Σαν σήμερα, τέσσερα χρόνια πριν, έκλεισε μια εποχή, έφυγε η Αρλέτα. Ξέρεις, έχουμε υπάρξει πολύ τυχερές και τυχεροί που ζήσαμε λίγο ή πολύ μαζί της, στις συναυλίες της, στα ραδιόφωνα μας, στα βράδια που πίναμε batida de coco, σε μπαρ-ναυάγια.
Η Αρλέτα, δεν ζωγράφισε τυχαία κύματα, βουνά και ήλιους στη ζωή μας, είχε σπουδάσει η ίδια αυτή τη μοναχική Τέχνη στην οποία ήλπιζε κάποια στιγμή να επιστρέψει. Λάτρευε το παραδοσιακό ρεμπέτικο και να παρακολουθεί ηλικιωμένους να χορεύουν ζεϊμπέκικο, συνταράσσοντας την ψύχη τους, ενώ θεωρούσε πως το σημερινό λαϊκό τραγούδι «αντιμετωπίζεται σαν κάτι μεταξύ μπαλέτου και γυμναστικής χωρίς γυμναστική».
Τραγούδησε για τον Σωτήρη Πέτρουλα το «Είχα ένα αγόρι» και την «Κυρία Συνταγματάρχου», τραγούδι το οποίο και λογοκρίθηκε. Δεν συνεργάστηκε με τον Χατζιδάκι γιατί φοβόταν τη γοητεία του, ενώ ξενέρωνε αφάνταστα με τα δήθεν ερωτικά τραγούδια που εξέφραζαν μια κακόγουστη καψούρα.
Όταν έφυγε η Αρλέτα, ο Σταμάτης Κραουνάκης θα γράψει γι’ αυτήν:
«Με κοίταζε πάντα καχύποπτα. Σα να μου έλεγε «δεν είσαι με τα καλά σου παιδάκι μου». Μ’ αγάπησε και την αγάπησα και περπατήσαμε μαζί. Είπε το «Τι τα Θες», το «Ανατολικά της Εδέμ», το «Πάτωμα». Τα διάλεγε μονάχη της. Στη Θεσσαλονίκη, τη φιλοξενούσα στην Καλαμαριά το ’90, όταν έγραφα τη «Μήδεια». Ξύπναγα νωρίς εγώ και έγραφα, πάφα πούφα οι καπνοί, ερχόταν λίγο πιο μετά, αργά, σαν γάτα νυσταγμένη, και μου ‘λεγε μυρίζοντας το χώρο πονηρά: «Πάλι μας επισκέφθηκε ο Ευριπίδης;». Μου ‘κανε λίγο μούτρα που δεν τη φώναξα να πει «του Έρωτα μέγα Κακό». Κούναγε το κεφάλι και μου ‘λεγε «δεν έχεις ακόμα αρχίσει τη μάχη του Πέτα». Είχε δικαιοσύνη. Μοιάζαμε πολύ. Γελάγαμε μουλωχτά για πολλά που μοιάζανε σοβαρά και δεν ήτανε. Της καθόντουσαν σουξέ κι αδιαφορούσε. Ήταν μια Αγία. Είπε και το «Αυλαία και Πάμε» μοναδικά, πάνω σ’ έναν φρι οδηγό δικό μου. «Πώς θα το πω;». «Πάτα πάνω μου, δεν έχει μέτρα». Αμόλησε, κολύμπησε. Το κάναμε δώρο στον Καρακατσάνη όταν έπαιξε μετά την αρρώστια.
Περιπέτεια σπάνια.
Έφυγε στη νηστεία του Δεκαπενταύγουστου.
Ήταν ένας φάρος.»
Ακολουθούν κάποια τραγούδια που θα κάνουν κρακ στην καρδιά μας, χωρίς όμως ποτέ να την αφήσουν να σπάσει.
Ο Λύκος – 1981
Batida de coco – 1985
Μια φορά θυμάμαι – 1966
Σερενάτα -1984
Bar Το Ναυάγιο – 1991
