Η do it yourself λογική μίας έντυπης έκδοσης φτιαγμένης κυριολεκτικά στο χέρι είναι κάτι παραπάνω από δελεαστική ακόμη και στην ψηφιακή εποχή. Κάπως έτσι γεννήθηκε το fanzine Ντίσκο Αυτοκτονία με το πρώτο τεύχος να κυκλοφορεί τον Αύγουστο του 2017. Στις σελίδες του, που έχουν όσο ζοφερή οπτική προμηνύει και το όνομά του, θα βρει κανείς μουσικές συνεντεύξεις και κόμικ, μακριά από τον καθωσπρεπισμό και τη σοβαροφάνεια. Το όλο εγχείρημα είναι «παιδί» ενός και μόνο ανθρώπου που ακούει στο «όνομα» (τι άλλο;) Disco Suicide ο οποίος εξηγεί την όλη ιστορία στην Popaganda.
Τι ωθεί κάποιον το 2017 να ξεκινήσει μόνος του ένα fanzine; Ο θαυμασμός για τις αντίστοιχες προσπάθειες του παρελθόντος και η ανάγκη να συνεχιστεί αυτή η «παράδοση». Επίσης, το να συγκεντρωθούν κάπου έντυπα όλες αυτές οι ιδέες και οι μικρόκοσμοι που ασφυκτιούν μέσα μου, και μέσα σε άλλους.
Πώς προέκυψε τo όνομα Ντίσκο Αυτοκτονία; Είναι ο τίτλος ενός κομματιού μιας μπάντας που είχα πριν ένα διάστημα. Λεγόμασταν Markoras’ Syndrome και παίζαμε punk με farfisa. Βγάλαμε ένα ψηφιακό EP ηχογραφημένο με ένα iphone4, κάναμε και ένα λάιβ και διαλυθήκαμε. Το κομμάτι μιλάει για ένα χορό «όσων δεν έχουν πια καρδιά» και συνεχίζει: «αυτός για μας που πίνουμε και χάνουμε τις μέρες μας, που κάτω απ΄τη ντισκόμπαλα θα κόψουμε τις φλέβες μας». Αυτό πάνω κάτω είναι και το fanzine. Η ενεργή, νοητή συνέχεια της μπάντας λέγεται Nurse Of War.
Το πρώτο τεύχος επικεντρώνεται στη μουσική και τα κόμικς. Αυτές θα είναι οι σταθερές και στα επόμενα τεύχη ή έχεις σκοπό να το επεκτείνεις και σε άλλα θέματα; Αυτές οι δύο θεματικές είναι ουσιαστικά τα ενδιαφέροντά μου και, ναι, θα συνεχίσουν σίγουρα να είναι ο κεντρικός άξονας της Αυτοκτονίας. Πέραν αυτών όμως προφανώς θα συμπεριλαμβάνονται και διαφορετικά θέματα γύρω από οτιδήποτε αρκετά τρελό και ενδιαφέρον.
Από την συγκέντρωση των ιδεών μέχρι να φτάσει στο τυπογραφείο, πόσο εύκολο είναι να γίνει όλο αυτό; Δύσκολο φαντάζομαι είναι όταν δεν έχεις ιδέες. Όταν έχεις, και μάλιστα έχεις και την τύχη να πλαισιώνεσαι από κόσμο που έχει πολλές, δεν σου φτάνει ο χρόνος να τα χωρέσεις όλα και περνάς πολύ καλά. Πρακτικά υπάρχουν τρία στάδια: να οραματιστείς τι θες να πεις και τι θες να δείξεις, να το στήσεις και να το τυπώσεις.
Πόσο πρόσφορο σου φαίνεται σήμερα το έδαφος για τα fanzine να επιβιώσουν; Βλέπουμε τόσο καινούργια να βγαίνουν, παλαιότερα να επιστρέφουν (gew-gaw) ενώ άλλα να μεταφέρονται στον ψηφιακό χώρο (Merlin’s Music Box). Πιστεύω πως ο κόσμος έχει μπουχτίσει με τον υπολογιστή και την ψηφιακή εποχή και οτιδήποτε χειροπιαστό του φαίνεται εξωτικό και ενδιαφέρον – «Καλά αυτό είναι όλο στο χέρι;!». Όταν υπήρχε μόνο το έντυπο και ξαφνικά άρχισαν να εμφανίζονται τα sites, τα blogs κλπ., ήταν λογικό αυτά να ιντριγκάρουν το κοινό. Μετά από τόσα χρόνια μέσα τους όμως, άρχισε η βαρεμάρα και η νοσταλγία. Είναι σαν ο ψηφιακός χώρος να ήταν η καινούρια σέξυ κοπέλα που όμως αποδείχθηκε μόνο λόγια και έτσι ο κόσμος έχει αρχίσει τα κρυφά τηλεφωνήματα στην πρώην του, το έντυπο.
Πώς πιστεύεις ότι μπορεί ή πρέπει να συνομιλεί ένα fanzine με τον ψηφιακό κόσμο; Εξ΄ορισμού, το fanzine δεν είναι ψηφιακό. Μπορεί όμως να μεταμφιεστεί σε ψηφιακό, για τις ανάγκες προώθησής του και για να έχει το κοινό του ευκολότερη πρόσβαση – το οποίο δεν είναι κάτι κακό. Από την άλλη δεν πιστεύω πως οφείλει να ασχοληθεί με τον ψηφιακό χώρο. Αλλά δεδομένων των συνθηκών, μπορεί να τον εκμεταλλευτεί, ώστε τελικά να βγει κερδισμένη η έντυπη μορφή. Να γίνονται ουσιαστικά οι συνεννοήσεις και το promo ψηφιακά και η διασκέδαση να γίνεται έντυπα.
Τελικά, το DIY είναι άποψη ή και λίγο ανάγκη; Είναι ανάγκη, που έγινε άποψη, που έγινε ανάγκη!
Από άλλα fanzine που κυκλοφορούν τώρα ξεχωρίζεις κάποιο; Το Φάντασμα της Κυρα-Φροσύνης, Βαλεριάνα, Αγλαΐα, Winterview, PORK (USA), Heatwave (ENG).
Που μπορεί να συναντήσει κάποιος τη Ντίσκο Αυτοκτονία; Προς το παρόν, στο προφίλ της στο Facebook, στο messenger, όπου θα απαντήσω στον ενδιαφερόμενο τι και πως! Σιγά σιγά, θα προκύψουν και μονιμότερα σημεία πώλησης.
Στην εισαγωγή του πρώτου τεύχους διαβάζουμε μεταξύ άλλων: «Το μόνο που μπορούμε να προσπαθήσουμε να κάνουμε είναι να δημιουργήσουμε περιβάλλοντα και καταστάσεις που μας δίνουν ανάσα μέσα στην ασφυξία που ζούμε». Είναι τελικά όλα τόσο ζοφερά ή υπάρχει μία ελπίδα; Και τελικά η Ντίσκο Αυτοκτονία πως βάζει το χεράκι της σε αυτό; Δεν υπάρχει καμία ελπίδα και κανένα μέλλον – και αυτό ακριβώς μπορεί να δώσει μεγάλη ελπίδα σε όποιον πιάσει το νόημα. Όταν δεν υπάρχει ελπίδα, δεν μπορείς να κάνεις λάθος, δεν μπορείς να χάσεις χρόνο, ούτε να αποτύχεις. Όταν πας να πιστέψεις πως ακόμα υπάρχει ελπίδα είναι που πέφτεις στην βαρύτατη μορφή θλίψης. «Θα έρθουν καλύτερες μέρες». Ναι, ας βάλουμε και το σήμα της ειρήνης σε ένα Volskwagen να γυρίσουμε τον κόσμο με την αγάπη μας. Όσο δύσκολο και αν είναι, ας μην είμαστε φοβητσιάρηδες και φαντασιόπληκτοι. Όλα αυτά που ζούμε είναι κάτι σαν δυστοπικό κόμικ – οπότε δεν βρίσκω το λόγο να μην συμπεριφερθούμε και εμείς σαν χαρακτήρες ενός δυστοπικού κόμικ. Ας σχεδιάσει ο καθένας την εκδοχή του για το τέλος και ας την ζήσει. Ας νικήσει η τρέλα, να ‘χουμε ιστορίες να λέμε. UP THE DISCO PUNX.
