Βασίλης Κουκαλάνι, ηθοποιός, σκηνοθέτης
Η αλήθεια είναι ότι γενικά έχουμε κορεστεί από τον πληθωρισμό των Φεστιβάλ την τελευταία διετία κι έτσι όλα συγχέονται μεταξύ των Burger Festival, Coffe Festival, ΚΝΕ Φeστιβάλ. Εδώ έχουν καταφέρει και πλασάρουν για φεστιβάλ ολόκληρες εμπορικές εκθέσεις, που πλέον υποκαθιστούν τα φεστιβάλ ως κεντρικά γεγονότα στην πόλη. Σε αυτό το πλαίσιο, ακόμα και τα φεστιβάλ που έχουν κάτι να πούνε κι είναι φτιαγμένα από την βάση των πολιτών της πόλης, αναγκάζονται πλέον να ανταγωνίζονται με όρους εμπορικής βιωσιμότητας.
Όταν, ενώ σημειωτέον τρέχουν 45 φεστιβάλ ταυτόχρονα, λέω σε κάποιον «κανονικό» άνθρωπο ( που δεν έχει σχέση με το θέατρο, δηλαδή) ότι «φέτος δουλεύω στο φεστιβάλ» ή «θα πάω να δω κάτι στο φεστιβάλ» και μου αποκρίνεται ξερά και αθώα «ποιο φεστιβάλ;» συνειδητοποιώ πόσο κι εγώ πάσχω από την κραταιή παθολογική εντύπωση στο χώρο μας ότι όλος ο κόσμος ασχολείται μαζί μας και με το τι παράσταση κάνουμε. Δεν είναι έτσι! Κανείς δεν ασχολείται μαζί μου, ο κόσμος δεν μας ξέρει και αδιαφορεί για το αν κάνουμε παραστάσεις. Επιπλέον, ο «κανονικός» κόσμος δεν μας ξέρει, γιατί κι εμείς δεν ξέρουμε τον κόσμο, δεν ασχολούμαστε στο σύνολό μας με αυτόν, αλλά με τον εαυτό μας. Επομένως, δεν είναι παράξενο που το 85 % του πληθυσμού αυτής της πόλης δεν ξέρει για ποιο φεστιβάλ μιλάμε.
Πρέπει να βρούμε το κοινό και κοινά που το απασχολεί, να εκπλήξουμε και αιφνιδιάσουμε ειδικά το κοινό που έχει πάψει να πιστεύει στις παραστατικές τέχνες, οι οποίες είναι δυνατές στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή.
Είναι ευκαιρία αυτό να αλλάξει έστω λίγο, γιατί κι εγώ, που τώρα εδώ φωνάζω, δεν ξέρω ακριβώς ποιος είναι ο τρόπος και πώς μπορεί να δημιουργηθεί μια τέτοια πολυφωνία. Πιστεύω, πρέπει να μιλήσουμε για το τι μας απασχολεί, για το τι θέλουμε να πούμε μεταξύ μας και σε όλους και να συνεννοηθούμε πως θα το κάνουμε. Να συνωμοτήσουμε στην εφαρμογή αυτών που θέλουμε να πούμε, όσο πιο προκλητικοί τόσο το καλύτερο, όσο πιο πολύ «ενοχλήσουμε» τόσο το καλύτερο.
Πρέπει να βρούμε το κοινό και κοινά που το απασχολεί, να εκπλήξουμε και αιφνιδιάσουμε ειδικά το κοινό που έχει πάψει να πιστεύει στις παραστατικές τέχνες, οι οποίες είναι δυνατές στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή. Δημιουργείται σίγουρα ένα υπερδραστήριο χωνευτήρι ικανοτήτων και ιδεών που ψάχνουν να εκφραστούν και να πουν κάτι που ξεπερνάει τις ιδιωτικές ψυχώσεις και καλλιτεχνικές φιλοδοξίες της σειράς. Σημασία πια πρέπει να έχει τι λέμε και όχι ποιος το λέει, όταν ο κόσμος θα θυμάται τις παραστάσεις και όχι τους συντελεστές τότε θα έχουμε πετύχει κάτι. Τέλος, να αναφέρω σε ποιο κοινό πιστεύω και ποιο κοινό οφείλουμε να αναζητήσουμε για να κάνουμε και να κάνουνε τη διαφορά, ερχόμενος στα λόγια του φοβερού Μπιλ Μάρεϋ στο Tootsie: «Το πιο ζωντανό κοινό είναι εκείνο που έχει μπει τυχαία στο θέατρο για να ξεφύγει από την καταρρακτώδη βροχή’ είναι το πιο διαθέσιμο, το πιο αυθόρμητο και ευάλωτο κοινό με την συνείδηση και το πνεύμα απόλυτα έκθαμβο … μέχρι να στεγνώσει». Αυτά!
Εύχομαι στον Βαγγέλη να παραμείνει Βαγγέλης όπως και το θέλει. Η ιδέα της συζήτησης είναι, έτσι κι αλλιώς, πολύ καλή γιατί είναι καινούργια.
Απαντούν στις επόμενες σελίδες οι: Γιάννης Λεονταρής, Χρηστος Αγγελάκος, Άντζελα Μπρούσκου, Θεόφιλος Τραμπούλης, Γιάννης Αναστασάκης, Ντένης Ζαχαρόπουλος, Βασίλης Νούλας, Βασίλης Μαζωμένος, Γιάννος Περλέγκας, Mαρία Μαγκανάρη, Ένκε Φεζολάρι, Βασίλι Κουκαλάνι, Λουίζα Κωστούλα (Violet Louise), Φωτεινή Παπαδοδήμα, Κώστας Κουτσολέλος