Ο Αργύρης Παπαδημητρόπουλος θα είναι ο κεντρικός ήρωας αθλητικού ντοκιμαντέρ κι ας μην έχει ιδέα από σπορ

ΜΟΥΣΙΚΗ: Είναι η μόνη τέχνη που ζηλεύω τρελά. Αν ξαναγεννιόμουν θα ήθελα να είμαι μουσικός, αλλά σε αυτήν την ζωή έτυχε να είμαι απόλυτα ατάλαντος στο να παίξω κάποιο όργανο ή να τραγουδήσω παρ’ όλες τις φιλότιμες προσπάθειες σε πιάνο, κιθάρα και ντραμς στην εφηβεία. Έχω ακούσει όμως τα πάντα και έχω άπειρα κολλήματα τελείως διαφορετικά μεταξύ τους. Ο Cave, o Elvis, οι Radiohead, o Dylan, οι Bad Religion, οι Βeatles, οι Velvet Underground είναι μόνο μερικά από αυτά. Για κάποιο περίεργο λόγο αυτήν την εποχή στο repeat έχω το This Land Is Your Land από Woodie Guthrie και το We’ll meet Again από την Vera Lynn.

Επίσης έχω δει χιλιάδες live. Αυτό που με σημάδεψε ήταν ο Iggy Pop στο Ρόδον όταν ήμουν 14. Η ωμή ενέργεια, τα αίματα στην κοιλιά του, η εμμονή του με το να μας δείχνει το πουλί του και τον κώλο του, τα πάντα. Νομίζω ότι έχω δει live όσους καλλιτέχνες ήθελα να έχω δει. Θα ήθελα μόνο να έχω δει τον Elvis και την Μπέλλου. Ιδανικά στο ίδιο stage.

ΒΙΒΛΙΑ:  Στην εφηβεία μου διάβασα όλον τον Bukowski και τον Πετρόπουλο. Αργότερα αγάπησα τον Houellebecq από τον οποίο έλαβα και ένα πολύ αστείο mail τον Μάιο όπου με ενημέρωσε ότι έτσι όπως έχει ανέβει το προσδόκιμο ζωής, η κρίση μέσης ηλικίας ξεκινάει στα 25 και τελειώνει στα 85. Βιβλία που έχω απολαύσει τελευταία είναι το Γκιακ του Δημοσθένη Παπαμάρκου, ο Γραφικός Χαρακτήρας του Νίκου Παναγιωτόπουλου, οι Πληγωμένοι και η Αμερικάνικη Έρημος του Percival Everett.  Αγαπάω πολύ και αυτήν την γενιά των Άγγλων συγγραφέων που ξεπήδησε στα 80’ς και 90’ς όπως ο Hanif Kureishi, ο Jonathan Coe κ.ά.

ΤΑΙΝΙΕΣ:  Τώρα μου βάζεις δύσκολα.  Ο Scorsese θα είναι πάντα ο σκηνοθέτης που με έκανε να αγαπήσω το σινεμά και οι Cohen αυτοί που πάντα θα ζηλεύω για το ότι κάνουν ότι τους καπνίσει και φυσικά είναι και μεγάλοι μαέστροι. Παρ’ όλα αυτά όπως και στην μουσική έτσι και στο σινεμά αγαπώ τελείως διαφορετικά πράγματα.

Κλαίω με το All that Jazz, αλλά και με το Somewhere.  Γελάω με τους Monty Python αλλά και με τον Judd Apatow. Τελευταία βγαίνουν όλο και περισσότερες καλές ταινίες. Φέτος ξεχώρισα το Elle του Paul Verhoeven, το Hell or Highwater του David Mackenzie, το The Killing of a Sacred Deer του Γιώργου Λάνθιμου, το Nocturnal Animals του Tom Ford και πολλά άλλα.

TΗΛΕΟΡΑΣΗ:  Τηλεόραση δεν βλέπω. Τώρα αν τηλεόραση εννοείς και το netflix κλπ, φυσικά καίγομαι με τις ώρες βλέποντας ό,τι κάνει ο Louis CK, θαύμασα τον πρώτο κύκλο του True Detective, λάτρεψα το κωλόπαιδα του Stranger Things, με συγκινεί η οικογένεια του Transparent, στα κρυφά βλέπω Modern Family, αγαπώ τον κομπλεξισμό του Bojack Horseman, και θεωρώ το Olive Kitteridge της Lisa Cholodenko ένα αριστούργημα.

Στην ελληνική TV φοβάμαι ότι ακόμα δεν έχει γίνει κάτι καλύτερο από τους Απαράδεκτους. Κατά τα άλλα είναι ένα ατελείωτο σκουπιδαριό που κάνει τις διαφημίσεις που γυρνάμε να μοιάζουν το ποιοτικό διάλειμμα.

IΝΤΕΡΝΕΤ:  Δυστυχώς περνάω άπειρες ώρες εκεί. Στο IMDBpro ανατρέχω συνεχώς για επαγγελματικούς λόγους αλλά και από βίτσιο. Στο chrome δεν έχω ποτέ λιγότερα από 30 tab ανοιχτά ταυτόχρονα. Σίγουρα κάποια είναι vimeo και youtube, luben, variety,  indiewire, skyscanner, flix, guardian, netflix, rotten tomatoes, facebook, amazon και ότι άλλο μπορείς να φανταστείς που δεν χρειάζεται να ανοίξει σε incognito tab 😛

ΓΕΙΤΟΝΙΑ:  Είμαι Αθηναίος από μαμά γκάγκαρη Αθηναία και μπαμπά που ήρθε στην Αθήνα στα 18 του. Αγαπώ την Αθήνα και την μισώ ταυτόχρονα. Την αντιμετωπίζω στην καθημερινότητά μου αλλά και στις ταινίες μου ως υπαρκτό πρόσωπο και για αυτό πολλές φορές της γλυκομιλώ και ακόμα περισσότερες της θυμώνω και της κρατάω μούτρα. Γεννήθηκα στην πολυκατοικία του Πτι Παλαί στο Παγκράτι, μεγάλωσα στην Κυψέλη και τα τελευταία 16 χρόνια μένω στο Μετς στο πιο όμορφο σπίτι του κόσμου. Το Μετς το αγαπάω, αλλά μπορεί να σε κάνει να νιώσεις λίγο γέρος.  Γενικά έχω κινηθεί σε πολλές γειτονιές γιατί λόγω διαγωγής άλλαξα 7 σχολεία. Αγαπώ τα Εξάρχεια και τα μισώ κιόλας όποτε θέλω, το Κολωνάκι είναι ανεκμετάλλευτο και ψάχνει να ξαναβρεί την παλιά του αίγλη, στην Πλάκα είναι το γραφείο μου, είναι όμορφη αλλά μπορεί να σε κάψει το καλοκαίρι με τους χιλιάδες τουρίστες, στο Κουκάκι μένουν οι περισσότεροι φίλοι μου και κάθε Ιούλιο τον περνάω στο Μάτι που πέρασα όλα μου τα καλοκαίρια.

ΣΠΟΡ: Εδώ δεν έχω να πω τίποτα. Δεν έχω καμία επαφή με το σπορ.  Βέβαια αυτήν την εποχή ακούγεται ότι θα γυριστεί ένα αθλητικό ντοκιμαντέρ για εμένα. Ποιος ξέρει τί βάζει ο κόσμος στο μυαλό του. Θα ήθελα να παίζω πινγκ πονγκ πολύ συχνά.  Είναι το μόνο σπορ που μου ταιριάζει.

ΤΑΞΙΔΙ:  Ταξιδεύω συνέχεια. Αν περάσει μήνας και δεν μπω σε αεροπλάνο νομίζω ότι κάτι πάει πολύ στραβά. Δεν έχω από πού να αρχίσω. Η χώρα που λάτρεψα είναι η Βραζιλία και ειδικά το Ρίο. Το ταξίδι που με σημάδεψε ήταν στην Γκάνα. Στην Ευρώπη αγαπώ το Λονδίνο, το Παρίσι, το Βερολίνο και την Κωνσταντινούπολη. Επίσης μου άρεσε πολύ το Βελιγράδι που πήγα πρόσφατα.

Έχω αναπτύξει μια μανία με την Αμερική. Νομίζω ότι εκεί νιώθω υπέροχα. Θέλεις ότι όλοι είναι ξένοι, θέλεις ότι η γλυκιά τους αφέλεια μοιάζει να κάνει το μέρος πιο φιλικό, θέλεις οι τόσες διαφορετικές πλευρές της; Μήπως είναι ο Elvis; Μην είναι τα ψηλά βουνά; Δεν ξέρω τί είναι αλλά τελευταία νιώθω να με μαγνητίζει όλο και πιο πολύ.  Ειδικά η Καλιφόρνια μου έχει πάρει τα μυαλά. Πριν από δυο χρόνια είχα πάει με τον φίλο μου Γιάννη Βεσλεμέ σε ένα φεστιβάλ και κάναμε ένα ωραίο road trip σε όλη την καλιφορνέζικη ακτή και δεν πιστεύαμε τα μάτια μας. Επίσης το φαγητό. Αυτό το φαγητό. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι δεν μπορώ να καπνίσω παντού και ότι γυρνάω πάντα με μερικά έξτρα κιλά στο σώμα και στις βαλίτσες.

ΤΩΡΑ: Τώρα κάθομαι και γράφω με έναν φίλο μου, τον Rob Hayes το σενάριο της επόμενης ταινίας μου, που αν όλα πάνε καλά θα γυριστεί το καλοκαίρι του 2018 και διαβάζω ταυτόχρονα και διάφορα σενάρια που μου στέλνουν. Επίσης σκηνοθετώ διαφημιστικά, κάνω παραγωγή σε ένα υπέροχο ντοκιμαντέρ του Πάνου Δεληγιάννη που γυρίστηκε σε μια φαβέλα στο Ρίο και λένε ότι θα είμαι και ο βασικός ήρωας σε ένα αθλητικό ντοκιμαντέρ, αλλά πραγματικά δεν καταλαβαίνω τι εννοούν.