Η Φωτεινή με τον Παντελή τα έχουν επτά χρόνια (φαγούρα). Ετοιμάζονται για την έβδομη πρωτοχρονιά που θα περάσουν μαζί ως ζευγάρι και αυτό σημαίνει ότι βρίσκονται κοντά στην ανταλλαγή των έβδομων δώρων που θα ανταλλαχθούν με φιλί μπροστά στο στολισμένο έλατο. Κι αυτό σημαίνει επίσης ότι έχουν υπάρξει άλλες έξι παρόμοιες σκηνές με δώρα –για να μη μιλήσουμε για τα δώρα των γενεθλίων και των ονομαστικών εορτών.
Χτυπάει το τηλέφωνό μου, είναι ο Παντελής που με ρωτάει δήθεν αδιάφορα «Για πες ρε Λίνα, τι δώρο να της πάρω;» και έτσι μου έρχεται να ουρλιάξω στο ακουστικό «Αν δεν ξέρεις εσύ, πού να ξέρω εγώ ρε, δική σου γκόμενα είναι και όχι δική μου». Σημειωτέον, εγώ είμαι φίλη του Παντελή, η Φωτεινή είναι απλώς η κοπέλα του φίλου μου, όχι κάποια που έχω ζήσει πια τόσο πολύ και από κοντά για να ξέρω τι θα ήθελε να δεχθεί ως δώρο. «Να της πάρω πάλι καμιά μπλούζα;» ακούγεται ο Παντελής από την άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής και σχεδόν μου έρχεται να μπήξω τις φωνές με αυτή την ερώτηση που επαναλαμβάνεται μονότονα κάθε Πρωτοχρονιά ή σε κάθε γενέθλια της Φωτεινής. Άσε που τα Φώτα είναι κοντά και τρέμω τη στιγμή που θα την ακούσω πάλι, και θα είναι και σύντομα μάλιστα. Άλλωστε δεν καταλαβαίνω γιατί ο Παντελής με παίρνει τηλέφωνο, πάλι μπλούζα θα της πάρει –άντε, το έχει σπάσει κάνα δυο φορές το έθιμο με τσάντα και άρωμα- πάλι θα πηγαίνει η Φωτεινή να αλλάζει τις μπλούζες όχι επειδή δεν της κάνουν, αλλά επειδή δεν της αρέσουν.
Έχω την αίσθηση ότι τα ζευγάρια που ζουν τη Μέρα της Μαρμότας με τα δώρα είναι τα ζευγάρια που ζουν την Μέρα της Μαρμότας, ούτως ή άλλως.
Ζωή χωρίς εκπλήξεις, ζωή με μια ρουτίνα ούτε καν πετυχημένη άρα και μιας κάποιας αναγκαιότητας. Παρεμπιπτόντως είμαι πολύ υπέρ της συνήθειας όταν αυτή εξασφαλίζει την ηρεμία και λειτουργεί ως λάδι στα γρανάζια της σχέσης. Αλλά this is not the case, για να το πω απλά.
Νιώθω ότι τα πιο πετυχημένα δώρα είναι τα πιο προσωποποιημένα, αυτά δηλαδή που ίσως να μην έχουν καμιά τρομερή αξία για όλους αλλά μπορούν να αγγίξουν μια ευαίσθητη χορδή του αποδέκτη. Αν ακούς τον/την σύντροφό σου σε ανύποπτη στιγμή να εξομολογείται μια μεγάλη του αδυναμία, ίσως από τα παιδικά του χρόνια, ή ένα απωθημένο για κάτι που ποτέ δεν απέκτησε ή δεν πραγματοποίησε βγάλε το σημειωματάριο του μυαλού σου και γράψε το. Και όταν φτάσει η ώρα του δώρου να έχεις έτοιμη μια ιδέα, κι αν δεν είναι εφικτό να δώσεις στον άλλον αυτό που έχει στο μυαλό του –είτε γιατί δεν υπάρχει πια, είτε γιατί δεν είναι κάτι απτό- έχεις τουλάχιστον το υλικό για να δημιουργήσεις εσύ το δώρο ή να φτάσεις όσο πιο κοντά στην επιθυμία του.
Η Μαρίνα άκουγε τον Βαγγέλη να της λέει ότι η μόνη ανάμνηση που έχει από τον μπαμπά του, που τον έχασε νωρίς, είναι να βλέπουν αγκαλιά τις περιπέτειες του Νιλς Χολγκερσον ˙ θυμάστε εκείνο το παλιό παιδικό στην ΕΡΤ με το αγόρι που πετούσε πάνω σε μια χήνα. Ο Βαγγέλης για δώρο Χριστουγέννων έλαβε το εικονογραφημένο βιβλίο και το DVD με τα επεισόδια της σειράς και η Μαρίνα βρέθηκε μπροστά σε έναν 35χρονο που έκλαιγε και την αγκάλιαζε λέγοντας της «Ευχαριστώ, ευχαριστώ».
Τώρα, σε περίπτωση που ο άλλος δεν έχει μοιραστεί μαζί σας τις επιθυμίες του, παλιές του αναμνήσεις, όνειρα και πράγματα που γουστάρει τότε είτε είναι ρομπότ είτε ακόμη δεν έχει δεθεί τόσο μαζί σας ώστε να νιώσει άνετα και να μιλήσει επί της ουσίας για τον εαυτό του. Ε, σε αυτή την περίπτωση πάρτε του/της ένα πουλόβερ και πολύ του είναι!
