Τελείωσε και αυτό το τουρνουά. Μέσα σ΄ένα καθόλου κόκκινο Μάη, η Ευρώπη κατάφερε να ψηφίσει πρώτα ροζ, την Κοντσίτα, και ύστερα μαύρο, την ακροδεξιά. Κόμματα κομμάτια (LibDems στη Βρετανία, ΔΗΜΑΡ στην Ελλάδα) και ώριμες γυμνές νοικοκυρές πρώην σύζυγοι στο Playboy (η μητέρα Le Pen), νέο το οποίο σερβιρίστηκε από τα χαλαρά μας μίντια στον ίδιο μπουφέ με τον λιθοβολισμό, δια λόγους τιμής, έγγαμης νεαρής εγκύου έξω από δικαστήριο στη Λαχόρ χωρίς την παρέμβαση μηδενός μηδενικού που έτυχε να παρευρίσκεται, και την δολοφονία άλλης, άγαμης νεαρής, με οξύ, από τους γονείς της επειδή κοίταξε νεαρό σε μηχανάκι. Η Σκωτία έπαψε να έχει για δεξιό κόμμα τους Εργατικούς καθώς για πρώτη φορά 140.000 «τύπου» γαιοκτήμονες ψήφισαν UKip, πανικοβάλλοντας τους αριστερούς αστικούς πληθυσμούς, ενώ η Γαλλία έδειξε πόσο έχει εμπεδώσει τις εθνικές της αρχές «Liberté, Égalité, Fraternité» ψηφίζοντας μαζικά νεο-φασισμό. Με δύο λόγια, πολλοί στην και με βούλα διπολική ήπειρο είπαν «ευτυχώς που υπάρχει και η ανωμαλία της Ελλάδας», όπου η νίκη αριστερού κόμματος πλέον μόνο ως «γκλιτζ» του συστήματος δύναται να εξηγηθεί. Σε αντίθεση με την ανωμαλία Ελλάδα, η οποία σημειώθηκε στις επώδυνες ανατομίες του εγκλήματος κατά των ανθρωπιστικών φρονημάτων, μία άλλη «ανωμαλία» δεν πέρασε, ως την ώρα που γράφω, ούτε στα ψιλά. Αναφέρομαι στην ανωμαλία εκλογής του πρώτου φεμινιστικού κόμματος στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο εν έτει 2014.
Η Σοράγια Ποστ, Σουηδέζα Ρομά, 57χρονη, ξανθιά, γαλανομάτα, μητέρα, ακτιβίστρια, και ηγήτρια της Φεμινιστικής Πρωτοβουλίας, έλαβε 5.3% των ψήφων της χώρας της, για να εκπροσωπήσει τα συμφέροντα των γυναικών, καθώς και των «μειονοτοτήτων», εθνοτικών ή σεξουαλικών, στην Ευρώπη και παγκοσμίως. Εξάλλου, ζούμε σε μια εποχή που τα ανθρώπινα δικαιώματα καταπατώνται ασύστολα, κυρίως γιατί συχνά θερωρούνται ηθικό παρά πολιτικό ζήτημα. Κατά τη γνώμη της Σοράγια, και αυτό είναι εξαιρετικά σημαντικό, «[στη Φεμινιστική Πρωτοβουλία] έχουμε ξεκάθαρη θέση ως προς την αντίθεσή μας ενάντια στους ρατσιστές και τους φασίστες στην Ευρώπη». Και συμπληρώνει, σε συνέντευξη στο NY Magazine: «οι φεμινίστριες είναι οι χειρότεροι εχθροί για τους φασίστες».
η εκλογή της Σοράγια Ποστ στο ευρω-κοινοβούλιο είναι το πιο πολιτικά ενδιαφέρον και ριζοσπαστικό αποτέλεσμα των πιο πρόσφατων εκλογών.
Οι δηλώσεις της Ποστ δεν είναι ασφαλώς καιροσκοπικές, αν και θα μπορούσαν. Ο αντι-φασισμός και ο φασισμός άνετα πλέον μετατρέπονται σε επικοινωνιακά τεχνάσματα, καθώς και οι δύο θέσεις σήμερα νοηματοδοτούνται στο πλαίσιο της μιντιακής «δημοκρατίας», χάνοντας συχνά το ιστορικό τους βάθος και βάρος. Αλλά μία ελάχιστη γνώση του ιστορικού φασισμού και των πατροπαράδοτων (sic) αρχών του αρκεί για να κατανοήσει κανείς την κεφαλαιώδη σημασία ύπαρξης σήμερα ενός φεμινιστικού κόμματος που τίθεται ανοιχτά κατά του νεο-φασισμού. Πίσω από τις γυναίκες-εξαιρέσεις της φασιστικής αισθητικο-ιδεολογίας, από την Λένα Ρίφενσταλ ως τη Μαρί Λεπέν, υπάρχει πάντα η Γενική Γυναίκα, η μάνα που γεννοβολά χωρίς αμφισβήτηση, που θυσιάζεται στην κουζίνα και στο ξεσκόνισμα για το καλό του έθνους – με σύγχρονο βεβαίως αντίβαρο την Γυναίκα Διπλής Κούρσας, που και είναι στην κουζίνα (απλήρωτη) και μετέχει (συχνά με χαμηλότερο μισθό για την ίδια εργασία) στη συντήρηση της εθνικής νεο-φιλελεύθερης οικονομίας.
δεν γίνεται να είσαι φεμινίστρια (ή φεμινιστής) και στα δεξιά, γιατί ο φεμινισμός δεν επιθυμεί απλά την μη εκμετάλλευση γυναικών από άνδρες αλλά και τη μη εκμετάλλευση γυναικών από γυναίκες.
Το ότι η Ποστ δεν ονόμασε το κόμμα της Αριστερή Φεμινιστική Πρωτοβουλία είναι άρα αναγνώριση του γεγονότος ότι οι φεμινιστικές θέσεις είναι κατ’ ουσία πεδίο αγώνων της αριστεράς. Για να το πω απλά, δεν γίνεται να είσαι φεμινίστρια (ή φεμινιστής) και στα δεξιά, γιατί ο φεμινισμός δεν επιθυμεί απλά την μη εκμετάλλευση γυναικών από άνδρες αλλά και τη μη εκμετάλλευση γυναικών από γυναίκες. Δεδομένου του mainstreamisation του φεμινισμού τις τελευταίες δεκαετίες, κυρίως στην Αμερική αλλά, ανησυχητικά, και στην Ευρώπη, η εκλογή της Φεμινιστικής Πρωτοβουλίας είναι γι’ αυτό αρκούντως ανατρεπτική, διαλύοντας την ψευδαίσθηση ότι ο καπιταλισμός (ακόμη και ο σουηδικός) «δουλεύει» για τις γυναίκες. Δεν χρειάζεται ίσως να σημειώσω το τεράστιο βήμα που σημειώνεται για πρώτη φορά, από τον αγώνα για την ψήφο που έδωσαν με απεργίες πείνας οι Σουφραζέτες στην Βρετανία έναν αιώνα πριν την εκλογή ευρωπαιϊκού εκπροσώπου των συμφερόντων των γυναικών. Αν και όλοι γνωρίζουμε ότι οι γυναίκες δεν αποτελούν κοινωνική τάξη, γνωρίζουμε επίσης ότι οι περισσότερες γυναίκες στον πλανήτη βρίσκονται στη λάθος πλευρά του παγκόσμιου καπιταλισμού. Ένας συνεπώς από τους διακηρυγμένους στόχους της σουηδικής Φεμινιστικής Πρωτοβουλίας είναι η σύσταση και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες ανάλογων κινήσεων και η ανάληψη παρόμοιων πολιτικών πρωτοβουλιών. Και μόνο η πεποίθηση ότι ο φεμινισμός δεν είναι ένα ολίγον garage, DIY κίνημα αλλά αυτόνομη πολιτική θέση που δύναται να συμβάλει στην ανακάμψη δημοκρατικών θεσμών αξίζει θερμή υποδοχή. Υπό αυτό το πρίσμα, η εκλογή της Σοράγια Ποστ στο ευρω-κοινοβούλιο είναι το πιο πολιτικά ενδιαφέρον και ριζοσπαστικό αποτέλεσμα των πιο πρόσφατων εκλογών.
Vaya, Soraya, λοιπόν, and may our force be with you!
H Άντζελα Δημητρακάκη είναι συγγραφέας και καθηγήτρια Ιστορίας της τέχνης στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου
