Ο Φιλίπ Πετί περπατάει, ξαπλώνει, τρέχει πάνω σε ένα σχοινί που ενώνει τους ολοκαίνουργιους Δίδυμους Πύργους, τα ψηλότερα κτίρια του πλανήτη. Είναι 7 Αυγούστου 1974 και ολόκληρη η Νέα Υόρκη περνάει το πρωϊνό της κοιτάζοντας προς τον ουρανό. Ο πολυβραβευμένος Κόλουμ ΜακΚαν ξεκινάει από αυτό το πραγματικό περιστατικό και χτίζει γύρω του ένα σπαρακτικό ψυχογράφημα της πόλης: είναι ένας ιδιαίτερος φόρο τιμής στην 11η Σεπτεμβρίου από έναν Δουβλινέζο που μετανάστευσε στο Μεγάλο Μήλο.
Το αδιανότητα παράτολμο εγχείρημα του σχοινοβάτη στην κυριολεξία παγώνει τον χρόνο στο κέντρο της πιο διάσημης πόλης του πλανήτη. Η επιτυχία του είναι μια ακτίνα ελπίδας και άγριας ευτυχίας στη μέση μιας τραγικής εποχής για την Αμερική: είναι τα χρόνια που η χώρα έρχεται αντιμέτωπη με τις συνέπειες της μεγάλης ήττας της στο Βιετνάμ, ενώ ταυτόχρονα οι μεγαλουπόλεις της γκετοποιούνται υπό το βάρος της εγκληματικότητας και των ναρκωτικών.
Σε αντίθεση με τον νεαρό σχοινοβάτη που ζει την πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής του, οι υπόλοιποι ήρωες του βιβλίου βιώνουν τα χαμηλότερα σημεία τους: οι μητέρες νεκρών στρατιωτών που προσπαθούν να συνεχίσουν, οι πόρνες του γκέτο που μαραζώνουν από την ηρωϊνη, ο κοσμοκαλόγερος που προσπαθεί να βρει την πίστη του βοηθώντας τις πόρνες και τους ηλικιωμένους της γειτονιάς του, ο δικαστής που ήθελε να αλλάξει τα πράγματα στη δικαιοσύνη αλλά το χάος τον κατέβαλε.
Το κείμενο του ΜακΚαν μοιάζει με τους υπερ-ρεαλιστικούς ζωγραφικούς πίνακες που είναι πιο πραγματικοί ακόμα και από τις φωτογραφίες. Έχει καταδυθεί στις ζωές και τις ψυχές των ηρώων του, όπου η απελπισία κυριαρχεί ολοκληρωτικά. Τους περιβάλει με αγάπη, αλλά δεν ψάχνει τρόπο για να τους λυτρώσει. Ασφυκτικό αλλά αληθινό, το «Κι Άσε Τον Κόσμο Τον Μεγάλο Να Γυρίζει» λάμπει ως διαμάντι στο βούρκο.
Τέλος, σπανιότατα αγγίζω το θέμα της μετάφρασης, καθώς είναι μια εξαιρετικά δύσκολη δουλειά που αξίζει κάθε ελαφρυντικό. Εδώ όμως θα επιμείνω, καθώς υπάρχουν ατοπήματα που δείχνουν επιδερμική προσέγγιση στην αμερικάνικη πραγματικότητα που περιγράφει ο ΜακΚαν. Το διάσημο – ακριβώς λόγω της λογοτεχνίας – Greyhound λεωφορείο δεν είναι «κοκκαλιάρικο σκυλί»(!), ο νταβατζής δεν μπορεί να είναι «μπάρμπας» αλλά π.χ. «μπαμπάκας», η Motown είναι περίφημη δισκογραφική που χαρακτήρισε την σύγχρονη μουσική και όχι ένα συγκρότημα.
