Είναι αλήθεια πως αν γυρίσουμε πίσω στις τελευταίες δεκαετίες του περασμένου αιώνα δεν συναντούσες κι εύκολα γυναίκες που ενδιαφερόντουσαν για τη μπάλα και τα υπόλοιπα «ανδρικά» αθλήματα, από τη Formula 1 ως το Moto Cross και το μπάσκετ. Ούτε στ’ αλώνια , ούτε στα σαλόνια. Υπάρχουν μάλιστα ακόμα γυναίκες που θυμούνται με μελαγχολία τις Κυριακές τα απογεύματα που οι πατεράδες τους άκουγαν από το ραδιόφωνο ποδόσφαιρο ενώ αυτές έπρεπε να διαβάσουν τα μαθήματα της επομένης.
Όμως τα χρόνια πέρασαν, και η τηλεόραση άλλαξε τον τρόπο που καταναλώνουμε ή απολαμβάνουμε αθλητισμό βάζοντάς τον στα σπίτια μας σε όλο του το συναρπαστικό μεγαλείο.
Ανάμεσά μας κυκλοφορούν γυναίκες που θυμούνται ακόμα και ανατριχιάζοντας το γκολ του Αντωνιάδη του Παναθηναϊκού επί της Έβερτον που άνοιξε τον δρόμο για να φτάσει για πρώτη φορά στην ιστορία ομάδα μας στον τελικό πρωταθλητριών Ευρώπης στο Wembley. Αλλά χρειάστηκε να περάσουν πολλά ακόμη χρόνια μέχρι να σπάσει το ταμπού.
Όλα ξεκίνησαν από το καλάθι του Καμπούρη που μας έστειλε εκείνο το βράδυ της 14ης Ιουνίου 1987 όλους μαζί, άνδρες – γυναίκες σε ένα ατέλειωτο πάρτι στην Ομόνοια, ήταν το μπάσκετ που άνοιξε την κερκόπορτα, του καπελωμένου από τους άνδρες δικαιώματος στην απόλαυση και τον σχολιασμό του αθλητικού θεάματος , στις γυναίκες. Οι νίκες της Εθνικής μπάσκετ αλλά και η εξαιρετική πορεία των μεγάλων ΚΑΕ μας σε πανευρωπαϊκό επίπεδο μας άνοιξαν τον δρόμο στο να μπορούν να δουν, να παθιαστούν και να γιορτάσουν κι αυτές. Με ίσους όρους.
Και μετά ήρθε το Euro 2004 που τις έβαλε για τα καλά στο άβατον της ανδρικής απόλαυσης, το ποδόσφαιρο. Και μετά ήρθαν τα κοινωνικά δίκτυα. Κι αυτό τα άλλαξε όλα.
Γιατί τότε κατάλαβαν ότι δεν ήταν μόνες, κάποια λίγα αγοροκόριτσα που τα κοιτάνε περίεργα ή απλά ανέχονται οι φίλοι τους, αλλά πολλές . Μόνες ή με γκόμενο, παντρεμένες ή χωρισμένες, με παιδιά ή όχι ακόμα, μικρές, μεγάλες, μέτριες, απλές εργαζόμενες, στελέχη και μεγαλοστελέχη, άνεργες, bloggers ή φοιτήτριες, ωραίες, ψηλές κι αδύνατες ή χοντρούλες και κοντούλες είναι όλες «εκεί» τα βράδια που παίζουν οι ομάδες τους, οι παίκτες που γουστάρουν , οι χώρες που γουστάρουν, στα αθλήματα που γουστάρουν και τα λένε.
Στην αρχή του φετινού Μουντιάλ γράφτηκαν στα κοινωνικά δίκτυα πολλά σχόλια από άνδρες που στη καλύτερη σχολίαζαν καυστικά και ειρωνικά τη στερεοτυπική συμπεριφορά της γυναίκας που δε βλέπει μπάλα, που κάνει zapping, που βγαίνει έξω με τις φίλες της εκείνη τη στιγμή ενώ, στη χειρότερη, ήταν άγρια προσβλητικά και σεξιστικά .
Καλώς ήρθατε στο 2014, την εποχή που οι νεαρές έφηβες βάζουν στις τούρτες γενεθλίων τους το πρόσωπο του Τζόρβα ή του Καρνέζη, που οι μεγαλύτερες επιλέγουν να σπουδάσουν αθλητική δημοσιογραφία και που οι ακόμα μεγαλύτερες ‘παίζουν μπάλα’ με hashtags και διάφορους επιστημονικούς και σύγχρονους τρόπους αξιολόγησης ανδρών και παικτών.
Μιλήσαμε με τέσσερις ιδιαίτερα δραστήριες και συνεπείς σχολιάστριες αθλητικών γεγονότων και να τι συμβαίνει εκεί έξω, από το τι βλέπουν και το γιατί το βλέπουν μέχρι αν μαγειρεύουν και τι φοράνε όταν βλέπουν, τις φάσεις που θεωρούν ανεπανάληπτες , τους παίκτες που τους παίρνουν τα μυαλά αλλά και το τι είναι αυτό που κάνει μια γυναίκα να είναι για μπάλα αλλά κι έναν άνδρα επίσης.
Άννα –Μαρία Καλλιανού, Corporate Communications Director στην Gravity @Newton’s, τη διαφημιστική πίσω από τις διαφημίσεις του Αγαπούλα, του Πίου και του Σέργιου.
Η Άννα – Μαρία ξεκίνησε να βλέπει μπάλα «στην εφηβεία, με φίλους – ποδοσφαιρόφιλους, που με πήγαν και πρώτη φορά στο γήπεδο. Αν σ’ αρέσουν οι άντρες κολλάς! Σε πολλά επίπεδα! Βλέπω σίγουρα τις μεγάλες διοργανώσεις (CL, Europa, Euro, Mundial) και την ομάδα μου φυσικά – κυρίως στα derby – και βριζόμαστε κλασσικά με τους αντιπάλους τις Δευτέρες στο γραφείο, αφού έχουν προηγηθεί «αβρότητες» στα social media κατά τη διάρκεια του αγώνα.»
Βλέποντας μπάλα νοιώθει ικανοποίηση «Ειδικά όταν κερδίζει η ομάδα που υποστηρίζω, αλλιώς μένω να εκτιμώ τις ικανότητες του καλύτερου και τους ομορφότερους παίκτες! Γενικά χαίρομαι, το θεωρώ διασκέδαση να μαζευτούμε για μπάλα – ενίοτε και γιορτή.»
Από φάσεις δε θα ξεχάσει ποτέ το πέναλτι του Πίρλο στην Αγγλία (Euro 2012).
Δεν είναι από αυτές που θα σου μαγειρέψουν όταν έχει μπάλα, «ειδικά δε όταν έχουμε αγώνα παραγγέλνουμε πίτσες, σουβλάκια whatever suits everyone. Must η μπύρα!»
Μισεί στους άνδρες Να μη «βλέπουν» ή να «βλέπουν» μόνο ό,τι θέλουν’’. Πεθαίνει όμως με τις «αγριοφωνάρες» τους όταν μπαίνει γκολ!
Πεθαίνει επίσης για τον «ένα και μοναδικό Buffon» αλλά και ποια δεν τρελαίνεται, μέχρι και τούρτα τον έχουμε δει, τον Τζόρβα «κι αν δεν μιλάμε για τέτοιους θεούς πάντα, με τρελαίνει και η… “τεχνική” πολλές φορές: Pirlo, Ronaldo, van Persie’.»
Αγαπημένη της ομάδα στο φετινό Mundial – εξαιρουμένης της Ελλάδας λόγω εθνικότητας – η «μεγάλη αγαπημένη πάντα Ιταλία, και γενικά οι “θερμές” χώρες: Ισπανία, Πορτογαλία, Αργεντινή, Βραζιλία και κορμιά εξ Αφρικής. Υπήρξαν καταστροφικές ανατροπές φέτος στις “αδυναμίες” μου και δεν ξέρω ποια θα το πάρει, συνεχίζω πάντως να υποστηρίζω Αργεντινή».
Δεν ντύνεται ειδικά στη διάρκεια του αγώνα , φοράει ότι φοράει γενικά «δεν έχω ειδική στολή πλην σημαντικών αγώνων της Εθνικής μας που βάζω μπλούζα με ελληνική σημαία από το 2004. Νομίζω είναι από τις ελάχιστες περιπτώσεις που δεν φοράω τακούνια πάντως! (και έχω δεχθεί πρόταση από αντίπαλο σε derby που χάναμε να γδυθώ, αλλά δεν δέχθηκα #aftoi_eiste).»
Από τις φετινές ποδοσφαιρικές διαφημίσεις της άρεσαν πολλές «περισσότερο απ’ όλες η NIKE και μου άρεσαν και όλες οι ελληνικές (Τράπεζα Πειραιώς, ΟΠΑΠ, Vodafone).»
Τι κάνει μια γυναίκα κι ένα άνδρα για μπάλα; «Ό,τι κάνει μια γυναίκα να είναι “για όλα”: το πάθος. Ίσως κι ένα λίγο πιο αναπτυγμένο επίπεδο επικοινωνίας με τους άντρες, αν και ποτέ δεν κατάλαβα γιατί οποιοδήποτε σπορ θα μπορούσε να χαρακτηριστεί “αντρικό” ειδικά όταν παίζουν άντρες!! Είναι διασκέδαση, είναι χαβαλές, έχει παίδαρους και είναι για όλους (απλά όπως είπαμε και παραπάνω βοηθά η παρουσία τους στις αγριοφωνάρες!). Και για τον άνδρα; «να είναι και λίγο αλάνι, κάτι γλυκανάλατοι που το παίζουν παθιασμένοι… δεν.»
