Βάζοντας να ακούσεις ένα κομμάτι τους, όσο θέλεις να χορέψεις στον ρυθμό του σε ένα dancefloor, άλλο τόσο θέλεις να βυθιστείς στη μελαγχολία που αναδύει, σε μια νυχτερινή διαδρομή με το αυτοκίνητο ή απλώς κοιτώντας το ταβάνι. Οι Kerala Dust έχουν αναμείξει στον ήχο τους τα στοιχεία εκείνα που ευθυγραμμίζονται με ένα ευρύ φάσμα συναισθημάτων, ξεκινώντας από τη χαρά και φτάνοντας στη συγκίνηση και τη λύπη.
Το συγκρότημα, που σχηματίστηκε το 2016 στο Λονδίνο, εδρεύει τα τελευταία χρόνια στο Βερολίνο, αφού οι άλλοτε εμπνευστικές συνθήκες του ανήκειν στη λονδρέζικη μουσική σκηνή άρχισαν να ξεθωριάζουν. Ο παραγωγός και instrumentalist Edmund Kenny ήταν εκείνος που έδωσε αρχικά πνοή στο project, σε μια εποχή που η δημιουργία ηλεκτρονικής μουσικής στο λάπτοπ φαινόταν ως ο καλύτερος τρόπος για να παράξει τους ήχους που άκουγε στο κεφάλι του, όπως έχει πει ο ίδιος. Σύντομα, οι Lawrence Howarth στην κιθάρα, ο Pascal Karier στα τύμπανα και ο Timothy Gardner στα πλήκτρα, αντάμωσαν τον Edmund και το συναρπαστικό ταξίδι τους στον κόσμο της μουσικής απέδειξε πως καμία διαδρομή δεν είναι πιο περιπετειώδης και απρόβλεπτη από εκείνη που μοιράζεσαι με μια καλή παρέα.
Τώρα, απολαμβάνοντας τους καρπούς του τελευταίου τους album, Violet Drive, το οποίο ηχογραφήθηκε μέσα σε δύο εβδομάδες σε ένα studio στις Ελβετικές Άλπεις, οι Kerala Dust περιοδεύουν ανά τις ηπείρους συστήνοντας στο κοινό τα blues και americana στοιχεία τους, που υφαίνονται συναρπαστικά με ηλεκτρονικά beats για να δημιουργήσουν ατμοσφαιρικά κομμάτια που αντηχούν την indie αισθητική.
Λίγο πριν τους απολαύσουμε στο Fuzz Club, την Τετάρτη 29 Μαΐου, αλλά και στο WE στη Θεσσαλονίκη στις 31 Μαΐου, ο Edmund Kenny μίλησε στην Popaganda για βράδια μεθυσμένα που συνέβαλαν στη δημιουργία ορισμένων από τα αγαπημένα τους tracks.
Για πολλά συγκροτήματα στην Ευρώπη, το να μεταβούν στο Λονδίνο αποτελούσε μεγάλο όνειρο. Ωστόσο, τα πράγματα έχουν πλέον αλλάξει με το Brexit και το κόστος ζωής στη χώρα είναι πολύ υψηλό. Διαδραμάτισε ρόλο αυτή η κατάσταση στην απόφασή σας να εγκατασταθείτε τελικά στο Βερολίνο;
Μεγαλώσαμε στην αισιόδοξη δεκαετία των 00s, στην οποία όλα ήταν δυνατά και η μουσική έρεε από το Λονδίνο! Οπότε ναι, το όνειρο του Λονδίνου ίσχυε για εμάς, ως νεαρά παιδιά που δημιουργούσαμε μουσική. Όσο περνούσε ο καιρός, οι συναυλιακοί χώροι άρχισαν να εξαφανίζονται και αυτό ώθησε αρκετούς μουσικούς να φύγουν γρήγορα από την πόλη – και τη χώρα. Εκείνη τη χρονική στιγμή, ήταν ένα πραγματικά σοβαρό ζήτημα το πού θα μπορούσαμε να νιώθουμε ελεύθεροι να παράγουμε μουσική όλη μέρα και όλη νύχτα, να πειραματιστούμε και να ανακαλύψουμε νέες παρορμήσεις. Το Βερολίνο μας φάνηκε ιδανικό μέρος γι’ αυτές τις ζυμώσεις.
Το τελευταίο σας album, Violet Drive, είναι σκοτεινό και αισθησιακό, με λιγότερα ηλεκτρονικά και χορευτικά στοιχεία. Ποια περίοδο της ζωής σας αντανακλά η δημιουργία του; Σας εμπνέει η γαλήνη της νύχτας για να δημιουργήσετε μουσική;
Μια πολύ έντονη περίοδος, κοιτάζοντας πίσω στον χρόνο τώρα! Βυθιστήκαμε βαθιά μέσα μας και βγάλαμε όλη αυτή τη μουσική μέσα σε δύο χρόνια, κάτι που δεν ήταν εύκολη διαδικασία. Ωστόσο, τα τραγούδια ήταν τόσο ικανοποιητικά για να τα παίζεις live που έγινα σταθερός οπαδός αυτής της διαδικασίας και συμφιλιωθήκαμε με το ότι η διαδικασία χρειάζεται να είναι δύσκολη μερικές φορές. Όσο περισσότερο παίζουμε τα τραγούδια μας, τόσο πιο βαθιά γίνεται η σύνδεσή μας με αυτή τη μουσική, πράγμα που αναδύει ένα ιδιαίτερο συναίσθημα.
Υπάρχουν άλλοι ήχοι με τους οποίους θα θέλατε να πειραματιστείτε μελλοντικά;
Φλερτάραμε πάντα με την ιδέα ενός ακουστικού project, παίζοντας μόνο με «αληθινά» όργανα και αφήνοντας τα καλώδια στο σπίτι για μια φορά. Ακουστικές κιθάρες, πιάνα, τσέλα και κοντραμπάσο. Και μόνο που το λέω νιώθω την ανάγκη να το κάνουμε! Δεν έχω ιδέα αν αυτό θα συμβεί ποτέ. Μόλις περάσαμε έναν μήνα στο Τέξας γράφοντας και ηχογραφώντας νέο υλικό και γινόμαστε πιο heavy από ποτέ στον ήχο μας…
Έχεις τσακώσει ποτέ τον εαυτό σου να γράφει μουσική επειδή «πρέπει», χωρίς να στο λέει η καρδιά σου; Πώς έχεις μάθει να διαχειρίζεσαι ανά τα χρόνια το λεγόμενο “writer’s block”, όταν αυτό υφίσταται;
Ακριβώς αυτό συμβαίνει! Σηκώνεσαι το πρωί, φτιάχνεις καφέ και γράφεις. Κάνω διαλογισμό το πρωί και το βράδυ για 20 λεπτά κάθε φορά. Αφήνω χρόνο μόνο για τη μουσική. Συντονίζω τις κεραίες μου και αφήνω την πληροφορία να μπει μέσα μου. Καθαρίζω τις «αράχνες» που υπάρχουν στο μυαλό μου και αφήνω φρέσκιες ιδέες και μελωδίες να μπουν μέσα. Αργότερα, σε κάποιο τρομακτικό σημείο, έρχεται η περίοδος του editing. Νομίζω ότι το συγγραφικό κενό και το δημιουργικό αδιέξοδο είναι απλώς η αυτοκριτική που κάνουμε πολύ νωρίς, στα πρώτα βήματα της δημιουργικής μας διαδικασίας.
Το κίνημα #Blockout2024 έχει βρει θερμούς υποστηρικτές, οι οποίοι μπλοκάρουν καλλιτέχνες και celebrities στα social media επειδή αρνούνται να μιλήσουν για τη γενοκτονία στη Γάζα. Ποιος πιστεύεις πως πρέπει να είναι ο ρόλος των καλλιτεχνών σε καιρούς σαν κι αυτούς;
Νομίζω ότι είναι αδύνατο να δοθεί μια γρήγορη απάντηση στη φρίκη που υπήρξε και συνεχίζει να υπάρχει. Ως άνθρωποι, είμαστε γεμάτοι θλίψη απέναντι στο τεράστιο μέγεθος της ταλαιπωρίας των αθώων πολιτών και ευχόμαστε η σύγκρουση να τελειώσει εδώ και τώρα.
Από τη Βόρεια Αμερική μέχρι την Ινδία, έχετε περιοδεύσει σε πολλά μέρη της γης. Πού αλλού θα θέλατε να βρεθείτε ως συγκρότημα;
Η Νότια Αμερική και η Ιαπωνία είναι και οι δύο ονειρεμένοι προορισμοί για εμάς! Δεν έχουμε καταφέρει να βρεθούμε για να παίξουμε σε κανέναν από τους δύο ακόμη, αλλά ελπίζουμε να το κάνουμε στο μέλλον.
Ποια είναι τα «συστατικά» εκείνου του live show που θα γεμίσει την ψυχή σας με ενθουσιασμό;
Υπάρχουν αυτές οι μαγικές στιγμές στις οποίες ο χρόνος γίνεται άυλος και εμείς και το κοινό συγχωνευόμαστε σε μια μεγάλη κοινή εμπειρία συνειδητότητας. Ξεχνάς ότι παίζεις ένα όργανο και το όργανο παίζει μόνο του. Αυτό είναι το συναίσθημα στο οποίο στοχεύουμε.
Από την κυκλοφορία του πρώτου σας EP, Motion, μέχρι το Violet Drive, τα πράγματα έχουν αλλάξει αρκετά στον τρόπο με τον οποίο οι καλλιτέχνες προωθούν τη δουλειά τους. Το TikTok, για παράδειγμα, παρά την αποσπασματική φύση του, έχει βοηθήσει αρκετούς artists να εξαπλώσουν τη μουσική τους – κάτι το οποίο παλιότερα ήταν δύσκολο να συμβεί χωρίς την παρουσία μιας δισκογραφικής. Πώς τα βλέπεις τα πράγματα;
Πρόσφατα σκεφτόμουν τα είδωλα του παρελθόντος, τραγουδοποιούς και μουσικούς που αγαπώ και σέβομαι. Και ειλικρινά, μπορείτε να φανταστείτε τον Jim Morrison, τον Tom Waits, τον Jimi Hendrix, τον John Lennon ή την Joni Mitchell να βιντεοσκοπούν τον εαυτό τους να χορεύει σε ένα κλιπ 30 δευτερολέπτων από ένα από τα τραγούδια τους; Τι κάνουμε; Γιατί τεμαχίζουμε και εμπορευματοποιούμε τη μουσική σε αυτά τα αποσπάσματα των 30 δευτερολέπτων, και πώς αυτό αλλάζει τη μουσική που δημιουργείται πλέον; Ηχογραφούσαμε στην Ιταλία για 3 εβδομάδες πέρυσι και ένα βράδυ, μετά από ένα υπέροχο μπουκάλι grappa, πετάξαμε όλοι τα κινητά μας από ένα βουνό. Ήταν μια ηλίθια απόφαση μακροπρόθεσμα, χαχα, αλλά το να μην έχουμε τηλέφωνο ήταν καταπληκτικό για τη διαδικασία της δημιουργίας μουσικής. Από τότε έχω διαγράψει όλα τα social media από το κινητό μου και νιώθω πολύ πιο ευτυχισμένος με αυτό…
Πέρα από τα live σας, στήνετε και ορισμένα DJ sets. Θα χαρακτηρίζατε, όμως, τους εαυτούς σας ως party animals;
Χα! Όντας στο Βερολίνο, υπάρχουν πολλοί πειρασμοί για μια μεγάλη βραδινή έξοδο. Περιοδεύουμε τόσο πολύ, που είναι δύσκολο να πάμε σε club πλέον. Πρόσφατα, όμως, ζήσαμε αρκετές μεγάλες νύχτες σε διάφορα studios ηχογράφησης, οι οποίες ξέφευγαν αρκετά κάθε τόσο… Ποτέ δεν συνηθίζαμε να ηχογραφούμε υπό την επήρεια αλκοόλ, αλλά το τελευταίο διάστημα έχουμε δημιουργήσει κάποια ιδιαίτερα πράγματα με αυτόν τον τρόπο. Δεν έχω ιδέα ποιανού ιδέα ήταν αρχικά, αλλά έχει γίνει κάτι σαν “thing” για εμάς, χαχα. Μας αρέσει να κάνουμε κάποια night outs στις περιοδείες μας, αν βρισκόμαστε σε μια σπουδαία πόλη που μας εμπνέει να κάνουμε πράγματα.
