Δεν ήταν πολλά γνωστά για το Emilia Perez, τη νέα ταινία του Ζακ Οντιάρ που τον ξαναφέρνει στο Διαγωνιστικό, 9 χρόνια μετά την απόκτηση του Χρυσού Φοίνικα για το Dheepan, πέραν του ότι πρόκειται για ένα μιούζικαλ με τρανς πρωταγωνίστρια και τη συμμετοχή της Σελένα Γκόμεζ στο καστ. Τελικά η ταινία είναι κάτι πολύ περισσότερο από αυτό, ένα κανονικό μελόδραμα *και* κανονικό μιούζικαλ με ιδέες για τη θηλυκότητα, το παρελθόν και την αγάπη, και 3 απίθανες γυναίκες στο επίκεντρο: εκτός από την Γκόμεζ, τη Ζόε Σαλντάνια, την Κάρλα Σοφία Μασκόν και την Αδριάνα Πας. Μοναδικός άντρας στην ιστορία είναι ο Έντγκαρ Ραμίρεζ, ο υποψήφιος για Έμμυ πρωταγωνιστής του Κάρλος και του Doctor Sleep, που υποδύεται έναν βίαιο αρχηγό καρτέλ που κλέβει τη σύζυγο του αντιπάλου του όταν εκείνος κάνει αλλαγή φύλου για να γλιτώσει από τα μπλεξίματά του με το νόμο.
Ο Ραμίρεζ συνάντησε στις Κάννες την Popaganda και αμέσως ξεκαθάρισε ότι είπε γρήγορα “ναι” στον Οντιάρ, όταν του ζήτησε να παίξει αυτό τον μικρό, μοναδικό αλλά σημαντικό ρόλο: «Μου τηλεφώνησε ο Ζακ και μου είπε ‘ντρέπομαι που στο προτείνω, είναι μικρή ταινία και ρόλος, αλλά θέλεις να παίξεις το μοναδικό αρσενικό σε αυτό;’ Συμφώνησα και συναντηθήκαμε στο Παρίσι ένα χρόνο μετά, αμέσως μετά την ολοκλήρωση των καθηκόντων μου στην κριτική επιτροπή του περσινού Φεστιβάλ Καννών, και το κλείσαμε. Και η ταινία γυρίστηκε στο Παρίσι».
https://www.youtube.com/watch?v=2Fft9BkT4xo
Στην ταινία, η Γκόμεζ μοιράζεται μερικές έντονες σκηνές (άλλες ερωτικές, άλλες βίαιες) με τον Ραμίρεζ, αλλά η συνεργασία τους, σύμφωνα με τον ίδιο, ήταν παραπάνω από ομαλή. «Ήταν τέλειο το να δουλεύω με την Σελένα, όπως και με τη Ζόε και την Κάρλα. Τη Ζόε την ήξερα από παλιά και ήμασταν γείτονες στα γυρίσματα στο Παρίσι, αλλά τη Σελένα τη γνώρισα στην ταινία. Θα είμαστε ο ένας κομμάτι της ζωής του άλλου για πάντα», λέει με σιγουριά, αναφερόμενος στη σχέση του με όλες τις συμπρωταγωνίστριες στο καστ. Δεν φαίνεται να υπερβάλλει: κατά τη διάρκεια της προηγούμενης συνέντευξής του, η Σαλντάνια έτυχε να μπαίνει στον χώρο και να τον πετυχαίνει, αγκαλιάζοντάς τον αμέσως και ανταλλάσσοντας μερικά σχέδια για αργότερα στα ισπανικά.
Ο Ραμίρεζ, που ήταν δημοσιογράφος πριν γίνει ηθοποιός και τελευταία έχει γίνει σταθερή τηλεοπτική παρουσία, δεν ένιωσε τη διαφορά περνώντας από εκείνα τα πλατώ σε μια συνεργασία με έναν auteur σαν τον Οντιάρ σε μια μικρότερου μεγέθους ταινία. «Θεωρώ ότι έχουν γίνει επαναστατικά βήματα στο content τα τελευταία χρόνια. Έκανα το Κάρλος και το Millennium που ήταν δύο από τα πρώτα πειράματα στα οποία έχει τηλεόραση και σινεμά μαζί. Για μένα δεν παίζει ρόλο ο τύπος του έργου, αλλά η ιστορία, οι χαρακτήρες και το αν μου αρέσει τελικά. Τα υπολογίζω όλα σαν ταινίες, ας πούμε το Doctor Death θα το χαρακτήριζα 8ωρη ταινία. Βέβαια, πρέπει να πω ότι η εμπειρία του να πηγαίνεις στον κινηματογράφου και να το μοιράζεσαι με άλλους είναι κάτι αναντικατάστατο. Πρέπει να το υπερασπιζόμαστε, να το προστατεύουμε, πρέπει να παραμείνει. Η πραγματικότητα, όμως, είναι ότι ο κόσμος άλλαξε. Υπάρχουν κι άλλοι τρόποι να ψυχαγωγήσεις ή να αγγίξεις τη φαντασία, τα συναισθήματα και την καρδιά του κοινού. Μου αρέσει η κινηματογραφική αίθουσα, αλλά ταυτόχρονα θέλω να είμαι άνθρωπος της εποχής μου».
Την ώρα της συνέντευξης, ο Ραμίρεζ δεν είχε δει ακόμα την ολοκληρωμένη ταινία, θα την έβλεπε λίγες ώρες μετά, στην παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ. Σε ερώτηση αν η περσινή του θητεία στην κριτική επιτροπή του δημιούργησε αγωνία ή του έδωσε κάποια επιπλέον οπτική σχετικά με την πορεία μιας ταινίας προς τη βράβευση στις Κάννες, ήταν ξεκάθαρος: «Δεν έχω καθόλου άγχος, ακριβώς επειδή ξέρω πόσο δύσκολος είναι ο δρόμος προς μια βράβευση. Οι αποφάσεις της επιτροπής δεν δίνονται για να χαρακτηρίσουν ‘καλή’ ή ‘κακή’ μια ταινία. Είναι μια ειδική μνεία σε ταινίες που άγγιξαν την καρδιά της επιτροπής για ένα συγκεκριμένο λόγο, αλλά δεν σχετίζονται με την ποιότητα μιας ταινίας».
