Ή Μαριλένα ήταν μόλις 14 χρονών, όταν βρέθηκε από τα Νότια Προάστια της Αθήνας, στην έρημο του Κατάρ να τραβάει φωτογραφίες με μια SLR κάμερα. «Ήθελα να τραβήξω ένα δέντρο στην μέση του πουθενά. Είχα επηρεαστεί από το βιβλίο «Africa» του Sebastiao Salgado, από ένα ταξίδι του στην Αφρική. Πως θα αποθανάτιζε εκείνος μια στιγμή με τόση ένταση και συναίσθημα; Πως θα παρουσίαζε την απομόνωση και τη μοναξιά αυτού του δέντρου; Ήθελα το δέντρο να μιλήσει στον φακό μου. Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα πως η κάμερα είναι ένα φανταστικό μέσο έκφρασης και η φωτογραφία το πάθος μου». Η νεαρή φωτογράφος μέσω της εικόνας θέλει να διηγηθεί ιστορίες ανθρώπων με διαφορετική κουλτούρα, με σκοπό να ενημερώσει και παράλληλα να ευαισθητοποιήσει τον θεατή. Το έργο της βασίζεται πάντα στην έρευνα, έχει συνήθως κοινωνικό περιεχόμενο και συγκινητικό χαρακτήρα.
Σήμερα η Μαριλένα Σταυρακίδη ζει μόνιμα στην Νέα Υόρκη, συμμετέχει σε εκθέσεις και κυνηγάει το όνειρό της, να γίνει μια σπουδαία φωτογράφος. Το πιο πρόσφατο project της έχει το όνομα «White Simulator» και είναι μια φωτογραφική αναδρομή στα σύγχρονα ερείπια της χώρας μας, ακολουθώντας τα ίχνη μιας ολόκληρης κληρονομιάς.
Η συλλογή της αποτελείται από παλιές φωτογραφίες – ντοκουμέντα, αλλά και φρέσκες εικόνες του εγκαταλελειμμένου, πρώην αεροδρομίου της χώρας μας. Χρυσά κουτάλια της εποχής του Ωνάση, βελούδινοι καναπέδες, αντικείμενα αξίας. Στην αντίπερα όχθη, στη σύγχρονη εποχή, χαλάσματα και σκονισμένα έπιπλα που μαρτυρούν την πτώση, τη φθορά, την εγκατάλειψη. Τα εγκαίνια του Ανατολικού αεροδρομίου Ελληνικού, έργο του Αμερικανοφινλανδού αρχιτέκτονα ‘Εερο Σάαρινεν, πραγματοποιήθηκαν το 1969, ενώ τη δεκαετία του 1990 το αεροδρόμιο εξυπηρετούσε πάνω από 10 εκατομμύρια επιβάτες το χρόνο, σηματοδοτώντας την άνθιση της Ελλάδας, όχι μόνο σε οικονομικό, αλλά και σε κοινωνικό και πολιτισμικό επίπεδο.
Το 2001, το Αεροδρόμιο έκλεισε μια για πάντα και μέχρι σήμερα βρίσκεται σε πλήρη αποσύνθεση και σε ”αρμονία” με την ελληνική πραγματικότητα της κρίσης. Συγκυριακά -ή όχι και τόσο- η μεταφορά του αεροδρομίου στα Σπάτα ήρθε με την τελική πτώση και ιδιωτικοποίηση των Ολυμπιακών Αερογραμμών, του κρατικού αερομεταφορέα της Ελλάδας. Παρόλο που μετά από διαγωνισμό το ακίνητο, «φιλέτο της Ευρώπης» παραχωρήθηκε σε νέα χέρια, παραμένει δυστυχώς ανεκμετάλλευτο. Το έργο της Μαριλένας Σταυρακίδη, παρουσιάζει την αντιφατική πραγματικότητα της Ελλάδας του τελευταίου μισού αιώνα.
Από την «ουτοπία» του τότε, στη «δυστοπία» του σήμερα, μέσα από φωτογραφίες του πρώην Αεροδρομίου του Ελληνικού. Με έναν νοσταλγικό τόνο, το έργο της ταλαντεύεται ανάμεσα σε ένα λαμπερό παρελθόν, που έχασε απότομα τη λάμψη του και σε ένα πιο σκοτεινό παρόν, που μέσα από το φακό της φαντάζει σχεδόν θελκτικό. «Όλα είναι αλληλένδετα. Η έρευνα και η συζήτηση μου με πρώην υπαλλήλους των Ολυμπιακών Αερογραμμών με οδήγησαν στο συμπέρασμα πως η αναποτελεσματικότητα και η ελληνική νοοτροπία προκάλεσαν το τρίπτυχο της αποτυχίας. Η κακή τύχη του Ωνάση, ο χαμός του γιου του, οδήγησαν την Ολυμπιακή στην κρατικοποίηση και την μετέπειτα κατάρρευση, κάτι που επηρέασε με τη σειρά του τις οικογένειες των υπαλλήλων. Κάπως έτσι δεν συνέβη και με τη χώρα μας; Η κακή διαχείριση, η αδυναμία κάποιων ανθρώπων να αξιοποιήσουν σωστά την εξουσία που τους δόθηκε αλλά και η εκμετάλλευση των προσωπικών συμφερόντων, οδήγησαν στην κρίση».
Το project πραγματοποιήθηκε πριν γίνει στο χώρο του Ελληνικού η εγκατάσταση των προσφύγων.
