Αν το σκεφτείτε προσεκτικά, στην τυπολογία των μουσικών ανασκοπήσεων που δημοσιεύονται υπό μορφή λιστών με το που μπαίνει ο Δεκέμβρης υπάρχει μια θέση για ένα dance άλμπουμ που για κάποιο λόγο μοιάζει να συγκινεί το indie ακροατήριο. Γυρνώντας πίσω θα βρούμε τον electropunk όλεθρο του Vitalic OK Cowboy (PIAS, 2005) να ματώνει τα ηχεία ανθρώπων που δεν περνούσαν την εβδομάδα τους με το βασανιστικό ερώτημα «σε ποιο club θα πάω το Σαββακύριακο;».
Πιο πρόσφατα, μπορούμε να σημειώσουμε την επιτυχία των δίσκων του The Field (ειδικά του ντεμπούτο From Here We Go Sublime, Kompakt, 2007) και σίγουρα τον περσινό θρίαμβο του John Talabot fIN (Permannent Vacation, 2012) που –μην πάμε μακριά- βρήκε μέχρι και ραδιοφωνικό μονοπάτι στην χώρα μας, χώρια την επίσκεψη του σε δυο φεστιβάλ μέσα σε 3 μήνες. Παραδοσιακά, η λίστα με τα «καλύτερα της χρονιάς» που δημοσιεύεται πρώτη είναι της Rough Trade. Στο νο.4, φέτος, βλέπεις Daniel Avery – Drone Logic (Phantasy Sound).
Μήπως ο 28χρονος καλεσμένος του YesItDoes!SureItDoes!! στο μίνι φεστιβάλ που διοργανώνεται παρέα με το Plissken (κι έτερη καλεσμένη την καθόλου άσχημη Xosar) αυτήν την Παρασκευή 6/12 είναι ο επόμενος κρίκος; Έχει τα εύσημα του «πατριάρχη» Andrew Weatherall, κυκλοφόρησε το ντεμπούτο του στη δισκογραφική του Erol Alkan κι επίσης κατά τη διάρκεια της χρονιάς δεν ασχολήθηκαν μαζί του μόνο εξειδικευμένα στη dance μέσα, αλλά αντίθετα του αφιέρωσαν μερικές πολύ καλές κουβέντες τα Pitchfork και τα Quietus αυτού του κόσμου.
Δεν του αρέσει και πολύ αυτή η indie friendly ταμπέλα. «Είναι πολύ cool το πόσο διαφορετικά αντιλαμβάνονται τον δίσκο άνθρωποι με διαφορετικό μουσικό υπόβαθρο. Όμως το “φιλικός προς το indie” είναι κάπως επικίνδυνος όρος, γιατί θεωρώ ότι έχω φτιάξει ένα club/techno άλμπουμ και σίγουρα δε με ενδιέφερε να αναμείξω “rock and rave” στην κατασκευή του. Ήθελα να δημιουργήσω κάτι που θα ακούγεται ως σύνολο και είμαι πολύ ευχαριστημένος από όλη αυτή τη θετική υποδοχή».
Στην Αθήνα δε θα παίξει live. Θα μιξάρει δίσκους, προφανώς και δικα του tracks ή remixes. Για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά στην Αθήνα («φοβερός κόσμος και, φίλε, φαγητό – ατέλειωτο φαγητό»), αφού το YID αυτί τον είχε εντοπίσει πριν γίνει ο χαμός με το ντεμπούτο (είχε βεβαία επιμεληθεί τέτοια εποχή πέρυσι το FABRICLIVE #66). Η φήμη που τον ακολουθεί ως DJ φέρει τον επιθετικό προσδιορισμό «απρόβλεπτος». Πως βρίσκει την ισορροπία ανάμεσα σε αυτό που θέλει να προτείνει μουσικά και σε εκείνο που θέλει να ακούσει ο κόσμος; «Πρέπει να λαμβάνεις υπ’ όψη σου και τα δύο. Μου αρέσει να κλείνομαι για δυο ώρες σε έναν ιδιαίτερο κόσμο που δημιουργούν οι αγαπημένοι μου DJs γιατί εμπιστεύομαι ότι έχουν καλούς δίσκους μαζί τους και ότι ξέρουν πώς θα κρατήσουν το ενδιαφέρον αμείωτο. Το να κάνεις το κοινό να σηκώσει τα χέρια ψηλά για 5 δευτερόλεπτα είναι το ευκολότερο πράγμα στον κόσμο – οποιοσδήποτε μπορεί να το κάνει. Χρειάζεται όμως να πηγαίνεις βαθύτερα». Κρατήστε την τελευταία φράση – κλειδί και ταιριάξτε την με την Αθήνα, την «πόλη των 1000 DJs».
Τι έχει όμως περισσότερο σημασία, επιμένω. Η επιλογή των κομματιών, η δεξιοτεχνία στο mixing, μήπως το format; Κατά τη γνώμη μου δεν ασκεί την ίδια γοητεία/επιρροή η εικόνα ενός DJ που παίζει με βινύλια κι ενός που χρησιμοποιεί μόνο το Mac. «Ο καλός DJ παίζει καλούς δίσκους. Τόσο απλά», είναι η άποψή του. «Το format δεν έχει σημασία, έχω ακούσει απίστευτα βαρετούς “vinyl only” DJs. Το θέμα είναι να φτιάχνεις ατμόσφαιρα». Ωραία, δώσε ονόματα τότε κύριε Daniel. «Είδα στα 17 μου τον Richard Fearless των Death In Vegas και δε θα ξεχάσω πως στο τέλος ενός φανταστικού electronica set έπαιξε Spacemen 3 και My Bloody Valentine, χωρίς να μοιάζουν καθόλου παράταιρα. Έπαθα την πλάκα μου κι αφιερώθηκα στον κόσμο της εναλλακτικής χορευτικής μουσικής. Από εκεί κι έπειτα, το ίδιο συναίσθημα μου έχουν προκαλέσει κατά καιρούς ο Weatherall, o Erol Alkan, o Michael Mayer, o Ewan Pearson και άλλοι».
Ποιο είναι το killer track που κουβαλάει μαζί του αυτήν την εποχή (και προφανώς θα ακούσουμε στην Αθήνα); «Τώρα τελευταία είναι το Baikal – Why Don‘t Ya? (Ripperton Remix – Dixon Edit) . Πολύ καλός ο Riiperton, αλλά ο Dixon ξέρει πώς να κάνει τα πράγματα να λειτουργούν στο dancefloor. Από τους καλύτερους που υπάρχουν εκεί έξω, σήμερα». Το δικό του άλμπουμ είναι στ’ αλήθεια πολυεπίπεδο, αλλά αν από κάτι κινδυνεύει η χορευτική μουσική πια είναι η βαρεμάρα που προκαλείται από τις αμέτρητες πανομοιότυπες παραγωγές. Συμφωνεί. Κι επαυξάνει. «Υπάρχει πολύ κακό staff, όντως. Ο ένας παραγωγός μιμείται τον άλλον και όλοι μαζί φτιάχνουν “ασφαλή” μουσική. Σίγουρα με ικανοποιεί να βλέπω τον εαυτό μου ως outsider, δεν προσπαθώ να ανταγωνιστώ μαζί τους αλλά να κρατήσω το δικό μου ύφος».
Για το τέλος φυλάξαμε λίγη νοσταλγία. Το στυλ του Avery πατάει σε διάφορες περιοχές, αλλά αν μπορούσε να τηλεμεταφερθεί που θα πήγαινε; Στο Paradise Garage με τον Larry Levan τον χειμώνα του 1979; Σε μια παλιά αποθήκη του Σικάγο το καλοκαίρι του 1983 που γεννήθηκε το house; Μήπως στις αρχές του 1987 στη motor city του Ντιτρόιτ παρέα με τους φουτουριστές του techno; Θετω και βρετανικές επιλογές στη διάθεσή του: Το Καλοκαίρι της Αγάπης του 1988 ή ίσως η Hacienda στο Μάντσετσερ κάποια χρόνια νωρίτερα; «Δύσκολο πολύ αυτό τώρα. Νομίζω βέβαια πώς το Ντιτρόιτ θα ήταν πολύ ιδιαίτερο μέρος εκείνη την εποχή. Κι από την άλλη για φαντάσου να ακούς για πρώτη φορά το “Voodoo Ray” στη Hacienda! Αλλά, ας μην κοιτάμε πίσω, ας φτιάξουμε κάτι σπουδαίο τώρα».
Κι αν έπρεπε να διαλέξει το δικό του κομμάτι από κάθε δεκαετία, ξεκινώντας από τα 70s, για να τον καταλάβουμε καλύτερα. Ορίστε, οι επιλογές του:
80s – My Bloody Valentine – “Slow”
90s – Björk – “Hyperballad”
00s – Oni Ayhhun, OAR003-B
10s – Four Tet – “Love Cry”
Ό, τι και να λες κύριε Avery μια χάρα περίπατο τα έχεις τα indie kids…
Yes it does!! Sure it does!! & Plisskën Festival present: Daniel Avery, Xosar (στη φωτό ακριβώς από πάνω) και support dj Sets by Bad Spencer & The Dreamer. Παρ. 6/12, The Hub, Αλκμηνης 5, Κ. Πετράλωνα, είσοδος €6
