Ο Lu δραπετεύει από τη φυλακή στην οποία είναι κρατούμενος κατά τη διάρκεια της Πολιτιστικής Επανάστασης της Κίνας και προσπαθεί αποτυχημένα να επανενωθεί με τη γυναίκα του. Τρία χρόνια αργότερα αποφυλακίζεται και επιστρέφει στο σπίτι του, για να ανακαλύψει πως η αγαπημένη του πάσχει από μια μορφή αμνησίας και δεν μπορεί να καταλάβει ποιος είναι αυτός ο άντρας που μπήκε ξανά στη ζωή της. Θέλοντας να τη βοηθήσει, ο Lu θα επιστρατεύσει κάθε ιδέα που έχει προκειμένου να ξυπνήσει τη μνήμη της, χωρίς να έχει τις πιθανότητες επανάκαμψης με το μέρος του. Αυτό είναι το στόρι της ταινίας Η Μεγάλη Επιστροφή.
Ο Zhang Yimou είναι ένας από τους κορυφαίους Ασιάτες σκηνοθέτες και το oeuvre του το αποδεικνύει. Πέρασε, ωστόσο, πολύς καιρός από τότε που γύρισε το αριστούργημά του, το Σήκωσε Τα Κόκκινα Φανάρια, όπως πέρασε και η περίοδος που ασχολήθηκε με τη φόρμα του wuxia (κινέζικη ταινία πολεμικών τεχνών). Πάντα, όμως, είχε έναν σεβασμό στην κινηματογραφική παράδοση της χώρας του και αυτό φαίνεται κυρίως στον τρόπο που απεικονίζει την αγάπη. Οι ήρωές του αποδέχονται πως ο έρωτάς τους μπορεί να μην αγγίξει ποτέ την τελειότητα, αλλά παρ’ όλα αυτά είναι έτοιμοι να δεχτούν το πεπρωμένο τους, όσο θλιβερό και ας καταλήξει να είναι. Με αυτόν τον τρόπο, οπότε, θα προσεγγίσει τη σχέση των δύο πρωταγωνιστών και τις προσπάθειες του ενός εκ των δύο να αποκαταστήσει τα όσα έσβησε ο χρόνος.
Με γκρίζα φωτογραφία που αναδεικνύει τη θλιβερή ατμόσφαιρα, ένα δράμα που θα μπορούσε κάλλιστα να γίνει γλυκανάλατο αλλά αποφεύγει τεχνηέντως τις κακοτοπιές και ένα σπαραξικάρδιο σενάριο να τονίζει έναν έρωτα θλιβερό, ακολουθεί μια ρεαλιστική όψη των όσων παρουσιάζει. Όσο και να είναι ένα κινηματογραφικό έργο με περιθώρια για ένα happy end, ο Yimou σκηνοθετεί την προσωπική τραγωδία των ηρώων του με τρυφερότητα αλλά και επίγνωση της πραγματικότητας στην οποία ζουν. Δε θέλει να τους αφήσει να κατασπαραχθούν από τον πόνο, αλλά ούτε και να δώσει εύκολες λύσεις που δεν ακολουθούν την απαράβατη γραμμή του. Γιατί, ως γνωστόν, όλες οι αγάπες θα γνωρίσουν την (αυτό)θυσία.
Και γι’ αυτό ακριβώς ο Yimou αναγνωρίζει τα πάθη τους και δεν τους εγκαταλείπει ούτε λεπτό. Χτίζει πανέμορφες σεκάνς, όπως αυτή του πιάνου, που πονάνε την ψυχή με τη μελαγχολική τους υπόσταση, αλλά αφήνει να υπονοηθεί πως δεν σβήνει η εσωτερική τους φλόγα, αυτή της ελπίδας πως τα πράγματα μπορεί και να φτιάξουν. Και εν τέλει δεν πρόκειται να κινηθεί σε μονοπάτια οριστικού και αμετάκλητου πικρού τέλους, γι’ αυτά υπάρχει το Σήκωσε Τα Κόκκινα Φανάρια και πολλοί άλλοι σκηνοθέτες που επιλέγουν τον κυνισμό. Αλλά ο Yimou δεν εντάσσεται σε αυτούς, ναι μεν θα δείξει την πικρή αλήθεια, αλλά με διάθεση αποδοχής. Και σε αυτό το σημείο πρέπει να αναφερθεί πως οι ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστών είναι ιδανικές, ο Chen Daoming με τη σιωπηλή του θλίψη και η εξωπραγματική Gong Li με το αποπροσανατολισμένο της βλέμμα.
Μια ταινία που δεν απευθύνεται σε όσους αναζητούν να ξενοιάσουν μέσω του κινηματογράφου, αλλά βρίσκουν την πικρή Τέχνη πολύ πιο σημαντική από αυτή που μιλά για τις χαρές της ζωής. Σύντομα θα κυκλοφορήσει στους κινηματογράφους, οπότε όσοι πιστοί δεύτε κοινωνήσετε.
Οι νυχτερινές προβολές των Νυχτών Πρεμιέρας είναι σίγουρα μια ενδιαφέρουσα ενότητα του φεστιβάλ. Ο τρόμος και η καφρίλα είναι ένα διάλειμμα ευπρόσδεκτο από τις ταινίες που ερευνούν τα σοβαρότερα θέματα της κοινωνίας (επιτυχημένα και αποτυχημένα μερικές φορές) και, ας μη γελιόμαστε, χρειαζόμαστε και μια παύση από αυτά προκειμένου να φρεσκάρουμε κάπως τα πνευματικά μας κυκλώματα. Αν και συνήθως αποφεύγω τις ταινίες που θα προβληθούν σίγουρα στους κινηματογράφους και προτιμώ τα περισσότερο φεστιβαλικά φιλμ όταν έρχεται το φεστιβάλ, δε μπόρεσα να κρατηθώ και να μη δω το Πάρτι Με Λουκάνικα (Sausage Party) στην πρώτη πανελλήνια προβολή του.
Τα τρόφιμα ενός σούπερ μάρκετ ζουν για την ημέρα που οι «θεοί» (άνθρωποι) θα τα οδηγήσουν στο υπερπέραν, εκτός του καταστήματος δηλαδή. Ο Frank το λουκάνικο και η Brenda το ψωμάκι για χοτ ντογκ περιμένουν την ημέρα που θα ολοκληρώσουν τον έρωτά τους μακριά από τα δεσμά των συσκευασιών τους, όταν οι θεοί θα τους πάρουν μαζί τους. Μετά από ένα ατύχημα, αναγκάζονται να ψάξουν το πώς θα επιστρέψουν στα σπίτια τους μέσα στο αχανές κατάστημα. Θα ανακαλύψουν, όμως, την τρομερή αλήθεια: ότι στο υπερπέραν δεν τους περιμένει η αιώνια γαλήνη, αλλά το φάγωμά τους.
Με μια τέτοια υπόθεση, λοιπόν, και ένα καστ ιδανικό για να πλαισιώσει τη συγκεκριμένη ταινία, παρακολουθούμε ένα από τα πιο χυδαία, υβριστικά και άνευ λόγου και αιτίας προσβλητικά καρτούν των τελευταίων ετών. Αλλά από ‘κει που όλα τα προηγούμενα θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι ελαττώματα, στη συγκεκριμένη περίπτωση γίνονται μια απολαυστική, ανώριμη απόλαυση. Συνεχή σεξουαλικά υπονοούμενα, ελεεινά προκλητικές σκηνές, ρατσιστικά αστεία που αγαπούν τα στερεότυπα (με χιούμορ όμως) και πάμπολλες αναφορές στην ποπ κουλτούρα συναπαρτίζουν αυτό το διεστραμμένο νόθο παιδί του Toy Story και του South Park. Μπορεί βέβαια κανείς να μιλήσει για προστυχιά χάριν της προστυχιάς και ίσως ανέμπνευστης κατά τόπους, αλλά ήδη από τότε που είδαμε το τρέιλερ ξέραμε τι να περιμένουμε. Μια ενοχικά ξεκαρδιστική κωμωδία, η οποία δεν έχει ιερό και όσιο.
Το συμπαθητικό animation, χωρίς να ξεχωρίζει, αποδεικνύεται κατάλληλο για να απεικονίσει την ιστορία. Άλλωστε εδώ δε μας απασχολεί η καινοτομία αλλά το χιούμορ. Και τελικά το λαμβάνουμε σε τσαπατσούλικες αλλά χορταστικές δόσεις, οι οποίες δημιουργούν ένα άκρως ευχάριστο φιλμ για όσους αρέσκονται στον χαβαλέ και δεν υποκύπτουν στο βαρύ ζυγό της σοβαροφάνειας. Θα δούμε αστεία για πέη και αιδοία, αυνανισμό, ναρκωτικά, τη γενοκτονία των Εβραίων, κανιβαλισμό βρεφών, Ισλαμιστές τρομοκράτες, σπλάτερ και γενικά οτιδήποτε πρέπει να κρατήσετε μακριά από τα παιδιά σας, τα οποία σίγουρα όταν δουν την αφίσα κάπου θα σας παρακαλέσουν να το δουν. Μην υποκύψετε επ’ ουδενί στα αιτήματά τους, αυτή η ταινία «είναι για μεγάλους». Εκτός και αν θέλετε να τραυματιστούν οι αθώες παιδικές τους ψυχές με μια σκηνή οργίου μεταξύ των φαγητών όπου τα πάντα χάνουν τα όριά τους. Όσοι ψάχνουν ευφυΐα, δε θα τη βρουν στην τραχιά φωνή του Seth Rogen και στην ερμηνεία της Kristen Wiig.
