«Το σινεμά μπορεί να γεμίσει τα κενά της ζωής σου και τη μοναξιά» έλεγε κάποτε ο Pedro Almodovar. Όπως συμβαίνει στην περίπτωση του Γιώργου Παστρή που είναι μόλις 24 χρονών αλλά δουλεύει 15 χρόνια σε κινηματογράφους, μιας και στα 9 του, αποφάσισε να χτυπήσει την πόρτα του Cine Παρί στην Πλάκα για να ζητήσει δουλειά. Τα δύο τελευταία χρόνια κρατά το τιμόνι στο Cine Φλερύ στην Καλλιθέα και γύρισε για λίγο την μπομπίνα της ζωής του στην Popaganda, αφηγούμενος μια ιστορία βγαλμένη σχεδόν από το Σινεμά ο Παράδεισος.
Πώς ξεκίνησε η επαγγελματική σου ενασχόληση με τους κινηματογράφους; Πήγαινα συχνά στο Cine Παρί στην Πλάκα και επειδή η οικογενειακή μου κατάσταση ήταν λίγο περίεργη, ζήτησα από τον Δημήτρη (σ.σ. Δημήτρης Πάνος, ιδιοκτήτης των Cine Παρί, Cine Φλερύ, Cine Διονύσια και Cine Ρεξ στην Ναύπακτο) αν μπορούσα να μάθω την δουλειά. Ήμουν εννιά ετών. Μέσα σε δύο εβδομάδες τα είχα μάθει όλα, να φτιάχνω την ταινία, να την λύνω, να βάζω την μηχανή και τον ρώτησα αν μπορούσα να δουλέψω. Μίλησαν με την μητέρα μου και είπαν OK, ας γίνει έτσι. Τον κύριο Δημήτρη, που τον λέω Μήτσο, τον έχω σαν δεύτερο πατέρα μου. Ξεκίνησα εκεί και μου άρεσε το όλο θέμα.
Πόσο εύκολο ήταν για ένα παιδί εννιά ετών να δουλεύει; Είχε πλάκα. Το μόνο που στερούμουν ήταν οι καλοκαιρινές διακοπές, αλλά ήμουν εννιά, δεν καταλάβαινα τότε από διακοπές. Το συνήθισα και μετά από ένα διάστημα μου είχε γίνει ρουτίνα, να το κάνω και του χρόνου και του χρόνου… Το καλοκαίρι δούλευα και τον χειμώνα άραζα, είχα τα λεφτά μου και την έβγαζα έτσι.
Μέχρι πότε έμεινες στο Cine Παρί; Μέχρι τα 12-13. Μετά δούλεψα σε άλλα σινεμά. Ύστερα ξεκινήσαμε να κάνουμε φεστιβάλ με τον Μήτσο, στο Παλλάς, στον Οίκο Τυφλών, μετά άνοιξε το Πτι-Παλαί στο Παγκράτι για ένα χρόνο και μετά το κλείσαμε.
Κάτι που θυμάσαι από τα φεστιβάλ στο Παλλάς; Κάναμε δεκατετραήμερα φεστιβάλ. Τότε οι προβολές γίνονταν με φιλμ και στις ταινίες που μας έστελναν από τα προηγούμενα φεστιβάλ, οι μηχανικοί είχαν βάλει τα κομμάτια της ταινίας όπου να ‘ναι. Υποτίθεται πως έρχεται το κουτί της ταινίας σε κομμάτια κι εσύ πρέπει να την δέσεις, έχει αριθμούς πάνω στα κουτιά. Εμείς ανοίγαμε τα κουτιά και το κομμάτι 3 ήταν στο κουτί 1, το 2 στο κουτί 3 κοκ. Έπρεπε εσύ να ψάξεις όλη την ταινία, να βρεις ποιό κομμάτι είναι ποιό. Το θέμα είναι ότι δεν την είχαν έτοιμη για να την κολλήσεις, έπρεπε να την γυρίσεις μια φορά, με το χέρι όλα αυτά, και μετά να την κολλήσεις. Περιττό να σου πω ότι σε μία ταινία είχαμε κολλήσει την ταινία ανάποδα και ήταν τα κεφάλια κάτω και στο πλάι φαινόταν η γραμμή του ήχου. Σταματήσαμε την ταινία, ρεζίλι! Αλλά εντάξει, shit happens!
Από όλους τους κινηματογράφους που έχεις δουλέψει, ποιόν ξεχωρίζεις; Είχα δουλέψει στην Αφροδίτη, ήταν πίσω από το Μουσείο Μπενάκη. Ο κινηματογράφος ήταν απίστευτος, είχε κουζίνα μέσα, ήταν τέλειος. Δεν έπιασε καθόλου γιατί δεν φαινόταν, ήταν και τα κέντρα τριγύρω και τώρα έχει γίνει γκαράζ, αυτό είναι το στενάχωρο. Ήταν πολύ ωραίο θερινό σινεμά και είχε σαράντα θέσεις σαν υπερυψωμένα θρανία σχολείου, κάτω θέσεις, ισόγειο, κι άλλους δύο ορόφους. Στο ισόγειο είχε κουζίνα και στον πρώτο όροφο μπαρ. Αυτό λειτούργησε για λίγο όταν ήμουν 12-13, κάπου το 2005-2006.
Στο Φλερύ πόσο καιρό δουλεύεις; Είμαι εδώ από το 2015.
Το πιο κινηματογραφικό σκηνικό που σου έχει συμβεί εδώ; Έχουν έρθει να μας κλέψουν το ταμείο. Παίζαμε το Ο Μεγάλος Φιλικός Γίγαντας που ήταν στα αγγλικά με ελληνικούς υπότιτλους. Ήρθαν τρεις τύποι που μιλούσαν αγγλικά, εγώ καθόμουν στο ταμείο, καθόταν ο ένας μπροστά μου, ο ένας πιο πίσω και ο άλλος στα αριστερά μου στο ταμείο. Με ρωτάει ο πρώτος ποια ταινία παίζουμε και ο άλλος που ήταν αριστερά ερχόταν σιγά σιγά προς το ταμείο. Βγήκα σιγά σιγά από το ταμείο και του λέω «Σε παρακαλώ, μην έρχεσαι προς τα εδώ». Ήταν ένας φίλος μου μέσα που είχε έρθει να δει την ταινία και κατάλαβε ότι κάτι συμβαίνει και βγήκε να δει και με το που τον είδαν, ήρθε και ο άλλος πιο κοντά. Άρχισε τότε να πιάνει στον φίλο μου κουβέντα για έναν πίνακα που έχουμε εδώ, την παραλλαγή του Μυστικού Δείπνου με χολιγουντιανούς πρωταγωνιστές. Και μου κάνει «Εντάξει, θα έρθω την Πέμπτη να δω την ταινία» και έφυγαν.
Από την εμπειρία σου, πώς βλέπεις την κατάσταση με τις αίθουσες; Το σινεμά πλέον έχει πεθάνει. Είτε multiplex, είτε τα συνδρομητικά κανάλια το καταστρέφουν. Το θέμα είναι ότι θα έρθεις σινεμά όχι τόσο για να δεις την ταινία, αλλά για την φάση, για το ότι θα αράξεις με την παρέα σου.
Προτιμάς τα χειμερινά ή θερινά σινεμά; Οι χειμερινοί κινηματογράφοι είναι πολύ διαφορετικοί από άποψη δουλειάς, δουλεύεις 4-2. Και ο θερινός είναι 7-1, πιο εύκολο.
Πέρα από τον κινηματογράφο με τι άλλο ασχολείσαι; Αυτή την στιγμή ασχολούμαι μόνο με αυτό. Είχα ξεκινήσει να παίζω ντραμς. Το είχα πάρει πατριωτικά με την μουσική. Αλλά έχω σταματήσει 2-3 χρόνια τώρα. Είχα φύγει στο εξωτερικό, στην Αγγλία, για να δώσω εξετάσεις αλλά δεν έπιασε. Ήταν πολύ ακριβά και γύρισα πίσω.
Μουσική ή κινηματογράφος; Αυτή είναι η πιο δύσκολη ερώτηση. Να είμαι ειλικρινής και οι δυο τέχνες επηρεάζουν τον άνθρωπο πάρα πολύ ψυχολογικά. Αλλά ως Γιώργος προτιμώ την μουσική, μου βγάζει πολύ διαφορετικά vibes από οποιαδήποτε άλλη τέχνη.
Θα ήθελες να ασχοληθείς με κάποιον άλλο τρόπο με τον κινηματογράφο; Πλέον όχι, στα 13 με 14 μου ήθελα να γίνω σκηνοθέτης, αλλά μετά μου χτύπησε την πόρτα η μουσική.
Ο κινηματογράφος πώς πιστεύεις ότι μας επηρεάζει; Ας πούμε κάνεις κάτι, οτιδήποτε και καμιά φορά ταυτίζεσαι με κάποιον κινηματογραφικό χαρακτήρα. Λες, «Ω, το έκανα σαν εκείνο στην τάδε ταινία». Καμιά φορά εμένα τουλάχιστον μου βγαίνει και νιώθω ωραία, με ανεβάζει.
Ποιος είναι ο κινηματογραφικός ήρωας με τον οποίο έχεις ταυτιστεί περισσότερο; Δυστυχώς δεν έχω κάποιον συγκεκριμένο στο νου μου. Είναι πολλοί και όλοι καλοί.
Τι σινεμά προτιμάς να βλέπεις; Βλέπω όλων των ειδών τις ταινίες, είμαι ανοιχτός στα πάντα. Μου αρέσει πολύ ο Kubrick, τον απολαμβάνω. Δεν μου αρέσουν όμως τα μιούζικαλ. Μόνο ένα μιούζικαλ έχω παραδεχτεί, το Moulin Rouge. Α, και το Grease. Ήταν πρωτότυπο.
Μπορείς να φανταστείς τη ζωή σου χωρίς αυτή τη δουλειά; Πλέον είναι το σήμα κατατεθέν μου. Τα τρία-τέσσερα τελευταία χρόνια έχω σκεφτεί να σταματήσω, όχι γιατί δεν μου αρέσει, αλλά γιατί έχω κουραστεί. Αλλά οι συνθήκες ζωής στην χώρα μας δεν μας επιτρέπουν να κάνουμε αυτό που θέλουμε/ονειρευόμαστε, οπότε δεν σταματάω. Μόνο σκέφτομαι…
Τελικά, ο κινηματογράφος μιμείται τη ζωή ή η ζωή τον κινηματογράφο; Παλιά ο κινηματογράφος μιμούταν την (τέλεια) ζωή. Πλέον αντιστράφηκαν οι ρόλοι.
