H Πιο Μεγάλη Εβδομάδα στη Ζωή του Βασίλη Κεκάτου

Ο Βασίλης Κεκάτος είχε, για να παραποιήσουμε μια φράση που έκανε viral o Λιν Μανουέλ Μιράντα, a bit of a week. Το περασμένο Σάββατο 25/5, η ταινία μικρού μήκους του Η Απόσταση Ανάμεσα στον Ουρανό κι Εμάς/ The Distance Between Us and the Sky έφυγε με τον Χρυσό Φοίνικα καλύτερης ταινίας μικρού μήκους στο 72ο Φεστιβάλ Καννών, έχοντας προηγουμένως κερδίσει και το Queer Palm στην αντίστοιχη κατηγορία, με τους κριτές να ξεχωρίζουν «την ευαίσθητη προσέγγισή του στην επιθυμία, τις εξαιρετικές ερμηνείες και τη δεξιοτεχνική σκηνοθεσία» της.

Ένα ερωτικό ξύπνημα ανάμεσα σε δύο αγνώστους που εκτυλίσσεται σε ένα από τα λιγότερο αισθησιακά και ρομαντικά μέρη που μπορεί να φανταστεί κανείς -ένα παλιό βενζινάδικο στην εθνική οδό-, το Η Απόσταση Ανάμεσα στον Ουρανό κι Εμάς χωράει στην απόσταση από το πρώτο ως το τελευταίο λεπτό του στυλ και τρυφερότητα που άλλες ταινίες πασχίζουν να επιδείξουν σε πενταπλάσιο χρόνο. Ευτυχώς τα σχέδια του Κεκάτου περιλαμβάνουν μια μεγάλου μήκους εκδοχή της ταινίας που τον έκανε πρώτη είδηση στη χώρα (έστω για λίγες ώρες, πριν την αναπόφευκτη επισκίαση από τις διπλές εκλογές της Κυριακής), όπως αναφέρει στη συνέντευξη που παραχώρησε στην Popaganda μετά από την σπουδαία βράβευσή του στις Κάννες. Η φεστιβαλική πορεία του έλληνα σκηνοθέτη περνάει κι από το φεστιβάλ του Σάντανς, στο οποίο έκανε αμερικάνικη πρεμιέρα η προηγούμενη μικρού μήκους ταινία του, The Silence of the Dying Fish, έχοντας προηγουμένως βραβευτεί στην Δράμα και στις Νύχτες Πρεμιέρας.

Παρακάτω, ο Βασίλης Κεκάτος αποδομεί για λογαριασμό της Popaganda μύθους και αλήθειες για το διασημότερο κινηματογραφικό φεστιβάλ του πλανήτη, αλλά και τη δική του πρωτοφανή εμπειρία σε αυτό.

Ο Βασίλης Κεκάτος την ώρα της βράβευσης στις Κάννες

Είσαι από τους πιο βραβευμένους σκηνοθέτες στις Κάννες φέτος, ακόμα και ο Ταραντίνο έφυγε μόνο με ένα Palm Dog. Τι συνέβη ακριβώς μετά τη βράβευση και πώς είναι η επόμενη μέρα; Αμέσως μετά τη βράβευση ήταν σαν να ζούσα σε μια ατελείωτη φελινική σεκάνς γεμάτη ομορφιά, μουσικές, καλοντυμένους ανθρώπους και υπέροχα σκηνικά. Πολλά πράγματα δεν έβγαζαν νόημα, αλλά ήταν τόσο ωραία, οπότε γιατί να προσπαθήσω να τα εκλογικεύσω; Φυσικά το ωραιότερο απ’όλα που μου συνέβησαν εκείνο το βράδυ είναι κάτι πιο προσωπικό. Οι παιδικοί μου φίλοι που ανέβηκαν στις Κάννες για να παρευρεθούν στην πρεμιέρα της ταινίας μας, το απόγευμα της απονομής είχαν ξεκινήσει για να επιστρέψουν στο Μιλάνο ώστε να φύγουν αεροπορικώς για Ελλάδα. Όταν πληροφορήθηκαν πως βραβευτήκαμε είχαν περάσει ήδη τα ιταλικά σύνορα. Έκαναν αναστροφή αμέσως και επέστρεψαν στις Κάννες για να τους δω μόνο για 5 λεπτά και να φύγουν τρέχοντας για να προλάβουν το αεροπλάνο τα χαράματα. Το να έχω την τύχη να πλαισιώνομαι από τέτοιους ανθρώπους αξίζει όσο χίλιοι Χρυσοί Φοίνικες. Η επόμενη μέρα, τώρα, είναι άλλη μια μέρα στην αγαπημένη μας Ελλάδα, με το σινεμά να θεωρείται από τους φορείς ένα χόμπι για το οποίο δε χρειάζεται να σπαταληθούν χρήματα κι όλους εμάς να γινόμαστε γραφικοί ζητώντας τα αυτονόητα.

Πιστεύεις ότι θα σου ανοίξουν κάποιες πόρτες ευκολότερα μετά από αυτή τη διάκριση; Αν δε γίνει και μετά από αυτό λίγο πιο εύκολη η ζωή μου, να γυρίσω τώρα στο νησί μου να ασχοληθώ κι εγώ με τα τουριστικά.

Είχες την ευκαιρία να μιλήσεις με τον Πάνο Κούτρα ή τον Γιώργο Λάνθιμο μετά την απονομή; Αν ναι, τι σου μετέφεραν; Μου δόθηκε η ευκαιρία να συναντηθώ και με τους δύο ύστερα από τη βράβευσή μας. Τον Λάνθιμο δεν τον είχα γνωρίσει, οπότε με εντυπωσίασε ευθύς η κανονικότητα του. Πρόκειται για έναν άνθρωπο σοβαρό, απλό και με χιούμορ, όπως θα ευχόμουν να είναι οποισδήποτε έχει καταφέρει τόσα πολλά. Αυτό που κρατάω από αυτά που μου είπε είναι πως την πρώτη μου ταινία μεγάλου μήκους πρέπει να την κάνω χωρίς να σκέφτομαι την υποδοχή της από φεστιβάλ και κοινό. Να πω απλώς αυτό που έχω μέσα μου. Ο Πάνος, από την άλλη, είναι πληθωρικός και γλυκός όσο κανένας. Κι εκείνος με το δικό του τρόπο μου είπε να προσέχω και να είμαι ειλικρινής και συνειδητοποιημένος στην πρώτη μου ταινία, ό,τι κι αν αφορά αυτή.

Ποια ήταν η πιο starstruck στιγμή σου στο Φεστιβάλ; Ας πούμε, γνώρισες κάποιο σκηνοθέτη που θαυμάζεις πολύ και δεν το περίμενες; Γνώρισα αρκετούς δημιουργούς που θαυμάζω κι έζησα αρκετές σουρεάλ (για μένα προφανώς) στιγμές μαζί τους. Αυτή που θα ξεχώριζα όμως είναι λίγες στιγμές αφότου βραβεύτηκα και πέρασα στο backstage, όπου με είδε ο Μάικλ Μουρ και μου πρότεινε να καθίσω δίπλα του. Ύστερα από λίγα λεπτά τυπικής συζήτησης, μου ζήτησε να μου προβάρει το λόγο που θα εκφωνούσε on stage επειδή δεν ήξερε γαλλικά και ήθελε να τον συμβουλεύσω για την προφορά. Και η άλλη ήταν με τον Αντόνιο Μπαντέρας, όπου αστειευόμενος μου ζήτησε να ανταλλάξουμε τους φοίνικες μας γιατί ο δικός μου του άρεσε περισσότερο, με την υπόσχεση ότι δε θα το μάθει κανείς κι αν δεχτώ θα επενδύσει στη μεγάλου μήκους ταινία μου.

Μαζί με τους πρωταγωνιστές της ταινίας, Ιώκο Ιωάννη Κοτίδη και Νικολάκη Ζεγκίνογλου

Τώρα που έχεις μια ολοκληρωμένη εμπειρία, ποιος μύθος καταρρίφθηκε και ποιος επιβεβαιώθηκε για μια επίσημη συμμετοχή στο Φεστιβάλ Καννών;

«Το πρωτόκολλο δεν ισχύει για τους stars» – καταρρίφθηκε.

Το «ξέρεις ποιος είμαι εγώ;» εκεί δε φαίνεται να πιάνει ιδιαίτερα.

«Όλοι είναι ντυμένοι σαν να πηγαίνουν σε βαφτίσια» -επιβεβαιώθηκε. Ακόμα και οι θεατές φορούν κουστούμια και τουαλέτες, για να παρακολουθήσουν πρεμιέρες του επίσημου διαγωνιστικού.

Και κάτι ακόμα! «Στα κότερα γίνονται όργια με μοντέλα, ναρκωτικά και τέτοια» – παραμένει μύθος. Για μένα τουλάχιστον. Και να γίνονται δηλαδή, δυστυχώς δε με κάλεσε κανένας. Στα McDonald’s την έβγαζα κάθε βράδυ.

Από την πρόσφατη εμπειρία σου στο Φεστιβάλ, ποια είναι η αντίληψη της παγκόσμιας βιομηχανίας για το ελληνικό σινεμά τώρα που κάπως ξεπεράστηκε η καραμέλα του “new greek weird wave”; Νομίζω πως πλέον υπάρχει χώρος για πιο ζεστές, τρυφερές κι απλές ιστορίες στη θέση των ιδιοφυών κυνικών και σκληρών ταινιών του weird wave. Έτσι νομίζω τουλάχιστον και θέλω να ελπίζω, γιατί θα ήταν ωραίο να γυρίζαμε σελίδα.

Όλοι συμφωνούν στο ότι πρέπει να υπάρχουν περισσότερες queer ιστορίες στο σινεμά, αλλά διχάζονται στο ποιος είναι ιδανικότερο να τις αφηγείται. Εσένα ποιο ήταν το σημείο εισόδου σου στη συγκεκριμένη ιστορία; Για μένα δεν έχει καμία σημασία αν αυτός που θα αφηγηθεί μια queer ιστορία είναι gay ή straight. Το μόνο που έχει σημασία είναι να προσεγγίσει το θέμα του με σοβαρότητα, ειλικρίνεια κι αντίληψη του τι πάει να κάνει. Προσωπικά δε θα μπορούσα να μην αντιμετωπίσω έτσι την ιστορία μου εφόσον το σημείο εκκίνησης της είναι η σχέση μου με τον αδερφό του πατέρα μου, ο οποίος ήταν gay (and fucking proud) κάνοντας coming out σε μια εποχή που στους γονείς μου δεν επιτρεπόταν να συγκατοικήσουν αν πρώτα δεν αρραβωνιάζονταν. Γυρίζοντας τώρα στο πρώτο σκέλος της απάντησης, θέλω να πω πως αισθάνομαι μεγάλη τιμή που η ταινία μας κέρδισε και το Queer Palm καθώς είναι μεγάλη υπόθεση για μένα μια ολόκληρη κοινότητα, που θα μπορούσε κάλλιστα να σταθεί καχύποπτη απέναντι σε έναν straight σκηνοθέτη που προσεγγίζει μια gay θεματική, στο τέλος της ημέρας να τον αγκαλιάζει με τόση ζεστασιά. 

Μετά από τόσες βραβεύσεις, ποια είναι τα σχέδια για μια μεγάλου μήκους εκδοχή του The Distance Between Us and the Sky; Το σενάριο είναι σχεδόν έτοιμο, πριν από τις βραβεύσεις. Τώρα απλώς ελπίζω πως θα γίνει πιο σύντομα η ταινία.