Σ’ ένα Απροσδιόριστο Χάρτινο Αντικείμενο, η Ξένια Νασέλου φωτογραφίζει απαγορευμένα νεκροταφεία

Ένας σκοτεινός ποταμός διασχίζει τις σελίδες, αισθησιακός και σκυθρωπός, ενώ μικρά κείμενα σε μορφή είτε έκθεσης είτε ποιήματος, στριμώχνονται σε όρια και κόβονται για να τα εκτιμήσουμε καλύτερα. Ωστόσο, η φωτογράφος θεώρησε ότι ο ποταμός είναι πολύ σκληρός, πολύ σκοτεινός. Οπότε ξεκίνησε μια αναζήτηση για φωτογραφίες που θα συμπλήρωναν το μαγνητικό κι ελεύθερο design της Rejane Dal Bello.

Δυστυχώς, σήμερα, πολλά αντικείμενα ταιριάζουν με το θέμα του σκοτεινού ποταμού. Η Ξένια Νασέλου, ζει στην Αθήνα και χρησιμοποιεί την κάμερά της για να παρατηρεί ανθρώπους, τοπία και πράγματα που αγαπάει. Πήγε στη Λέσβο να φωτογραφήσει τη ζωή των προσφύγων και κάπως έτσι δημιουργήθηκε ένα UPO (Unidentified Paper Object), αποτέλεσμα μιας τυχαίας συγκυρίας, που ο αναγνώστης μπορεί να εφευρίσκει ξανά και ξανά. Με τίτλο “I wish I was there”.

UPO II: I wish I was there.

«Τον Φεβρουάριο του 2017 μου ζητήθηκε από τη φωτογραφική Γαλλική έκδοση UPO 2 – Editions Non-Standard, σε συνεργασία με την designer Rejane Dal Bello, να απαθανατίσω με το φακό μου ένα θέμα που έχει να κάνει με το νερό. Με έναυσμα την ιστορική συγκυρία στην οποία βρισκόταν η Ελλάδα εκείνη την εποχή, αποφάσισα να αποτυπώσω με κάποιο τρόπο τις ροές των προσφύγων που κατέφθαναν με βάρκες στις ακτές των νησιών» αναφέρει η Ξένια Νασέλου που φωτογράφισε τα ίχνη και τα σημεία από όπου έχουν περάσει οι πρόσφυγες στο νησί της Λέσβου. 

«To συναίσθημα που βίωσα όταν έφτασα εκεί ήταν πρωτόγνωρο καθώς η πραγματικότητα που αντίκρισα ξεπερνούσε κατά πολύ ό,τι είχα δει μέχρι εκείνη τη στιγμή» δήλωσε.

Υπήρξαν συγκλονιστικές στιγμές στην πορεία της και μια από αυτές ήταν όταν επισκέφθηκε την χωματερή με τα χιλιάδες σωσίβια. «Όμως η μέρα που θα παραμείνει ανεξίτηλη στη μνήμη μου είναι εκείνη που πήγα στο απαγορευμένο νεκροταφείο, το οποίο βρισκόταν κρυμμένο ανάμεσα σε ελαιώνες και χοιροστάσια, και για το οποίο όλοι απέφευγαν να μιλήσουν. Αυτό που αντίκρισα όταν μπήκα μέσα πηδώντας από τους φράχτες, καθώς δεν υπήρχε άλλη πρόσβαση, δε θα το ξεχάσω ποτέ. Βρέθηκα μπροστά σε τάφους παιδιών.»

Το νεκροταφείο.

Προσφυγικά υπάρχοντα.

Δυσκολίες μπορεί να προκύψουν πάντα κατά τη διάρκεια μιας φωτογράφισης και αυτές ξεκινάνε από την σύλληψη μιας ιδέας μέχρι την υλοποίησή της. «Για έναν φωτογράφο πάντα υπάρχει το ενδεχόμενο να βρεθεί σε αμήχανες και απρόβλεπτες καταστάσεις» σχολιάζει η φωτογράφος.

«Θυμάμαι την πρώτη μέρα που έφτασα στο νησί όπου έτυχε να βρεθώ αντιμέτωπη στο λιμάνι με έναν ντόπιο ο οποίος επέμενε ότι είμαι κατάσκοπος από την Αμερική και κάλεσε το λιμενικό, το οποίο όταν έφτασε ζήτησε να κρατήσει τόσο την κάμερα μου όσο και την ταυτότητά μου.  Παρόμοιες καταστάσεις, και ακόμα δυσκολότερες, είναι στο πρόγραμμα κάθε φωτογράφου αλλά ευτυχώς με τον καιρό συνηθίζονται. Όπως και να ‘χει είναι ενδιαφέρον να παρακολουθείς τις αντιδράσεις των ανθρώπων όταν σηκώνεις την κάμερα, είναι ένας τρόπος επικοινωνίας.»

Ξεφυλλίζοντας το UPO II: I wish I was there.

Για την Ξένια Νασέλου ωστόσο καμία δουλειά και κανένα φωτογραφικό κλικ δεν αξίζει περισσότερο από μια ανθρώπινη ζωή.