φωτό: Samuel Davidson
Δεν είναι πρωτόφαντη η ιστορία της. Εσωστρεφές, συνεσταλμένο, ήπια μελαγχολικό κορίτσι που πιστεύει (κι ενσαρκώνει) το Do It Yourself από άποψη (αλλά κι από ανάγκη), συναρπάζεται από τη διαχρονική post punk νταρκίλα και συναρπάζει με τη δική της ερμηνεία. Είναι όμως ενδιαφέρουσα [η ιστορία της].
Έρχεται από τους Αντίποδες, συγκεκριμένα από την περιοχή Καλλίστα της Μελβούρνης (ποτέ δεν αναφέρει πάντως τον Cave ή τους Bad Seeds ως επιρροές της), και κάποια στιγμή στα 20s της αποφάσισε να έρθει στην Ευρώπη. Οι προορισμοί προδιαγεγραμμένοι. Αρχικά Βερολίνο και στη συνέχεια – τώρα – Λονδίνο. Τα σημεία αναφοράς, επίσης ισχυρά. Κυκλοφορίες στην Blackest Ever Black (ένα από τα πιο σημαντικά labels της δεκαετίας που μόλις ανακοίνωσε παύση εργασιών), εκπομπή στον NTS Radio, day job στο hip λονδρέζικο δισκάδικο Low Company Records στο Χάκνεϊ. Και, παράλληλα, ένα δυνατό σώμα κυκλοφοριών την τελευταία τετραετια που έχουν κάνει αίσθηση και την καθιερώνουν ως μια από τις «εγκατεστημένες» singers-songwriters της εποχής.
Περισσότερη αποστασιοποιημένη από την Chelsea Wolfe, λιγότερο weirdo (τουλάχιστον ηχητικά) από την Anika, μοιάζει σαν να καταλαμβάνει τον ζωτικό χώρο ανάμεσά τους. Με μια minimal απογυμνωμένη προσέγγιση που τιμά την κληρονομιά των τόσο σπουδαιων και τόσο υποτιμημένων Young Marble Giants.
Οι περισσότεροι την γνωρίσαμε με αυτό το 2016…
https://www.youtube.com/watch?v=7_v26Q6Ohtg
Φέτος, όμως είναι που με το τρίτο άλμπουμ της Look Up Sharp (στη δική της Kallista Records) έχει δώσει την πιο ολοκληρωμένη της δουλειά μέχρι τώρα…
https://www.youtube.com/watch?v=6pUUP–I3r0
Της ζητήσαμε, λίγο πριν ανέβει στην σκηνή του Winter Plisskën Festival, να φωτίσει για λογαριασμό της Popaganda το σύμπαν της για να τη καταλάβουμε λίγο καλύτερα…
Οι τρεις τελευταίες ταινίες που είδα κι ένιωσα να συνδέομαι αληθινά είναι Τα Πουλιά του Άλφρεντ Χίτσκοκ, το Ενθύμιο της Τζοάνα Χογκ και Η Βοηθός του Ολιβιέ Ασαγιά. Μου άρεσε η διερεύνηση των χαρακτήρων σε αυτά τα φιλμ, τα άβολα συναισθήματα που προκαλούν και το μυστήριο που υπάρχει στο περιβάλλον, ακόμα και στα σπίτια, που εκτυλίσσονται.
https://www.youtube.com/watch?v=Hgmi9avwbcI
Πρόσφατα, ένας δίσκος που με άγγιξε προσωπικά ήταν το Not So Deep As A Well της Myriam Gendron που μελοποίησε τη λαϊκή ποίηση της Ντόροθι Πάρκερ. Το Flaming Tunes των Gareth Williams and Marie Curie ήταν ένα άλμπουμ που με επηρέασε πολύ καλλιτεχνικά. Και το Tender Buttons των Broadcast εξακολουθεί να με εμπνέει ως performer. inspires me as a performer.
Πέρυσι διάβασα το Lonely City της Ολίβια Λενγκ που μιλάει με αληθινά προσωπικό τόνο για τη μοναξιά και την τέχνη μέσα από την εμπειρία της συγγραφέα σε μια καινούρια πόλη. Επίσης, διάβασα και το River της Έστερ Κίνσκι που απευθείας επηρέασε ένα κομμάτι από το τελευταίο μου άλμπουμ, το ‘Don’t Follow Me’.
φωτό: Sam Huddleston
Δουλεύω στο λονδρέζικο δισκάδικο Low Company Records κι έτσι στην αρχή της εκπομπής συνήθως παίζω τις καινούριες κυκλοφορίες που μας έρχονται κάθε μήνα. Επίσης, ψάχνω για περαιτέρω υλικό online ή στο Discogs και το YouTube για παράδειγμα. Και στη συνέχεια προσπαθώ ενστικτωδώς να τα ενώσω σε μια ροή που να βγάζει νόημα.
φωτό: Jocelyn Price
Μου αρέσει πολύ να περιπλανιέμαι στις εκτάσεις των Dandenong Ranges στη Μελβούρνη. Μεγάλωσα εκεί γύρω και μάλιστα ονόμασα το προσωπικό μου label Kallista Records ως μια νοσταλγική χειρονομία σε αυτό τον τόπο.
Το βλέπω ως μια αντικαπιταλιστική προσέγγιση. Προσπαθώ να κάνω τέχνη που δεν χρησιμοποιεί μεθόδους που την κάνουν απρόσιτη για κάποιους ανθρώπους. Επίσης, θέλω να τα κάνω όλα μόνη μου!
Fast Moving Cars EP, η πρώτη της κυκλοφορία στην Blackest Ever Black το 2016
Σίγουρα δε θα είχα την καριέρα που έχω χωρίς τη συμβολή της Blackest Ever Black κι αισθάνομαι εξαιρετικά τυχερή που μπόρεσα να δουλέψω με αυτό το label για μερικά χρόνια. Στενοχωρήθηκα όταν έμαθα ότι κλείνουν, αλλά με κάνει ευτυχισμένη το γεγονός ότι θα συνεχίσουν να αποτελούν μέρος του μουσικού σύμπαντος μέσα από άλλες λεωφόρους όπως το Low Company Records στο Λονδίνο.
Ο αδερφός μου στην Αυστραλία. Γιατί είναι τραγικός στο να διατηρεί επαφή και καταλήγω να τον βλέπω κάθε δεύτερο χρόνο. Μέχρι εκει. Η φιλοσοφία μου είναι ότι ποτέ δεν πρέπει να συναντάς τα είδωλά σου.
Η Τζέιν Όστεν, η Γιούνα Μπέινς, η Ρέιτσελ Κασκ, η Σάλυ Ρούνι, οι φίλες μου. Οι γυναίκες σε όλον τον κόσμο που τα καταφέρνουν
φωτό: Sam Huddleston
