Η είδηση πως ο Δάκης έφυγε από τη ζωή με βρήκε σε κάποια κοντινή παραλία της Αττικής, μια ζεστή Κυριακή, λίγο πριν ξεκινήσει το φετινό καλοκαίρι. Η εποχή που μουσικά στο μυαλό μου είναι άρρηκτα συνδεδεμένη μαζί του.
Γυρίζοντας προς την πόλη, στον ραδιοφωνικό σταθμό που ακούγαμε στο αυτοκίνητο, έπαιξε το τραγούδι του “Θωρακισμένη Μερσεντές” και αυτομάτως σκέφτηκα γιατί από τα τόσα αριστουργήματα που έχει τραγουδήσει, οι περισσότεροι σταθμοί που παίζουν ελληνικά επιμένουν να έχουν στις λίστες τους σχεδόν μόνο το συγκεκριμένο τραγούδι και το “Τσάι με λεμόνι”. Δεν θέλω να υποβιβάσω την πιασάρικη, popular κουλτούρα, μια χαρά είναι και αυτά τα τραγούδια και το κέφι τους το κάνουν αλλά ο Δάκης ήταν πολλά περισσότερα και δυστυχώς αυτό δεν προβάλλεται ιδιαίτερα από τα μίντια εδώ και πολλά χρόνια.
Ευτυχώς υπάρχουν οι παλιές ελληνικές ταινίες, κάποιοι νοσταλγοί των περασμένων μουσικών δεκαετιών αλλά και πιο ψαγμένοι DJs ραδιοφωνικοί παραγωγοί και έτσι μπορούμε να χορεύουμε ακόμα σε πάρτυ τραγουδώντας με τα χέρια απλωμένα το “Τόσα Καλοκαίρια”, να ανακαλύπτουμε με έκπληξη ότι η υπέροχη φωνή στη διασκευή του “Rain” του José Feliciano, που πήρε το αυτί μας σε κάποιο σταθμό, ανήκει στον Δάκη ή να νιώθουμε αιωνίως ερωτευμένοι καθώς μας παρασύρει σε μια “Στιγμή” μαζί με τον Monsieur Minimal.
Ήμουν λοιπόν θυμάμαι ερωτευμένη με τον Δάκη, σε ηλικία 6-7 χρονών, στα τέλη της δεκαετίας του ‘70. Ο παππούς μου ήταν ιμπρεσσάριος, ένα επάγγελμα που πλέον δεν υφίσταται (τουλάχιστον όχι όπως τότε). Γυρνούσε όλα τα νυχτερινά μαγαζιά της Αθήνας και της επαρχίας, ανακάλυπτε ταλέντα του λαϊκού και ποπ τραγουδιού της εποχής, που μετά τους έκλεινε δουλειά σε άλλα μαγαζιά ή μεγάλα σχήματα και έκλεινε επίσης μεγάλα ονόματα σε νυχτερινά κέντρα ή κανόνιζε να δώσουν συναυλίες στην επαρχία. Ένας από τους καλλιτέχνες με τον οποίο είχε συνεργαστεί αρκετές φορές ήταν ο Δάκης. Ήταν και η μεγάλη μου αγάπη τότε, είχα ακόμα και αυτόγραφο με τη φωτογραφία του που έλεγε: “Στην αγαπημένη μου Αντιγόνη” που το κοιτούσα όταν άκουγα το “Μίλα μου” και ονειρευόμουν ότι μια μέρα θα τον παντρευτώ. Ήταν ήδη μεγάλος σταρ, με εξώφυλλα σε όλα τα περιοδικά της εποχής και όμως δεν έπαυε να είναι προσιτός και γεμάτος ευγένεια.
Θυμάμαι έναν πολύ γλυκό άνθρωπο, χαμογελαστό και γεμάτο ζεστασιά. Χαρακτηριστικά που με χαρά ανακάλυψα ότι δεν χάθηκαν ακόμα και μετά από πολλές δεκαετίες, όταν τον είδα ξανά σε ένα τηλεοπτικό στούντιο και του θύμισα την παλιά, πρώτη μας γνωριμία.
Ο Δάκης γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου από Έλληνες γονείς. Ο πατέρας του δεν αγαπούσε καθόλου τη μουσική, σε αντίθεση με την οικογένεια της μητέρας του από την οποία είχαν αναδειχθεί καλλιτέχνες όπως ο θείος του, ηθοποιός της οπερέτας και ο ξάδερφός του, ο Ντέμης Ρούσσος. Έζησε ανέμελα, χαρούμενα χρόνια κοντά στη θάλασσα σε μια πολυεθνική γειτονιά, παίζοντας με γειτονόπουλα διαφόρων εθνικοτήτων και έτσι άρχισε από πολύ νωρίς να μαθαίνει πολλές γλώσσες (μιλούσε έξι και τραγουδούσε σε επτά). Από μικρός λάτρευε το ραδιόφωνο και άκουγε ξένα τραγούδια και όταν από το Β’ Πρόγραμμα άκουγε τις φωνές της Γιοβάννας, της Μούσχουρη και του Βογιατζή, ένιωθε πως βρισκόταν κοντά στην Ελλάδα.
Ξεκίνησε να τραγουδάει ερασιτεχνικά, χωρίς αμοιβή, με διάφορα γκρουπάκια στις αρχές της δεκαετίας του ‘60. Η Νάντια Κωνσταντοπούλου που είχε πάει για εμφανίσεις στην Αλεξάνδρεια τον είδε και του πρότεινε να πάει στην Αθήνα για να κάνει καριέρα. Το πρώτο το συγκρότημα, οι Πλέη Μπόυς έπαιζαν ξένα τραγούδια και μαζί τους ηχογράφησε τον πρώτο του δίσκο. Επέμεινε στο ξένο ρεπερτόριο και μάλιστα το 1967 ήταν ένας από τους καλλιτέχνες που άνοιξε τη συναυλία των Rolling Stones στο Στάδιο του Παναθηναϊκού στην Αθήνα. Το 1968 ηχογράφησε το πρώτο του τραγούδι με ελληνικό στίχο, το “Γεια σου σ΄ευχαριστώ”. Την ίδια περίοδο ήρθαν και οι εμφανίσεις στην Αθηναία, στο Hilton και στα Αστέρια.
Η συνεργασία του με τον Μίμη Πλέσσα ξεκίνησε χάρη στον Γάλλο παραγωγό Ζεράρ Σαχινιάν, ο οποίος ζήτησε από τον Πλέσσα να γράψει ένα τραγούδι για τον Δάκη, για την ταινία “La coeur chaud” (Ζεστή καρδιά). Λεγόταν “Αλήθεια”, σε στίχους του Πέτρου Πανταζή. Ακολούθησε το “Τόσα καλοκαίρια” σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου, το οποίο ο Γιάννης Δαλιανίδης του ζήτησε να το τραγουδήσει στα γυρίσματα της ταινίας “Γοργόνες και Μάγκες”. Μια από τις πιο εμβληματικές σκηνές του ελληνικού κινηματογράφου, με τη Μαίρη Χρονοπούλου και τον Λάκη Κομνηνό να χορεύουν στην Ύδρα. Ειλικρινά δεν θυμάμαι να έχει περάσει κάποιο καλοκαίρι χωρίς το “Τόσα καλοκαίρια” στα ηχεία του αμαξιού ή στα ακουστικά. Αυγουστιάτικες στιγμές σε κάποια παραλία, ομαδικές αγκαλιές και sing-a-long σε ολονύχτια πάρτυ των Trashformers. Πάντα εκεί, και έτσι θα συνεχίσει.
Από εκεί και πέρα ο Δάκης συνεργάστηκε αρκετές φορές με τον Πλέσσα και καθιερώθηκε ως μεγάλο όνομα στη δισκογραφία και την Αθηναϊκή νύχτα. Τη δεκαετία του ‘70 ήταν ήδη μεγάλος σταρ. Δειλινά, Φαντασία, Νεράιδα, Αστέρια, Διογένης, Αθηναία, Ρεξ και πολλά ακόμα μαγαζιά είχαν το όνομά του να αναβοσβήνει με μεγάλα φωτεινά λαμπιόνια στη μαρκίζα τους. Αυτό έφερε κοντά του σπουδαίους συνθέτες (από τον Γιάννη Σπανό και τον Κώστα Χατζή, μέχρι τον Γιώργο Χατζηνάσιο και τον Γιώργο Κατσαρό) και προέκυψαν αξέχαστες συνεργασίες με άλλους μεγάλους καλλιτέχνες όπως τη Μαρινέλλα, τον Γιάννη Πάριο, την Αλέκα Κανελλίδου, τη Χαρούλα Αλεξίου, την Άννα Βίσση, τη Χριστιάνα, τη Μπέσσυ Αργυράκη, τις Αδελφές Μπρόγιερ, τον Φίλιππο Νικολάου, τον Πασχάλη, τη Μαντώ και πολλούς ακόμα.
Κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει την ευγένεια που τον διέκρινε. Μιλώντας με τον Χρήστο Τσιτρούδη aka Monsieur Minimal για τη συνεργασία τους, μου ανέφερε ότι ήταν ένας άνθρωπος καλοδιάθετος και απόλυτα συνεργάσιμος χωρίς απαιτήσεις και ιδιομορφίες. «Η συνεργασία μας ήταν άψογη. Τόσες συναυλίες είχαμε κάνει μαζί και πάντα ήταν κύριος. Εμείς που είμαστε πιο μικροί, έχουμε περισσότερες παραξενιές. Μου έλεγε χαρακτηριστικά: “Εμένα μόνο να τραγουδάω με ενδιαφέρει, τα υπόλοιπα καν’ τα εσύ”. Δεν θα ξεχάσω ότι κάθε φορά που άκουγε το τραγούδι μας σε κάποιο σταθμό ή σε κάποιο μαγαζί ή ακόμα και σε σούπερ μάρκετ, με έπαιρνε τηλέφωνο αμέσως και μου έλεγε: “Μινιμαλούδη, παίζει το τραγούδι μας”. Είχε ενώσει το επίθετό μου και το Minimal και με φώναζε με το δικό χαϊδευτικό».
«Ο Δάκης μου έχει πει πολλές ιστορίες, μία από αυτές ήταν για την πρώτη του οντισιόν που είχε περάσει για να τραγουδήσει στην τηλεόραση. Τον είχαν απορρίψει τότε και αυτό τον είχε στεναχωρήσει πολύ. Δεν τον αποθάρρυνε όμως ευτυχώς. Κάτι άλλο όμως που πάντα είχε σαν καημό μέσα του ήταν το γεγονός ότι το ευρύ κοινό αλλά και τα μίντια τον είχαν ταυτίσει με την περίοδο τραγουδιών όπως το “Αλαλούμ” ή το “Θωρακισμένη Μερσεντές” και δεν γνώριζαν τη μεγάλη μουσική του γκάμα. Είχαμε κάνει πάρα πολλές συζητήσεις για το πόσο παρεξηγημένη είναι η ποπ μουσική στην Ελλάδα και πίστευε ότι αν δεν είσαι λαϊκός τραγουδιστής ή έντεχνος, δεν θα σε αντιμετωπίσουν με την ίδια βαρύτητα εδώ. Είχε χαρεί πολύ που εμφανίστηκε στο Μουσικό Κουτί της ΕΡΤ γιατί είχε την ευκαιρία να πει κι άλλα πράγματα, όπως το τραγούδι “Η ταμπακιέρα” ή το “Satisfaction” των Stones».
Ο Δάκης ήταν αυτό που λέμε “αιώνιος νέος” στην καρδιά, ακόμα και όταν βρέθηκε κοντά στο τέλος της ζωής του. Ένας γοητευτικός και πράος άντρας, με την αύρα του διεθνούς σταρ που δεν χρειάζεται ντιβισμούς για να διατηρήσει τη φήμη του, καλλιεργημένος, πολύγλωσσος, με αγάπη για πολλά είδη μουσικής. Λάτρευε τη τζαζ και τα γαλλικά chansons, τη ροκ και η φωνή του μέχρι και τις τελευταίες του εμφανίσεις ήταν άρτια. Αξίζει να ψάξετε τη δισκογραφία του και να ανακαλύψετε κρυμμένα διαμάντια. Το ήθος και η χαμηλών τόνων προσωπικότητά του είναι στοιχεία που δυστυχώς πολλοί νέοι καλλιτέχνες δεν υιοθετούν γι΄αυτό καλό θα ήταν ακόμα και μετά τον θάνατό του να συνεχίσει να αποτελεί ένα καλό παράδειγμα της ελληνικής μουσικής σκηνής. Η ΕΡΤ απόψε, Δευτέρα 30 Μαΐου 2022, μία ημέρα μετά τον θάνατό του, θα προβάλλει τα μεσάνυχτα σε επανάληψη την εκπομπή Μουσικό Κουτί. Είναι μια καλή ευκαιρία να ανακαλύψετε περισσότερο αυτόν τον αγαπημένο καλλιτέχνη.
