρα ρε παιδί μου. Γράφω τραγούδια γιατί θεωρώ ότι είναι η πιο όμορφη ασχολία που υπάρχει. Είναι μια ανάγκη που δεν προκύπτει απαραίτητα από αυτά που συμβαίνουν στο περιβάλλον αλλά από κάτι πιο εσωτερικό. Από την άλλη αυτά που βλέπουμε να συμβαίνουν είναι δύσκολο να σε αφήσουν ανεπηρέαστο. Αυτή τη στιγμή υπάρχει ένας πόλεμος στην Ουκρανία και κανείς δεν ξέρει πώς θα εξελιχθεί. Ένας πόλεμος γεωπολιτικών συμφερόντων και τα θύματα είναι ο κόσμος που ζει στην Ουκρανία. Είναι σίγουρο πως και η τέχνη θα ακολουθήσει, ειδικά όταν ζούμε τόσο δραματικές καταστάσεις αλλά το πολιτικό τραγούδι καλό είναι να βγαίνει αυθόρμητα κι όχι καταναγκαστικά. Το πιο πρόσφατο δείγμα καλού πολιτικού τραγουδιού που μου έρχεται στο μυαλό είναι «Το νερό των Σταγιατών» του Αλκίνοου Ιωαννίδη. Ένα πολύ όμορφο κομμάτι που αγγίζει ένα θέμα ευαίσθητο και στέκεται με αξιοπρέπεια και καλαισθησία δίπλα στον αγώνα των κατοίκων ενός χωριού.
«Μικρός ήμουν περισσότερο νοσταλγός. Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί να μην γράφουν όλοι τραγούδια σαν των Beatles».
Όταν ονειρεύεσαι για το μέλλον, τι ονειρεύεσαι; Ονειρεύομαι να έχω άπειρο ποιοτικό χρόνο για την κόρη μου και τη μουσική.
Πες μου για τη γνωριμία σου με τον Cayetano. Αρχικά μου έκανε μαθήματα στο Ableton. Ήθελα τότε να μάθω κάποια βασικά γύρω από τη μουσική παραγωγή. Μέσα από τα μαθήματα είδα αυτό που σε έναν βαθμό ήξερα ήδη. Είναι ένας άνθρωπος με μια δική του, ιδιαίτερη προσέγγιση γύρω από τη μουσική. Αυτό δίνει και τον ιδιαίτερο χαρακτήρα σε όλες τις δουλειές του. Εκεί ένιωσα ότι ήταν ο άνθρωπος που χρειαζόμουν για να με βοηθήσει να κάνω το άλμπουμ μου και πράγματι η συμβολή του ήταν καθοριστική.
Και με τη Joanna Drigo; Με τη Joanna γνωριζόμαστε από τα χρόνια της Antelma Music. Είχαμε τότε κυκλοφορήσει και οι δυο τη δουλειά μας μέσα από το label του Στάθη Δρογώση. Έχουμε κάνει πολλή παρέα, πολλές συζητήσεις, έχουμε παίξει πολύ μαζί και η συνεργασία μαζί της προέκυψε εντελώς φυσικά. Η Joanna θα τραγουδήσει και σε ένα τραγούδι του δίσκου με τίτλο «Γενέθλια».
Συνήθως θέλω να βρίσκομαι στη Λατινική Αμερική έχεις πει σε κάποιο άρθρο. Η πρώτη μου επαφή με τη λατινοαμερικάνικη μουσική ήταν όταν ζούσα για ένα διάστημα στη Λισαβόνα και πήγαινα σε ένα βραζιλιάνικο στέκι που συχνά είχε και λάιβ. Εκεί έπαθα το πρώτο σοκ. Οι αρμονίες και οι ρυθμοί που είχαν ακόμα και στα πιο ποπ τραγούδια μου έκαναν τρομερή εντύπωση. Αυτό σιγά-σιγά άρχισε να καλλιεργείται μέσα μου και έγινε έρωτας. Συνέχισα να ακούω και μουσική από τη Κούβα, κυρίως Nueva Trova και μέχρι και σήμερα ακόμα προσπαθώ να ανακαλύψω πράγματα.
Πού θα σε βρει κάποιος όταν δεν είσαι πάνω από τα μουσικά σου; Συνήθως απλά πηγαίνω για τσίπουρο στο μαγαζί ενός φίλου στον Κεραμεικό. Αυτό που μου έλειπε πιο πολύ από τη στιγμή που ήρθα στην Αθήνα ήταν ένα στέκι. Τώρα που έχω αυτό είμαι πολύ καλύτερα. Γενικά αγαπάω το κέντρο. Μπορώ να περιφέρομαι για ώρες στο κέντρο σαν τον τουρίστα. Δεν έχω μεγαλώσει στην Αθήνα και δεν έχω αποβάλλει το αίσθημα του τουρίστα όταν περπατάω. Ούτε που θέλω κιόλας.
Βλέπεις τηλεόραση; Προγράμματα της τηλεόρασης βλέπω μόνο λίγα μέσα από το YouTube. Προσπαθώ να την αποφύγω. Το ίντερνετ δεν γίνεται να το αποφύγω, είπαμε. Μικρός έχω δει πολλή τηλεόραση και μπορώ να πω ότι είμαι επιρρεπής.
Ο δίσκος, στιχουργικά ποια περίοδο και ποια συναισθήματα εκφράζει από σένα; Στιχουργικά έχει όλες τις καταστάσεις κι όλα τα πρόσωπα που υπήρχαν στη ζωή μου τα τελευταία χρόνια. Υπάρχει για παράδειγμα ένα τραγούδι στο οποίο κατηγορώ την πολύ κακή διαίσθησή μου, τη στάση μου στις αποφάσεις και τα διλήμματα. Ένα άλλο, τα «Γενέθλια», που μιλάνε για τη πολύ κακή σχέση που έχω με την ημέρα των γενεθλίων μου. Η σχέση μου με τα γενέθλιά μου είναι τόσο κακή που μέχρι κάποια ηλικία τα γιόρταζα σε λάθος ημερομηνία. Αλλά έχει και τραγούδια για άτομα που αγαπάω όπως η σύντροφος μου ή το βαφτιστήρι μου.
Τα σχέδιά σου; Ετοιμάζουμε ένα ωραίο live στο Μουσικό Κουτί στις 15 Απριλίου. Με αφορμή τον δίσκο και όλη αυτή την τροβαδούρικη διάθεση που θα έχει, θα παρουσιάσουμε μαζί με όλα τα νέα κομμάτια και τα τραγούδια που είχαν την μεγαλύτερη επίδραση στη δημιουργία του δίσκου.
Ακολουθήστε τον Δημήτρη Μπαλογιάννη
ΕΔΩ.
