Ο σκηνοθέτης του «Demeter: Η Αφύπνιση του Κακού» ξέρει ότι δεν υπάρχει κάτι τρομακτικότερο από το να βρεθείς σε πλοίο με τον Δράκουλα

Το αθάνατο –pun intended– μυθιστόρημα του Μπραμ Στόκερ, Δράκουλας, έχει μετενσαρκωθεί πάρα πολλές φορές στο σινεμά, αλλά σπάνια πλέον συνοδεύεται από μια πρωτότυπη ιδέα. Το νέο θρίλερ Demeter: Η Αφύπνιση του Κακού έχει, όμως, ένα αφηγηματικό πλεονέκτημα ως μέρος της κινηματογραφικής κληρονομιάς του κλασικού βρικόλακα: βασίζεται στο “Ημερολόγιο του Καπετάνιου”, ένα κεφάλαιο από το κλασικό μυθιστόρημα του Μπραμ Στόκερ, στο οποίο το πλήρωμα της ρωσικής σκούνας Ντιμίτερ παγιδεύεται και καταδιώκεται από έναν απρόσμενο (και αθάνατο) επιβάτη στη διαδρομή από τα Καρπάθια προς το Λονδίνο.

Η ιστορία του Ντιμίτερ είναι ανατριχιαστική πριν καν αρχίσει να ξετυλίγεται, καθώς η γνώση ότι το πλοίο έφτασε στον προορισμό του ρημαγμένο και χωρίς ίχνος του πληρώματος, προετοιμάζει για το σασπένς και το αιματοκύλισμα που ενορχήστρωσε ο Αντρέ Έβερνταλ, ο νορβηγός σκηνοθέτης πίσω από το καλτ Trollhunter και το στοιχειωτικό Scary Stories To Tell In The Dark. Εδώ δουλεύει με ένα καστ ιδανικών μορφών για το μοιραίο αυτό ταξίδι, από τον Ντέιβιντ Νταστμάλχιαν μέχρι τον Χαβιέ Μποτέτ στο θρυλικό ρόλο, ενώ τον καπετάνιο υποδύεται ο Λίαμ Κάνινχαμ από το Game Of Thrones. Παρακάτω, ο Έβρενταλ μιλάει στην Popaganda για τις επιρροές του από Φίντσερ και Σπίλμπεργκ, την πρώιμη μορφή του Δράκουλα και το viral tweet του Στίβεν Κινγκ για την ταινία του.

Ποια ήταν η σχέση σας με τη μυθολογία γύρω από τον Δράκουλα πριν κάνετε αυτή την ταινία;

Διάβασα το βιβλίο όταν ήμουν μικρός και βρισκόμουν στη φάση που διάβαζα τρομακτικά βιβλία, η οποία κράτησε πολύ καιρό. Μου άρεσε πολύ. Φυσικά είχα δει άπειρες ταινίες, από τον Κρίστοφερ Λι, το Νοσφεράτου, την εκδοχή του Κόπολα, το Dracula Untold πιο πρόσφατα… είμαι μεγάλος φαν του Δράκουλα, το θεωρώ απίστευτη τιμή που σκέφτηκαν εμένα για να σκηνοθετήσω μια ταινία για τον Δράκουλα.

Στο Demeter: Η Αφύπνιση του Κακού ο Δράκουλας είναι ο απόλυτος κακός, δεν βλέπουμε καθόλου την αριστοκρατική πλευρά του ή άλλα στοιχεία της ύπαρξής του. Πώς καταλήξατε σε αυτή την απόφαση;

Αυτή εδώ είναι μια πολύ ωμή ιστορία επιβίωσης: επιβίωσης για εκείνον και επιβίωσης για το πλήρωμα. Έχουμε δει την πιο αριστοκρατική εκδοχή του σε όλες τις άλλες ταινίες, και ήμουν ενθουσιασμένος που μπόρεσα να απεικονίσω τη δαιμονική παρουσία του. Μπορέσαμε πραγματικά να επικεντρωθούμε σε αυτό, γιατί σε δεν χρειαζόταν σε αυτή την ιστορία να τον δούμε κυκλοφορεί με καπέλο στο Λονδίνο, ας πούμε, ούτε χρειάζεται να τον δούμε στο σπίτι του και στην Ρουμανία. Δεν είναι απαραίτητο να τα δούμε όλα αυτά. Το μόνο που χρειάζεται είναι να αντιμετωπίσουμε αυτό τον άντρα 400 ετών που έχει χάσει εντελώς τη δύναμή του εξαιτίας της έλλειψης αίματος, μέχρι να αρχίσει να σκοτώνει το πλήρωμα. Και ανακάλυψα ότι ήταν μια συναρπαστική απεικόνιση του Δράκουλα την οποία ήθελα να τονίσω και στη συνέχεια να εξελίξω, καθώς ο ίδιος αποκτά δύναμη, εξελίσσεται και αφήνεται ελεύθερος για να γίνει ο απόλυτος δαίμονας που κατά κάποιο τρόπο έχει μέσα του. Το βρήκα διασκεδαστικό αυτό.

Οι περισσότερες ταινίες, συμπεριλαμβανομένων και των θρίλερ, πλέον προσπαθούν να συνδυάσουν έναν κωμικό τόνο με ό,τι φρικτό μπορεί να συμβαίνει στην οθόνη. Το Demeter: Η Αφύπνιση του Κακού είναι, όμως, εξαίρεση, παραμένοντας αφοσιωμένο στην αγριότητα, τον καθαρόαιμο τρόμο και τη νοσηρή ατμόσφαιρα. Πόσο σας απασχόλησε ο τόνος;

Δεν θέλαμε να κάνουμε τίποτα ειρωνικό, σωστά. Κατά τη γνώμη μου, για να καθορίσεις τον τόνο μιας ταινίας, πρέπει να καταφύγεις στις πιο σκοτεινές στιγμές της. Αυτό καθορίζει τον τόνο. Μπορείς να επιτρέψεις στον εαυτό σου να κάνει χιούμορ όταν είσαι αντιμέτωπος με την σκοτεινότερη στιγμή; Σίγουρα ξέρετε σε τι αναφέρομαι. Όταν η ταινία πάει μέχρι εκεί, δεν μπορείς να αφήσεις τον εαυτό σου να είναι ειρωνικός με οτιδήποτε. Αυτό ήταν το σχέδιό μας για να βρούμε τον τόνο της ταινίας. Και ανακάλυψα ότι το έβλεπα πάντα ως τραγωδία, επειδή μιλάμε για 678 ανθρώπους που ουσιαστικά όλοι πρόκειται να πεθάνουν. Δεν είδα πουθενά χιούμορ [σε αυτό], ούτε τη χιουμοριστική εκδοχή αυτής της ιστορίας.

Στην ταινία χρησιμοποιήσατε όσο περισσότερα πρακτικά εφέ γίνεται, όλα μέσα στην κάμερα. Ήταν μεγαλύτερη πρόκληση; Πιο διασκεδαστικό; Καλύτερο;

Ήταν όλα αυτά τα πράγματα μαζί. Είναι καλύτερο, είναι πρόκληση, είναι διασκεδαστικό. [γέλια] Είναι καλύτερο για τους ηθοποιούς και για μένα να βλέπουμε τους, πώς είναι με το κοστούμι και τα δόντια και όλα αυτά, προκειμένου να δούμε και να διαμορφώσουμε το φως γύρω τους. Αυτός είναι ο σωστός τρόπος να κάνεις ταινίες. Τουλάχιστον εγώ έτσι σκέφτομαι. Αν χρησιμοποιούσα απλώς ένα άτομο με πράσινη οθόνη [πίσω του] που έτρεχε, δεν ξέρεις πραγματικά τι κάνεις. Ακόμα και όταν είχαμε κασκαντέρ, φορούσε πάντα τα κοστούμια, όχι με πράσινες οθόνες, αλλά τα πραγματικά κοστούμια. Το σώμα του Χαβιέ είναι μοναδικό και ήταν σχεδόν αδύνατο να βρεθεί κασκαντέρ που να του μοιάζει. Όταν έπρεπε να αντικαταστήσουμε πράγματα επειδή το σώμα [του κασκαντέρ] ήταν εντελώς διαφορετικό από του Χαβιέ, ήταν πιο εύκολο για να μπορέσουμε να δούμε τις ρυτίδες και να δούμε τη “σωματικότητα” του κοστουμιού. Αυτό προσθέτει πολλά στην παρουσία όλων των χαρακτήρων, αλλά ειδικά του συγκεκριμένου.

Και το γυρίσατε όλο σε ένα τεράστιο σκηνικό που χτίστηκε από το μηδέν, σωστά;

Όλο το εσωτερικό χτίστηκε στο Βερολίνο ως ένα μεγάλο πλοίο, το αμπάρι και τις καμπίνες, το στέρνο, την πλώρη. Μετά μετακομίσαμε στην Μάλτα για να γυρίσουμε τις εξωτερικές σκηνές, κατασκευάζαμε για μήνες  ολόκληρο αυτό το πλοίο μήκους 65 μέτρων. Ήταν το μεγαλύτερο πλοίο που έχει φτιαχτεί ποτέ στη συγκεκριμένη δεξαμενή στην Μάλτα, και αυτό περιλαμβάνει όλες τις ταινίες του Ρίντλεϊ Σκοτ, ο οποίος γυρίζει όλες τις ταινίες με τα πλοία εκεί… νομίζω ότι και το Master and Commander εκεί γυρίστηκε. Φτιάξαμε, λοιπόν, αυτό το πρακτικό σκηνικό στο οποίο ζούσαμε για δύο μήνες.

Υπήρχαν ταινίες που είδατε για να προετοιμαστείτε γι’αυτή;

Για το χαρακτήρα του Δράκουλα, το Νοσφεράτου είναι το προφανές παράδειγμα γιατί κι εκεί δεν είναι ο σαγηνευτικός, γοητευτικός αριστοκράτης που παίζει σε πολλές άλλες ταινίες. Ούτε σε εκείνη την ταινία υπήρχε ρομαντισμός. Και δεν υπήρχε ρομαντισμός και στον πρώτο Δράκουλα, υπήρχε σεξουαλικότητα, όμως. Και αφαιρέσαμε τη σεξουαλικότητα από αυτή την ταινία γιατί δεν υπήρχε χώρος για κάτι τέτοιο. Δεν υπάρχει κυριολεκτικά καμία ιστορία που θα μπορούσε να διαδραματιστεί έτσι στο πλοίο. Θαυμάζω και τις δύο προσεγγίσεις: τον τρόπο που ο Ντέιβιντ Φίντσερ αφηγείται μια ιστορία με μια “κρύα” αφήγηση, αλλά και τη ζεστασιά και την ανθρωπιά του Στίβεν Σπίλμπεργκ, οπότε βρίσκω συναρπαστικό να προσπαθώ να ενώσω αυτά τα δύο πράγματα και να δω τι θα προκύψει από αυτό.

Ο Στίβεν Κινγκ πρόσφατα έγραψε ενθουσιωδώς για την ταινία στο Twitter. Πώς αντιδράσατε όταν το είδατε;

Είναι ο ήρωάς μου, με επηρέασε όσο και οι ταινίες με τις οποίες μεγάλωσα. Έχω διαβάσει όλα του τα βιβλία, ειδικά παλιότερα, όλα στην πρωτότυπη εκδοχή τους. Είμαι τεράστιος φαν του, οπότε [το tweet του] ήταν συγκλονιστικό για μένα.

Έχοντας γυρίσει τόσα πολλά θρίλερ πλέον, έχετε βρει τη μυστική συνταγή για το τι κάνει πετυχημένη μια ταινία τρόμου;

Κάθε ταινία διαφορετική, έχει τις δικές της μοναδικές προκλήσεις. Είναι πολύ εύκολο να σερβίρεις μπαγιάτικο σασπένς και να καταφεύγεις συνεχώς στα κόλπα που ξέρεις να κάνεις για να αντιδράσει το κοινό. Δεν μου αρέσει πολύ να κλίνω προς τα εκεί. Εδώ προσπάθησα να πω απλώς την ιστορία, αλλά το σασπένς είναι το μόνο πράγμα που συνεχώς επανέρχεται. Στήνω κάτι και το βλέπω να εκπληρώνεται, μου αρέσει να παίζω με το κοινό και με την κάμερα και να αποφασίζω τι να δείξω και τι όχι. Ή, ας πούμε, να αποφασίζω πόσο χρόνο χρειάζεται να παραμείνεις σε κάτι, ή αν θα χρησιμοποιήσω ευρυγώνιο φακό, ή αν θα βεβαιωθώ ότι υπάρχει αρκετό σκοτάδι ώστε το κοινό να μπορεί να δει τη φαντασία του. Μου αρέσει η αλληλεπίδρασή μου ως κινηματογραφιστή με τη δημιουργία των εικόνων και το πώς περιμένουμε ότι το κοινό θα αντιδράσει στις εικόνες. Είναι διασκεδαστικό για μένα.