Από την παράσταση «Ζ».
Η εξάρθρωση του ελληνικού παρακλαδιού της νεοναζιστικής οργάνωσης «Combat 18». Το «ευαγές» αυτό ίδρυμα κατηγορείται για πάνω από 16 επιθέσεις και εμπρησμούς σε σπίτια, γραφεία, χώρους εκδηλώσεων και καταλήψεις. Φαίνεται πως η τρομοκρατία δεν προέρχεται μόνο από την αριστερά.
Κάποιοι θεώρησαν δημοσιογραφική επιτυχία να βγάλουν στα μανταλάκια «διαγνώσεις» και «γνωματεύσεις» του νέου αναπληρωτή διοικητή του Ευαγγελισμού. Οι άνθρωποι με κατάθλιψη παραμένουν λειτουργικοί και σε συνδυασμό με το γεγονός ότι 1 στους 4 κάποια στιγμή θα παρουσιάσει κάποιας μορφής ψυχικής διαταραχής είναι καιρός να σταματήσει αυτό το στίγμα και ο κοινωνικός αποκλεισμός.
Μέσα από την εμπειρία της ζωής του οδηγήθηκε στο να κοιτάζει τον κόσμο μέσα από την ίδια του την ψυχή και τις δικές του αδυναμίες και εμμονές. Είτε λοιπόν μιλάει για τη φιλοσοφία, είτε για τη λογοτεχνία είτε για τα πάθη είτε για συγκεκριμένα πρόσωπα, μιλάει πάντα για ανθρώπους, ταυτίζεται μαζί τους και τους αγαπάει ως ισοδύναμους αλλά και ως ισο-αδύναμους. Αυτό νομίζω είναι που τον κάνει τόσο προσηνή στον αναγνώστη -γιατί όσο σκληρά και να μιλάει για τον Κόσμο, είναι πάντα μαζί του, πάντα στο πλευρό του. Η σκηνοθέτης Ελένη Αλεξανδράκη, δημιουργός του ντοκιμαντέρ «Κωστής Παπαγιώργης, ο πιο γλυκός μισάνθρωπος» μίλησε στην Popaganda.
Πάει και η έντυπη έκδοση της ΝΜΕ – περίπου 15 χρόνια μετά την τελευταία φορά που ήταν κάπως relevant.
#RIP_NME
Οι βαλίτσες, τα αεροδρόμια, οι αγχωμένοι φίλοι, οι νέες χώρες, οι νέες γεύσεις, το περπάτημα που ρίχνεις…να τραγουδάς Τερζή στην μέση της Βαρσοβίας αξία ανεκτίμητη!
https://www.youtube.com/watch?v=HzzFZ9g9TUE&app=desktop
H sold out συναυλία των Γερμανών πρωτοπόρων της ηλεκτρονικής μουσικής Kraftwerk, στο κατάμεστο Tae Kwon Do, ανακηρύσσεται δικαίως ως το απόλυτο event της εβδομάδας, επιβεβαιώνοντας πως όσο καλά μπόρεσαν κάποτε να “προβλέψουν” το μέλλον χάρη στα υψηλής τεχνολογίας υπερθεάματά τους, άλλο τόσο καταφέρνουν να παραμένουν επίκαιροι μέσα σε αυτό ακόμη και 50 σχεδόν χρόνια μετά την ίδρυσή τους. Εκείνο το βράδυ ωστόσο, σε παράλληλο χρόνο εκτυλισσόταν η συναυλία του Ταφ Λάθος στο PassPort στον Κεραμεικό, όπου και ήμουν παρούσα. Ωραίο πράγμα να βλέπεις πιτσιρίκια να χώνουν ρίμες παθιασμένα και να κοιτούν κατάματα τον αγαπημένο τους καλλιτέχνη. Ωραίο πράγμα όταν το ελληνικό hip hop εκπροσωπείται σωστά με ουσία και συναίσθημα, και όχι μονάχα ως ένα μέσο για να εξαπολύσεις μύδρους προς άλλους MC’s… Ωραίο πράγμα όταν η μουσική συνδυάζεται με άλλες τέχνες, για να παρουσιάσει ένα ιδιαίτερο οπτικοακουστικό show για τα ελληνικά δεδομένα της hip hop σκηνής.
Σε άλλα νέα, στη Φλόριντα εγκρίθηκε το δικαίωμα να οπλοφορούν ορισμένοι καθηγητές στα σχολεία, έπειτα από το μακελειό σε λύκειο στην πόλη Πάρκλαντ. Γιατί έναντι αυτού να μην πάρουν τα όπλα από εκείνους που τα έχουν ήδη στα χέρια τους; Γιατί στις διατάξεις του νομοθετήματος να μην συμπεριλαμβάνεται απλά η απαγόρευση της πώλησης αντίστοιχων τουφεκιών εφόδου; Τα ερωτήματα παραμένουν ρητορικά…
Ο βρώμικος κόσμος του Μπωντλαίρ ανθίζει μέσα από πόνο της απώλειας και τις ηδονές του σώματος σε ένα ισόγειο διαμέρισμα της Ασκληπιού. Σε μια παράσταση -με το όνομα “Spleen”- που επανέρχεται στις βασικές αρχές αισθητικής αλλά και περιεχόμενου της ομάδας Nova Melancholia οι περφόρμερς χτίζουν με το σώμα τους και τον λόγο τους έναν κόσμο οδύνης και σκληρότητας. Μια γυναίκα δένεται με σχοινιά και αιωρείται, ένα αγόρι σταυρώνεται, ένα ζευγάρι γυναικών κάνει έρωτα ενώ οι υπόλοιποι συντελεστές μας ευλογούν. Χορεύουμε στους ρυθμούς του Patistas, χορεύουμε μέσα στον τάφο μας. Και μέσα στο γκροτέσκο της ύπαρξης μας δεν ξέρω αλήθεια πώς τα καταφέρνει ο σκηνοθέτης Βασίλης Νούλας και η ομάδα του να βγάλουν στην άκρη της ακτής τους, εκεί που τελειώνει το παρκέ του μικρού διαμερίσματος, τον αφρό της τρυφερότητας μας.
φωτ. Στέφανος Χανδέλης.
https://www.youtube.com/watch?v=Tx1Tmy9lUYo
Βιβλία που όλοι πρέπει να διαβάσουν: Ο Φύλακας στη Σίκαλη (The Catcher in the Rye, 1951) του J.D. Salinger. Γιατί αν δεν υπήρχε ο Holden Caulfield, πιθανότατα να μην είχαμε γνωρίσει τον Dean Moriarty του Jack Kerouak να σουλατσάρει On The Road, τον James Dean να γίνεται Επαναστάτης Χωρίς Αιτία στο κινηματογραφικό πανί αλλά, για να μην πηγαίνουμε μακριά, ούτε τον Οργισμένο Βαλκάνιο να οργώνει την άσφαλτο με τη μηχανή του ή τις νύχτες σύγχυσης και γέλιου του Σπόρου στο Μια Στεκιά στο Μάτι του Μοντεζούμα, δια χειρός Νίκου Νικολαΐδη. A, και δεν θα υπήρχε κι αυτό.
Ζώα.
Άνθρωποι.
