Μπορεί κανείς να επισημάνει διάφορα ονόματα σημαντικών παικτών που δεν βρέθηκαν ποτέ σ’ ένα Παγκόσμιο Κύπελλο. Οι τρεις πιο ξεχωριστοί από αυτούς είχαν τις ευκαιρίες τους, όμως τις έχασαν για διαφορετικούς λόγους ο καθένας, κι ας μοιράζονταν γερές δόσεις -ποδοσφαιρικής- ιδιοφυΐας.
Αλφρέδο Ντι Στέφανο: Μηδέν στα Τέσσερα
Ο Αλφρέντο Ντι Στέφανο με τη φανέλα της Εθνικής Ισπανίας, παρέα με τον Άγγλο Μπόμπι Σμιθ, ύστερα από μια φιλική νίκη (4-2) των Βρετανών στο Ουέμπλεϊ, τον Οκτώβριο του 1960
Το «ξανθό βέλος», το μεγαλύτερο αστέρι των γηπέδων της προ-τηλεοπτικής εποχής, θα μπορούσε να είχε αγωνιστεί σε τέσσερα Μουντιάλ, όμως: το 1950 η Αργεντινή απέσυρε τη συμμετοχή της, διαμαρτυρόμενη για την ανάθεση της διοργάνωσης στη Βραζιλία, ενώ το 1954, χτυπημένη από βαριά εσωτερικά προβλήματα της διακυβέρνησης Περόν, δεν δήλωσε καν συμμετοχή. Απογοητευμένος από τον απομονωτισμό και εξαιτίας του ασαφούς νομικού πλαισίου της εποχής, ο γεννημένος στο Μπουένος Άιρες Ντι Στέφανο έπαιξε σε τέσσερις φιλικούς αγώνες με τη φανέλα της Εθνικής Κολομβίας, τον καιρό που είχε μεταγραφεί στους Μιγιονάριος της Μπογκοτά. Η ενέργειά του αυτή προκάλεσε την αντίδραση της Fifa, η οποία του απαγόρευσε να αγωνίζεται με οποιαδήποτε εθνική ομάδα, απόφαση που αναιρέθηκε το 1957, όταν ο Ντι Στέφανο ήδη μεγαλουργούσε με τη «βασίλισσα» Ρεάλ Μαδρίτης και αποκτούσε, με συνοπτικές διαδικασίες και την ευλογία του δικτάτορα Φράνκο, την ισπανική υπηκοότητα! Αμέσως ρίχτηκε με την Εθνική Ισπανίας στη μάχη για τα προκριματικά του Μουντιάλ του 1958, όμως οι Μεσόγειοι αποκλείστηκαν από τους Σκοτσέζους. Θα χρειαζόταν να περιμένει άλλα τέσσερα χρόνια για να καταφέρει τελικά να οδηγήσει, σε ηλικία 35 ετών πια, την τρίτη του πατρίδα σ’ ένα Μουντιάλ, σκοράροντας μάλιστα για τελευταία φορά στο κρίσιμο διηπειρωτικό πλέι-οφ Ισπανίας-Μαρόκου 3-2, το Νοέμβριο του 1961 στο Μπερναμπέου.
Στους αγώνες της Χιλής προοριζόταν ν’ αποτελέσει επιθετικό δίδυμο με τον επίσης ισπανοποιημένο, συνομίληκο και συμπαίκτη του στη Ρεάλ, Φέρεντς Πούσκας. Όμως λίγο πριν από τον 1ο αγώνα δήλωσε ότι αποσύρεται, προφασιζόμενος ένα τράβηγμα στη γάμπα. Εκείνο που αποτελεί κοινό μυστικό, ήταν ότι είχε «σκοτωθεί» με τον ομοσπονδιακό Χελένιο Χερέρα, τον προπονητή-σταρ της δεκαετίας του ‘60.
Τζορτζ Μπεστ: Πολύ Γκαντέμης με τα Πράσινα
Στα χειρότερά του – Ο Τζορτζ Μπεστ αποβάλλεται από τον αγώνα Βόρειας Ιρλανδίας-Σκοτίας 0-1 στο Μπέλφαστ (Απρίλιος 1970), έχοντας πετάξει μια χούφτα λάσπη στα μούτρα του διαιτητή
Το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1966 έληξε με τον αγγλικό θρίαμβο μία βδομάδα προτού οι Μπιτλς κυκλοφορήσουν το Revolver. Ο 20χρονος τότε Τζορτζ Μπεστ, εκείνος που αποκλήθηκε «Πέμπτος Μπιτλ», ήταν απών από το ποδοσφαιρικό πάρτι, επειδή έτυχε να γεννηθεί στο Μπέλφαστ της Βόρειας Ιρλανδίας. Με τη συνδρομή του η εθνική ομάδα του διχοτομημένου νησιού έφτασε πολύ κοντά στο να βρεθεί στα αγγλικά γήπεδα, προκρινόμενη για 2η φορά στην ιστορία της σ’ ένα Μουντιάλ. Το όνειρο έσβησε στα Τίρανα, λίγο πριν τη λήξη του τελευταίου αγώνα των προκριματικών, όταν ένα γκολ του Αλβανού επιθετικού Ζέγκα έφερνε το ματς στην ισοπαλία (1-1), αποτέλεσμα-καρμανιόλα που χάρισε μια ανέλπιστη πρόκριση στην Ελβετία. Το 1970 οι Μπιτλς διαλύονταν και κατά ειρωνικό τρόπο η καριέρα του χαρισματικού εξτρέμ της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ άρχισε να παίρνει την κατιούσα. Τον Μάιο του 1971 πάντως, ο Μπεστ θα χάριζε στο κοινό του αιώνιου γηπέδου Ουίντσορ στο Μπέλφαστ την πιο αξιομνημόνευτη στιγμή του με τη φανέλα της Βόρειας Ιρλανδίας, ένα γκολ που δεν μέτρησε ποτέ, αφού το κλέψιμο στον Γκόρντον Μπανκς την ώρα του βολέ θεωρήθηκε αντικανονικό (Βόρεια Ιρλανδία-Αγγλία 0-1, για το προ πολλού καταργημένο Βρετανικό Πρωτάθλημα).
Παρά τη σταδιακή ψυχοσωματική του φθορά εξαιτίας του αλκοόλ, ο Μπεστ ενίσχυσε τη Βόρεια Ιρλανδία σε άλλες τρεις, ανεπιτυχείς, προκριματικές φάσεις (1970, 1974, 1978). Η «πράσινη» εθνική του Ηνωμένου Βασιλείου τελικά τα κατάφερε την αμέσως επόμενη φορά, με τη θαυμάσια ομάδα που είχε στις αρχές της δεκαετίας του΄80. Είχαν περάσει πέντε χρόνια από την τελευταία του συμμετοχή, ωστόσο στα 36 του ο Μπεστ εξακολουθούσε να παίζει μπάλα στο NASL, το βραχύβιο πρωτάθλημα-φούσκα των Η.Π.Α, με την ομάδα Σαν Χοσέ Έρθκουεϊκς. Ο προπονητής Μπίλι Μπίγκαμ σκέφτηκε να τον δει ν’αγωνίζεται, μήπως και τον χωρούσε στην αποστολή για το Μουντιάλ του 1982 στην Ισπανία. «Ήμουν σε πραγματικά καλή κατάσταση τότε, όμως η ομάδα που έπαιζα ήταν απαράδεκτη. Επειδή γενικά τον πίεζαν πολύ για μένα, ο Μπίγκαμ ήρθε να με δει σ’ ένα φιλικό που δώσαμε στη Σκοτία με τη Χιμπέρνιαν. Ήμασταν τραγικοί, και νομίζω έτσι κι εκείνος βρήκε το πάτημα ώστε να μη με καλέσει. Δεν περίμενα βέβαια να παίζω σε κάθε παιχνίδι, αλλά ας μ’ έπαιρνε στην αποστολή κι ας μ’ έριχνε μέσα μόνο για 15 λεπτά, για να ‘χω να λέω ότι έπαιξα κι εγώ σ’ ένα Παγκόσμιο Κύπελλο», εξομολογούταν το παράπονό του, είκοσι χρόνια μετά.
Ερίκ Καντονά: Sac à Merde!
Με τo γνωστό σαλεμένο βλέμμα, αλλά δεν… Ο Καντονά στα τρικολόρ στον τραυματικό αγώνα Γαλλίας-Βουλγαρίας 1-2, το Νοέμβριο του ’93 στο Παρίσι
Η σχέση του Καντονά με την Εθνική Γαλλίας ήταν τρικυμιώδης από το ξεκίνημά της. Ήταν Σεπτέμβριος του 1988, λίγο προτού ξεκινήσει η καμπάνια της Εθνικής Γαλλίας για τα προκριματικά του Μουντιάλ της Ιταλίας (1990), όταν ο προπονητής Ανρί Μισέλ απέκλειε τον 22χρονο τότε επιθετικό της Ολιμπίκ Μαρσέιγ από την αποστολή της Εθνικής Ανδρών για ένα φιλικό αγώνα κόντρα στην Τσεχοσλοβακία. Ο αψίκορος Ερίκ, που κατά γενική παραδοχή βρισκόταν τότε σε δαιμονιώδη φόρμα, έσταξε δηλητήριο για τον Μισέλ μπροστά στις κάμερες: «Είπε ότι ήταν έτοιμος να στηριχτεί πάνω μου κι εγώ απέδειξα ότι μπορούσε να το κάνει. Οπότε ή θα έπρεπε να με καλέσει ή να μην κάνει ποτέ αυτές τις δηλώσεις. Το ότι δεν με κάλεσε τελικά, δίχως καν να συζητήσει μαζί μου, δείχνει ότι δεν είναι τίποτε άλλο από μια σακούλα με σκατά!».
Όπως ήταν επόμενο η Γαλλία προχώρησε στα προκριματικά δίχως τον Καντονά –και απέτυχε. Στο δρόμο για το Μουντιάλ των Η.Π.Α. του 1994 ο Μισέλ είχε αντικατασταθεί από τον Ζεράρ Ουγιέ, ο οποίος όντως θέλησε να στηριχτεί πάνω στον Ερίκ, που είχε ήδη αρχίσει να μαγεύει με τη Μάνστεστερ Γιουνάιτεντ. Στον τελευταίο αγώνα της προκριματικής φάσης, στο Παρίσι κόντρα στη Βουλγαρία, η Γαλλία αρκούταν σε μια ισοπαλία για να προκριθεί. Ο Καντονά άνοιξε το σκορ από το α’ ημίχρονο, όμως δύο γκολ του Εμίλ Κονσταντίνοφ –το 2ο στο τελευταίο λεπτό του αγώνα- επιφύλαξαν μια άνευ προηγουμένου ψυχρολουσία στους τρικολόρ. Παρόλα αυτά η ηγετική του φυσιογνωμία οδήγησε τον επόμενο Γάλλο ομοσπονδιακό τεχνικό, Εμέ Ζακέ, να τον χρίσει αρχηγό της εθνικής. Στο βάθος της πορείας περίμενε η διοργάνωση του 1998 μέσα στο γαλλικό έδαφος, όμως το «κουγκ-φου» χτύπημα του Καντονά στον χούλιγκαν της Κρίσταλ Πάλας τον Ιανουάριο του 1995, του στέρησε το δικαίωμα συμμετοχής σε οποιονδήποτε αγώνα για 10 μήνες. Όταν επέστρεψε στη δράση, ο Ζακέ δεν τον χρειαζόταν πια, αφού είχε αναθέσει τον ρόλο του σ΄ ένα νεαρό ανερχόμενο αστέρι, τον Ζινεντίν Ζιντάν.
