Κλείνοντας άλλη μια δυνατή σεζόν γεμάτη εκατοντάδες νέες κυκλοφορίες, προσπαθώ να καταλήξω στους 4 πιο ιδανικούς δίσκους του 2014 και 1 classic απο την δισκοθήκη μου που θα ήθελα να έχω μαζί στις διακοπές. Μουσική που εκτός απο τραπέζια σε γάμους, ακούγεται σωστά και στην θάλασσα, κάτω απο ομπρέλα.
Φωτογραφία: Άγγελος Χριστοφιλόπουλος / FOSPHOTOS
The Man From Managra – The Man From Managra
Η επιστροφή του πολυτάλαντου παραγωγού με το μεγάλο παρελθόν Coti K ως The Man from Managra σίγουρα ήταν ενα απο τα πιο ενδιαφέροντα μουσικά πράγματα που συνέβησαν μες το 2014. Ένα τρίο γεμάτο μπάσο, καλά παιγμένα ηλεκτρονικά και έναν πολύ ιδιαίτερο drummer να δίνει τον ρυθμό. Το μόνο σίγουρο είναι πως κανείς δεν περίμενε κάτι τόσο «συμβατικό» απο τον αρκετά πειραματικό έλληνα παραγωγό. Σκοτεινή ποπ που θυμίζει 80s new wave από τη μια και 60s pop με α λα Beach Boys στιγμές από την άλλη. Στανταράκι στο ipod για ιούλιο και αύγουστο.
Neneh Cherry – Blank Project
Μιλώντας για επιστροφές δεν θα μπορούσα να μην αγαπήσω βαθιά αυτή της κόρης του τεράστιου Don Cheery, Neneh, με το πολύ δυνατό collaboration της με τον κύριο Kieran Hebden aka Four Tet και το εκρηκτικό duo των Rocketnumbernine. Ένας σωστός μουσικός δυναμίτης που ήρθε φέτος για να μείνει. Η τρανή απόδειξη πως μια jazz μπάντα αν θέλει, υπό κατάλληλες προυποθέσεις, μπορεί να γράψει τον πιο σωστό ηλεκτρονικό ήχο.
Madlib – Pinata Beats
Ο καλύτερος δίσκος του Madlib, μετά τα Quasimoto και Blue Note project του. Πιο κοντά στην σοφία του JDilla, το Pinata Beats είναι ένα αμιγώς instrumental hip hop album χωρίς τους περιορισμούς των 95 bpm. Με την σωστή επιλογή ολόφρεσκων 70s soul κυρίως samples. Καλοκαιρινότατο.
Todd Terje – It’s Album Time
Αυτό το album το περιμένα αρκετό καιρό και ευτυχώς το αποτέλεσμα είναι απίστευτα καλό. Ήρθε η ώρα ο viral Todd Terje να κυκλοφορήσει long player album με τον πιο λαμπερό τρόπο. Δώδεκα φοβερά tracks απο τα 125 bpm στα 90 με 70s και 80s αίγλη και στυλιζάρισμα. Disco απο το Monte Carlo του 1972 που θα συναρπάσει ακόμα και τον περίεργο local τύπο με την ταβέρνα πάνω στην θάλασσα.
Astrud Gilberto – September 17, 1969
Και τέλος μιας και επιτέλους καλοκαίριασε «κανονικά«, ένας αγαπημένος δίσκος απο την Βραζιλία του 70 με τις ευλογίες όλων των παιχταράδων της χώρας που λατρέυει την μπάλα -μουντιάλ έχομεν- και την baducada. Το πίο ώριμο LP της υπέροχης Astrud Gilberto, diva της βραζιλιάνικης bossa nova. Για τα ήρεμα απογεύματα του Αυγούστου που είναι τόσο πολύτιμα για όλους.
