Ο Πάνος Τσίρος θέλει να γράψει ένα βιβλίο στο οποίο να μη συμβαίνει απολύτως τίποτα

Ποιο ήταν το αγαπημένο σας βιβλίο όταν μεγαλώνατε; Πέρασε κάποτε ένας πλασιέ από το γραφείο της μητέρας μου και της πούλησε μια ολόκληρη σειρά των εκδόσεων Κραναός. Πολύ παλιές εκδόσεις-τώρα πια μόνο στα παλαιοβιβλιοπωλεία θα υπάρχουν. Ήμουν δέκα χρονών, μου τα έδωσε και άρχισα να διαβάζω μανιωδώς. Τα Διηγήματα του Τσέχωφ, τον Μόνο του Ιονέσκο, Τα σταφύλια της Οργής του Στάινμπεκ. Από παιδί έπεσα στα δύσκολα. Δεν θυμάμαι να διάβασα ποτέ Ιούλιο Βέρν ή εφηβική λογοτεχνία.

Ποιο βιβλίο διαβάσατε και ξαναδιαβάσατε; Σε εκείνη την ηλικία διάβασα αρκετές φορές τον Μόνο του Ιονέσκο. Δεν ξέρω γιατί αλλά μου ασκούσε μια περίεργη γοητεία. Ο ήρωας του βιβλίου είναι ένας μοναχικός τριανταπεντάρης που ζει μια εντελώς άχαρη ζωή, πηγαίνει στη δουλειά, γυρνάει σπίτι, μιλάει με την παραδουλεύτρα του, πίνει κρασί με το φαγητό, κοιμάται. Την επόμενη τα ίδια. Ώσπου κερδίζει μια κληρονομιά και σταματάει να εργάζεται. Συνεχίζει όμως πάλι ακριβώς τα ίδια. Βγαίνει βόλτες, τρώει στην ταβέρνα, μιλάει με την παραδουλεύτρα, πίνει κρασί, κοιμάται. Και δεν συμβαίνει απολύτως τίποτα! Έβρισκα το βιβλίο γοητευτικό. Ενώ κυλούσε σε μια απίστευτη ρουτίνα, εγώ για κάποιο λόγο δεν μπορούσα να σταματήσω την ανάγνωση. Θα ήθελα να γράψω ένα βιβλίο στο οποίο με αμείωτο ενδιαφέρον να μη συμβαίνει απολύτως τίποτα.

Σας ώθησε ποτέ βιβλίο να κάνετε κάτι ανόητο; Πάλι σε μικρή ηλικία, διάβασα κάποτε σε ένα βιβλίο ότι αν πάρεις δύο μυρμήγκια από άλλες φωλιές και τα βάλεις να αγγίξουν τις κεραίες τους, θα μαλώσουν. Έπιασα δύο μυρμήγκια λοιπόν και τα έβαλα να αγγίξουν το ένα τις κεραίες του άλλου. Δεν έγινε απολύτως τίποτα. Είτε το βιβλίο έκανε λάθος. Είτε τα μυρμήγκια ήταν από την ίδια φωλιά.

Σας ενέπνευσε κάποιο βιβλίο να γίνετε κάτι άλλο εκτός από συγγραφέας; Το Tractatus Logico-Philosophicus μου υπέδειξε την ενασχόληση με τη φιλοσοφία. Ένα από τα δυσκολότερα και σημαντικότερα φιλοσοφικά έργα όλων των εποχών. Το διαβάζω από την ηλικία των 22 ετών, μέχρι σήμερα που κλείνω τα 46. Εύχομαι κι ελπίζω κάποτε να γράψω κάτι γι αυτό. Εντωμεταξύ γράφω λογοτεχνία. Κάποτε διάβασα μια βιογραφία του Wittgenstein-σου δημιουργεί την έντονη ανάγκη να τον συναντήσεις. Θέλω να αναφέρω μόνο ένα πολύ σύντομο περιστατικό. Όταν ο Wittgenstein ταξίδεψε στην Αμερική προσκεκλημένος από τον μαθητή του Νόρμαν Μάλκολμ, παραβρέθηκε σε μια συνάντηση του ομίλου φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Κορνέλ. Συμμετείχαν στη συνάντηση πλήθος καθηγητών και φοιτητών μεταξύ των οποίων ήταν και ο Wittgenstein, όμως ελάχιστοι είχαν αντιληφθεί την παρουσία του εξαιτίας του ντυσίματός του που τον έκανε να μοιάζει περισσότερο με τον θυρωρό του κτηρίου. Όταν ο καθηγητής που παρουσίαζε εκείνη την ημέρα την εργασία του τελείωσε την παρουσίαση, γύρισε στον άνθρωπο που έμοιαζε με θυρωρό και τον ρώτησε : Καθηγητά Wittgenstein, θα θέλατε να κάνετε κάποιο σχόλιο; Τότε συνειδητοποίησαν ποιος ήταν μαζί τους. Ακούστηκε σε όλη την αίθουσα ένας παρατεταμένος ήχος έκπληξης, σαν να καθόταν ανάμεσά τους ο Πλάτωνας.

Ποιο βιβλίο εύχεστε να είχατε γράψει; Εδώ η λίστα είναι μεγάλη. Θα ήθελα να έχω γράψει τα περισσότερα από τα διηγήματα του Guy de Maupassant. Τις νουβέλες του Tolstoy. Το Παλτό του Gogol. Το Moby Dick του Herman Melville. Τα διηγήματα του Kafka. Αλλά αν έπρεπε να επιλέξω ένα, αυτό θα ήταν ο Μαύρος Μοναχός του Chekhov. Αν είχα γράψει τον Μαύρο Μοναχό θα έκλεινα ευχαρίστως τα τετράδιά μου και δεν θα έγραφα τίποτα άλλο πια.