Φωτογραφία: Γιώργος Καλκανίδης
Επιστρέφει μετά από οκτώ χρόνια απουσίας και το άλμπουμ «Ομόνοια», με ένα «Χέρι» έτοιμο να σε αγκαλιάσει και να σε πνίξει σε χάδια και τρυφερά τσιμπήματα. Είχε προηγηθεί σαν προπομπός η Αχτίδα («Έχουμε μια ζωή, το ίδιο αίμα κι εσύ, κάνε τον κόσμο να αλλάξει…») με ένα lyric video που έφτιαξε ο ίδιος ο Κωνσταντίνος Βήτα με την κάμερά του, που ταξίδεψε στα inbox και τα σόσιαλ σαν καραβάκι σε ήρεμη ανοιχτή θάλασσα. Είχε μεσολαβήσει και ένα ρεμίξ από τον Rsn, ένα urban rework με hip-hop φωνητικά από τους Ζωγράφο και Ghetto Rock.
Και ήρθε ο χρόνος ο σωστός. Και μέσα από μια ενδιαφέρουσα χρονική συγκυρία, σήμερα που όλοι θυμούνται αυτό εδώ από το Μαέστρο, λόγω της χτεσινής έναρξης του δεύτερου κύκλου, κυκλοφορεί και το «Χέρι», με χάρη μάλιστα και βαθιά τρυφερότητα, δέκα βήματα πιο πάνω από αυτό που μας έχει συνηθίσει τόσα χρόνια.
Έχω την αίσθηση πως πολύ γρήγορα θα κατακτήσει θέση περίοπτη στη λίστα με τις πιο σπουδαίες μουσικές εργασίες του Κωνσταντίνου. Δεν κάνει κάτι διαφορετικό. Απλά αυτό που κάνει, το σχεδιάζει -νοιώθω- πιο ελεύθερα, ακόμα πιο εναρμονισμένα και ενταγμένα σε ό,τι συμβαίνει τριγύρω του. Οι κεραίες του συλλαμβάνουν τις αγωνίες και τις ρωγμές όπως παλιά («Φίλησέ με οι προσευχές μου έφυγαν, πες μου τι τρέφει τον ίδιο πόλεμο. Ξανά και ξανά, να ζούμε πάντα σε μια σφαίρα που γυρίζει για πάντα» από τις «Πλειάδες»), οι ήχοι του ακούγονται πιο πλούσιοι και συναισθηματικοί – αν είναι ποτέ δυνατόν. Ακούω την «Καλλιόπη», τη «Σενεγάλη» και το «Η μέρα που έγινες» (με το στίχο-έτοιμο τατουάζ «πριν ανοίξεις τα μάτια ήσουν ένα με το φως, σαν μια βάρκα στο κύμα, όλος ο ωκεανός»), τους βάζω στικάκι «τα τρία πιο αγαπημένα μου από το άλμπουμ» και αναρωτιέμαι πότε θα σταματήσει αυτή η χροιά της φωνής του να με ξαφνιάζει, με όλη αυτή την «ανθρωπότητα» που κρύβει μέσα της. Μάλλον ποτέ!
Tο άλμπουμ ηχογραφήθηκε στο στούντιο του Κ.ΒΗΤΑ, ενώ οι additional μίξεις και το mastering έγιναν στο studio City από τον Γιάννη Λαμπρόπουλο. Τα «λίγα λόγια για κάθε τραγούδι» είναι αυτά που μας διηγήθηκε όταν άφησε τα τραγούδια από το «Χέρι» track by track να συνοδεύσουν και πάλι τη μνήμη και τις σκέψεις του.
Λίγα Λόγια για κάθε τραγούδι (Το Χέρι, Κ.ΒΗΤΑ)
Λουίζα: Ένα house track για μια φίλη μου που με τράβαγε στα καταστήματα με αφορμή τα ψώνια της. Είναι γεμάτο από αναμνήσεις και πόζες της μπροστά στους καθρέφτες, της άρεσε να προβάρει τα ρούχα και πολλές φορές δεν είχε χρήματα να ψωνίσει, της άρεσε να σκέφτεται πού θα μπορούσε να τα φορέσει. Μετά, στο σπίτι της, όπου δεν είχαμε τίποτε για να φάμε, ακούγαμε δίσκους και καπνίζαμε στο μπαλκόνι. Περιέχει εικόνες από προηγούμενες δεκαετίες.
Κάτοψη: Ανάποδες φράσεις, ένα ταξίδι, ο τρόπος που η στενομυαλιά μας φυλακίζει, οι εντυπώσεις που έχουμε για τον κόσμο γύρω μας και που είναι πολύ μακριά από την πραγματικότητα, ο δείκτης της σύγχυσης, αυτή την εποχή. Χρησιμοποίησα πολλά vocoder ώστε η εκφορά του λόγου να είναι αποστασιοποιημένη.
Ο άνθρωπος και ο ορίζοντας: Ένα όνειρο που με έβγαλε στην αληθινή ζωή, αυτό που είσαι σε μια θάλασσα και παρατηρείς για ώρες τον ορίζοντα. Κάποιες εικόνες από το κομμάτι έχουν συμβεί. Είναι ο τρόπος που περιγράφεις κάτι ενώ πλάγια από σένα βρίσκεται ένας καθρέφτης.
Ανέφικτος Κύκνος: Είναι ένα τραγούδι για ένα κορίτσι που ο φίλος της τη σκότωσε και την πέταξε στη θάλασσα.
Η μέρα που έγινες: Η Κυριακή των Βαΐων, η μέρα που ο Χριστός αγκάλιασε όλα τα παιδιά, η μέρα που ξεκίνησε ο πόλεμος. Πιο πολύ μου μοιάζει για ένα αντιπολεμικό τραγούδι, όπου έφηβοι είναι πίσω από τα παράθυρα και κάποιοι από αυτούς βιώνουν τη διαφορετικότητα τους.
Καλλιόπη: Μουσική, ένα παλιό video game, λεωφορείο για το χωριό, ένα ηλιοβασίλεμα στο Δερβένι.
Πλειάδες: Το πιο παλιό τραγούδι του άλμπουμ, πήρε 4 χρόνια για να ολοκληρωθεί και πέρασε από πολλές ενορχηστρώσεις, είναι δύσκολο να μιλήσω για το συγκεκριμένο, μπορεί να έχει πολλές ερμηνείες, όπως και όλα τα τραγούδια φυσικά. Μου αρέσει η φράση «σε ήξερα μέσα μου κι ας μη σε γνώριζα». Είμαστε στην εθνική και έχουμε μείνει από λάστιχο.
Το Δέντρο: Αλήθεια είναι ότι το δέντρο που μιλάω είναι στο τέλος της Συγγρού, ήμουν πολύ άσχημα όταν το είδα πρώτη φορά και αισθάνθηκα ότι μπορώ να του μιλήσω… έτσι απέκτησα επαφή με το δέντρο αυτό και μετά από καιρό έγραψα το τραγούδι.
Σενεγάλη: Ένα ερωτικό τραγούδι για ένα διαστημόπλοιο που με πήγε στη Σενεγάλη, το έγραψα καλοκαίρι πριν δύο χρόνια στην Αθήνα με καύσωνα. Το έγραψα στο κασετοφωνάκι που έχω και ηχογραφώ τα προσχέδια και σιγά σιγά το ολοκλήρωσα.
Αχτίδα: Έγραψα τη μουσική πριν τρία χρόνια, ήθελα να φτιάξω ένα τραγούδι που να είναι αισιόδοξο, χαρούμενο, το είχα πολύ μεγάλη ανάγκη και το προσπάθησα. Μου αρέσει πολύ ο ρυθμός του, οι μπασογραμμές, θα έλεγα πως ήταν από τα πιο δύσκολα τραγούδια, μέχρι και τελευταία στιγμή έκανα αλλαγές στην ενορχήστρωση.
Σ Αγαπώ: Το θέμα της κιθάρας και του πιάνου ακούστηκε για λίγο σε ένα ντοκιμαντέρ που έγραψα μουσική πριν τρία χρόνια. Έβαλα στην εισαγωγή τη φωνή του Χορν και της Έλλης Λαμπέτη από την «Κάλπικη Λύρα», όπου βλέπουν ο ένας τον άλλον μετά από πολλά χρόνια και οι δύο εξομολογούνται στο δρόμο σκέψεις για τη σχέση που είχαν στο παρελθόν, ενώ αυτή του λέει «Σ Αγαπώ» και χάνεται… Είναι μια από τις αγαπημένες μου εφηβικές ταινίες και κάπως έτσι ένιωσα να βάλω αυτές τις φράσεις από το φιλμ στη σύνθεση.
