Μπορεί να βρέξει. Αν βρέξει, θα φωνάξω τις δυο γάτες μου για να τους δώσω για καταφύγιο το δωμάτιο μου. Φυσικά και με αγαπάνε. Δεν είναι τυχαίο ότι κοιμούνται τις περισσότερες φορές στο μπαλκόνι της κρεβατοκάμαρας μου. Υπάρχει μια μερίδα επιστημόνων που λέει ότι δεν πρέπει να διερμηνεύουμε τα συναισθήματα των ζώων προσδίδοντας τους ανθρώπινες ιδιότητες. Απ’ την άλλη είναι λογικό και ορθό να κάνουμε το άλμα της αποκρυπτογράφησης των ζωικών συμπεριφορών μέσα απ’ την οικειότητα των ανάλογων ανθρώπινων. Όλοι προερχόμαστε απ’ την ίδια δημιουργική ρίζα.
Υπάρχει μια κοινή αρχή η οποία εμφυσάται μέσα μας απ’ την σύλληψη μας κατά την διάρκεια της γονιμοποίησης δύο συντρόφων του είδους μας ή αντιστοίχως των άλλων ειδών. Δεν υπάρχει απόκλιση ανάμεσα στον άνθρωπο και σε κάποια απ’ τα ζώα. Εννοώ απόκλιση στην συμπεριφορά και την αντίδραση στα διάφορα συμβάντα των κοντινών μας βίων. Αλλιώτικα θα ήταν σαν η καταγωγή μας να ήταν διαφορετική. Σαν να υπήρξαν πολλοί θεοί που μας έπλασαν έχοντας ο καθένας των θεών διαφορετικές ιδιότητες. Δεν συναντάμε πουθενά στη φύση αυτή την ανομοιογένεια. Όλα μοιάζουν με διαφορετικές εικόνες, με μια πολυμορφία που μπορείς να την αναγάγεις στην ιερή μήτρα της μεγάλης πανσπερμίας. Με διαφορετικές εικόνες της ίδιας αφορμής.
Όπως οι ζωγράφοι αποδίδουν ένα θέμα ο καθένας με την τεχνική του δίνοντας διαφορετικές απεικονίσεις, τα ζώα αναλόγως (ανάμεσα τους και ο άνθρωπος) είναι το καθένα ξεχωριστό και μαζί συγγενικό προς τα άλλα. Φέρει το δεδομένο του αταβισμού που σημαίνει ακριβώς , ίδιες συμπεριφορές, κληρονομικά χαρακτηριστικά κ.ά. που μας συνδέουν μ’ εκείνον τον αρχέγονο λυγμό και την αρχέγονη χαρά που είναι η ζωή. Ο θρήνος και η απόλαυση είναι ένα δίπολο που απαντάται παντού ανάμεσα σε θηλαστικά ζώα, σε ανθρώπους και ανάμεσα σε ανθρώπους και θηλαστικά. Για τα άλλα είδη της πανίδας αλλά και για την χλωρίδα απλώς δεν γνωρίζουμε τίποτα. Διατηρώ την βεβαιότητα πως όταν αυξηθεί η γνώση και στα άγνωρα πεδία των μελετών και των αινιγμάτων, θα έχουμε την ίδια κατάληξη με όσα αναφέρω παραπάνω.
Είναι όλα αυτά τα περί συγγένειας με τα συναισθήματα των ζώων που έχουν κάνει τους ανθρώπους να στρέφονται μαζικά προς τη χορτοφαγία και να πνέουν μένεα για κάθε περίπτωση κακοποίησης ζώου. Καταρχήν πρόκειται για ανυπεράσπιστα πλάσματα και αυτό είναι πασίδηλο ήδη απ’ την επαφή μας με το βλέμμα τους. Αντιφεγγίζει εκεί μέσα η εσώτερη τους κατάσταση. Ο φόβος του μοναξιασμένου και η αδημονία τους να κερδίσουν την ελεημοσύνη των πιο δυνατών.
Είμαστε στο 2019 και τα περισσότερα εστιατόρια έχουν πια ειδικές σελίδες στους καταλόγους τους για τους vegan και vegetarian. Σκεφτείτε πώς αναθάλλει ένα κατάκοπο δελφίνι που έχει βγει στα αβαθή προς αναζήτηση ανθρώπων. Τα παιχνίδια του κήτους μαζί τους διαγράφουν στο πρόσωπο του ένα απ’ τα ομορφότερα χαμόγελα του κόσμου. Δεν είναι τυχαίο που οι Enigma έγραψαν τον μνημειώδη στίχο Man is the dream of the Dolphin. Ο άνθρωπος αγαπάει τα ζώα και βρίσκεται σε μια μεταβατική περίοδο στο τέλος της οποίας θα σέβεται τη μοναδικότητα τους και το δικαίωμα τους στην ύπαρξη. Κατά τον τρόπο που σέβεται την ύπαρξη των άλλων συνανθρώπων του. Δεν θέλω να φύγω απ’ τα δελφίνια. Ποτέ δεν ήθελα. Γυροφέρνουν ισόβια μαζί με τις φάλαινες τη σκέψη μου. Κυκλοφορούν στην αγορά cd με ηχογραφημένες τις ακατανόητες γλώσσες τους.
Το τραγούδι της φάλαινας είναι το μεγαλύτερο τραγούδι στη φύση.
Δεν τελειώνει ποτέ. Και οι περίτεχνες τρίλιες τους και οι πιο υπόκωφοι ήχοι τους βοηθούν την ξεκούραση του ανθρώπου. Αυτές οι ηχογραφημένες άριες των ωκεανών καταπολεμούν την αϋπνία. Υπάρχει και η δελφινοθεραπεία. Προσωπικά την γνώρισα σαν μέθοδο θεραπείας της κατάθλιψης. Τότε που έψαχνα ευρύτερα και για την περίπτωση μου και άρχισα να ονειρεύομαι όσα υποσχόταν τούτη η μέθοδος. Ότι αυτά τα θηλαστικά με την χρήση των υπερήχων που εκπέμπουν σε κάποια σημεία του τραγουδιού τους, για κάποιο ανεξιχνίαστο ακόμη λόγο, όταν αυτό γίνεται σε νερό που υπάρχουν και ασθενείς, στρεσαρισμένοι και καταρρακωμένοι απ’ την σκληρή πραγματικότητα, ξεψυχισμένοι απ’ την ψυχή της διάθεσης για ζωή, καταφέρνουν να αυξήσουν τα επίπεδα της σεροτονίνης του εγκεφάλου των κολυμβητών. Η σεροτονίνη είναι η ορμόνη της ευεξίας. Και έτσι κάπως έφτιαξα ένα όνειρο ζωής. Κάποτε να συναντηθώ μ’ ένα δελφίνι. Οι εικόνες από την μαζική εξόντωση φαλαινών στα νησιά Φερόε μπορούν να χαρακτηριστούν μόνο με τον ανθρώπινο όρο «γενοκτονία».
Στους ελέφαντες έχουν καταγραφεί σε πολλά βίντεο οι σπαραξικάρδιοι θρήνοι ή και σιωπηλοί γόοι (ποιητική αδεία) του θηλυκού ελέφαντα προς το νεκρό μωρό του. Ή μια τιμητική σύναξη ολόκληρης αγέλης πάνω από κάποιο μέλος της που πέθανε. Οι κινήσεις των ζώων του είδους σ’ αυτή την τελευταία περίπτωση μοιάζουν να είναι σαν τελετουργικές. Σίγουρα κάνουν κάτι, μία νεκρώσιμη τελετή, την οποία φυσικά δεν μπορούμε να επιμερίσουμε. Να αναγνωρίσουμε τα διακριτά της στάδια. Γενικά όλη αυτή η πλησμονή από βίντεο καταγραφής συναισθημάτων ζώων μας οδηγεί σταδιακά στην ενσυναίσθηση των βασανιστηρίων σε ένα σφαγείο χοίρων ή κατσικιών. Ο πόνος που εκλύεται εκεί μέσα είναι ανεξίτηλος στην μνήμη όποιου αποτολμήσει να δει τί γίνεται σ’ αυτούς τους άθλιους χώρους. Δεν είναι τυχαίο ότι πλέον απαιτούμε την ενοχοποίηση των βασανιστηρίων οικόσιτων ζώων και όχι μόνο. Θυμάμαι το περιστατικό λιθοβολισμού της εγκλωβισμένης βασιλικής Ζαργάνας στη Χαλκίδα. Παρά το απάνθρωπο γεγονός η άμεση ευαισθητοποίηση της πλειοψηφίας του κόσμου ασφαλίζει τη θεωρία περί μεταβατικής περιόδου μέχρι την οριστική λήξη και της παραμικρής πρόκλησης πόνου στους συγκατοίκους μας στον πλανήτη Γη.
