Οι Υποκινητές, η νέα ταινία του Νταγκ Λίμαν με τον Ματ Ντέιμον και τον Κέισι Άφλεκ που κάνει πρεμιέρα στο Apple TV+, στραβοκοιτάζουν τη δεκαετία του ’90 χωρίς, ωστόσο, να έχουν το vibe ή την σπιρτάδα ακόμα και των πιο μέτριων heist films εκείνης της εποχής. Ο Ντέιμον υποδύεται τον Ρόρι, έναν πρώην πεζοναύτη που βρίσκεται σε απόλυτη απόγνωση, όπως δηλώνει στην ψυχίατρό του (Χονγκ Τσάου). Μετά από ένα χρόνο που πάλευε με την κατάθλιψη, αποφασίζει ότι αν η ζωή του δεν βελτιωθεί, θα πάρει μια τελική, δραστική απόφαση. Ο μοναδικός του στόχος είναι να επανασυνδεθεί με το γιο του, αλλά είναι βουτηγμένος στα χρέη—οφείλει 32.480 δολάρια σε νομικά έξοδα και διατροφή. Χωρίς άλλες επιλογές, ο Ρόρι συμφωνεί απρόθυμα να συμμετάσχει σε μια ληστεία, παρασυρόμενος από την υπόσχεση εύκολου χρήματος.
Το σχέδιο έχει οριστεί για τη νύχτα των εκλογών, όπου ο διεφθαρμένος υποψήφιος δήμαρχος Μιτσέλι (Ρον Πέρλμαν) είναι έτοιμος να επανεκλεγεί. Το σχέδιο, ιδέα του μικροαπατεώνα Μπεσεγκάι (Μάικλ Στούλμπαργκ) και του συνεργάτη του, Ρίτσι ΝτεΤσίκο (Άλφρεντ Μολίνα), περιλαμβάνει την κλοπή των εσόδων από μια πολιτική εκδήλωση με υψηλό ρίσκο. Ο Σκάλβο (Τζακ Χάρλοου), ένα βασικό μέλος της ομάδας, στρατολογεί τον Ρόρι και τον παλιό του φίλο Κόμπι (Άφλεκ) για τη δουλειά.
Όταν όμως η ληστεία αποτυγχάνει, ο Ρόρι και ο Κόμπι τρέπονται σε φυγή με ένα μικρό μερίδιο—και κάτι πολύ πιο πολύτιμο από όσο συνειδητοποιούν, το οποίο ανήκει στον Μιτσέλι. Καθώς προσπαθούν να αποφύγουν τις συνέπειες, τους καταδιώκουν ο Μπουτς (Πολ Γουόλτερ Χάουζερ), ένας άτυχος εκτελεστής που έστειλε ο Μπεσεγκάι, και ο Φρανκ Τούμι (Βινγκ Ρέιμς), ένας αρχηγός των Ειδικών Δυνάμεων που εργάζεται για τον δήμαρχο. Η απόγνωση του Ρόρι για μια καλύτερη ζωή συγκρούεται με μια εφιαλτική αλληλουχία γεγονότων που ξεφεύγει από κάθε έλεγχο.
Παρά το υποσχόμενο, χαοτικό ξεκίνημά τους, Οι Υποκινητές σκοντάφτουν στην πορεία. Ο Λίμαν, σκηνοθέτης του Go, του Χωρίς Ταυτότητα, του Edge of Tomorrow και του πρόσφατου ριμέικ του Road House με τον Τζέικ Τζίλενχαλ, βασίζεται υπερβολικά, ως συνήθως, σε ένα ομολογουμένως ευπρόσδεκτο καστ, αλλά θυσιάζει το ρυθμό της ταινίας (ακόμα και οι καταδιώξεις, που θα έπρεπε να είναι συναρπαστικές, μοιάζουν αργές.) Οι κωμικές στιγμές είναι σύντομες και δεν αρκούν για να ζωντανέψουν την ταινία. Η χημεία μεταξύ του Ντέιμον και του Άφλεκ είναι υποτονική, παρά τον πρότερο έντιμο/άτιμο βίο τους στη Συμμορία των Έντεκα και τις συνέχειες της, και ο νεότερος Άφλεκ δεν μπορεί να καλύψει το κενό με αποτέλεσμα να αποδυναμώνει την ταινία, η οποία δεν καταφέρνει να ισορροπήσει ανάμεσα στην κωμωδία και το χάος.
