Σ Τ Ο Ν Ι Σ Κ Ι Ο Μ Ο Υ
του Γιώργου Σουρή
Βρε ίσκιε μου γιατί μ’ ακολουθείς;
Δε μ’ αφήνεις μόνο μου να τρέχω;
Βρε ίσκιε μου, δε πας να μου χαθείς,
πρέπει κι εσένα σύντροφο να έχω;
Πότε στραβό σε βλέπω πότε ίσο,
πότε μακρύ σα σούβλα, πότε νάνο,
τη μια πηγαίνεις μπρός, την άλλη πίσω
σε απαντώ εδώ, εκεί σε χάνω.
Χωρίς να βλέπεις, πιάνεις ότι πιάνω,
με οδηγείς αλλά και σ’ οδηγώ.
Και τέλος πάντων κάνεις ό,τι κάνω
και είσαι άλλος, δεύτερος, εγώ.
Βρε ίσκιε μου, γιατί μ’ ακολουθείς;
Βρε ίσκιε μου δε πας να μου χαθείς…
Σε απαντώ στο σπίτι και στο δρόμο
και μου γεννάς πολλές φορές τον τρόμο.
