Αγαπητοί ΚΥ,
σας γράφω αυτό το γράμμα και το δημοσιεύω αφενός γιατί δεν βρήκα μέϊλ επικοινωνίας και αφετέρου γιατί δεν είχε νόημα να γραφτώ τώρα στο φαν κλαμπ μιας μπάντας που διαλύεται. Θα το έστελνα στην δισκογραφική σας αλλά αν η μουσική μου έμαθε κάτι σε αυτή τη ζωή, δεν είναι η αρμονία, είναι να μην εμπιστεύεσαι τους μάνατζερ. Θα μου πείτε και γιατί να εμπιστευτείς τους δημοσιογράφους; ‘Ε, καλοί δημοσιογράφοι υπάρχουν ενώ καλοί μάνατζερ όχι.
Δεν θα μιλήσω για την μουσική και για τους στίχους, ας το κάνουν οι μουσικοκριτικοί αυτό, δεν είναι δικιά μου δουλειά. Δεν θα μιλήσω αυτά που άκουσα, αλλά για αυτά που ΕΙΔΑ. Άτοπο; Μπορεί, όμως σκεφτείτε πως η μεγαλύτερη τιμή για μια μπάντα είναι στα λάϊβ της να σκάνε μύτη άνθρωποι με προβλήματα ακοής. Δεν είναι ειρωνικό αυτό που γράφω μη παρεξηγηθείτε, είναι η απόδειξη πως η ΡΟΚ δεν είναι μόνο μουσική είναι παναπόλα μια μορφή που λαμβάνει χώρα στη συνείδηση η οποία δεν απορρέει από τις αισθήσεις αλλά από τη φαντασία, ως προέκταση της βιωματικής εμπειρίας.
Θα μιλήσω λοιπόν μόνο για το λαϊβ σας και θα είμαι ειλικρινής. Ήταν ένα απο τα καλύτερα λάϊβ που έχω πάει ποτέ στη ζωή μου και σίγουρα μέσα στην πεντάδα μου. Σας ευχαριστώ για αυτό. Να ξέρετε πάντως έχω πάει σε εκατοντάδες λάϊβ και στην Ελλάδα και εις την αλλοδαπή, δεν το γράφω για να προσδώσω “αξιοπιστία” το γράφω για να καταλάβετε τι βλακείες έχουν δεί τα μάτια μου. Δεν γράφω αυτό το γράμμα για εσάς, το γράφω για τους ακροατές σας που μπορεί να μην είχαν τον χρόνο να σας εκφράσουν τις ευχαριστίες τους και επειδή είπαμε να είμαστε ειλικρινείς το γράφω γιατί βασικά δεν είχα τι να κάνω το βράδυ της Κυριακής. Και ακριβώς επειδή το βράδυ της Παρασκευής πάλι δεν είχα κάτι να κάνω έτσι ήρθα στο λάϊβ σας μπας και βρω γκόμενα να έχω κάτι να κάνω τα βράδια.
Δεν είχα ξανακούσει ποτέ ΚΥ. Για την ακρίβεια δεν ήξερα καν πως υπάρχετε. Στο περιβάλλον μου δεν ξέρω κανέναν που να ακούει ΚΥ, δεν μου έχει μιλήσει ποτέ κανείς για εσάς. Δεν ήξερα τίποτα για την μπάντα εκτός του ότι είστε απο την Kέρκυρα, επειδή είδα ένα βίντεο του ΣΚΑΪ για εσάς στο youtube την στιγμή που αποφάσισα να έρθω στη συναυλία. Λόγω Κέρκυρας θυμήθηκα τους ΑΛΤ ΤC και έτσι ήμουν σίγουρος πως θα παίζατε μουσικάρες με στιχάρες. (αλήθεια τους έχετε δει ποτέ στην Κέρκυρα; γνωρίζεστε;) Όμως είπαμε, η μουσική δεν είναι το θέμα μας σε αυτό το γράμμα. Ήρθα στο λαϊβ γιατί δεκάδες θιασώτες σας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης περίμεναν τη στιγμή να σας δουν ζωντανά πως και πως, πράγμα περίεργο για ελληνική μπάντα. Επίσης γιατί υπάρχουν άλλοι τόσοι που κοροϊδεύουν την μπάντα και τους φαν σας και τους θεωρούν γελοίους. Ακραία πράγματα δηλαδή ή αγαπάς ή μισείς.
Επι του θέματος, θεάματος ή όπως αλλιώς θέλετε.
Ο “Μικρός Πρίγκηπας” (ναι έτσι λέγονταν το μαγαζί, κάπως αστείο όνομα για συναυλιάδικο έτσι;) ήταν γεμάτος αλλά ούτε με το νόημα που `χει κάτι απ’ τις φωτιές, ούτε τόσο γεμάτος που να μη χωράς, ούτε οι γωνίες ήταν γεμάτες από συντρόφους οικοδόμους, φοιτητές. Ψέματα, φοιτητές είχε κατά κόρον, και πραγματικά είχε μια πολύ περίεργη μίξη απο μαλλιάδες, κυριλάτους, κάζουαλ, κοκκέτες, εαακίτες, τρέντι, σίκ, χιψτερ, νέρντουλες κτλ.
Δεν θυμάμαι ποια ήταν τα κομμάτια που παίξατε, δεν τα ήξερα άλλωστε. Δεν θυμάμαι στίχους, μόνο κάτι για εραστές που έγινε χαμός. Και τους στίχους, και αυτούς, δεν τους ήξερα άλλωστε. Θα θυμήσω για άλλη μια φορά, Ουδέν άκουσα, μόνο είδον.
Από το πρώτα δευτερόλεπτα του πρώτου κομματιού το κοινό έδειξε την πίστη του σε σας. Υψωμένα χέρια, όλοι τραγουδούσαν, τσίριζαν και φώναζαν. Παρεμπιπτόντως έχει πολύ καλό ήχο αυτό το μαγαζί.
Στο δεύτερο κομμάτι είδα τον τύπο που έπαιζε πλήκτρα, γονατιστό να φεύγει απο τη θέση του και να πηγαίνει στο κέντρο της σκηνής λες και πήγαινε στο κόκκινο χαλί στην Τήνο να προσκυνήσει την Παναγία την Κορευδρώτισα, μεγάλη η χάρη της. (φίλε συγχώρεσε με που δεν ξέρω όνομα σου έψαξα στο ίντερνετ να το βρω γιατί δεν θα ήταν καθόλου ευγενικό να σε αναφέρω ως “ο τύπος που έπαιζε πλήκτρα” αλλά έχει περάσει άπειρος κόσμος απο την μπάντα και χαώθηκα. Άσε που στο section πορτρέτα δεν γράφετε ονόματα. Και πάλι συγγνώμη.)
Στο τρίτο κομμάτι ήδη κάποιος είχε ανέβει στους ώμους κάποιου άλλου.
Στο τέταρτο κομμάτι μόλις, ο μπροστάρης της μπάντας έκανε την πρώτη βουτιά απο το πάλκο.
Στο πέμπτο κομμάτι είδα καλοβαλμένα κορίτσια με γόβες να πηγαίνουν στην πρώτη γραμμή και να τραγουδάνε με πάθος λες και το τραγούδι τους θύμιζε κάποιον πρώην που τις παράτησε.
Στο έκτο κομμάτι είδα τον Κώστα απο τους D.W. να κάνει βουτιές απο την σκηνή με αξεπέραστο στύλ που θύμιζε Λουγκάνη.
Στο έβδομο κομμάτι είδα κάποιους να χορεύουν ζεμπέκικα.
Στο όγδοο κομμάτι είδα δυο φιλαράκια ακριβώς μπροστά στον τραγουδιστή να χορεύουν τόσο πολύ που έμοιαζαν πως είχαν πάθει επιληπτικό σοκ, αλλά ευτυχισμένο επιληπτικό σοκ.
Στο ένατο κομμάτι είδα μια παρέα που έμοιαζε να έχει καταλάβει σε πόσο μεγάλη λαϊβάρα είχε έρθει και αποφάσισε να κάτσει σε ένα καναπέ δίπλα στη σκηνή και να πιεί ένα τεράστιο μπάφο αγκαλιασμένη απολαμβάνοντας το θέαμα όλων αυτών που τα έσπαγαν μπροστά στη σκηνή.
Στο δέκατο κομμάτι είδα ένα αγανακτισμένο πατέρα να σκάει έξαλλος στο μόσπιτ προσπαθώντας να μαζέψει τον γιο του και να μαλώνει με τους φίλους του γιού του που τον υπερασπίστηκαν. Τελικά η παρέα νίκησε και ο πατέρας περίμενε μέχρι να τελειώσει η συναυλία.
Στο εντέκατο κομμάτι είδα ένα κουκουλωμένο πρεζάκι στη πρώτη γραμμή που φώναζε κάτι στον τραγουδιστή. Δηλαδή, φαίνοταν πως φώναζε γιατί πραγματικά κανείς δεν άκουγε αυτά που φώναζε.
Στο δωδέκατο κομμάτι το πρεζάκι, χοροπηδούσε με τον δικό του μοναδικό τρόπο με τα πόδια κολλημένα στο έδαφος, (!) και προσπαθούσε να ανέβει στην σκηνή. Τα κατάφερε τελικά και πήγε να πεί κάτι στον Δημητριάδη. Αυτός κάπως τον απέφυγε και μόλις το πρεζάκι αποφάσισε να κατέβει απο την σκηνή με μια βουτιά ο Δημητριάδης είπε με μια κλωτσιά να τον βοηθήσει να πάρει την δύσκολη απόφαση.
Στο δέκατο τρίτο κομμάτι ο γυμνός μπροστάρης της μπάντας σήκωσε την κιθάρα στον αέρα. Σκέφτηκα πως παίζει να την σπάσει αλλά επειδή είναι flying v δεν θα τολμήσει. Και το τόλμησε. Τα “ΓΚΟΥΠ” από τα χτυπήματα της κιθάρας στη σκηνή ακούγονταν ολοκάθαρα και ήταν τόσο μελωδικά σα να έπαιζε τις πιο όμορφες συγχορδίες. Μετά απο 4-5 χτυπήματα η V έσπασε στην μέση. Σκληρή η πουτάνα η κιθάρα και ακόμα πιο σκληρός ο μπροστάρης που στο δέκατο τρίτο κομμάτι ξαναβούτηξε στο κοινό και έπαιξε ΑΝΕΛΕΗΤΟ ξύλο στο μος. Ξανανέβηκε στην σκηνή ΔΙΑΛΥΜΕΝΟΣ και έτοιμος να καταρρεύσει. Σκληρή η πουτάνα η κιθάρα και ακόμα πιο σκληρός ο τραγουδιστής μη τα ξαναλέμε. (έτσι κατάλαβα γιατί κάνετε λάϊβ σπάνια, αν σπάει ο δημητριάδης μια κιθάρα σε κάθε τουρ, άντε μάζευε λεφτά μετά.)
Στο δέκατο πέμπτο κομμάτι αφού το πρεζάκι είδε πως δεν βγαίνει άκρη αποφάσισε να τα παρατήσει και να κάνει ένα δώρο στο μαγικό κουρέλι που τραγουδούσε, έπαιζε κιθάρα, ή Του άπλωσε το χέρι επίμονα, ο δημητριάδης αποκρίθηκε, και μόλις αντίκρυσε το δώρο του έμεινε σύξυλος. Ένα χαπάκι! Μετά απο μερικά δευτερόλεπτα αμηχανίας του τραγουδιστή κάποιοι απο το κοινό φώναξαν σοκαρισμένοι “Μη το πάρεις!” και το άφησε στο στεϊτζ.
Στο δέκατο έκτο κομμάτι μου τελείωσε το νερό. Δεν πήγα να πάρω καινούργιο.
Στο δέκατο έβδομο κομμάτι είδα έναν κύριο με άσπρα μαλλιά να χώνεται στο μόσπιτ λες και το είχε εφεύρει αυτός.
Στο δέκατο όγδοο κομμάτι είδα μεταλάδες να χορεύουν αγκαλιασμένοι με τύπους που έμοιαζαν να είναι στην ΟΝΝΕΔ.
Στο δέκατο ένατο κομμάτι είδα ένα τύπο να τραβάει τα μαλλιά του λες και μόλις είχε λύσει το θεώρημα του Φερμάτ.
Μετά έχασα το μέτρημα.
Παρατηρούσα το κοινό και είδα μια ολόκληρη γενιά να έχει μεγαλώσει με εσάς. Το κοινό που δεν ήταν ακριβώς πορωμένο, ήταν sweet and tender hooligans. Ρομαντικά παιδιά που τα κάνατε θηρία σε εκείνο το λάϊβ. Άνθρωποι που με έκαναν να νιώσω πως έχασα κάτι σημαντικό που δεν σας άκουσα ποτέ. Έγιναν πάρα πολλά σκηνικά και θα μπορούσα να γράψω δέκα σελίδες για εκείνο το λαϊβ.
Ένιγουεϊ, όταν τελειώσατε είδα στην πόρτα μια ξανθιά με πανέμορφα μαύρα μάτια και κοιταχτήκαμε αρκετά ώστε να καταλάβει κανείς πως τα μάτια της μου έλεγαν “έλα μίλα μου ρε μαλάκα” ενώ οι φίλες της της έλεγαν “πάμε να φύγουμε τρείς ώρες λαϊβ ξεθεοθήκαμε”. Άσε που είχε φορέσει το παλτό της και έφευγε με τις φίλες της και εγώ δεν είχα βρεί καν το δικό μου οπότε την έχασα. Αν την ξαναπετύχω πουθενά σας υπόσχομαι θα της μιλήσω και αν όλα πάνε κατ’ευχήν και δεχτεί να με παντρευτεί να ξέρετε θα λέω στα παιδιά μας πως “την μάνα σας την γνώρισα σε λάϊβ Κόρε.Ύδρο”.
Όλα τα μέλη των ΚΥ μου φάνηκε πως έπαιζαν άψογη μουσική. Δεν αμφιβάλλω, Κερκυραίοι είναι άλλωστε. Θα μου πείτε και ο Ρουβάς Κερκυραίος είναι. Ποιός όμως σας είπε πως δεν θεωρώ τον Σάκη τιτανοτεράστιο ποπ άϊντολ; Δεν ξέρω αν έχετε παίξει σε καμία φιλαρμονική όμως σίγουρα ο πληκτράς θα μπορούσε να είναι η μετενσάρκωση του Ray Manzarek και του Brad Wilk. Ο lead κιθαρίστας και βιολιστής είχε τόσο ταλέντο με τα έγχορδα που στο επόμενο σχήμα του, ελπίζω να παίξει άρπα. Ο rythm κιθαρίστας μεγάλωσε με Nirvana και Sonic Youth και αυτό φάνηκε. O μπασίστας θα μπορούσε να παίζει στην καλύτερη doom μπάντα με έδρα την κέρκυρα που θα είχε πορεία αντίστοιχη των ΚΥ στους κόλπους των μεταλάδων.(τσαρτς, επιτυχία κτλ.) Μάλλον τον φάγανε οι Κερκυραϊκές παραλίες όμως. Ο ντράμερ ήταν ο τύπος που ξέρει όλα τα όργανα που θα μπορούσε να ξέρει κάποιος απλά προτίμησε τα ντράμς γιατί κατάλαβε πως η τζαζ ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση για έναν μουσικό. Επίσης ήταν ο χειρότερα ντυμένος απ’όλους σας που αποδεικνύει πως είναι ένας ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΣ ντράμερ. Τέλος ο μπροστάρης των ΚΥ δεν έκανε show στα σίγουρα. Ήταν ταυτόχρονα μπροστάρης των ΚΥ αλλά και η οπισθοφυλακή τους. Ήταν και μέλος των ΚΥ και ακροατής. Ταυτόχρονα στην μπάντα και στο κοινό, ήταν την ίδια στιγμή θύμα και θύτης αυτού του μακελειού που λέγεται LIVE ΚΥ.
Στην μικρή θάλασσα των φανατισμένων θαυμαστών των ΚΥ ο πανικός φαίνονταν να ήταν σα να κάνουν πατητές ο ένας στον άλλο μέσα στο μόσπιτ, η αγάπη φαίνονταν απο τις αυτοσχέδιες χορογραφίες που θα ζήλευαν και ερωτευμένα δελφίνια, και η χαρά φαίνονταν απο τα χαμόγελα που έμοιαζαν σαν αυτά που βλέπεις όταν βρείς την πιο όμορφη, καθαρή και δροσερή θάλασσα στον κόσμο. Οι συνεχείς βουτιές στον ωκεανό των συναισθημάτων του κοινού απο τον Δημητριάδη απέδειξαν εμπειρικά ένα πράγμα: Οι ζωές όσων γούσταρουν θανάσιμα ΚΥ αποτελούνται κατά 70% απο τους στίχους των ΚΥ και κυλάνε μέσα τους. Πολύ θάλασσα,πολύ νερό μου βγήκε, ίσως να φταίει το νησί. Δεν ξέρω. Ξέρω όμως τι είδα. Και τι είδα στο λαϊβ; Αυτά είδα. Νοιώθω τυχερός που είδα αυτή τη μπάντα ζωντανά και σαν σε όραμα ορκίστηκα στον εαυτό μου πως τώρα που διαλύθηκαν δεν θα ξανακούσω ποτέ. Γιατί τα οράματα και τα όνειρα τα βλέπεις μόνο μια φορά.
Ευχαριστώ και πάλι.
Μετά τιμής που βρέθηκα εκεί,
Ένας άγνωστος
Πάτρα 19/01/14
ΥΓ. Δημητριάδη περιμένω μια απάντηση αν θες. Και δεν απευθύνομαι στους Κόρε Ύδρο, απευθύνομαι μόνο σε σένα και περιμένω μια απάντηση, διότι οι ΚΥ απέθαναν. Ζήτω οι Κόρε.Ύδρο.!
Υ.Γ. Ελπίζω σε δημοσίευση, αν είστε άνθρωποι…
