Υποτίθεται ότι θα ήταν η χρονιά που δε θα συζητούσαμε για τίποτα άλλο, παρά για το φινάλε του Game of Thrones, της σειράς που αναδείχθηκε σε μεγάλο pop φαινόμενο της δεκαετίας. Δε συνέβη. Ίσως γιατί το GoT ήρθε να προστεθεί σε μια σειρά από σειρές που έθεσαν τόσα πολλά ερωτήματα με την πλοκή τους, υπερεκτιμώντας την ικανότητά τους να δώσουν απαντήσεις. Ίσως γιατί έπεσε θύμα αγάπης υπερβολικής, όταν κάτι ξεπερνά τα στενά όρια μιας «κοινότητας» και γίνεται παγκόσμιο brand κανείς δεν του χαρίζεται. Σε κάθε περίπτωση η απουσία του, όχι μόνο από αυτή τη λίστα, αλλά από τις περισσότερες που αφορούν την τηλεοπτική παραγωγή του 2019 είναι εκκωφαντική.
Φυσικά, το 2019 είχε πολλή και καλή τηλεόραση. Πολύ καλή. Ένα νέο σίριαλ μοιάζει να χτυπά την πόρτα των classics (Succession), το μεγαλεπήβολο τηλεοπτικό στοίχημα του Watchmen μάλλον κερδίζεται, το Netflix λοξοκοίταξε ακόμα περισσότερο προς το σινεμά αλλά παρέδωσε και το ποιοτικότερο ever περιεχόμενό του, η Apple μπαίνει στο παιχνίδι.
Αυτές είναι οι σειρές του 2019 που αγάπησε η συντακτική ομάδα της Popaganda…
Δεύτερος κύκλος. Υποκειμενικά ό,τι καλύτερο προβλήθηκε φέτος. Γλυκά το λέω. Παραγωγή του HBO. Δημιουργός του είναι ο Τζέσι Άρμστρονγκ, αγγλικής καταγωγής, η αλήθεια είναι ότι μέχρι στιγμής δεν τον γνωρίζαμε.
Όλα περιστρέφονται γύρω από τον Λόγκαν Ρόι (o φανταστικός Μπράιαν Κοξ). Είναι η τηλεοπτική εκδοχή του μεγιστάνα των media, Ρούμπερτ Μέρντοχ. Αυτοδημιούργητος με μια αυτοκρατορία που περιλαμβάνει από τηλεοπτικούς σταθμούς μέχρι τεράστια πάρκα διασκέδασης. Από τη μια αυτός και από την άλλη όλες και όλοι που θέλουν να πάρουν τα ηνία των επιχειρήσεων του.
Τόπος, η Νέα Υόρκη. Τα λεφτά ρέουν με το τσουβάλι και εμείς παρακολουθούμε σαν εθισμένοι ένα καταιγιστικό rich-porn. Ελικόπτερα σηκώνονται, θέρετρα ετοιμάζονται ανα πάσα στιγμή, όλοι λούζονται με σαμπάνια και αγωνιούν.
«Ποιος θα διαδεχθεί τον γέρο;»
Ο μεγάλος γιος με τις νέες ιδέες και το πρόβλημα με τα ναρκωτικά; Ο μικρός με τα ψυχολογικά προβλήματα; Η έξυπνη κόρη που θέλει ν’ αποδείξει ότι δεν είναι το κορίτσι του μπαμπά;
Μιλάμε μια εντελώς αντιπαθητική οικογένεια που δεν αντέχεται. Τόσο αντιπαθητικοί που κάποια στιγμή φτάνεις να τους συμπαθείς. Εξουσιομανείς, με γιγάντιες ανασφάλειες και τεράστια πορτοφόλια. Τόσο τεράστια που μια από τις πιο σπουδαίες ατάκες στη σειρά είναι ότι ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της ζωής είναι να έχεις μόνο 5 εκατομμύρια δολάρια. Δεν είναι πολλά, δεν είναι λίγα και δεν ξέρεις τι να τα κάνεις.
Πανέξυπνοι διάλογοι, γρήγορος και σταθερός ρυθμός, πολλή Νέα Υόρκη, άγριο power game, πότε γίνεται σάτιρα, πότε θρίλερ, πότε κωμωδία, πότε δράμα.
Σε κάνει να σκέφτεσαι: αν κλειδωθούν όλοι οι άνθρωποι που ξέρεις και αγαπάς πώς θα τους βρεις την άλλη μέρα, αγκαλιασμένους σαν γροθιά ή θα έχει επιζήσει μόνο ένας.
Μάλλον το δεύτερο.
Σταύρος Διοσκουρίδης
Πρώτη Δευτέρα του Μαΐου που μας πέρασε. Δύο σειρές μόλις έχουν αφήσει το τηλεοπτικό κοινό άφωνο: η μια με ένα επεισόδιο που ξέρει αμέσως ότι θα μείνει στην ιστορία, με μια από τις πιο εξαντλητικές, θεαματικές μάχες που έχουν συμβεί ποτέ στη μικρή οθόνη κι αποκορύφωμα μια συγκλονιστική ανατροπή που έκανε το Twitter να πάρει φωτιά. Η άλλη έδειξε την Άρυα Σταρκ να σκοτώνει τον Night King.
Ναι, ενάντια στην πολυαναμενόμενη “Battle of Winterfell” του ομώνυμου επεισοδίου του Game of Thrones, το ιδιοσυγκρασιακό Barry ήταν εκείνο που με με μια εντελώς απρόβλεπτη παράκαμψη από την πλοκή του και τη σώμα με σώμα μάχη του ήρωα του τίτλου με δύο αναπάντεχους… ανθρώπους (;) έφτασε σε ασύλληπτα ύψη παραλογισμού, σλάπστικ και χορογραφημένης βίας, κερδίζοντας τις εντυπώσεις ακόμα και δίπλα σε μια από τις κρίσιμες στιγμές της δημοφιλέστερης σειράς του πλανήτη. Κι αυτή είναι ακριβώς η πορεία για το δημιούργημα του Άλεξ Μπεργκ (Silicon Valley) και του πρωταγωνιστή Μπιλ Χέιντερ (από τους καλύτερους αποφοίτους του Saturday Night Live, ο οποίος σκηνοθέτησε το εν λόγω επεισόδιο επιδεικνύοντας και τα σινεφίλ διαπιστευτήριά του): παρά την αναγνώρισή του από τα Έμμυ, το Barry δεν έχει κατακτήσει ακόμα την ποπ κουλτούρα όπως του αξίζει, ίσως γιατί σαν υβρίδιο ανόητης κωμωδίας και υπαρξιακού δράματος δύσκολα ταξινομείται.
Όμως στη δεύτερη σεζόν του, το ταξίδι του Μπάρι, εκτελεστή που παθαίνει κρίση συνείδησης και προσπαθεί να κάνει στροφή στην υποκριτική αφήνοντας πίσω το έγκλημα, έγινε πιο περίπλοκο, δύσκολο και βεβαίως αστείο, ανταμείβοντας το θεατή με τρόπο που λίγες σειρές το καταφέρνουν σήμερα. Και παρά την ισχυρή παρουσία του Χέιντερ, και οι περιφερειακοί χαρακτήρες θα μπορούσαν να έχουν το δικό τους spin-off, από την ανασφαλή ηθοποιό Σάλι μέχρι τον Χένρι Γουίνκλερ στο ρόλο του δασκάλου υποκριτικής (στο Barry παίζει ο Fonzie, κάθε συζήτηση θα έπρεπε να τελειώνει εδώ) και τον Noho Hank, τον καλύτερο κακό της τηλεόρασης φέτος. Και κράτησε σχεδόν τις τετραπλάσιες ώρες από το Fleabag, οπότε δεν έμεινε κανείς αχόρταγος.
Μάρα Θεοδωροπούλου
Για να είμαι ειλικρινής, πιστεύω ότι η Καλύτερη Τηλεόραση του 2019 ήταν ο δεύτερος κύκλος του Succession (με το 5ο επεισόδιο που η οικογένεια Ρόι φιλοξενείται στην έπαυλη των Πιρς να κινείται στα όρια του αριστουργήματος). Για την ακρίβεια, ήταν η Πιο Διασκεδαστική Τηλεόραση του 2019 και με αυτό το κριτήριο (βιτριολικές ατάκες που απευθύνουν σιχαμερά πλούσιοι ο ένας στον άλλον, ικανοποιώντας τα κατώτερα ένστικτα σιχαμερά φτωχότερων τηλεθεατών) ήταν σίγουρα η Πιο Διασκεδαστική Τηλεόραση της δεκαετίας, ίσως ολόκληρης της peak TV περιόδου. Θα τηρήσω όμως τον κανόνα «γράφουμε μόνο για σειρές που πρωτοείδαμε το 2019» και…
Πιστεύοντας ακράδαντα ότι το Netflix είναι ευλογία για την αίσθηση ασφάλειας που ικανοποιεί το εντελώς first world problem να μην ξεμένεις ποτέ από «περιεχόμενο» και κατάρα γιατί ρίχνει δραματικά τον μέσο όρο του κριτηρίου σερβίροντας πολύ «σκουπίδι», δε θα ήθελα να διαλέξω μια δική του παραγωγή. Όμως το When They See Us ήταν η σειρά που μας προκάλεσε τη μεγαλύτερη συναισθηματική εμπλοκή μέσα στο 2019. Όχι καταφεύγοντας στο τετριμμένο μελό, αλλά καταφέρνοντας να μεταφέρει στην ιδανική διάρκεια της μίνι σειράς την περίφημη ιστορία δικαστικής πλάνης των Central Park Five: των 5 εφήβων Αφροαμερικανών που καταδικάστηκαν άδικα για βιασμό και δολοφονική επίθεση με θύμα μια λευκή τζόγκερ στο εμβληματικό νεοϋρκέζικο πάρκο το 1989. Καταφέρνοντας να ξεπεράσει τον σκόπελο ενός «αμήχανα δραματοποιημένου ντοκιμαντέρ» (κυρίως με την έξοχη μη γραμμική διαχείριση του αφηγηματικού χρόνου), επιτυγχάνοντας έξαιρετικό κάστινγκ και συνδυάζοντας το πάθος που θα είχε ο Σπάικ Λι με την αποκαλυπτική ματιά που διαθέτει πάντα ο Ντέιβιντ Σάιμον σχολιάζοντας τη διαπλοκή των τριών εξουσιών με την ευγενική συνδρομή της τέταρτης, του Τύπου, η Άβα ΝτιΒερνέ μας έκανε να δακρύσουμε. Από νεύρα, από συγκίνηση, από ανακούφιση.
Από την άλλη, το Τσερνόμπιλ είχε ένα πολύ δύσκολο έργο. Να μιλήσει για την πυρηνική καταστροφή που συνέβη στην Ουκρανία το 1986 χωρίς να θεωρηθεί αναδρομική προπαγάνδα. Ξεπερνώντας την ψυχροπολεμική καταχώρηση του ατυχήματος στην ιστορία. Τα κατάφερε. Γιατί εστίασε στις ανθρώπινες ιστορίες, θυτών και θυμάτων, εκμεταλλεύτηκε μια σπουδαία ερμηνεία από τον Τζάρεντ Χάρις και στο πρόσωπο των ευθυνόφοβων γραφειοκρατών της ΕΣΣΔ πέτυχε να αναδείξει τις δολοφονικές συνέπειες της κατάχρησης εξουσίας και του αυταρχισμού. Χωρίς να είναι η πρώτη του προτεραιότητα να διαλέξει πλευρά κατοχυρώνοντάς τον στην απέναντι.
Παναγιώτης Μένεγος
Δύο κολλητοί γέροι προσπαθούν να διαχειριστούν -όντας αρκετά κοντά στο τέλος της διαδρομής για να ξέρουν ότι δεν θα τα λύσουν- τα υπαρξιακά ζητήματα που τους απασχολούν («Όταν μειώνεται η τεστοστερόνη, αυξάνεται η ηθική») καθώς ο καθένας παρακολουθεί το σώμα του, αν όχι και το μυαλό του, να τον εγκαταλείπει σιγά σιγά. Ρεσιτάλ ερμηνείας από τον Μάικλ Ντάγκλας (ο ανήσυχος γερομπισμπίκης καθηγητής υποκριτικής, αμετανόητος κυνηγός της θεατρικής αλήθειας και του ποδόγυρου), και τον Άλαν Άρκιν (ο σοβαρός της παρέας, ατζέντης-τοτέμ στη βιομηχανία του θεάματος, χήρος που δεν την παλεύει ζωντανός χωρίς το άλλο του μισό) σε μια απολαυστική και συγκινητική buddy comedy με την υπογραφή του “Μίδα” Τσακ Λόρρι (Two and a Half Men, The Big Bang Theory).
Θεοδόσης Μίχος
Μια μαύρη κωμωδία, από εκείνες που μόνο ο Ρίκυ Τζερβέιζ θα μπορούσε να φτιάξει. Ένας άνδρας χάνε την γυναίκα που αγαπάει και μαζί της χάνεται και κάθε όρεξή του για ζωή και ευτυχία. Ο Τζερβέιζ χτίζει ένα χαρακτήρα που πια έχει εντάξει τις τάσεις αυτοκτονίας στη ζωή του, τόσο μηδενιστή που δεν διστάζει να βρίσει όποιον σταθεί στο διάβα του, κι όμως δεν μπορείς να τον αντιπαθήσεις. Κατανοείς τον πόνο του και αντιλαμβάνεσαι από που προέρχεται αυτό το μίσος για τον κόσμο. Άλλωστε υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που αν χαθούν, η ζωή σου αλλάζει νόημα
Ντενίσα Μπαϊρακτάρι
Φέτος, πέρασα ωραία και με το What We Do in the Shadows. Αλλά το Unbeliavable είναι η σειρά της χρονιάς. Όχι γιατί δεν θα μπορούσε να είναι ποτέ μια κωμωδία με βρικόλακες, αλλά γιατί μιλάει για ένα θέμα δύσκολο. Και επειδή παράλληλα ήταν μια καλά δομημένη ιστορία με τρεις πολύ δυνατούς (γυναικείους μάλιστα) ρόλους, συζητήθηκε και σάρωσε.
Βασίζεται στο ρεπορτάζ με τίτλο “An Unbelievable Story of Rape” των T. Κρίστιαν Μίλερ και Κεν Άρμστρονγκ που τιμήθηκαν με το βραβείο Πούλιτζερ για αυτή τους την έρευνα το 2015. Πάμε στο 2008, η δεκαοχτάχρονη Μαρί είναι ενταγμένη σε πρόγραμμα στήριξης ενηλίκων που, καθώς έχουν περάσει από πολλές ανάδοχες οικογένειες, προσπαθούν να ανεξαρτητοποιηθούν. Η σειρά ξεκινάει με την ίδια να καταγγέλλει τον βιασμό της και αφού την έχουμε δει ήδη να περιγράφει στην αστυνομία όσα πρόλαβε να δει και να αντιληφθεί από τον δράστη, της ζητάνε να ξαναδώσει κατάθεση. Και ξανά. Παράλληλα, μία από τις ανάδοχες μητέρες της προσάπτει στη Μαρί το στίγμα του ταλαιπωρήμενου παιδιού που το μόνο που θέλει είναι να τραβήξει την προσοχή.
Τρία χρόνια αργότερα και αρκετά χιλιόμετρα μακριά, οι δρόμοι δύο γυναικών ντετέκτιβ συναντιούνται καθώς οι υποθέσεις βιασμών οι οποίες έχουν αναλάβει να εξιχνιάσουν σε κοντινές περιοχές του Κολοράντο έχουν τόσες ομοιότητες έτσι που το πιθανότερο είναι να έχουν γίνει από το ίδιο πρόσωπο, ή πως υπάρχουν μιμητές του.
Αυτό που κάνει το Unbelievable must watch είναι το γεγονός ότι πραγματεύεται κάτι πραγματικά σοβαρό. Μιλά για την κοινωνία που έχει μάθει να αναγνωρίζει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά στο τραύμα. Αν διαφοροποιείσαι στο πώς εκφράζεσαι συναισθηματικά από τους γύρω σου, αντιμετωπίζεσαι με καχυποψία. Το Unbelievable σχολιάζει τις διακρίσεις φύλου χωρίς να λέει τις λέξεις, παρά ακολουθώντας την πορεία της έρευνας για τον βιασμό πολλών γυναικών.
Αναφέρεται στην καχυποψία του μηχανισμού δικαιοσύνης απέναντι σε όσους δεν έχουν μεγαλώσει «σε ένα καλό σπίτι», απέναντι σε εκείνους που πρέπει να αποδεικνύουν συνέχεια ότι δεν νοσούν ψυχικά από τις ταλαιπωρίες που έχουν υποστεί. Δείχνει τη βάναυση γραφειοκρατία που καλείται να περάσει μια γυναίκα που έχει βιαστεί. Κι ότι από τη στιγμή που η επίλυση ενός τέτοιου είδους εγκλήματος βρίσκεται στα χέρια της αστυνομίας και της δικαιοσύνης, άνθρωποι τραυματισμένοι βρίσκονται στην ανασφαλή θέση για τον αν θα πέσουν «σε κάποιον καλό», σε εκείνους που θα νοιαστούν πραγματικά για την υπόθεσή τους.
Να το δείτε.
Ζωή Παρασίδη
Η Νατάσα Λιόουν είναι η Νάντια, μια πανέξυπνη Νεοϋορκέζα, που ζει σε έναν κύκλο ανθρώπων που δεν είναι απλώς μέσα στα πράγματα αλλά τα διαμορφώνει κιόλας. Είναι ένας κύκλος funky ιντελεξουάλ απελευθερωμένων τύπων μέσα στον οποίο η Νάντια κινείται νιώθοντας ασφαλής κι εκτοξεύοντας κυνικές ατάκες. Ο κύκλος, όμως, σπάει όταν κάποιο μυστήριο bug ταράζει τη χρονική συνέχεια και η Νάντια σκοτώνεται, ξανά και ξανά, κάνοντας επανεκκίνηση, κάθε φορά, από το πάρτι γενεθλίων που γίνεται προς τιμήν της. Η Νάντια κάθε φορά ξεκινά μέσα στο γνώριμο περιβάλλον της, αλλά είναι πια ξεκάθαρο ότι αυτό δεν είναι αρκετό, όπως αρκετή δεν είναι ούτε η ευφυΐα της. Για να ξεφύγει από τον φαύλο κύκλο θα αναγκαστεί να αφεθεί στο συναίσθημά της, να αποδεχτεί ότι δεν έχει τη λύση για όλα, να παραδεχτεί ότι ο κυνισμός της είναι άμυνα και να εμπιστευθεί έναν άνθρωπο εκτός του κύκλου της.
«Βλέπεις η ζωή ήταν πολύ επώδυνη ή εκείνοι πολύ εύθραυστοι». Αυτή η φράση που θα πει 8ο επεισόδιο του Russian Doll συμπυκνώνει όλο το νόημα της σειράς. Εάν το έχεις νιώσει, δες το.
ΥΓ: Και φοβερό soundtrack
Λίνα Ρόκου
