Η Πιο Ευτυχισμένη Μέρα στη Ζωή του Όλλι Μάκι.
Το «Άλμα» της Ισπανίας. 20 ΜΜΕ με διαφορετικές θεματικές και μορφές αποφάσισαν να ενώσουν τις δυνάμεις τους για να δημιουργήσουν ένα μεγάλο μέσο ενημέρωσης που θα χρηματοδοτείται αποκλειστικά από τον κόσμο, το “El Salto”. Το νέο μέσο συλλογικής ιδιοκτησίας που βασίζεται στην οριζόντια συνεργασία και την οικονομική ανεξαρτησία ανοίγει τα φτερά του, κόντρα στην επικρατούσα λογική του ανήλεου ανταγωνισμού και της διαφημιστικής εξάρτησης. Εκατοντάδες πολίτες έχουν ήδη υπογράψει για τη γέννηση μιας καινούργιας δημοσιογραφίας. Όταν κάποιος λέει «Δεν μπορώ», κάποιος άλλος βρίσκει την λύση και τα καταφέρνει.
https://www.youtube.com/watch?v=9nUdvBL7_iU
Οι παραδοσιακές Ιρλανδικές παμπ του Δουβλίνου. Αριστουργήματα αρχιτεκτονικής και διακοσμητικής, με ιστορία 200 ετών (και άνω), για αταξικές συνάξεις (από έναν CEO πολυεθνικής μέχρι έναν συνταξιούχο που βλέπει ιππόδρομο) με soundtrack μια γλυκιά οχλαγωγία (που στην προκειμένη περίπτωση είναι καλύτερη από μουσική). Ένας πολύ σοβαρός λόγος να πάς στο Δουβλίνο.
Όχι άλλο Survivor στο timeline μας. Τόσο από αυτούς που το βλέπουν, όσο και από αυτούς που (λένε ότι) δε το βλέπουν και κράζουν αυτούς που το βλέπουν.
Ο γενέθλιος μπουφές σε σπίτι στο Κιότο στην Ιαπωνία. Τίποτα το περιττό, κανένα λίπος μόνο θρεπτικές αξίες για τον φίλο μας Κώστα που έγινε 33 ετών και το γιόρτασε στην άλλη άκρη του κόσμου.
Συνεργατική οικονομία. Το μοναδικό αντίδοτο στην παντελή έλλειψη χρηματοδότησης της χώρας, αλλά και παγκόσμιο ανάχωμα στον αδηφάγο καπιταλισμό.
Το κράτος. Η παντελής έλλειψη θεσμικού πλαισίου για να μπορέσει αυτού του είδους η επιχειρηματικότητα να αναπτυχθεί. Η ιστορία με τις Κοιν.Σ.Επ είναι ανέκδοτο. Κάνει μόνο για καφενεία.
Ανακοινώθηκε ότι Καραμπέτη και ο Μητσιάς θα δώσουν ακόμα μια βραδιά-αφιέρωμα στο Νίκο Γκάτσο στον Φιλολογικό Σύλλογο Παρνασσό και ήταν, βέβαια, αναμενόμενο. Μια κορυφαία ηθοποιός και ένας αγαπημένος λαϊκός τραγουδιστής ενώνουν τις δυνάμεις τους για χάρη της ποίησης, αυτής της ιδιαίτερης ποίησης που άφησε ο Γκάτσος παρακαταθήκη σε συνθέτες, αναγνώστες και ακροατές. «Ο Γκάτσος που Αγάπησα».
Η πρώτη εντύπωση από το Κέντρο Ημερήσιας Νοσηλείας «Νίκος Κούρκουλος». Φυσικά, όταν χρειάζεται να συνοδέψεις ασθενή σε έναν τέτοιο χώρο, δεν είναι και ιδιαίτερα ευχάριστη εμπειρία. Όμως, σύντομα διαπιστώνεις ότι πρόκειται για ένα εξαιρετικά προσεγμένο κτίριο δημόσιων ιατρικών υπηρεσιών με εξυπηρετικούς εργαζόμενους, σύγχρονο τεχνολογικό εξοπλισμό και όμορφη διαρρύθμιση, ενώ ο χρόνος αναμονής για ραντεβού με γιατρό ή θεραπεία είναι πολύ μικρότερος συγκριτικά με άλλα κέντρα νοσηλείας. Παρέχει, με λίγα λόγια, συνθήκες … ανθρώπινες, ώστε οι καρκινοπαθείς, πέρα από την ταλαιπωρία που, ούτως ή άλλως, υφίστανται από την ίδια την ασθένειά τους, να μην ταλαιπωρούνται κι άλλο από την έλλειψη υποδομών και οργάνωσης. Μακάρι η λειτουργία του να διατηρηθεί σε υψηλό επίπεδο και στο μέλλον.
Που από το αρκετά ενδιαφέρον Σχέδιο Ολοκληρωμένης Αστικής Παρέμβασης που συζήτησαν ο πρωθυπουργός με τον δήμαρχο Αθηναίων απουσιάζει η τρομακτική ιδέα να πεζοδρομηθεί η Πανεπιστημίου. Έτσι θα σωθεί ένα απο τα ελάχιστα βουλεβάρτα της Αθήνας που την κάνουν να θυμιζει ευρωπαϊκή πρωτεύουσα.
Και στης Kazu την ποδιά σφάζονται παληκάρια, θα είναι η φάση (μας) αυτή την Κυριακή.
https://www.youtube.com/watch?v=DOCA6ZPXw68
«Νομίζω ότι πρέπει να λειτουργούμε και λίγο επιλεκτικά, πιο επί της ουσίας και βασικά, ως άνθρωποι να ακολουθούμε το καθείς εφ’ω ετάχθη. Δε μπορείς να είσαι εδώ και ταυτόχρονα να είσαι και κάτι άλλο. Δε μπορείς να είσαι ολίγον τι έντεχνος, ολίγον τι λαϊκός και ολίγον τι rock ‘n’ roll. Ούτε καν για χαβαλέ. Αυτός ο αχταρμάς είναι που σε κάνει να κάνεις βόλτες γύρω από τον εαυτό σου, και καταλήγεις στο ίδιο σημείο τελικά. Δεν κάνεις ένα ταξίδι, δεν παίρνεις ένα δρόμο να δεις που θα σε βγάλει. Πας με τη σιγουριά μιας επιστροφής, και αυτό δεν είναι ταξίδι.» Απόσπασμα από την προ διετίας συνέντευξη που πήρα από τον Γιώργο Χριστιανάκη . Όλο αυτό ως απάντηση προς εκείνους που μας κοιτάνε με μισό μάτι εμάς που δεν θέλουμε ούτε καν να στρέψουμε το βλέμμα μας προς τον απόπατο του όποιου Survivor και επαγωγικά προς όσους τον απολαμβάνουν.
Ζωή σαν παραμύθι.
Φαίνεται πως γίνονται βήματα έτσι ώστε τα παιδιά που εγκαταλείπονται σε νοσοκομεία να βρίσκουν άμεσα φροντίδα σε ανάδοχες οικογένειες. Ελπίζουμε να γίνουν και άλματα, με τη δημιουργία ενός συνολικά νέου νομικού και διοικητικού πλαισίου για την υιοθεσία να είναι όντως υψίστης προτεραιότητας για την κυβέρνηση και να επιβεβαιωθούν τα λεγόμενα της αναπληρώτριας υπουργού Εργασίας.
Κι ενώ οι καταλήψεις κτιρίων θα έπρεπε να αντιμετωπίζονται σαν χώροι ελεύθερης έκφρασης, δημιουργίας και φιλοξενίας, οι αιφνίδιες εκκενώσεις τους οδηγούν αλληλέγγυους στη ΓΑΔΑ και ταλαιπωρούν για ακόμα μια φορά τους πρόσφυγες. Ο Δήμος Ζωγράφου μάλιστα θεώρησε πως είναι η κατάλληλα στιγμή να μετατρέψει τη Βίλλα σε ωδείο.
Το ότι δε γίνεται σε όλα τα δημόσια νοσοκομεία εξέταση για Η1Ν1 και ο λόγος, σύμφωνα με την προϊσταμένη νοσοκόμα που συνάντησα, είναι ότι «Κοστίζει κυρία μου».
Η φινλανδική ταινία Η Πιο Ευτυχισμένη Μέρα στη Ζωή του Ολλι Μάκι.
Η βίαιη εκκένωση των καταλήψεων-αυτοδιαχειριζόμενων χώρων που αντικειμενικά επιτελούσαν κοινωνικό έργο.Κάποιοι από τους πρόσφυγες που φιλοξενούνταν στην κατάληψη Αλκιβιάδου μετά την εκκένωση(με σκοπό να φιλοξενηθούν σε οργανωμένες κρατικές δομές φιλοξενίας), εγκαταλείφθηκαν στην πλατεία Ομονοίας και τελικά όπως ήταν αναμενόμενο βρήκαν στέγη σε άλλες καταλήψεις.
Καμιά φορά οι Mogwai σώζουν. Ωστόσο,..
https://www.youtube.com/watch?v=typIFjuE7r4
Blue footed bobbies (γαλαζοπόδαρες σούλες). Είναι κάτι χαριτωμένα πουλάκια που χορεύουν ζωηρά πριν ζευγαρώσουν και τώρα την άνοιξη είναι ο καιρός τους. Έγιναν πρωτοσέλιδο στους New York Times με το εξής διευκρινιστικό σχόλιο: «Για να μη γεμίζουμε την πρώτη σελίδα μόνο καταθλιπτικές ειδήσεις, στρέφουμε την προσοχή μας στη φύση.»
Που τα παλιά κτίρια όταν ανακαινίζονται είναι σαν ποιήματα που μεταφράζονται, κάτι τους λείπει. (Πλατεία Αγίας Ειρήνης, φωτογραφία: Δανιήλ Κόντζογλου)
