Μεγάλες Δυνάμεις, Μεγάλες Ερωτήσεις (μεγάλες φουρτούνες;)
Θα αποφευχθεί το maracanazo; Η Βραζιλία ξεκινά με τα λευκά όπως σε κάθε Παγκόσμιο Κύπελλο μόνο που αυτή τη φορά είναι λευκότερα αφού παίζει εντός έδρας, Θα προσπαθήσει να παίξει, όπως κάνει τα τελευταία 20 χρόνια πιο ευρωπαϊκά και να στηριχτεί στο σύνολο και όχι στις μονάδες, ελπίζοντας στο ξεπέταγμα του Νεϊμάρ. Το πρόγραμμα και τα σταυρώματα είναι τέτοια που αν αποφύγει απρόοπτα όπως τραυματισμούς και τιμωρίες, τότε θα φτάσει με τον έναν ή άλλο τρόπο στον τελικό. Ή τουλάχιστον σίγουρα στα ημιτελικά, Ε, μετά πρέπει να νικήσει το άγχος και να ξαναγράψει ιστορία.
Τελείωσε η βενζίνη της Ισπανίας; Είναι η πιο σκασμένη ομάδα του Μουντιάλ, από τις μεγάλες. Σπουδαία αστέρια όπως ο Τσάβι, ο Κασίγιας, ο Βίγια και άλλοι έχουν άλλα τέσσερα χρόνια στην καμπούρα τους και φουλ γεμάτες σεζόν, ενώ στον Μάτα, αν κρίνουμε από την playlist του στο Spotify (έχει Coldplay!) δεν μπορούμε να βασιστούμε. Τα φώτα όλα στον Ντιέγκο Κόστα. Είναι καλά μετά τον τραυματισμό ή θα παίζει πάλι για 10 λεπτά και μετά θα βγαίνει αλλαγή; Πως θα είναι να παίζει στη χώρα που γεννήθηκε; Γενικά, όλα συνηγορούν ότι οι Ισπανοί δε θα συνεχίσουν το σερί, αλλά ποιος μπορεί αψήφιστα να μην τους υπολογίζει;
Η καλύτερη άμυνα είναι η άμυνα. Τελεία. Η Ιταλία είναι μια ομάδα που βασίζεται σε τρεις μονάδες: Μπαλοτέλι, Πίρλο και Μπουφόν. Κι από κει και πέρα στην παραδοσιακά απροσπέλαστη άμυνά τους. Οι γείτονες ελπίζουν ο τρελό-Μάριο να κάνει εμφανίσεις ανάλογες με το Euro του 2012, οι πάσες του σενιόρε Πίρλο να είναι και πάλι ακριβείας, ο Τζίτζι να κάνει το καθήκον του στα πέναλτι και μπροστά να είναι εύστοχοι στα στημένα. Αν περάσουν τον πολύ όμιλο με Ουρουγουάη κι Αγγλία, το να φτάσουν στους τέσσερις, δε θα είναι δύσκολο. Ο Πραντέλι είναι μανούλα στην τακτική και ξέρει πώς να κάνει το κάτι παραπάνω στα νοκ-άουτ.
Είναι ο Μεσσίας; Οι Αργεντίνοι βάζουν τον πήχη ψηλά, ονειρεύονται το τρόπαιο, στο Ροζάριο και στο Μπουένος Άιρες παλεύουν να αγαπήσουν τον Μέσι σαν Αργεντίνο και όχι σαν Καταλανό, ο Τέβες θα τους λείψει, το ρόστερ τους είναι ταλαντούχο αλλά αλλόκοτο – καθώς μοιάζει να σετερείται χημείας. Άλλο ένα Μουντιάλ που θα δούμε τον Μάξι Ροντρίγκες, συν τοις άλλοις.
Είναι η σειρά της Γερμανίας; Μπορεί. Θα τους χρήζαμε ακλόνητο φαβορί αν δεν είχαν πρόβλημα στα χαφ. Ο Γκούντογκαν το χάνει αφού έχει να παίξει από τον Σεπτέμβριο κι έχει μια μπυροκοιλιά μεγαλύτερη από του Διοσκουρίδη, ο Ρόις τραυματίστηκε στο τελευταίο φιλικό και θα λείψει περισσότερο από οποιονδήποτε, κατεβαίνουν με ένα μόνο φορ (ακόμα τον Κλόζε!), έχουν μαζί τους άπειρα στόπερ και ο Λεβ θα έχει τον Οζίλ στην πρεμιέρα στον πάγκο. Στους τέσσερις λογικά θα τους δούμε. Πάντως.
That Hipster Football – I support teams that don’t even exist (almost)
Οι Ονδούρες βρίσκονται κοντά στο Μεξικό και είναι μια πολύ μικρή χώρα με πληθυσμό λίγο μικρότερο από το δικό μας. Έχουν μερικούς γνωστούς παίκτες που παίζουν στην Ευρώπη (Παλάσιος στην Στόουκ, Φιγκερόα στη Χαλ Σίτι), τo 2001 παραλίγο να πάρουν το Κόπα Αμέρικα και φέτος είναι σε περίεργο όμιλο μαζί με Εκουαδόρ, Γαλλία, Ελβετία. Δεν ανησυχούν. Μπορούν να βγουν από τέταρτοι μέχρι τέταρτοι.
Η Βοσνία. Ναι, είναι αυτοί οι κύριοι που μας έβαλαν να παίξουμε μπαράζ αφού βγήκαν πρώτοι στον προκριματικό όμιλο. Πάνε για πρώτη φορά στην τελική φάση, ξέρουν πολλή μα πάρα πολλή μπάλα,, έχουν παιχταράδες σαν τον Πιάνιτς, τον Ντζέκο και τον ζογκλέρ Σαλίχοβιτς. Αν δεν τσακωθούν περνούν χαλαρά στους 16 και από κει και πέρα έχει ο Θεός.
Το Ιράν. Αυτό που πρέπει να ξέρουμε για την χώρα του Αχμαντινετζάντ είναι ότι στο ρόστερ τους έχουν τον συμπαίκτη του Κώστα Μήτρογλου στην Φούλαμ, Ασκάν Ντεζάγκα που κουρεύεται σαν Ξέρξης και δεν νιώθει εχθρός της Δύσης σαν μερικούς συμπατριώτες του, αφού έμαθε τα μυστικά της μπάλας και της ζωής στην Αλεξάντερπλατς. Μετοίκισε εκεί στην τρυφερή ηλικία των 12 μηνών.
Τα καγκουρό της Αυστραλίας συμμετέχουν συνεχώς σε τέτοιες διοργανώσεις, αλλά δεν καταφέρνουν να κάνουν ποτέ το βήμα παραπάνω, αφήστε που συνήθως είναι φριχτά βαρετοί. Αντί για τον Τιμ Κάχιλ και τους φίλους του, στη θέση τους θα προτιμούσαμε να δούμε τους γείτονες Νεοζηλανδούς, όπως το 2010, που κι αυτοί θεοβάρετοι ήταν αλλά τουλάχιστον κάνουν κάνουν το haka dance.
Ο πόλεμος των παπουτσιών…
Νike vs Adidas. Η πρώτη λάνσαρε τα Μagista και τα Mercurial, τα μποτάκια που πλέον φοράει ο Κριστιάνο Ρονάλντο, ενώ μάνατζερ παικτών της εθνικής μας ισχυρίζονται ότι τα πιτσιρίκια τρελαίνονται για χρωματιστά παπούτσια. Η γερμανική εταιρεία εμπνεύστηκε από ιθαγενείς και πολέμους και θα γεμίσει τα γήπεδα με χρώματα μάχης – διάλεξε το άσπρο και το μαύρο χρώμα και το εμπλούτισε με χρυσοκόκκινα τρίριγα για να προκύψουν τα Battle Pack, Predator, Nitrocharge, F50, F50 Messi (ναι μόνο για τον Λίο Μέσι), 11pro. Στην άκρη τους κοιτά και ζηλεύει η Puma που διαλέγει το μεγαλύτερο κιτς fact που είδαμε ποτέ σε Μουντιάλ από την εμφάνιση των Νιγηριανών το 1994. Ένα παπούτσι ροζ ένα γαλάζιο, αγόρι-κορίτσι, γινγκ και γιανγκ στα πόδια των αθλητών-assets της.
… κι εκείνος των διαφημίσεων
Το όνειρο του Μέσι από την adidas, το Risk Everything της Nike. Τα πάντα είναι πιο όμορφα, πιο κινηματογραφικά, οι δύο μεγάλες αθλητικές εταιρίες έχουν πάει το πράγμα ένα βήμα παραπέρα από την τελευταία φορά και εμείς έχουμε να γεμίζουμε τα μάτια μας με όμορφες εικόνες. Σαν την καρτούν διαφήμιση της Νike, εκεί που οι Ζλάταν, Ρούνεϊ, Κριστιάνο και ο (αυθεντικός) Ρονάλντο σώζουν τον κόσμο από τους κλώνους. Μιλώντας για τον αυθεντικό, τον χοντρούλη ντε που το 2002 χάρισε σχεδόν μόνος του στη «σελεσάο» την τελευταία της κούπα, ας πούμε εδώ ότι είναι πρώτος μουντιαλικός σκόρερ όλων των εποχών με 15 τεμάχια.
They will be missed
O Λαμπάρντ, o Τζέραρντ, ο Σαμουέλ Ετό, το Football Manager πουλέν Στίπε Πλετίκοσα, ο Ράφα Μάρκεζ που έχει ακόμα κοτσίδα, ο κύριος Τσάβι, o Ίκερ Κασίγιας – Καρμπονέρο, ο Ντιντιέ Ντρογκμπά, ο Τζίτζι ο Μπουφόν, ο Μεγάλος Αντρέα Πίρλο, ο Ντιέγο Φορλάν και ο αρχηγός μας Γιώργος Καραγκούνης, μεταξύ άλλων, δε θα έχουν την ευκαιρία να ξαναπαίξουν σε μια τέτοια διοργάνωση. Θα τα δώσουν όλα κι εδώ ίσως να κρύβεται κάποια αξέχαστη και καθοριστική τελευταία παράσταση. Θα τους θυμόμαστε για πάντα και θα μας λείψουν.
Τα δίχτυα σκίστε
Η αγία τετράδα. Ο ένας θέλει να δείξει ότι όντως μπορεί να αντέξει το βάρος της φανέλας με το νούμερο 10 που φόρεσε κάποιος Πελέ και λίγο πριν τα 22 του μπορεί να δικαιώσει ένα έθνος που έχει βασίσει πάνω του τις ελπίδες για την αποφυγή ενός ακόμα Μaracanazo. Ο Νεϊμάρ Τζούνιορ σκοράρει καλύτερα περισσότερο με την κίτρινη εμφάνιση της Βραζιλίας παρά με την μπλαουγκράνα της Μπάρτσα, θα συνεχίσει να το πράττει και στο Μουντιάλ;. Στη συνέχεια υπάρχει κι ο συμπαίκτης του Λίο Μέσι που θέλει να οδηγήσει την Αργεντινή στον θρίαμβο για να αποτινάξει επιτέλους το «βάσανο του να είσαι ο Μέσι» και να συγκρίνεσαι αιωνίως με τον Μαραντόνα. Υπάρχει ο Λουίς Σουάρες που ξέρει πώς είναι να είσαι μια ομάδα μόνος σου αν κι έχει δίπλα του τον Λοδέιρο, τον Καβάνι και τον γερασμένο κατά τέσσερα χρόνια Φορλάν, ενώ έχουμε και τον Κριστιάνο Ρονάλντο που θέλει να αποδείξει ακόμα και στο poolboy του ξενοδοχείου ότι είναι καλύτερος των προαναφερθέντων. Λείπει ο Ζλάταν από αυτή την κλειστή κάστα. Η λογική λέει ότι ένας εξ αυτών θα βγει πρώτος σκόρερ. Αν όχι, θα θέλαμε να πάρουν τη δόξα ο Ζιλάς της Αλγερίας ή ο Μπόνι της Ακτής Ελεφαντοστού η ο Κωνσταντίνος Μήτρογλου. Της Ελλάδας.
Οι Κενυάτες
Όχι, δεν παίρνει μέρος στο Μουντιάλ η χώρα της ανατολικής Αφρικής. Απλά χαρακτηρίζουμε έτσι τους παίκτες που τα πνευμόνια (πλέμόνια αν μας διαβάζεις Νικόλα Αλέφαντε) τους είναι μεγαλύτερα από αυτά που έχω εγώ, εσύ, αυτός, εμείς, εσείς, αυτοί.
Iβάν Ράκιτιτς: Το μηχανάκι της Σεβίλης που μάλλον εξαργυρώνει την τεράστια σεζόν που έκανε με μεταγραφή στη Μπαρτσελόνα. Αναμένεται να βοηθήσει τον Μόντριτς στο κουμάντο της Κροατίας με το εγκεφαλικό παιχνίδι του και να δείξει ότι οι 18 ασίστ που μοίρασε και τα 15 γκολ που πέτυχε φέτος με τη φανέλα που κάποτε φόρεσε ο ένας και μοναδικός Βασίλης Τσ(ι)άρτας μόνο τυχαία δεν ήταν.
Γκρανίτ Τσάκα: Ελβετός που παίζει στην Μπορούσια Μενχεγκλάντμπαχ, ευχάριστη έκπληξη της φετινής Μπουντεσλίγκα. Εκεί τον βάζουν εξάρι, στην Εθνική Ελβετίας παίζει πίσω από τον επιθετικό με το ελεύθερο κάνει ότι θέλει στον άξονα, ο Χίτζβελντ τον λατρεύει, ο Βενγκέρ τον ορέγεται. Για να δούμε. Σε αυτόν και τον Τσακίρι οι Ελβετοί ποντάρουν πολλά για να φτάσουν στους 16.
Αρτούρο Βιδάλ: Η αξία του έχει φτάσει σε δυσθεώρητα ύψη, στα μισά γκολ της Γιουβέντους φέτος είχε ανάμειξη, τον θέλει κάθε μεγάλη ομάδα της Ευρώπης και ο Χιλιανός που κουρεύει τον γιο του ακριβώς όπως τον εαυτό του, θέλει να δείξει ότι αυτός είναι το αστέρι της ομάδας και όχι ο Αλέξης ο Σάντσες.
Πολ Πογκμπά: Άλλο ένα προϊόν από το άσχημο κομμωτήριο του Τορίνο. Σκοράρει με κάθε τρόπο, πρεσάρει με κάθε τρόπο, κόβει και βγάζει την ομάδα μπροστά, είναι το κεντρικό χαφ του 21ου αιώνα και όλη η Γαλλία, από τη στιγμή που τραυματίστηκε ο Ριμπερί, είναι κτισμένη πάνω του. Θα είναι το Μουντιάλ του.
Ο Σαμουράι
Ο Σίνζι Οκαζάκι είναι ο δεύτερος πιο γνωστός «Σίνζι» της Ιαπωνίας μετά τον Καγκάουα της Γιουνάιτεντ. Θα τον βρούμε απέναντι μας στις 19/6 και είναι ο πιο επικίνδυνος παίκτης της Νιπόν. Φέτος στη γερμανική Μάιντζ έκανε σούπερ χρονιά, έβγαλε την ομάδα στην Eυρώπη και κάθε ένα από τα 15 γκολ του μέτρησε σε χρυσάφι – οι φανέλες του πούλησαν σαν τρελές όχι μόνο στο Μάιντζ αλλά κυρίως στην περιοχή του Κόμπε της Ιαπωνίας, στη γενέτειρά του. Ας τον έχει το νου του ο Μανωλάς ή ο Χολέμπας (ο Τζακερόνι στην Εθνική τον χρησιμοποιεί συνήθως ως δεξί εξτρέμ) γιατί είναι γρήγορος σαν διάολος.
Ο Γιάνκης
Αν κάτι αξίζει να δούμε από τους Αμερικάνους, από τη στιγμή που ο Κλίνσμαν άφησε τον Ντόνοβαν εκτός Μουντιάλ, αυτός είναι ο Γιούλιαν Γκριν. Aριστερό χαφ α λά Τόνι Σαβέφσκι που βγάζει το ψωμί του στο Μόναχο, μαθαίνοντας ποδόσφαιρο από τον Πεπ Γκουαρντιόλα. Φέτος είχε πολλές συμμετοχές με τη δεύτερη ομάδα, καμία όμως με την πρώτη και το μέλλον λένε -στα γερμανικά- ότι είναι δικό του. Περιμένουμε, θα δούμε και θα κρίνουμε.
Στην επόμενη σελίδα, οι τερματοφύλακες , ο Αμάραντος και, φυσικά, οι Βέλγοι (και πολλά άλλα)
