Έρωτας στο λόφο της Πνύκας
Πάγκοι γεμάτοι χειροποίητα κοσμήματα, τα περισσότερα με αναφορές στην αρχαία Ελλάδα. Επιτοίχια ρολόγια φτιαγμένα στο χέρι από ρασταφάρι καλλιτέχνη που είναι ντυμένος για θερμοκρασίες Ικαρίας, τοποθετημένα πάνω σε ένα λευκό σεντόνι ξαπλωμένο στο πλακόστρωτο. Διακοσμητικά λαμπάκια για το σπίτι. Λίγο πιο πάνω ένας καστανάς γυροφέρνει ένα καλαμπόκι πάνω στη φουφού που έχει αρχίσει να παίρνει χρυσαφί απόχρωση, ενώ φουσκωτά μπαλόνια με παραστάσεις από παιδικά κινούμενα σχέδια, μπλοκάρουν τη θέα στον Παρθενώνα, στο ξέφωτο δίπλα από την δημοτική παιδική χαρά στην Αποστόλου Παύλου. Αυτό είναι το σκηνικό που καλωσορίζει κάποιον στο Θησείο, με το που βγει από τον σταθμό του Ηλεκτρικού. Αυτή είναι η είσοδος της γειτονιάς που αποτελεί«τουριστικό» προορισμό όχι μόνο για τους ξένους που επισκέπτονται την Αθήνα, αλλά και για την ελληνική οικογένεια, που σταθερά επιλέγει τη φαρδιά πεζοδρομημένη οδό για την κυριακάτικη βόλτα του.
Το πιο «επικίνδυνο» επάγγελμα για το 2015, επιβιώνει ακόμα στην Αποστόλου Παύλου
Το εμβληματικό Σινέ Θησείων, παραμένει κλειστό για το χειμώνα. Μετράμε αντίστροφα.
Το Θησείο οφείλει το όνομά του στον ομώνυμο ναό του Ηφαίστου (από τις ανάγλυφες παραστάσεις των άθλων του Θησέα που απεικονίζονται στις μετώπες του), ορίζεται δύσκολα γεωγραφικά. Περιτριγυρίζεται από τις γειτονιές των Πετραλώνων (νοτιοδυτικά), του Κεραμεικού (δυτικά), του Ψυρρή (βόρεια) και (δυτικά) βλέπει στο Μοναστηράκι. Υπάρχουν όμως κομβικοί δρόμοι, που έχουν γράψει την ιστορία του, την ιστορία μιας μικροσκοπικής συνοικίας που εδώ και δεκαετίες βρέθηκε στον πυρήνα της αθηναϊκής διασκέδασης, μέρα και νύχτα, όλη τη βδομάδα. Νηλέως, Ηρακλειδών, Επταχάλκου. Κάποτε γεμάτοι ροκάδικα και καλλιτεχνικά μπαρ, πάντα με παραδοσιακές ταβέρνες κι εστιατόρια. Την τελευταία δεκαετία εδώ άνθησε και ο θεσμός του νεοκαφενείου.
Ποιος δεν έχει βρεθεί στη Μορφή και την Ίριδα για ένα καραφάκι ρακόμελο ως φοιτητής; Ποιός από όσους διανύουν σήμερα την τέταρτη (προς πέμπτη) δεκαετία της ζωής τους, δεν έχει να πει μια ιστορία από τον Στάβλο και το Berlin;. Πόσες φορές δεν αποτέλεσε το Σινέ Θησείον («το καλύτερο θερινό σινεμά στον κόσμο», σύμφωνα με το CNN) τον απόλυτο προορισμό για τις καλοκαιρινές νύχτες; Αυτά είναι μερικά από τα ορόσημα του Θησείου, ωστόσο η περιοχή έχει μια μοναδικότητα που δύσκολα τη συναντάς σε κάποια άλλη συνοικία μεγάλης ευρωπαϊκής πόλης. Το πέρασμα από τη σύγχρονη πιάτσα με τις καφετέριες και το υπαίθριο παζάρι, σε μια φέτα φύσης, ένα απόκοσμο περιβάλλον όπου η βλάστηση απομονώνει τη φασαρία και το μεγαλείο της πολιτιστικής κληρονομιάς της πόλης αποκαλύπτεται ανεμπόδιστο μπροστά στα μάτια του περιπατητή. Αυτή η ιδιότητα του Θησείου οφείλεται στον μεγάλο αρχιτέκτονα Δημήτρη Πικιώνη, που επιμελήθηκε την διαμόρφωση του αρχαιολογικού περί την Ακρόπολη χώρου και του λόφου Φιλοπάππου που ολοκληρώθηκε το 1957.
Η θέα από το λόφο της Πνύκας
Αφού χορτάσει κανείς μια από τις καλύτερες απόψεις του Παρθενώνα καθισμένος σε κάποια από τα πέτρινα καθίσματα στο λόφο της Πνύκας, μπορεί να κατευθυνθεί προς στα σκαλάκια δίπλα από το παρατηρητήριο και να βρεθεί με μιας στο Αστεροσκοπείο, εκεί όπου στεγάζεται και το Γεωδυναμικό Ινστιτούτο, αλλά και το Γεωαστροφυσικό Μουσείο στο παλιό κτίριο που χτίστηκε με βάση τα σχέδια του Δανού αρχιτέκτονα Θεόφιλου Χάνσεν στο Λόφο των Νυμφών. Κατηφορίζοντας την Ακάμαντος, φτάνει κανείς στη διχάλα με τους δύο δρόμους – κεντρικές αρτηρίες, τη Νηλέως (με το κομμωτήριο Hair Trick της Ναταλίας Σιαμπαλά να αποτελεί άτυπη αίθουσα σύνταξης της γειτονιάς και το φυτώριο απέναντι να ομορφαίνει τα μπαλκονία και τις ταράτσες των πολυκατοικιών) και τον πεζόδρομο της Ηρακλειδών.
Το παλιό κτίριο του Εθνικού Αστεροσκοπείου Αθηνών στο Λόφο των Νυμφών
Στο νούμερο 10 της οδού Ηρακλειδών στο Θησείο βρίσκεται ένα από τα πιο ιστορικά κτήρια της Αθήνας. Αρχικά στέγασε τους στάβλους του Βασιλιά Όθωνα, μετέπειτα το 72ο δημοτικό σχολείο Αθηνών και για μια εικοσαετία σχεδόν, το θρυλικό ροκ μπαρ Στάβλος, λέξη-κλειδί στο γαϊτανάκι της αθηναϊκής νύχτας, κυρίως στα 90s. Όταν η χρυσή εποχή του πέρασε, οι πόρτες του Στάβλου έκλεισαν οριστικά και το κτίριο παρέμεινε ένα σιωπηλό φάντασμα, μέχρι να μετατραπεί περίπου ένα χρόνο πριν στο Root Artspace. Δυστυχώς, το εγχείρημα με την πλέον κλασική urban συνταγή του πολυχώρου (δηλαδή μπαρ, μπιστρό, γκαλερί, πωλητήριο) δεν ευδοκίμησε και το κτίριο άλλαξε για ακόμη μια φορά χέρια, όνομα, όχι όμως και ταυτότητα, καθώς το The Sowl, όπως πλέον ονομάζεται, ακολουθεί την ίδια, προαναφερθείσα πεπατημένη. Ακριβώς δίπλα όμως, στον αριθμό 8, ένα ακόμη νέο entry φαίνεται πως έχει να κάνει μια πιο ξεκάθαρη πρόταση. Είναι το Underdog, το καφέ – μπαρ με το δυνατό brunch και έμφαση στον καλό καφέ, τα ποιοτικά κοκτέιλ και την ποικιλία στις μπύρες.
Η Ίριδα και η Μορφή έχουν κλείσει, ο Φενεός αντιστέκεται. Όμως ένας δρόμος δεν είναι μόνο οι παλιές του δόξες, ούτε εκείνοι που τον επισκέπτονται μονάχα τη νύχτα, αλλά οι άνθρωποι που τον κατοικούν και διατηρούν εκεί τις επιχειρήσεις τους. Όπως η κυρία Έφη Μπρίλη, ιδιοκτήτρια του βιβλιοπωλείου «Ακροκέραμος» που βρίσκεται στην περιοχή του Θησείου εδώ και 30 χρόνια. Πρώτα στη Νηλέως και τα τελευταία δεκαοκτώ στην Ηρακλειδών, στο νούμερο 34. «Το Θησείο έχει πέσει σε ένα μαρασμό, το 2008 ήταν η τελευταία του καλή χρονιά θα έλεγα. Έκλεισε και ο Στάβλος. Φαντάσου ότι εκεί πήγαν σχολείο και ο άντρας μου και τα παιδιά μου. Ωστόσο δεν το αφήνω με τίποτα. Πολλές φορές προσπάθησαν να αλλάξουν το στυλ της περιοχής, όμως η γειτονιά μας, θα έχει πάντα μια ποιότητα εξαιτίας των κατοίκων της», λέει η κύρια Έφη ενώ εκφράζει και τη δυσαρέσκειά της για ένα ναργιλεδάδικο που ανακαινίζεται και βρίσκεται ακριβώς δίπλα από το δικό της κατάστημα.
Η Έφη Μπρίλη στον Ακροκέραμό της
Το μικρό και ζεστό βιβλιοπωλείο που ταιριάζει στη γειτονιά του Θησείου
ΛΠάν στον Ακροκέραμο
Πιο κάτω από τον Ακροκέραμο της κυρίας Έφης, βρίσκεται σε ένα ημιυπόγειο κατάστημα το βιβλιοπωλείο «Λεμόνι» (Ηρακλειδών 22), του Σπύρου Τσιτσέ, επίσης μια διαχρονική ατραξιόν της περιοχής. Από αυτά τα μέρη που διατηρούν την High Fidelity ζεστασιά της προσωπικής σχέσης, γεμάτο στις 5 το απόγευμα, δείχνει να «ανήκει» στους κατοίκους του Θησείου, αλλά και στις γάτες που αράζουν στο περβάζι της βιτρίνας του.
Γάτα βιβλιοφάγος στο «Λεμόνι»
Αμφίσημα αναφορικά με την εικόνα της γειτονιάς του Θησείου είναι και τα συναισθήματα του κυρίου Διονύση Μπίτζα που διατηρεί διαγωνίως απέναντι στον αριθμό 31 – 33 το στεγνοκαθαριστήριο «Αθηναία» με τη φοβερή χειροποίητη επιγραφή, με γραμματοσειρά – κλασικό δείγμα ελληνικής καλλιγραφίας των δεκαετιών ’50 – ’60. Το καθαριστήριο άνοιξε το ’68 ο θείος του Διονύση και στα χέρια της οικογένειάς του πέρασε το 1974.
Ο κύριος Διονύσης , «Σάκης» για τους πελάτες του, ιδιοκτήτης του στεγνοκαθαριστηρίου «Αθηναία»
Η συγκλονιστική, χειροποίητη επιγραφή του καταστήματος
«Πρόλαβα την Ηρακλειδών πριν πεζοδρομηθεί. Ο δρόμος ήταν γεμάτος μαραγκούδικα και εργαστήρια που έφτιαχναν επιγραφές. Κάποτε υπήρχαν κι άλλα πολλά καθαριστήρια σε μικρή ακτίνα από το δικό μου, σήμερα όμως ο επόμενος συνάδελφος βρίσκεται στην πλατεία Πετραλώνων. Και θα πίστευε κανείς ότι εφόσον έμεινα μόνος θα έπρεπε να έχω περισσότερη δουλειά, αλλά δεν είναι έτσι. Τώρα πια ο κόσμος φέρνει μόνο τα ρούχα που δε μπορεί να κουμαντάρει μόνος στο σπίτι. Το Θησείο όμως δεν το αλλάζω με τίποτα. Το Θησείο είναι γειτονιά, η καλημέρα που θα αλλάξεις με τον απέναντι, ο καφές που θα πιείτε και κυρίως το ότι μπορώ όταν κλείσω το μαγαζί, να κάνω την πιο απίθανη βόλτα, να θαυμάσω τα αξιοθέατα και να γυρίσω σπίτι μου χαλαρός, γεμάτος εικόνες», αποφαίνεται ο κύριος Διονύσης με ενθουσιασμό, που μάλλον δε χάνει ποτέ για τη γειτονιά του, παρόλο που, όπως λέει πια δεν γίνεται εκείνος ο χαμός που έβλεπες πριν από οκτώ χρόνια και τα αγόρια δεν πηγαίνουν πια ραντεβού τα κορίτσια στον Λουμπαρδιάρη.
Τι θα ήταν όμως το Θησείο χωρίς «Το Στέκι του Ηλία» και τα κλασικά παϊδάκια του; Ή ορθότερα, τους δύο Ηλίες, καθώς είναι δύο τα καταστήματα στον πεζόδρομο που συνδέει Θησείο και Κάτω Πετράλωνα, εκεί που η Επταχάλκου σβήνει και ξεκινά η Θεσσαλονίκης. Ο Ηλίας Κολόβης άνοιξε το στέκι του το ’81, στην Θεσσαλονίκης 7, και το ’92 επεκτάθηκε στην Επταχάλκου 5. Ο Χρόνης, ένα από τα παιδιά του Ηλία που συνεχίζουν την επιχείρηση, διατείνεται πως «ζούμε από την καλοπέραση των ανθρώπων. Από εκείνους που βάζουν κάτι στην άκρη για να βγουν μια Κυριακή, να φανε και να πιούν, το Θησείο ζει περισσότερο τις Κυριακές βλέπεις. Είναι η γειτονιά που βίωσε πρώτη τις σκληρές συνέπειες του gentrification». Εξαιρετικής ποιότητας κρέας κυρίως από την Ήπειρο και πατάτες κομμένες στο χέρι κατατάσσουν τον «Ηλία» ψηλά στην καρδιά των Αθηναίων που μπορούν να φύγουν χορτάτοι έχοντας δαπανήσει 12 – 15 ευρώ το άτομο.
Το Στέκι του Ηλία στην οδό Θεσσαλονίκης
Το νοητό σύνορο ανάμεσα σε Θησείο και Πετράλωνα, το καφενείο Λουξ
Στο καφενείο Λουξ , Θεσσαλονίκης 9, το Θησείο τελειώνει και τη σκυτάλη παίρνουν τα Πετράλωνα που διανύουν μια από τις καλύτερες εποχές τους. Ο παραδοσιακός οικισμός του Θησείου μετράει κάποιες πληγές ακόμα (που μεταφράζονται σε κλειστά μαγαζιά με τζαμαρίες γεμάτες αφίσες και κάπου χωμένο ένα μισοσκισμένο «ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ» ή σε κακής αισθητικής καφετέριες με «κράχτες») από τις εποχές που οι νέοι της πόλης το είχαν πρώτο στις επιλογές τους για Σάββατο βράδυ, και μετά το πρόδωσαν για του Ψυρρή και το Γκάζι.
Όμως το Θησείο δε ζει μονάχα τις Κυριακές. Η Αποστόλου Παύλου μπορεί, ολόκληρη η γειτονιά, όχι. Γιατί είναι η γειτονιά της Έφης, του Διονύση και του Χρόνη που λένε ακόμα μεταξύ τους «καλημέρα» και δεν αυτό, δεν το αλλάζουν με τίποτα
