Τι χρώμα έχουν σήμερα τα φανάρια της Τρούμπας;

Βράδυ Πέμπτης. Η ώρα είναι μόλις 9 και μισή και στο Lola’s Bar, ένα από τα νέα μπαρ της Τρούμπας που προσπαθεί να γίνει μια ελκυστική πιάτσα για locals και τουρίστες που ξεχύνονται στης 2ας Μεραρχίας όταν ανοίγουν οι μπουκαπόρτες, γίνεται το αδιαχώρητο. Κουστουμάτοι άντρες και γυναίκες στολισμένες, με ψηλά τακούνια και αψεγάδιαστα μαλλιά, τρώνε και πίνουν κοκτέιλ. Είναι φανερό ότι πρόκειται για τους εργαζόμενους των ναυτιλιακών εταιριών που έχουν σχολάσει και θέλουν πια να διασκεδάσουν.

Η δικόσμιση στο Lola’s bar αντλεί έμπνευση από τις ταινίας που έχουν αναφερθεί στη Τρούμπα

Αλλά φυσικά και από την ομώνυμη

Η Τρούμπα, η πάλαι ποτέ «αμαρτωλή» γειτονιά του Πειραιά, το σκηνικό ταινιών όπως η «Λόλα» του Ντίνου Δημόπουλου, «Τα Κόκκινα Φανάρια» του Βασίλη Γεωργιάδη και το «Ποτέ την Κυριακή» του Ζιλ Ντασέν, τον τελευταίο ενάμιση χρόνο βρίσκεται σε φάση ανάπτυξης. Τέσσερα νέα μπαρ έχουν ανοίξει στην περιοχή και οι άνθρωποι της διατείνονται πως οι εργαζόμενοι των ναυτιλιακών είχαν εκφράσει στο Δήμο Πειραιά την ανάγκη τους να πηγαίνουν κάπου για ποτό, όταν κλείσουν πίσω τους την πόρτα του γραφείου. Έτσι, πριν τρία περίπου χρόνια είχε ήδη αρχίσει να γίνεται γνωστό στους Πειραιώτες ότι η Τρούμπα θα γίνει «η αντίστοιχη Αγίας Ειρήνης» – όπως μας είπαν πολλοί – και οι πιο δραστήριοι από αυτούς κινήθηκαν γρήγορα και άνοιξαν τα πρώτα ποτάδικα. Τώρα λοιπόν, οι εργαζόμενοι μπορούν να απολαύσουν το ποτό τους στα Troubar, Lola’s Bar, Madama και Beluga. Πόσο εύκολο όμως είναι να φέρεις σε διάλογο τη σύγχρονη πιάτσα με την βαριά ιστορία της περιοχής; Νοσταλγεί κανείς εποχές που δεν έζησε, της εξωραΐζει και δημιουργεί προσδοκίες. Η Τρούμπα του 2016, ανταποκρίνεται σε αυτές;

Το κουφάρι του ιστορικού ξενοδοχείου Λουξ

Δίπλα του ακριβώς το κουρείο του Πολύδωρου Κυριακίδη

Η ονομασία της γειτονιάς προέκυψε είτε από παραλλαγή της τρόμπας των πηγαδιών, είτε επειδή έτσι αποκαλούσαν οι Μικρασιάτες τα καράβια που τους προμήθευαν με νερό ή επειδή απλώς σε εκείνο το σημείο του λιμανιού άραζαν τα πλοία που ήταν υπεύθυνα για τον ανεφοδιασμό των νησιών με νερό. Τα καμπαρέ βρίσκονταν στη Φίλωνος και τα σπίτια στη Νοταρά και στις Σκουζέ και Δευτέρας Μεραρχίας, συναντούσε κανείς κέντρα και ξενοδοχεία. Τα κουφάρια τους στέκουν «στολισμένα» με σκαλωσιές και πράσινα δίχτυα μέχρι σήμερα, αλλά αποκαλύπτονται στο φως της μέρας. Το βράδυ σπάνια τα προσέχει κανείς, ειδικά στις οδούς Νοταρά και Σκουζέ που αναπνέει μια άτυπη έθνικ γειτονιά με ινδικά και ταϊλανδέζικα εστιατόρια.

Ξενοδοχείο Σικάγον

Ο συγγραφέας Βασίλης Πισιμήσης, περιγράφει στο βιβλίο του «Βουρλά – Τρούμπα: Μια περιήγηση στο χώρο του υποκόσμου και της πορνείας του Πειραιά (1840 – 1968)»(2010, Εκδ. Τσαμαντάκη) τη ζωή στην περιοχή τη δεκαετία του ’60. Οι οίκοι ανοχής δούλευαν δέκα το πρωί με δέκα το βράδυ. Μετά από εκείνη την ώρα όποιος επιθυμούσε να βρει αγοραίο έρωτα θα πήγαινε στα ξενοδοχεία που τα λειτουργούσαν κοπέλες ή με αυτές που έκαναν πεζοδρόμιο, τις γνωστές και ως «καλντεριμιτζούδες». Τα μπαρ άνοιγαν περίπου στις επτά, τα καμπαρέ ξεκίναγαν το πρόγραμμά τους στις έντεκα τη νύχτα και έμεναν ανοιχτά μέχρι τις 4-5 το πρωί. Το 1956, με νόμο της κυβέρνησης Καραμανλή, οι κοπέλες υποχρεώθηκαν να μένουν δύο ανά σπίτι. Έτσι, οι 550 δηλωμένες περίπου κοπέλες μοιράστηκαν σε 270 σπίτια. Το ενοίκιο ήταν 150 δραχμές την ημέρα και η μέση ταρίφα έφτανε τις 27 δραχμές. Δύο δραχμές έπαιρνε η υπηρεσία (αγαπητικοί, γριές ιερόδουλες ή ομοφυλόφιλοι) και τα υπόλοιπα τα μοιραζόταν με την πατρόνα. Τα κορίτσια κατέληγαν εκεί αφού συνήθως δεν έβρισκαν άλλη δουλειά ή τις έσπρωχνε ο αγαπητικός ή κάποιος μακρινός συγγενής τους. Δύο φορές την εβδομάδα πέρναγαν από ιατρικές εξετάσεις και αυτό εξασφάλιζε υψηλή ποιότητα όσον αφορά την υγεία. Τότε δεν υπήρχε AIDS, αλλά βλεννόρροια και σύφιλη.

80’s αναφορές στην ταμπέλα

Μπαρ Ντίνα

Μένουμε Ευρώπη

Ίχνη Τρούμπας στη Νοταρά

Μεγάλη σημασία για την περιοχή είχε φυσικά ο 6ος Αμερικάνικος Στόλος που άφηνε το στίγμα και τα δολάριά του απ’ όπου και αν περνούσε. Όταν έφτανε στον Πειραιά, σύμφωνα με το βιβλίο του Πισιμήση, τα κορίτσια πολλαπλασιαζόντουσαν από 500 σε 3.000, αφού έφταναν στην Τρούμπα καμαριέρες, υπηρέτριες και νεαρές από την επαρχία που ήξεραν πως σε δύο ημέρες θα βγάλουν όσα θα έβγαζαν δουλεύοντας δύο μήνες.

Τα «σπίτια» έκλεισαν οριστικά το 1968 από τον χουντικό δήμαρχο του Πειραιά Σκυλίτση. Οι περισσότερες κοπέλες τότε έφυγαν για την Αθήνα ή το εξωτερικό. Μετά το κλείσιμο των σπιτιών έμειναν μόνο τα καμπαρέ, τα ξενοδοχεία και τα πορνοσινεμά. Τα περισσότερα έμειναν ανοιχτά μέχρι και τη χαραυγή της νέας χιλιετίας.

Το μουσειακό σινεμά Ολύμπικ

Ερωτικές Υπερωρίες….

3 ταινίες Α’ προβολής κάθε μέρα!

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

Βόλτα στο Νότιο Κουκάκι

Σήμερα, την παλιά Τρούμπα θυμίζουν δυο-τρία μπαρ κονσομασιόν και το Σινεμά Ολύμπικ, που λειτουργεί πλέον θα έλεγε κανείς και σαν «μουσείο». «Οι περαστικοί στέκονται απ’ έξω και χαζεύουν τις αφίσες, μερικοί μπαίνουν και μέσα και βγάζουν φωτογραφίες», λένε οι γείτονες – ιδιοκτήτες του Troubar που αποτελεί την εναλλακτική επιλογή διασκέδασης στην Τρούμπα σήμερα, με jazz και rock live Παρασκευή και Κυριακή και indie μουσικές επιλογές από dj τις υπόλοιπες μέρες. Οι ιδιοκτήτες των μπαρ μιλούν συνεχώς για το πόσο ιδιαίτερο είναι το κοινό του Πειραιά. Αν δεν ακούσει «ελληνικά» από μια ώρα κι ύστερα, δε μπορεί. Αυτός είναι ο τρόπος που έχει μάθει να διασκεδάζει και τον «επιβάλλουν» στη νεότευκτη πιάτσα. Έτσι, Lola’s, Madama και Beluga, μετά τις 2 – 3 το ξημέρωμα υποτάσσονται σε τέτοιες μουσικές επιλογές, ενώ νωρίτερα πορεύονται με “mainstream”, όπως λένε ρεπερτόριο.

Toubar, η εναλλακτική επιλογή

Lola’s Bar

Madama

Η Τρούμπα έχει δύο πρόσωπα. Τη νύχτα μάχεται να αποδείξει ότι ζει μια νέα ζωή, σαν πατρόνα που έκλεισε το σπίτι της και πάει να χαράξει άλλη πορεία και τη μέρα μετατρέπεται στη Μέκκα της έθνικ κουζίνας με δύο ινδικά και ένα ταϊλανδέζικο εστιατόριο να δικαιολογούν την ύπαρξη τους με τους τουρίστες που – ειδικά το καλοκαίρι – βγαίνουν από τα κρουαζιερόπλοια αναζητώντας κάτι να φάνε, αλλά και τα τωρινά γαστριμαργικά trend, που προάγουν την έθνικ κουζίνα.