Έπρεπε να περάσουν είκοσι χρόνια από το καλτ κι αγαπημένο Αντίο Βερολίνο για να ξαναπερπατήσει ένας μοναχικός ήρωας στην καρδιά του Δημήτρη Αθανίτη. Στην έβδομη μεγάλου μήκους ταινία του Invisible, «ένα αστικό γουέστερν με αινιγματικό τίτλο», όπως ο ίδιος το χαρακτηρίζει και όπως όντως είναι, ο Άρης του Γιάννη Στάνκογλου αποφασίζει να λύσει μόνος του τις διαφορές του με την εξουσία. Αδικία. Οργή. Εμμονή. Εκδίκηση. Τα θυμωμένα συναισθήματα γίνονται δίνη στο μυαλό του, δραπετεύουν από το φράγμα της φαντασίας και ξεσπάνε βίαια στην πραγματικότητα της δύσκολης καθημερινότητάς του. Tο γαλάζιο βλέμμα του εξάχρονου γιου του, καταγράφει, αγαπάει, ασυνείδητα κατανοεί… και, ποιος ξέρει, ίσως κάποτε παίξουν εκείνο το ποδόσφαιρο παρέα…
Στις 13 Νοεμβρίου, στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, το Invisible συναντά για πρώτη φορά το ελληνικό κοινό. Στο ταξίδι του προς τις αίθουσες έχει ήδη αποκτήσει τα Βραβεία Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας, Α’ Ανδρικού Ρόλου του London Greek Film Festival και έξι υποψηφιότητες στα σημαντικά ανεξάρτητα Maverick Movie Awards του Λος Άντελες. Και έπεται συνέχεια. Ο δρόμος των φεστιβάλ είναι γνωστός για τον Δημήτρη Αθανίτη όσο και τα στενάκια της Αθήνας, της πόλης που μεγάλωσε, αγάπησε και έχρισε, επώνυμα ή ανώνυμα, πρωταγωνίστρια στις μέχρι τώρα ταινίες του. Γιατί εδώ διαλέγει να πάει λίγο πιο έξω, στη βιομηχανική της ζώνη, στον Ασπρόπυργο, εκεί όπου τα πράγματα και οι καταστάσεις είναι ακόμη πιο τραχιές στην καθημερινή ζωή. Κι αν η ομορφιά της γαλήνιας θάλασσας κι ο ανοιχτός ορίζοντας απαλύνει κάπως την χειμωνιάτικη μουντάδα και την σκληρότητα του αστικού τοπίου, δεν φτάνει για να ηρεμήσει την βαριά ανάσα του ήρωα.
Οι εικόνες, τα ίδια τα πλάνα της ταινίας, μιλάνε από μόνα τους. Και ο Δημήτρης Αθανίτης βάζει τις “λεζάντες”, απαντώντας σε κρυφά ερωτήματα…
«Invisible: αγγλικός τίτλος σε ένα τόσο ελληνικό “τοπίο”; Ήθελα έναν τίτλο χωρίς άρθρο και χωρίς φύλο. Η ταινία δεν αφορά απλά ένα πρόσωπο και την ιστορία του. Αφορά τον ήρωα αλλά και μια κατάσταση κι ακόμη ένα ολόκληρο κοινωνικό και πραγματικό χώρο, ένα περιβάλλον που μπορεί να είναι “αόρατο”. Ο τίτλος αφορά κάτι ευρύτερο από την ιστορία της ταινίας και τον ήρωα της.»
«Διάλεξα τον μικρό Χρήστο Μπενέτση, όπως διαλέγω κάθε ηθοποιό: από το βλέμμα του. Με ενδιαφέρουν βλέμματα που φέρουν έναν κόσμο. Βλέμματα που εκπέμπουν ψυχισμό. Μέσα από το βλέμμα αυτού του παιδιού είδα ότι μπορεί να μεταφερθεί όλη η σχέση με τον πατέρα του, όλα αυτά που ζει, χωρίς να χρειαστεί να πει λέξη.»
«Κοινό στοιχείο σε αυτή την ταινία με τις προηγούμενες μου, η ίδια αντίδραση στην εξουσία. Η ίδια προσπάθεια των ηρώων μου να καθορίσουν και να βρουν οι ίδιοι, το μονοπάτι της ζωής τους. Και φυσικά υπάρχει ένα έμμεσο πολιτικό σχόλιο που υπάρχει και σε ταινίες μου όπως το 2000+1 Στιγμές, Η Πόλη των Θαυμάτων, ακόμη και στο Καμιά Συμπάθεια για τον Διάβολο. Στις δύο πρώτες έριχνα μια πλάγια, αποδιαρθρωτική ματιά στην ιδανική εικόνα του Μιλένιουμ και της Ελλάδας των Ολυμπιακών Αγώνων, τότε που από παντού χτιζόταν μια επίπλαστη ευφορία. Ο Διάβολος μιλούσε για μια μελλοντική Αθήνα, που σήμερα είναι παρούσα.»
«Πως είναι να κάνεις μια ταινία σε μια χώρα εν ώρα και εν μέσω κρίσης; Πολύ δύσκολο αλλά και βαθιά απελευθερωτικό!»
Πρόγραμμα Προβολών: Αίθουσα TONIA MARKETAKI (Αποθήκη Δ – Προβλήτα) Παρασκευή 13 Νοεμβρίου, ώρα: 19:30 | Σάββατο 14 Νοεμβρίου, ώρα: 15:00. Σκηνοθεσία: Δημήτρης Αθανίτης // Σενάριο: Γιώργος Μακρής, Δημήτρης Αθανίτης // Φωτογραφία: Γιάννης Φώτου // Σκηνικά-Κοστούμια: Στέλλα Κάλτσου // Μοντάζ: Σταμάτης Μαγουλάς // Ήχος: Μιχάλης Σαριμανώλης // Μουσική: Papercut // Διεύθυνση παραγωγής: Θανάσης Μπουρλιάσκος. Παραγωγή: DNA Films, Prosenghishi Ltd με την υποστήριξη του ΕΚΚ, σε συμπαραγωγή με Studio Icona και Dacos EE // Παραγωγοί: Δημήτρης Αθανίτης, Πάνος Παπαδόπουλος // Συμπαραγωγοί: Διαμαντής Καραναστάσης, Δημήτρης Γαλανόπουλος. Πρωταγωνιστούν: Γιάννης Στάνκογλου, Μενέλαος Χαζαράκης, Εύα Στυλάντερ, Κόρα Καρβούνη, Χρήστος Μπενέτσης, Νικολίτσα Ντρίζη, Κώστας Ξυκομηνός
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΘΑΝΙΤΗΣ – Φιλμογραφία: 1994 Αντίο Βερολίνο // 1997 Καμιά συμπάθεια για τον διάβολο // 1999 Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας // 2001 2000+1 στιγμές // 2005 Η πόλη των θαυμάτων // 2008 Μαντόνα καλεί Φασμπίντερ (μμ) // 2012 Τρεις μέρες ευτυχίας // 2015 Invisible
