Φωτογραφία: Χρίστος Χατζηστυλιανού (Phototellers).
H Popaganda αναδημοσιεύει το αφιέρωμα για την Ημέρα Ποίησης 2016 από τον Ορίζοντα, το πολιτιστικό ένθετο της κυριακάτικης Χαραυγής, εφημερίδας της Κύπρου, και ρίχνει με την σειρά της ποιήματα Κυπρίων στον ορίζοντά μας. Μια εικόνα της κυπριακής ποίησης του σήμερα, 22 Κύπριοι ποιητές με 22 ποιήματα στις στήλες του ένθετου, «χωρίς άλλα φτιασίδια», όπως λένε και οι επιμελητές του αφιερώματος, «ποιήματα για να αναμετρηθούν με το εφήμερο μιας εφημερίδας, με το γύρισμα των σελίδων ένα πρωινό Κυριακής, δίπλα από ειδήσεις, δηλώσεις και ρεπορτάζ. Είναι εποχή για ποίηση, αναρωτιόμαστε κοιτάζοντας γύρω μας και απαντούμε “ναι”, χωρίς να μπορούμε να το εξηγήσουμε περισσότερο».
Συμμετέχουν οι ποιητές: Στέλλα Βοσκαρίδου, Λεωνίδας Γαλάζης, Αλεξάνδρα Γαλανού, Λεύκιος Ζαφειρίου, Senem Gökel, Ντίνα Κατσούρη, Gürgenç Korkmazel, Πάμπος Κουζάλης, Άννα Κουππάνου, Βάκης Λοϊζίδης, Ευφροσύνη Μαντά-Λαζάρου, Λίλη Μιχαηλίδου, Γιώργος Μολέσκης, Ρωξάνη Νικολάου, Κωνσταντίνος Παπαγεωργίου, Μιχάλης Παπαδόπουλος, Jenan Selçuk, Στέφανος Σταυρίδης, Νένα Φιλούση, Βασίλκα Χατζήπαπα, Χρίστος Χατζήπαπας, Γιώργος Χριστοδουλίδης.
ΠΟΛΕΙΣ ΜΕ ΧΙΟΝΙ
Κοιτάζεις διαρκώς το πρόσωπό της
περνούν εικόνες μιας άλλης εποχής ασπρόμαυρες
σε τρένα και σταθμούς
πόλεις με χιόνι με κρύο και καμινάδες στην ομίχλη
οι προβολείς καθώς πέφτουν στο πρόσωπό της
σ’ αφήνουν έκθετο στο φως και συ κοιτάς το χειμωνιάτικο παλτό
με το ’να χέρι στην αριστερή τσέπη
τα μάτια τριγωνικές σχισμές και βαθυγάλανα
στους δρόμους γύρω ένας αγέρας της σηκώνει τα μαλλιά
τα σιάχνει με τ’ άλλο χέρι καθώς φυσάει μεσ’ στη νύχτα
όπως τότε στο επαρχιακό ξενοδοχείο με τα σπασμένα παράθυρα
ήταν χειμώνας πάλι κι ο τυφλός υπάλληλος ρωτούσε τι ώρα είναι
την κοιτούσες χρόνια αδέξιος κι ερασιτέχνης του έρωτα
στα μάγουλα στα φρύδια στο λαιμό κι ύστερα έφευγες
στις μύτες των ποδιών
ό,τι μένει απ’ τη μορφή της
λύπη του έρωτα
μέσα στη νύχτα η ομορφιά της
Λεύκιος Ζαφειρίου
ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ
Εκεί στο Μενεού
θα βρίσκομαι πάντα
ένα βήμα μπροστά από σένα
καθώς θα προχωράς στο μονοπάτι
που οδηγεί στο γνωστό παγκάκι.
Θα πρέπει να σε προστατέψω
από τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες της γειτονιάς
που μπορεί να είναι οι γείτονες,
οι επισκέπτες ή και άλλοι φιλοξενούμενοι.
Θα πρέπει να φτάσεις
πνευματικά ανέπαφος στο παγκάκι
για να εξαντλήσεις εκεί
όλες σου τις δυνάμεις,
τους στοχασμούς
και τα οράματα.
Και όταν θα είσαι έτοιμος
θα καλέσουμε τους φίλους
για ουζομεζέδες.
Ντίνα Κατσούρη
Ben Cauchi, The Moorings #1, 2011, wet-collodion σε φύλλο ακρυλικού, 20 Χ 25 εκ.
KEATS’ HOUSE
Trenimden önce
bir kızıl gerdan şakıdı
Keats bahçesinde
Senem Gökel
KEATS’ HOUSE
Πριν το τρένο μου
κελαήδησε ένας κοκκινολαίμης
στον κήπο του Keats
Senem Gökel
Μετάφραση από τα τουρκικά: Αhmet Yıkık
WHALE–WATCHING
Ξαμοληθήκαμε στ’ ανοικτά
για να δούμε τις φάλαινες
αλλά εκτός απ’ τα κύματα
τίποτ’ άλλο δεν κουνούσε την τσίπα
του Ατλαντικού.
Όταν κρύωσα μου ‘δωσες το πλεκτό σου
και δεν ξέρω,
ήταν που ‘ταν τόσο μαλακό,
ή μήπως που μύριζε τ’ άρωμά σου,
σκέφτηκα πως θα ‘πρεπε να σ’ ακολουθήσω στη Γενεύη.
Δεν ήρθα.
Μ’ όλες τις ζωές που δεν έζησα
κι όλες τις φάλαινες που εν τέλει δεν είδα
έχω φτιάξει φωτογραφικό άλμπουμ.
Φταίω εγώ που ‘ναι πιο χοντρό
απ’ το άλμπουμ της ζωής μου;
Κωνσταντίνος Παπαγεωργίου
ΕΚΛΟΓΕΣ ΣΤΗ ΣΥΡΙΑ
Θα κληθούν να ψηφίσουν
Άπαντες!
Σε στεριά
οι καταπλακωμένοι σε ερείπια
πυρπολημένοι
κομματιασμένοι.
Σε θάλασσα
καρδιές πνιγμένων
σε πλοκάμια ζωσμένες
χιλιάδων χταποδιών.
Παιδιά με μάτια
απ’ τα ψάρια
ρουφηγμένα.
Άσαρκοι
ένοικοι
θαλασσινών σπηλιών.
Σε σταυροδρόμια
διάτρητοι από σφαίρες
λογχισμένοι
από πειρατικό μαχαίρι.
Δια παντός κρεμασμένοι
σε συρματοπλέγματα συνόρων.
Έμβρυα
σπλάχνων ξεραμένων.
Σύζυγοι χωρίς γυναίκες
παιδιά χωρίς μανάδες
μανάδες με χαμένα παιδιά.
Κι όλοι –
ξυλιασμένοι από καιρό
που κολυμπούν ελεύθερα
στα γαλάζια νερά της Μεσογείου.
Γυναίκες, κορίτσια
σκλάβες του έρωτα
σε σκηνές καταυλισμών.
Σακατεμένοι γέροι
και γριές
εκλιπαρώντας λήθη.
Όλοι μα όλοι
θα ψηφίσουν
και θα επέλθει
Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
των αποδεκατισμένων.
Βασίλκα Χατζήπαπα
ΕΝΑΣ ΚΑΙΝΟΥΡΙΟΣ ΦΙΛΟΣ
Λεβέντης
μέσα στην
ασυνταξία των έξι χρόνων
που δεν κατόρθωσε
να πνίξει τη φωνή του
μάχεται
να σταθεί
στις οπλές της νέας γλώσσας.
Συνθέτει
το βάσανο και την ελπίδα
της μετακίνησης.
Ασύντακτα
δεν θα μείνουν τα παιδικά χρόνια.
Σπάζουν οι γλώσσες
να κατοχυρωθεί
το δικαίωμα στο παιχνίδι
για τα παιδιά που μετακινούνται.
Βάκης Λοϊζίδης
ΩΔΗ ΣΤΟ ΨΕΜΑ
Κλαίνε οι κάμποι κλαίνε τα βουνά
τον ήλιο που βυθίζεται στο ψέμα
τη μέρα που λικνίζεται
σαν να ‘τανε θεά
τη νύχτα που στολίζεται
μόνο για τους καθρέφτες
τις στιγμές που πέφτουν χορεύοντας
στο πηγάδι της μνήμης
(λες και θα γύριζαν ποτέ στο φως
ξανά με το σφρίγος της νιότης)
την ένοχη σιωπή που βυθίζεται
στο τέλμα των ονείρων μας
το ψέμα που φουντώνει και μας πνίγει
τη λήθη που μας διπλώνει και μας τυλίγει.
Λεωνίδας Γαλάζης
DÜZENİN EN SON İFADESİ
Ahmet’e
Ne türk ne urum ne İngiliz
piçik hepimiz
(kopsun içinde galsın kökümüz)
Bir çıngı yer için
onca fasariya…
Adanın üstünde değil
altındadır barış
Gelin gelin, siz da gelin,
toprag çog burda
hepimize yer var altında
Gürgenç Korkmazel
Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ
Στον Άχμετ
Ούτε Τούρκοι ούτε Ρωμιοί ούτε Άγγλοι
Όλοι είμαστε νόθοι
(Να κοπούν οι ρίζες μας, να μείνουν μέσα)
Τόση φασαρία
Για έναν τόσο δα μικρό τόπο
Η ειρήνη δεν βρίσκεται πάνω απ’ το νησί
Είναι από κάτω
Ελάτε, ελάτε τζ’ εσείς
Το χώμαν έν’ πολλύν δαμαί
Κάτω υπάρχει χώρος για όλους
Gürgenç Korkmazel
Μετάφραση από τα τουρκικά: Αhmet Yıkık
Ο ΠΡΩΤΟΣ ΣΤΙΧΟΣ
Μια φορά κι ένα καιρό
ήταν ένα ποίημα
με απαιτήσεις, φιλοδοξίες
και υψηλές προδιαγραφές.
Θα μιλούσε για γεγονότα
ιστορικά – ευρυμαθής ο ποιητής.
Θα ταξίδευε σε χώρες της Ασίας.
Θα ήταν στολισμένο με λέξεις πλουμιστές
και στις αποσκευές του
αισθήματα, δύσβατα νοήματα
και υψιπετή ιδεώδη.
Θα είχε αφιέρωση
σε ανθρώπους των γραμμάτων,
της επιστήμης,
ακόμη και πολιτικούς.
Θα έψαχνε μετά να εκτεθεί
σε ποιητικά, ανθολογίες, συλλογές
ή έστω σε μια εφημερίδα
στα «λογοτεχνικά».
Κι όμως το ποίημα αυτό
δεν γράφτηκε ποτέ.
Από ότι λένε, ο πρώτος
στίχος του αρνήθηκε
να γεννηθεί,
προτίμησε για πάντα
τη μήτρα της σιωπής.
Αλεξάνδρα Γαλανού
Άννα Κακουλλή, Άτιτλο, 2008, μελάνι σε χαρτί.
ΑΝΑΜΝΗΣΗ
α) να φωνάζω ακόμα κι αν δεν κρυώνω τον Θεό ακόμα κι αν δεν έχω Θεό, σε κλειστά δωμάτια και να γυρίζει πίσω η φωνή μου να με χτυπάει αλύπητα, Θεέ μου πάρε πίσω τον χειμώνα σου δεν αντέχω άλλο να κρυώνω β) στην πολίχνη που διορίστηκε ο πατέρας μετά τον πόλεμο όλες οι νύφες είχαν πράσινα μάτια ή πράσινη σκιά, πήγαινα σ’ όλους τους γάμους, έραβαν σταυρούς στα κρεβάτια, άνδρες ωραίοι χόρευαν κρατώντας το στρώμα και γελούσαν, μια νύφη έκλαιγε πιο πολύ από τις άλλες γιατί i. θυμόταν τον πόλεμο ή i i. δεν ήθελε τον άντρα που θα παντρευόταν ή i i i . δεν ήθελε τίποτε κι έκλαιγε πολύ γ) απώλεια αντικειμένων, μικρά πράγματα, χρυσό σταυρουδάκι, βραχιόλι του νονού, κούκλα-μωρό, ελέφαντας ύπνου, ΟΥΡΛΙΑΖΕΙ, αόρατος κόσμος παραταγμένος απ’ έξω, ο θεός και οι θεοί του, ο διάβολος και οι διαβόλοι του έτοιμοι για σπαραγμό και διαιτητής η μητέρα. δ) ανοίγω κλείνω συρτάρια, τα βάζω με τον άνεμο «φύσηξε αέρας και σου πήρε τα χαρτάκια» γιατί δεν ήθελαν να γράφω, ήταν επικίνδυνο να γράφω, τους τρόμαζε να γράφω αλλά που ξυπνούσα μες στ’ άγρια μεσάνυχτα και περίμενα να έρθουν στρατιώτες να μας σκοτώσουν το ’βρισκαν φυσιολογικό. ε) το πρώτο μου ποδήλατο δεν ήταν δικό μου, chopper, ούτε καν στα μέτρα μου, έβγαινα στη γειτονιά και σε κάθε σταυροδρόμι έπεφτα κα με πατούσαν σκιές αυτοκινήτων, σκιές γενικά και φρένα. στ) ήταν λάθος γενικά να γράφω.
Νένα Φιλούση
Βγάζει εντολή ο άρχοντας να γράψουν όλοι ποίημα
φοράνε κράνη, πλένονται, με γάντια χειρουργείου καραδοκούν
σφυριά, απόχες, σώματα–λουριά να σφίξουν τις θηλιές
κλίβανοι πλένουν λέξεις
ο καλύτερος στίχος να συνδεθεί με τον αναπνευστήρα
κρατάω τσίλιες – γράφετε! [αηδονισμός στο έπακρον]
πατρόν, καρφίτσες, κόλεϊτζ παπούτσια για παρέλαση
δάκρυα καμήλας για προσάναμμα
Ιησού Χριστό δέκα ουγγιές
γαρίφαλα, τσιρότα, βάλιουμ
επαφίεται στην ευαισθησία του καθενός πώς θα ξεγράψει φίλους και δικούς
εξιστορείτε όσα δεν είδατε
ακολουθήστε το ζώο που σας φαίνεται πιο ύποπτο
Σύβοτα κεκλεισμένων των θυρών
ο βασιλιάς βιάζεται – πείτε να γράφουν κι οι μωροί, κι οι αγράμματοι, κι οι θείες
να παρατήσουν άπαντες τας εργασίας των
κατευθυνθείτε προς τους πίδακες του παλατιού
Γοργόνες! Φτύστε αμέσως τα μωρά που φάγατε για μπρέκφαστ
είναι υψίστης σημασίας, λέγεται, να φορεθούν ορθά τα μάτια σας
το πρώτο δεξιά – το δεύτερο αριστερά – το τρίτο κατα βούλησιν
κονκάρδες στο στήθος, στο συκώτι, στον πρωκτό – και προπαντός
μην αμελείτε
να ντύνεστε ελαφριά την άνοιξη
όσοι τη φόρεσαν βαριά
τσακίστηκαν
γίνανε λέλουδα στον επιτάφιο.
Στέλλα Βοσκαρίδου
SONUNCU ON
On senede bir.
Kıskandırmak istercesine Sylvia’yı.
O, intihara aşıktı
benimse intiharım, aşk’tı!
Jenan Selçuk
ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΔΕΚΑ
Μια φορά στα δέκα χρόνια
Σαν να’ θελε να κάνει τη Σύλβια να ζηλέψει
Εκείνη ερωτευόταν την αυτοκτονία
Μα η δική μου αυτοκτονία ήταν ο έρωτας.
Jenan Selçuk
Μετάφραση από τα τουρκικά: Αhmet Yıkık
ΤΗΛΕΦΩΝΗΜΑ
Ετηλεφωνήσαν μου πως σε ηύρασιν
Κάτω που μιαν ελιάν, είπαν μου
τζι ήταν αλλό θκυο στρατιώτες μαζί σου
Δόξα σοι ο Θεός, λαλώ τους
τουλάχιστον ήταν κάτω που το δεντρόν
τζι εν τους έκρουζεν ο ήλιος τόσον τζιαιρόν
Νερόν είχασιν κοντά τους;
Πάμπος Κουζάλης
Hourig Torossian, Untitled, 2007, μεικτή τεχνική σε κανναβάτσο, 20 Χ 20 εκ.
ΙΑΠΩΝΙΚΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ
Υπάρχει ένας ασφαλής τρόπος
για να αφανιστεί μια οικογένεια, μια ολόκληρη γενιά
ένας πανάρχαιος τρόπος απόλυτα πετυχημένος
δεν έχει καταχωρηθεί σε επίσημα αρχεία
οι φήμες φθίνουν με τον καιρό
πληρωμένοι δούλοι αποσιωπούν τα γεγονότα
ενώ σε κάθε εποχή ένας ποιητής
επινοεί μιαν αλήθεια που μοιάζει με ψέμα
ο τρόπος είναι η γνήσια φτώχεια
μέρες φυματικές, αδιέξοδες καταστάσεις
που επαναλαμβάνονται διαδοχικά
χωρίς αυτόπτες μάρτυρες
επειδή όλοι οι συμμετέχοντες είναι νεκροί
πάντα σε διαφορετικούς αιώνες
σε άλλους τόπους σε ξένα σπίτια
και το παιδί αρρωσταίνει βαριά
ο γιατρός δεν έρχεται επειδή δεν θα πληρωθεί
φάρμακα πουθενά
το παιδί γλιστρά και λιγοστεύει
μετά από μια εβδομάδα πυρετού
ενώνεται με τις στωικές σκιές
ο πατέρας ζητά άδεια και αυτοκτονεί
η μητέρα πίνει δηλητήριο
και οι νιφάδες του χιονιού που πέφτουν αργά
μας υπενθυμίζουν ότι εμφανίζεται κάποτε στον κόσμο
ένα είδος αδιάφορης αθωότητας.
Γιώργος Χριστοδουλίδης
ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΟΥ ΑΡΤΕΜΙΔΩΡΟΥ
Τον Αρτεμίδωρο, που πέθανε νέος κι ωραίος
τον φρόντισαν καλά, κατά τα έθιμα της εποχής
και ακόμη περισσότερο, προετοιμάζοντάς τον
για το ταξίδι του στον άλλο κόσμο.
Τον ταρίχευσαν με επιμέλεια πολλή
και πάνω στην κάσα του άριστοι τεχνίτες
αποθανάτισαν με χρώματα γλυκά
και ανεξίτηλα το πρόσωπό του.
Κι έτσι περιποιημένο
και με τις πρέπουσες τιμές
τον κατεβόδωσαν στο μεγάλο του ταξίδι.
Όμως ο Αρτεμίδωρος, παραδομένος στον χρόνο,
κι απελευθερωμένος πια απ’ όλα τούτα,
άλλαξε την πορεία του
κι αντί στον άλλο εκείνο κόσμο
ταξίδεψε μακριά στον κόσμο ετούτο
και στο μέλλον.
Για να βρεθεί τώρα, ίδιος σαν τότε,
σε θέση περίοπτη μες στο Βρετανικό Μουσείο
μαζί με τόσους άλλους που απέτυχαν κι εκείνοι
να βρουν τον δρόμο που αρχικά τους προορίζαν
και να κοιτάζει έκπληκτος τα πλήθη.
Γιώργος Μολέσκης
ΑΝΤΙΘΕΑΤΡΙΚΟ
σκηνικό: στη χοντρή κοιλιά του αλιευτικού
πρόσωπα: καπετάνιος, κοριτσάκι με κόκκινο καπέλο
Α’ Πράξη
τα χεράκια της χάιδευαν
τις κεφαλές και τα εντόσθια
μέχρι να γίνουν κολιέ στο λαιμό του
και μέγα σχόλιο
ύστερα ανέβηκε τις σκάλες
κοκκινίζοντας
το φως
Β’ Πράξη
ο καπετάνιος θυμόταν πως είχε χάσει κάτι…
ακολουθώντας την οσμή
την βρήκε κόκκινη μες στη σαπίλα
φοβήθηκε τόσο
αλλά η αρρώστια ήταν πια στο φως
καθώς τα σκαλιά οδηγούσαν πάλι προς τα πάνω
και το κολιέ τον βάραινε σπουδαίο σαν τιμή
σκέφτηκε πως είχε κι εκείνος δικαίωμα
και πως είχε χάσει κάτι…
Άννα Κουππάνου
Η ΣΚΑΚΙΕΡΑ
Η σκακιέρα εγκαταλελειμμένη
στη γωνιά του δωματίου
Πάνε χρόνια που ο βασιλιάς ασθενεί
η βασίλισσα ερωτοτροπεί με τους στρατιώτες
κι ο αξιωματικός αφήνει ελεύθερη
την ασπρόμαυρη διαδρομή προς τον πύργο
Εκεί τα βράδια
οι παίχτες καβαλούν τα άλογα
και πορεύονται στη μάχη.
μια μάχη που θα τελειώσει
όταν τελειώσει ο χρόνος τους
Τους παρακολουθώ
από τη σιγουριά του καναπέ.
δεν παίρνω μέρος σ’ αυτό το παιχνίδι
που το ρυθμίζουν σιωπηλές κινήσεις
κι η αντανάκλαση ενός καθρέφτη παλιού
που πολλαπλασιάζει διαδρομές
δολοπλοκίες, πισώπλατα κτυπήματα
μυστικές συμφωνίες κι απρόβλεπτες προδοσίες
Αμήχανα τους παρακολουθώ
και τρομάζω
γιατί η σκακιέρα κι ο καθρέφτης
αντιγράφουν την πραγματικότητα
που παίζεται καθημερινά
σε μια τεράστια σκακιέρα
ερήμην μας
Λίλη Μιχαηλίδου
Giorgio Griffa, Dalla terra al cielo, 1979, ακρυλικό σε καμβά, 237,5 Χ 223,5 εκ.
ΧΥΤΡΑ ΤΑΧΥΤΗΤΑΣ
Χύτρα ταχύτητας
από ατσάλι της μάνας είσαι φτιαγμένη
κι όχι από τον μαλακό πηλό του Θεού
τις εύθραυστες χύτρες των αρχαίων χρόνων
η δύναμή σου περιφρονεί
το σφύριγμά σου σόλο φλάουτο
που χαϊδεύει τη γλώσσα
και την αγάπη σου τη νιώθουμε
κάθε ϕορά που τρέχεις
– και πόσο γρήγορα που τρέχεις –
για να μας φέρεις φαγητό
σπιτικό να αχνίζει στο πιάτο
μάνα στοργική κι αγαπημένη.
Στέφανος Σταυρίδης
Ο ΚΗΠΟΣ ΤΗΣ
Είχε και ΄κείνη
έναν κήπο.
Υφάντρα σπλαχνική
θάλασσα της έπλεξε κι ορίζοντα
να πλέει
να πετά
ν’ αναπνέει
να ξυπνά
και πέτρινα σκαλιά
ν’ ανεβαίνει
να ποτίζει
να γλυκομαυρίζει
το φως
τα σίδερα μου
ο ίσκιος της.
Ρωξάνη Νικολάου
ΤΑ ΑΠΕΧΘΕΣΤΕΡΑ
Τα απεχθέστερα των ψεμάτων
εκφέρονται στους επικήδειους
ηρώων. Με τους οποίους η πατρίς
έχει φτάσει πλέον
στα όριά της. Ασφυκτιά
από λόγους κενούς σε κενοτάφια
σε τάφους με οστέα τεταπεινωμένα.
Δυσφορούν οι νεκροί δοκιμάζουν
ενίοτε να σηκωθούν
ψελλίζοντας ένα παράπονο
που πνίγεται σε ηχηρά παιγνίδια τελετών
θρήνους αγαπημένων εν ζωή
που αδυνατούν να εννοήσουν
τα βρωμερά τερτίπια της Ιστορίας
στα μισοφαγωμένα λόγια τους: Φτάνει πια,
είμαστε κακό παράδειγμα πορείας
γενικής. Συνέλθετε!
Πολιτικοί με σύγχρονα μέσα
παρακολούθησης νεκρών επιτηδείως
αποκρύβουν ό,τι υποχθόνια θρυλείται
και κυρίως
στα αλλεπάλληλα φέρετρα που φτάνουν εν πομπή –
όπου η φωνή των είναι ούτως ειπείν διακριτή
πριν καταλάβουνε κι αυτοί σιγά σιγά
την θέση τους οριστικά
κάτω απ’ τo χώμα.
Χρίστος Χατζήπαπας
Martina Meason, Rush, 2011, ακρυλικό σε κανναβάτσο, 100 Χ 75 εκ.
ΛΕΞΕΙΣ ΙΧΘΥΕΣ
Πετάω τις λέξεις μου στη θάλασσα.
Το συνηθίζω κάθε Κυριακή
που οι άλλοι βγαίνουν με τους φίλους τους,
εγώ πηγαίνω στο ακρογιάλι μοναχή.
Τις βλέπω αμέσως να υγραίνονται
σαν μάτια δακρυσμένα
και μου αρέσουν.
Τα δάκρυα προϋποθέτουν επίγνωση της λύπης.
Πετάω λοιπόν τις λέξεις μου άφοβα στα βαθιά
όπως το σώμα του θα έριχνε κανείς
σε αθλήματα ακραία, ριψοκίνδυνα.
Εκείνες, λέξεις κοινές, κοινότατες
βγάζουν αμέσως ουρίτσες, γλώσσες, λέπια
κι ό,τι άλλο ευνοείται από το νερό.
Και κολυμπούν σαν τις λαχτάρες και τους πόθους
ψάρια μέσα σε όνειρο ποθεινής πατρίδος.
Έτσι κι οι λέξεις όταν σαρκωθούν
μέσα σε θάλασσες πολλών αιμάτων σπαρταρούν.
Ευφροσύνη Μαντά-Λαζάρου
ΕΞΟΔΟΣ
Μισώντας λέξεις που γίνονται χρήμα
μισώντας χρήματα που γίνονται θάνατος
μισώντας όλους τους ανθρωπισμούς
της χυδαιότητας
βγες από τον κύκλο
των νεκρών φαντασμάτων
την απεραντοσύνη μιας χώρας
που σε συνθλίβει στον Χρόνο
την τροχιά του αδελφοκτόνου Καλού
στον βαλτωμένο κρατήρα
των επανορθώσεων
κι αν δεν έχεις αλλού να πας
απλώσου στην άφατη γύμνια
άγνωστης γλώσσας
στη σεισμοπληξία αφής εμβρόντητης
με την καθαρότητα τού χωρίς ήλιο
και φεγγάρι θριάμβου
προτού το θηρίο του κόσμου
τσακίσει τον κόσμο
μπορεί να βρεις έναν τόπο
που θα τον πεις πατρίδα σου
Μιχάλης Παπαδόπουλος
Σαβέλλα Μιχαήλ, Άτιτλο, 2016, μεικτή τεχνική σε χαρτί, 29,7 Χ 21 εκ.
