Μεγαλώνοντας στην Ελλάδα των 80’ς, η κραυγή του «Πήγαινε μωρή να πλύνεις κάνα πιάτο» που άκουγε η μητέρα μου οδηγώντας καθημερινά μου φαινόταν τελείως φυσιολογική. Όταν είσαι παιδί τέτοιου είδους πράγματα- όσο άδικα κι αν είναι- τα παίρνεις ως δεδομένα.
Η γενιά μου, όλοι όσοι γεννηθήκαμε στη δεκαετία του ’80 δηλαδή, μεγαλώσαμε θεωρώντας ότι τα πράγματα πηγαίνουν μόνο προς τα μπρος-ότι η κοινωνία μας θα γίνεται όλο και πιο ανοιχτόμυαλη και ανοιχτή στο διαφορετικό, θα προοδεύουμε και θα βαδίζουμε προς όλο και μεγαλύτερη κοινωνική ισότητα. Δεν ξέρω από πού ακριβώς πήγαζε η αφελής αυτή πεποίθηση, μάλλον από τη γενικότερη ευφορία της μεταπολίτευσης.
Από τότε που ξεκίνησε η κρίση, διαψευστήκαμε πιο οικτρά από ποτέ: κάθε χρονιά μοιάζει να μας πηγαίνει 10 χρόνια πίσω σε μια άτακτη οπισθοδρόμηση κατευθείαν στην Ελλάδα του ’50. Ο ρατσισμός είναι αστείος (ας γελάσουμε όλοι λίγο με ανέκδοτα για μαύρους και Εβραίους και διαφημίσεις με το μαύρο ποδοσφαιριστή Πίου), ο μεσαίος χώρος έχει σχεδόν εξαλειφθεί πολιτικά-πάντα με πινελιές εμφύλιου lifestyle (προχθές πέρασα δίπλα από μπαρ- εστιατόριο στα Εξάρχεια με το πνευματώδες όνομα “το κονσερβοκούτι” ), είδαμε ένα ναζιστικό κόμμα στη Βουλή («έλα μωρέ, θα παίξουν και λίγο ξύλο») και μαζί με όλα αυτά ήρθε και ο σεξισμός, ένας φίλος από τα παλιά φορτωμένος με χιλιάδες αναμνήσεις.
Το 2013 ξαναθυμηθήκαμε τα πιάτα που είχαμε αφήσει άπλυτα στο νεροχύτη τόσα χρόνια. Στις 18 Οκτωβρίου ο Γιώργος Βέλτσος έγραψε ένα μικρό σχόλιο στο ΒΗΜΑ για τη Μαρία Ρεπούση και τη Σώτη Τριανταφύλλου «Αυτό που ξέρω» κατέληγε το σχόλιο «είναι ότι το σύμπτωμα τους είναι επ’ ακριβώς το φύλο στο οποίο δεν ανήκουν: «ο άνδρας έχει τον φαλλό ενώ η γυναίκα είναι χωρίς να τον ..» Μετά την γενική κατακραυγή το κείμενο εξαφανίστηκε εν μια νυκτί από το site. Δυο εβδομάδες μετά εμφανίστηκε μια γελοιογραφία του Δημήτρη Χαντζόπουλου στα Νέα, όπου η Ραχήλ Μακρή και η Ζωή Κωσταντοπούλου εμφανιζόντουσαν ως στριπτιτζουδες κάτω από ένα αλαλάζων πλήθος. Σεβασμός μηδέν, χυδαιότητα μπόλικη.
Ας μην κοροϊδευόμαστε βέβαια-ο σεξισμός πάντα υπήρχε, απλώς με την κρίση ο κόσμος απενοχοποιήθηκε, ένιωσε εντάξει να βγάλει το συντηρητισμό του προς τα έξω. Εδώ ο κόσμος πεινάει θα ασχοληθούμε τώρα με το ρατσισμό και το σεξισμό; Ζούμε εξάλλου στην Ελλάδα, τη χώρα που για πολλούς άντρες, όλες οι γυναίκες εκτός από τη μανούλα είτε ασκούν το αρχαιότερο επάγγελμα του κόσμου ή είναι «αγάμητες» (τι ωραίος αφορισμός -τελικά όσο σεξ και να κάνεις σε αυτή την χώρα δεν κερδίζεις ποτέ) και ο φεμινισμός είναι ένας όρος απεχθής που αφορά τριχωτές, άσχημες γυναίκες. Προ κρίσης, το 2008 δηλαδή, που ήταν και η τελευταία χρονιά που υπάρχουν στατιστικά στοιχεία για την Ελλάδα (το γιατί, παραμένει άγνωστο, μιας και σε όλες τις άλλες χώρες τα στατιστικά στοιχεία φτάνουν μέχρι το 2013) η διαφορά στην πληρωμή μεταξύ αντρών και γυναικών σύμφωνα με τη Eurostat ήταν 22%. Το 2013 σύμφωνα με την Ελληνική Στατιστική Υπηρεσία οι Ελληνίδες είχαν ποσοστό ανεργίας 31%, την ίδια ώρα που οι Έλληνες έχουν 24.3% ενώ τα ποσοστά ενδοοικογενειακής βίας ανέβηκαν φέτος κατά 47%. Την ίδια ώρα, στην Ελληνική Βουλή, ένα κόμμα που πιστεύει στην απαγόρευση των εκτρώσεων, και υμνεί τη γυναίκα που εκτελεί το καθήκον της αναπαράγοντας μικρούς Έλληνες για το καλό της Φυλής κατέχει ένα 7%, σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις. Το γενικότερο πλαίσιο έχει επίσης αγριέψει. Ανοίγοντας την τηλεόραση θα νόμιζε κανείς ότι μόνο οι άντρες αγοράζουν ηλεκτρικές συσκευές και οι γυναίκες είναι ή νοικοκυρές μανάδες ή ημίγυμνα μοντέλα. Στις διαφημίσεις μιας αλυσίδας ηλεκτρονικών η Πετρούλα νιαουρίζει, στην άλλη ημίγυμνες τύπισσες με μπικίνι πρέπει να πείσουν τον Ασιάτη προμηθευτή να χαμηλώσει οπωσδήποτε τις τιμές κι έτσι πέφτουν μαζί του στο κρεβάτι. Οκ, χιούμορ υπάρχει, και το πρόβλημα δεν είναι μόνο ελληνικό-ζούμε σε μια εποχή που θεωρούνται σταρ η Κιμ Καρντάσιαν και η Σάσα Γκρέι, αλλά δεν είναι λίγο θλιβερό να το θεωρούμε όλο αυτό φυσιολογικό;
Αυτό το «ελα μωρέ τώρα », ή «δεν έχεις χιούμορ» μας έχει φάει. Γιατί σε περίπτωση που δεν το είχατε καταλάβει, ο σεξισμός στην Ελλάδα του 2013 είναι αστείος. Όπως και ο ρατσισμός. Ή όπως μου είπε κάποτε κάποιος “χρειαζόμαστε μια γυναικεία φωνή στο σάιτ μας”. Τι είναι άραγε η γυναικεία φωνή; Για τι πράγματα γράφει; Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές, απάντηση δεν έχω βρει. Ας πάω να πλύνω κανά πιάτο και καλό 2014.
