Ο Marcelo Ferreira και ο Santiago Neto κατάγονται από το Sao luis do maranhao, ένα νησί στις βόρειες ακτές της Βραζιλίας. Ήρθαν στην Ελλάδα πριν αρκετά χρόνια για να παίξουν μπάλα. Κι αν η σταδιοδρομία τους αυτή έχει λήξει πια οι ίδιοι συνεχίζουν να αγαπούν το ποδόσφαιρο και να περιμένουν με ανυπομονησία την έναρξη του Μουντιάλ. Άλλωστε φέτος, η κορυφαία αθλητική διοργάνωση μετά τους Ολυμπιακούς αγώνες, λαμβάνει χώρα στην πατρίδα τους.
Ο Marcelo θυμάται πως σαν πιτσιρικάς έπαιζε ποδόσφαιρο στον δρόμο, χωρίς παπούτσια, χωρίς κανέναν εξοπλισμό «και αυτό ακριβώς οδηγεί τους βραζιλιάνους παίχτες να εξελίσσονται σε μεγάλους τεχνίτες. Κάποιοι ξεχωρίζουν για το ταλέντο τους και παίρνουν τον δρόμο τους». Στα 15 ξεκίνησε να παίζει σε ομάδα της πόλης του και τέσσερα χρόνια αργότερα υπέγραψε σε μια ομάδα του San Paolo. Ο Santiago με το που ξεκινάει να μιλάει παραδέχεται ότι όσο κι αν αγαπά το ποδόσφαιρο και του αρέσει ακόμη να μαζεύεται και να παίζει με τους φίλους του θα προτιμούσε να είχε σπουδάσει, να είχε ακολουθήσει μια άλλη πορεία. Απλά, μου εξηγεί, ότι τα πράγματα είναι δύσκολα οικονομικά για τους περισσότερους Βραζιλιάνους κι έτσι σκέφτηκε ότι το ποδόσφαιρο ήταν η πιο ασφαλής επιλογή για να του αποφέρει χρήματα. Στην εφηβεία έφυγε από τη Βραζιλία και πήγε στο Βέλγιο για να παίξει επαγγελματικά ποδόσφαιρο, παρακολουθούσε εκεί σχολείο αλλά ένιωθε ότι του έλειπε πολύ η οικογένειά του κι έτσι επέστρεψε πίσω. Μετά Τυνησία, και τελικά Ελλάδα το 2000 όπου έπαιξε στον Εθνικό και στην Αναγέννηση Καρδίτσας.
Από παλαιότερους Βραζιλιάνους ξεχωρίζουν και οι δύο τον Zico. Ο Santiago τον έχει γνωρίσει προσωπικά και τον εκτιμάει και σαν άνθρωπο. Συν τοις άλλοις ο Zico έπαιζε στην Flamengo, την ομάδα που υποστηρίζει ο Santiago. «Από ελληνικές ποια υποστηρίζεις»; τον ρωτάω και μου απαντάει «καμία» ενώ ο Marcelo δηλώνει Ολυμπιακός, άλλωστε ο Zico υπήρξε για ένα διάστημα προπονητής στους ερυθρόλευκους. Από τους τωρινούς παίκτες της Εθνικής Βραζιλίας ξεχωρίζουν τον Neymar που «αν και μικρός έχει πολύ μεγάλο ταλέντο».
Θέλουν φυσικά να σηκώσει η Βραζιλία το τρόπαιο και πιστεύουν ότι «κατά 80% θα τα καταφέρουμε, αν και όχι εύκολα. Η διοργάνωση φιλοξενείται σπίτι μας.. Η υποστήριξη των φιλάθλων θα μας βοηθήσει να κατακτήσουμε τον τίτλο. Έχουμε πολύ καλή και νέα ομάδα. »
«Πίσω στην Βραζιλία επικρατεί αναταραχή από τον κόσμο», μου λέει ο Santiago. Πιστεύει ότι πολλές από αυτές τις εκδηλώσεις είναι πολιτικά υποκινούμενες. Δεν υποστηρίζει ότι δεν υπάρχουν πραγματικά προβλήματα αλλά κατά τη γνώμη του τα λεφτά που έχουν δοθεί για το Μουντιάλ δε θα αποτελούσαν τη λύση τους. Υπάρχουν βαθύτερες ρίζες στα οικονομικά προβλήματα, δεν πιστεύει ότι μπορούν να λυθούν έτσι εύκολα. «Και δεν πρέπει να την πληρώσει το ποδόσφαιρο», καταλήγει.
Τους ρωτάω πώς πιστεύουν ότι θα πάει η Ελλάδα. Ε, δεν θέλουν να με στεναχωρήσουν και μου λένε ότι θα περάσει σίγουρα απλά θα περάσει ως δεύτερη στον όμιλο. Πρώτη η Ιαπωνία. Σε αυτό συμφωνούν και οι δύο. Θεωρούν ότι η ασιατική χώρα έχει γρήγορους και νέους παίκτες.Από πλευράς Εθνικής ο Marcelo ξεχωρίζει τον Καραγκούνη για την εμπειρία του και τον φανατισμό του, «μέσα στο γήπεδο θα τα δώσει όλα και θα καθοδηγήσει τα νέα παιδιά». Ο Santiago αγαπά τον Τοροσίδη, τον γνωρίζει κιόλας και τον θεωρεί καλό παίχτη και καλό παιδί.
«Παιδιά, τι θα γίνει αν το φέρει έτσι και παίξει η Ελλάδα με τη Βραζιλία; Θα μας λυπηθείτε καθόλου»; τους ρωτάω. Τους φαίνεται ωραία ιδέα. «Ο ιδανικός τελικός. Θα κερδίσει η Βραζιλία βέβαια αλλά φαντάσου και δεύτερη την Ελλάδα». Λέω πάντως να μην το παίξω στο στοίχημα. Το 2004 η φάση των εδώ πανηγυρισμών τους θύμισε την πατρίδα τους. Πανηγύρισαν κι αυτοί για την κατάκτηση του τίτλου και ο Marcelo μου λέει πόσο σπουδαία εμψύχωση για τους παίκτες κάθε ομάδας είναι η θετική ενέργεια του κόσμου.
Πριν αποχαιρετιστούμε μου λένε ότι τα κορίτσια στην Βραζιλία ασχολούνται πολύ με την μπάλα και τους αρέσει να πηγαίνουν στο γήπεδο. Και στους Έλληνες θεατές αρέσει να τις βλέπουν στις κερκίδες.
