Ο Γιώργος Λάνθιμος και η Έμμα Στόουν αποτελούν με τις συνεργασίες τους ένα από τα πιο συναρπαστικά και ενδιαφέροντα δίδυμα του σινεμά, κάνοντας πρωτότυπες, τολμηρές ταινίες σε ένα ολοένα και πιο δημιουργικά ερημικό κινηματογραφικό Χόλιγουντ.
Μετά την υποψήφια για 10 Όσκαρ Ευνοούμενη (2018) και τη μικρού μήκους Βληχή, που είδαμε πέρσι στη Λυρική Σκηνή, ο έλληνας σκηνοθέτης και η αμερικανίδα σταρ επιστρέφουν με την πολυσυζητημένη μεταφορά του μυθιστορήματος του Άλασντερ Γκρέι, Poor Things, που προβάλλεται σε previews αυτή την εβδομάδα στις ελληνικές αίθουσες πριν την επίσημη κυκλοφορία του την Πρωτοχρονιά.
Ο Λάνθιμος παρουσίασε την περασμένη εβδομάδα το Poor Things στην Αθήνα και η Popaganda ήταν εκεί, αλλά ακόμα πιο πριν από αυτό, παρακολούθησε μια συνέντευξη Τύπου με τον σκηνοθέτη και την πρωταγωνίστριά του στο πλαίσιο της φετινής awards season στην Αμερική, στην οποία το Poor Things αναμένεται να θριαμβεύσει (είναι ήδη υποψήφιο για 7 Χρυσές Σφαίρες).
Παρακάτω θα βρείτε τα highlights της πολύ διασκεδαστικής κουβέντας:
Φαίνεται να απολαμβάνετε τη μεταξύ σας συνεργασία. Υπάρχει κάτι συγκεκριμένο που κάνει κάποιος από εσάς τους δύο έτσι ώστε να βγάζει τον καλύτερο εαυτό του άλλου;
Έμμα Στόουν: Άντε, Γιώργο [σ.σ. το προφέρει στα ελληνικά]. Για πες εσύ.
Γιώργος Λάνθιμος: Είναι πολλά πράγματα. Γι’ αυτό είναι πάντα δύσκολο να απαντήσεις. Από την αρχή, όταν πρωτογνωριστήκαμε, καταλάβαμε ότι τα πηγαίνουμε καλά. Γνωριστήκαμε καλύτερα πριν καν κάνουμε την Ευνοούμενη, γιατί χρειάστηκαν μερικά χρόνια αφότου γνωριστήκαμε για να το γυρίσουμε. Έτσι, κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου γίναμε φίλοι και μιλούσαμε για αυτό και για άλλα πράγματα όλη την ώρα. Και όταν κάναμε την Ευνοούμενη, ήταν πλέον φανερό ότι διασκεδάζαμε δουλεύοντας μαζί και έτσι ήταν κάπως αβίαστο. Και δεν χρειάζεται να συζητήσουμε πάρα πολύ για τα πράγματα και μπορούμε να επικοινωνήσουμε μόνο με ένα νεύμα ή μια χειρονομία. Και αυτό είναι σπουδαίο γιατί δεν χάνεις χρόνο. Δεν σπαταλάς ενέργεια και απλά κάνεις τη δουλειά σου. Αυτό δημιούργησε μεγάλη εμπιστοσύνη, νομίζω, μεταξύ μας. Αφού τελειώσαμε την Ευνοούμενη, αρχίσαμε αμέσως να συζητάμε για άλλα πράγματα, και τότε ήταν που της ανέφερα το Poor Things. Τι άλλο, Έμιλυ; [σ.σ. “Έμιλυ” είναι το πραγματικό όνομα της Στόουν).
Έμμα Στόουν: Δεν ξέρω, νομίζω ότι πραγματικά αγαπάμε ο ένας τον άλλον. Νομίζω ότι καταλαβαινόμαστε και τα πάμε πολύ καλά. Και οι δύο τρέφουμε πολύ σεβασμό και θαυμασμό ο ένας για τον άλλον και γι’ αυτό που κάνουμε. Νιώθω ότι μπορώ να τον εμπιστευτώ απόλυτα ως σκηνοθέτη και συνεργάτη, και αυτό είναι τόσο σπάνιο για έναν ηθοποιό, να μπορείς να παραδοθείς εντελώς και να ξέρεις ότι προστατεύεσαι. Και ότι προστατεύεται και η ιστορία. Έχουμε την άνεση να κοροϊδεύουμε ο ένας τον άλλον. Τσακωνόμαστε, και έχουμε μια γνήσια σχέση, κάτι που είναι απίστευτο, και είναι και ο λόγος που μου αρέσει να δουλεύω μαζί του ξανά και ξανά. Του αρέσει να δημιουργεί μια παρέα, όχι μόνο με τους ηθοποιούς αλλά και με το συνεργείο. Οι ίδιοι άνθρωποι επιστρέφουν συνέχεια και νιώθεις πιο ασφαλής και πιο κοντά με όλους χάρη σε αυτό [το κλίμα].
Έμμα, ο ρόλος της Μπέλα είναι αρκετά περίπλοκος. Από ένα παιδικό μυαλό παγιδευμένο στο σώμα μιας ενήλικης γυναίκας, σε μια γυναίκα που απελευθερώνεται από τις συμβάσεις με φιλελεύθερο και φεμινιστικό πνεύμα. Πώς προετοιμάστηκες για το ρόλο;
Έμμα Στόουν: Απλώς προσπάθησα να είμαι όσο το δυνατόν λιγότερο επικριτική και ντροπαλή, γιατί πιστεύω ότι στην πραγματικότητα ήταν περισσότερο μια αναίρεση παρά μια πράξη. Προφανώς, η σωματικότητα και η γλώσσα και όλα αυτά ήταν κάτι πάνω στο οποίο δουλέψαμε εκτενώς γιατί το χρειαζόμασταν και έπρεπε να κατανοήσουμε τη “σκηνοθεσία” της, καθώς προχωρούσε η ταινία και η ιστορία. Αλλά περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, ήταν απλώς ένα είδος απελευθέρωσης, επειδή η Μπέλα διέπεται από καθαρή χαρά και περιέργεια και δεν ντρέπεται και δεν έχει τραύματα. Είναι δύσκολο να βρεις έναν ενήλικα που να μην έχει περάσει από πράγματα και να έχει συγκεκριμένες Παβλοβιανές απαντήσεις σε ορισμένα πράγματα ή συγκεκριμένη κρίση για τον εαυτό του ή τους άλλους. Και αυτό ήταν το μεγάλο δώρο του να την υποδυθώ. Ζει σε μια φάση ανακάλυψης.
Τι σε έκανε να πάρεις το ρίσκο να παίξεις έναν τόσο αντισυμβατικό ρόλο;
Έμμα Στόουν: Δεν υπήρχε ούτε δεύτερη σκέψη. Ήταν ό,τι πιο σπουδαίο έχω κάνει ποτέ. Είναι ο αγαπημένος μου χαρακτήρας όλων των εποχών. Και ήταν με τον Γιώργο. Είπα, αυτό ήταν, τέλεια. Δεν ήταν δύσκολη απόφαση [γέλια]. Ένιωσα τόσο τυχερή.
Η ταινία αφορά το ξύπνημα της Μπέλα πνευματικά, συναισθηματικά και σεξουαλικά. Σε όλα αυτά συναντά αντίσταση από τους άνδρες. Πόσο σημαντικό ήταν να συζητηθεί αυτή η πτυχή;
Έμμα Στόουν: Μπορεί να είναι μια ερώτηση για τον Τόνυ [ΜακΝαμάρα, σεναριογράφο] και τον Γιώργο, αλλά εγώ δεν το έβλεπα σαν εναντίωση στους άντρες. Νομίζω ότι είναι η εμπειρία της από όλες τις διαφορετικές πτυχές της ζωής και του κόσμου, σε διαφορετικές πόλεις, περιβάλλοντα, εμπειρίες. Δεν νομίζω ότι το σκέφτηκα μόνο σε σχέση με τους άντρες, αλλά όλοι αυτοί οι ανδρικοί χαρακτήρες είναι συναρπαστικοί με τον δικό τους τρόπο και έχουν τα δικά τους επίπεδα στο πώς τη βιώνουν, τι της προσφέρουν, τι της διδάσκουν και τι τους διδάσκει.
Γιώργος Λάνθιμος: Γυναίκες παίζουν, επίσης, ρόλο στην εξέλιξη και το ταξίδι της.
Έμμα Στόουν: Και ζώα και φαγητό και χορός και ναι, [γέλια] τόσα πολλά πράγματα, νομίζω, την επεκτείνουν.
Γιώργος Λάνθιμος: Μουσική, τραγούδι.
Έμμα Στόουν: Ναι, το τραγούδι. Το φάδο.
Πώς βοήθησαν τα κοστούμια και τα σχέδια της Χόλι Γουάντινγκτον τους χαρακτήρες;
Έμμα Στόουν: Τα κοστούμια ήταν πολύ χρήσιμα, επειδή η Μπέλα, στην αρχή, είναι κάπως… – η Χόλι τα περιέγραψε σαν καπιτονέ και μεταξωτά. Και [την Μπέλα] τη φροντίζει πολύ η κυρία Πριμ. Και μετά, όταν βγαίνει για τις δικές της περιπέτειες, ντύνεται μόνη της. Εκεί συνδυάζει κομμάτια με τον δικό της τρόπο. Και καθώς συνεχίζεται, αρχίζει να μπαίνει σε πιο δομημένα ρούχα καθώς ωριμάζει και προσαρμόζεται στο περιβάλλον. Οπότε ήταν πραγματικά απίστευτο. Και τα υφάσματα ήταν τόσο όμορφα, τα χρώματα ήταν τόσο όμορφα. Η σκέψη και η λεπτομέρεια πίσω από όλα αυτά ήταν τεράστια. Αυτό ήταν ένα πολύ σημαντικό μέρος της ανάπτυξης του χαρακτήρα της Μπέλα: ο τρόπος με τον οποίο αλλάζει την έκφρασή της μέσα από τα ρούχα της.
Γιώργο, με τον κινηματογράφο όπως είναι σήμερα, είναι ευκολότερο ή δυσκολότερο να δημιουργηθούν όμορφες και δημιουργικά αφαιρετικές ταινίες;
Γιώργος Λάνθιμος: Υποθέτω ότι εξαρτάται από τον κάθε σκηνοθέτη. Νομίζω ότι μπορεί να είναι πολύ εύκολο τη μια στιγμή και δύσκολο την επόμενη. Νομίζω ότι υπάρχει πολύ μικρή μνήμη για τους σκηνοθέτες και ότι το ίδιο ισχύει και για τους ηθοποιούς, ίσως. Αλλά οι σκηνοθέτες κάνουν λιγότερα πράγματα. Έτσι, μερικές φορές, όταν κάτι αποτυγχάνει, τότε είναι πολύ δύσκολο να κάνεις το επόμενο, και το ανάποδο. Μιλώντας για εμάς, η επιτυχία της Ευνοούμενης σίγουρα μου επέτρεψε να κάνω το Poor Things, που δεν μπορούσα πριν. Προσπαθούσα να το κάνω για 10, 12 χρόνια. Ήταν δύσκολο. Αλλά όταν ήρθε η ώρα, ήταν εύκολο – αν καταλαβαίνετε τι εννοώ. Το έκανα με απόλυτη δημιουργική ελευθερία, με κάθε υποστήριξη και με το καστ που ήθελα. Με αυτούς τους όρους, ήταν εύκολο. Χρειάστηκαν, όμως, 12 χρόνια. Νομίζω ότι ποικίλλει και έχει να κάνει και με την κλίμακα της ταινίας. Οι ταινίες μεσαίας κλίμακας είναι πιο δύσκολο να γίνουν αυτή τη στιγμή από τις μικρές ή τις πολύ μεγάλες ταινίες.
Έμμα, αν έπρεπε να διαλέξεις μια καθοριστική στιγμή για την Μπέλα, ποια θα ήταν αυτή;
Έμμα Στόουν: Δεν μπορώ να το κάνω αυτό. Όλη της η ύπαρξη είναι καθοριστική για μένα. Ναι, δεν ξέρω αν θα μπορούσα να το κάνω αυτό. Συγνώμη!
