Μπορεί τα Φεστιβάλ Καννών και Βενετίας να πάλεψαν να επιστρέψουν στην προ-πανδημική δόξα τους (και, εκ πρώτης όψεως, να το πέτυχαν με τις φετινές φυσικές τους διοργανώσεις), όμως το Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Τορόντο, που ξεκίνησε στις 9 Σεπτεμβρίου, διατήρησε την υβριδική του μορφή με ανάμεικτα αποτελέσματα: αν και η περισσότερη έμφαση δόθηκε στις δια ζώσης πρεμιέρες και το (όχι πολύ συναρπαστικό) κόκκινο χαλί, ένα αρκετά μεγάλο μέρος του προγράμματός του ήταν διαθέσιμο στην ψηφιακή πλατφόρμα που εγκαινίασε πέρσι, η οποία όμως σημαδεύτηκε από την ανασφάλεια των στούντιο και των διανομέων που μέχρι και την τελευταία στιγμή μείωναν τη γεωγραφική πρόσβαση σε τίτλους, δημιουργώντας αλαλούμ στον προγραμματισμό των δημοσιογράφων.
Παρόλα αυτά, το Φεστιβάλ του Τορόντο εξακολουθεί να αποτελεί το πρώτο “γούρι” για τις ταινίες που ελπίζουν σε οσκαρική πορεία, κυρίως μέσα από το Βραβείο Κοινού του, που φέτος απονεμήθηκε στο Μπέλφαστ του Κένεθ Μπράνα, ένα αυτοβιογραφικό δράμα για τα νεανικά χρόνια του σκηνοθέτη, ηθοποιού και ξακουστού μάγου στην Ιρλανδία και τον κοινωνικοπολιτικό αναβρασμό της.
Η Popaganda παρακολούθησε για άλλη μια χρονιά το φεστιβάλ και παρακάτω συγκεντρώνει τίτλους που ξεχώρισαν για τους σωστούς ή τους λάθος λόγους:
1 Μας πήρε ένα λεπτό θα θυμηθούμε ότι η νέα, πολυδιαφημισμένη περιπέτεια του Netflix The Guilty αποτελεί ριμέικ της δανέζικης ταινίας του 2018 – όμως μόλις είδαμε τον πρωταγωνιστή Τζέικ Τζίλενχαλ καρφωμένο σε μια καρέκλα να απαντάει σε κλήσεις αμέσου δράσεως, επανήλθε η ανάμνηση, με όλες τις ατυχείς συγκρίσεις που μπορεί να επιφέρει. Το μεγάλο στοίχημα του The Guilty είναι, φυσικά, να διατηρήσει το σασπένς και τη δράση του όταν ο κεντρικός ήρωας βρίσκεται σε μια μόνο τοποθεσία (το γραφείο του) και προσπαθεί από εκεί να βοηθήσει μια γυναίκα (Ράιλι Κίου) που έχει πέσει θύμα απαγωγής και καλεί την αστυνομία για βοήθεια. Η ταινία, που κάνει πρεμιέρα στο Netflix την 1η Οκτωβρίου, συνιστά παράξενη επιλογή για το σκηνοθέτη Αντουάν Φουκουά, που στο παρελθόν έχει αφήσει τη δική του σφραγίδα στο σινεμά δράσης (κυρίως με τις συνεργασίες του με τον Ντένζελ Γουάσινγκτον στο “Μέρα Εκπαίδευσης” και τα δύο “The Equalizer”) και εδώ αναγκάζεται να περιοριστεί σε κοντινά του Τζίλενχαλ και πολύ κλάμα από την άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής για να δώσει κάποιο δυναμισμό στην ταινία. Είναι ξεκάθαρο πως το project αποτελεί απωθημένο του διάσημου σταρ για μια πιο “ελεγχόμενη” ερμηνεία μετά από πρόσφατες υπερβολές στο Velvet Buzzsaw και το Spider-Man: Μακριά από τον Τόπο του, όμως χωρίς τις ανατροπές και τις γκρίζες ζώνες της ηθικής της πρωτότυπης ταινίας, αυτό εδώ το “The Guilty” καταδικάζεται για αφηρημένη παρακολούθηση στο Netflix.
2 Μια θεαματική απομάκρυνση από την επί της οθόνης περσόνα του επιχειρεί ο Μπένεντικτ Κάμπερμπατς στο The Power of the Dog, τη μεγαλύτερη οσκαρική ελπίδα του Netflix για φέτος, που ενθουσίασε τους κριτικούς στο Φεστιβάλ Βενετίας και έφυγε από εκεί με το βραβείο καλύτερης σκηνοθεσίας για την Τζέιν Κάμπιον. Η Νεοζηλανδή σκηνοθέτις κάνει τη μεγάλου μήκους επιστροφή της 12 (!) χρόνια μετά το Bright Star μεταφέροντας στο σινεμά το ομώνυμο μυθιστόρημα το Τόμας Σάβατζ και κάνοντας και μια savage αποδόμηση της αρρενωπότητας μέσα από το παραδοσιακότερο ίσως κινηματογραφικό της όχημα, το γουέστερν. Ο Κάμπερμπατς, στο ρόλο ενός καουμπόι με αρκετό Ντάνιελ Πλέινβιου στο DNA του, βασανίζει εξαντλητικά τη νέα σύζυγο (Κίρστεν Ντανστ) του αδερφού του (Τζέσι Πλέμονς) και το μικρό της γιο για τη μαλθακότητα και την καλοσύνη τους – το κατά πόσο πετυχαίνει να βρει την ανθρωπιά αυτού του τέρατος θα είναι μια από τις συχνότερες συζητήσεις αυτής της οσκαρικής σεζόν.
3 Μια άλλη, πολύ διαφορετική και πιο πρωτότυπη, κριτική στην ουσία του ανδρισμού εξαπέλυσε το ινδονησιακό Vengeance Is Mine, All Others Pay Cash του Έντουιν (σκέτο), που κέρδισε τη Χρυσή Λεοπάρδαλη στο φετινό Φεστιβάλ του Λοκάρνο. Εμπνευσμένος από τα αμέτρητα b-movies της πατρίδας του, ο σκηνοθέτης συνδυάζει με αυθάδεια τη βία και τη ρομαντική κομεντί, μέσα από την ιστορία ενός μικρο-γκάνγκστερ που πάσχει από σεξουαλική ανικανότητα και που ερωτεύεται παράφορα τη σωματοφύλακα ενός στόχου του. Οι pulp ρίζες της ιστορίας μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα καθώς εξετάζονται από το πιο ανέλπιστο μέρος οι έννοιες του machismo και της θηλυκότητας, με τρομερό κινηματογραφικό ζεύγος τον Μαρτίνο Λίο και την Λάντια Τσέριλ.
4 Ποιητικός και μελαγχολικός εξακολουθεί να είναι ο Βρετανός σκηνοθέτης Τέρενς Ντέιβις στο Benediction, άλλη μια βιογραφική ματιά σε μια queer λογοτεχνική φιγούρα μετά την Έμιλι Ντίκινσον και το A Quiet Passion. Αυτή τη φορά, αφιερώνεται στη ζωή του Βρετανού ποιητή, Ζίγκφριντ Σασούν, που παρασημοφορήθηκε στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο αλλά στη συνέχεια αποκήρυξε τη θητεία του, με αποτέλεσμα τον εγκλεισμό του σε στρατιωτικό ψυχιατρικό νοσοκομείο. Πέρασε τα επόμενα χρόνια της ζωής του ως εραστής προσωπικοτήτων όπως ο Άιβορ Νοβέλο (Τζέρεμι Ιρβάιν), αλλά ποτέ δεν συμφιλιώθηκε με τα τραύματα του παρελθόντος και τη δική του καταπιεσμένη σεξουαλικότητα. Ο Ντέιβις έχει τον τρόπο του με τον ποιητικό λόγο και τις κακεντρεχείς ατάκες που μπορεί να περιμένει κανείς από πνευματώδεις γκέι καλλιτέχνες, και ο πρωταγωνιστής Τζακ Λόουντεν (Δουνκέρκη) καταφέρνει να κλέψει την παράσταση από τον Πίτερ Καπάλντι που υποδύεται τον Σασούν στα τελευταία χρόνια της ζωής του, όμως το κάκιστο CGI και ένα φλερτ με κάτι σπουδαιότερο που δεν έρχεται ποτέ αφαιρούν πόντους και πρεστίζ από το Benediction, που δεν κερδίζει πίσω με τα vibes του Να Με Φωνάζεις με το Όνομά Σου της τελευταίας σκηνής.
5 Mε κριτικές που θα έκαναν το Cats να νιαουρίσει από ηδονή έκανε παγκόσμια πρεμιέρα η κινηματογραφική μεταφορά του μιούζικαλ του Μπρόντγουεϊ Dear Evan Hansen (σε μουσική και στίχους από το δίδυμο του La La Land), που έχει ήδη κατακρεουργηθεί στα social media για το κάστινγκ του 27χρονου Μπεν Πλατ στο ρόλο ενός μαθητή Λυκείου, με προσθετικά που καταφέρνουν να τον κάνουν να μοιάζει με 40άρη. Eλπίζουμε η ταινία να μην μετακινηθεί από την ελληνική ημερομηνία κυκλοφορίας της τον Οκτώβριο για να μπορέσουμε να εντρυφήσουμε σε όλους τους τρόπους της απαισιότητάς της.
6 Για το Violet με την Ολίβια Μαν θα πούμε μόνο: ποιος προσλαμβάνει τον Τζάστιν Θερού στην ταινία του και του δίνει ρόλο αόρατου (αόρατου!) αφηγητή; Εγκληματικό teasing.
