Η ΤΑΙΝΙΑ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ
Ζήτω Η Ελευθερία ***1/2**
Ιταλία, 2013, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Ρομπέρτο Άντο
Πρωταγωνιστούν: Τόνι Σερβίλο, Βαλέριο Μαστραντρέα, Βαλέρια Μπρούνι Ταντέσκι
Διάρκεια: 94’
Καθώς οι εκλογές στην Ιταλία πλησιάζουν και οι ρυθμοί εντείνονται, ο Ενρίκο Ολιβιέρι, γενικός γραμματέας του κόμματος της αντιπολίτευσης δεν αντέχει την πίεση και εξαφανίζεται. Προκειμένου να μην οδηγηθεί το κόμμα της αντιπολίτευσης στην κατάρρευση, πρέπει να προχωρήσουν επειγόντως σε ένα σχέδιο εκτάκτου ανάγκης για να μην καταστραφούν στα μάτια του κόσμου. Τα παπούτσια του Ενρίκο θα κλιθεί να γεμίσει ο δίδυμος αδερφός του, ο Τζιοβάνι, ένας άνθρωπος 180 μοίρες διαφορετικός από αυτόν. Φιλόσοφος, περπατάει περισσότερο στα σύννεφα παρά στο έδαφος και είχε και μια πρόσφατη περιπέτεια με κατάθλιψη, όπου χρειάστηκε να νοσηλευτεί σε ίδρυμα. Στο πρόσωπο αυτού του διασκεδαστικού διανοούμενου, όμως, η Ιταλία θα ξαναβρεί τη χαμένη της ελπίδα και τον ιδανικό ηγέτη, ανακτώντας την εμπιστοσύνη της στο κόμμα της αριστεράς που εκπροσωπεί από σύμπτωση. Μια γλυκύτατη κωμωδία με έντονα και νοσταλγικά τα ιταλικά της χαρακτηριστικά.
Η έκρυθμη πολιτική κατάσταση των μεσογειακών χωρών στα χρόνια της οικονομικής κρίσης που διανύουμε, δε χρειάζεται να ξαναπούμε πόσο έκδηλη είναι, ούτε πόσο μεγάλος είναι ο αντίκτυπος που αυτή προξενεί και το πόσο στερεί από τους πολίτες την ελπίδα τους, τη ζεστασιά. Στην τέχνη, δε, δύσκολα μπορούμε να βρούμε κάτι που να αφορά στην επίκαιρη πραγματικότητα (όχι μεμονωμένες περιπτώσεις ανθρωπιάς ανεξάρτητες της κρίσης) και να μιλάει απλά και τρυφερά για τα πράγματα που έχουμε ανάγκη, χωρίς να ζαλίζει το όνειρο με θεωρίες και avant garde τεχνικές. Στον αντίποδα όλων αυτών των ταινιών, έρχεται το Ζήτω Η Ελευθερία να μας θυμήσει πως το απλόν και χάριν έχει.
Με ένα βασικό μα σκερτσόζικο σενάριο, που πατάει στα χνάρια των μεγάλων παλιών, Τσάπλιν και Κίτον, και πασπαλισμένο με μια δόση σουρεαλισμού, δίνει μαθήματα παλαιακής κωμωδίας που απευθύνεται πρωτίστως στο συναίσθημα και δευτερεύοντως στον εγκέφαλο. Αυτό δε σημαίνει, όμως, πως δεν έχει και κάτι πνευματικό να πει, αντιθέτως, μα δεν περιπλέκεται αχρείαστα πολύ. Φλερτάρει και με υψηλές έννοιες όπως την επιθυμία και το παρελθόν, και μάλιστα με αντίστοιχα ταιριαστή αισθητική (για μια ακόμα φορά βλέπουμε τον Τόνι Σερβίλο σε μια νυχτερινή πλατεία αμίλητο, ένας ευχάριστος συσχετισμός με την Τέλεια Ομορφιά). Μα σε καμία περίπτωση δεν κυνηγά την ταινία για να την κάνει να φανεί αταίριαστα «βαθιά».
Ολόκληρη η ταινία, αν και έχει τη σκηνοθετική ευρωπαϊκή ιδιαιτερότητα, στηρίζεται πάνω στην υπεράνω κριτικής ερμηνεία του Τόνι Σερβίλο. Τον είδαμε σε δύο ταινίες του Σορεντίνο, εκτός αυτού πως λειτουργεί; Εξίσου γοητευτικός και στις δύο προσωπικότητες τις οποίες ερμηνεύει στην ταινία, δίνει προσοχή στις μικρές λεπτομέρειες των ρόλων του. Από τη μια υποδύεται εξαιρετικά τον πολιτικό που θέλησε ένα διάλειμμα από τη ζωή που τον έφερε στα πρόθυρα νευρικού κλονισμού, από την άλλη, όταν υποδύεται τον αντισυμβατικό διανοούμενο, όχι μόνο χρησιμοποιεί όλο του το σώμα, μα όπως προειπώθηκε, έχει τη στόφα των βωβών κλασσικών και της σωματικής/προσωπικής τους ερμηνείας. Βέβαια, εκεί που, τελικά, τον παραδεχόμαστε, είναι όταν καταφέρνει, χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια, να γεφυρώσει το ψυχικό χάσμα των δύο αδερφών, δείχνοντας τα κοινά τους με τρόπο καθόλου κιτς, μα απόλυτα συγκινητικό.
Μια ταινία που δίχως αμφιβολία αξίζει να δει ο καθένας. Ξεχωριστή μέσα από την απλοϊκότητά της, βασισμένη σε μια πραγματικότητα κοινωνική και ψυχική, αλλά προσιτή μολαταύτα. Το μόνο που μένει είναι να μπορέσουμε να δούμε και μια αντίστοιχη προσπάθεια από τον ελληνικό κινηματογράφο.
Στην επόμενη σελίδα: Στιγμές Στη Ζωή Ενός Ήρωα, Captain America 2, Το Ακρωτήρι Της Βίας
