Η μεγάλη χίμαιρα, του Μ. Καραγάτση

Ποτέ ίσαμε τότε η επιθυμία δεν την εξουσίασε με τόση κυρίαρχη απαίτηση∙ μα και ποτέ η βουλιμική σάρκα της δεν έφτασε σε τέτοιο κορύφωμα ηδονής. Στη μικρή κάμαρα με το σκληρό κρεβάτι άγγισε το απόγαιο της θηλύτητας της∙ κατάλαβε πως δεν είχε πια λόγο να φθονήσει οποιαδήποτε άλλη γυναίκα πάνω σε τούτη τη γης. Γυμνωμένη από κάθε συμβατική αιδυμοσύνη, με πλήρη επίγνωση της βιοτικής σημασίας του έρωτα στην πιο φυσιολογική του μορφή, χάρηκε το κορμί της σμίγοντας το παράφορα με την αναγερμένη σε γονιμική οχεία σάρκα του άντρα της. Ο γδούπος του κύματος, που ‘σπαζε σε ισόχρονα διαστήματα κάτω απ’ το παράθυρο, μετρούσε τον ρυθμό των συνουσιών τους. Οι ηχηρές ριπές του μελτεμιού μπλέχτηκαν με τα βογγητά των στέρνων τους. Κι ο μεγάλος φλοίσβος της αναταραγμένης θάλασσας συνόδεψε το λυγμό του υπέρτατου κορυφώματος με το βοερό αχό του που γέμιζε τα πάντα, ως τα ουράνια.