Στα γρήγορα: Τέταρτη full length κυκλοφορία για το ντουέτο των Randy Randall και Dean Allen Spunt, νεότερη δουλειά τους μετά το An Object (2013) και πρώτη τους δουλειά για λογαριασμό της Drag City.
Την ακούσαμε: Εάν κάποιος σας ρωτήσει πώς ακούγεται αυτός ο δίσκος μπορείτε λακωνικά να του απαντήσετε «θορυβώδης». Εάν έχετε όρεξη για παραπάνω μουσική κουβεντούλα ή αν ο συνομιλητής σας επιμένει να μάθει περισσότερα για τα επί μέρους στοιχεία του θορύβου των No Age, τότε μπορείτε να του πείτε ότι έχουν pop punk μελωδικότητα αλλά και τσαγανό που χρωστάει στους Fugazi, όταν δε, γίνονται ακόμη μελωδικότεροι ο Stephen Malkmus χαμογελά κρυφά από ικανοποίηση. Oι κιθάρες τους πότε ακούγονται σχεδόν ambient (κυρίως στο ομώνυμο κομμάτι), πότε μπορεί για λίγο να νομίζει κανείς πως ακούει την pop punk εκδοχή των Mogwai. Φυσικά όλα αυτά συνοδεία της απαραίτητης (αιώνιας) μετ-εφηβικής στιχουργικής αγωνίας που εκφράζει μία κάποια εσωτερική περιπλοκή.
Τρέξε μακριά: Αν το Fugazi και το Mogwai σου ακούγονται απλά σαν ιαπωνικές μάρκες αυτοκινήτου.
Τ’ είπες τώρα; «Οι No Age είναι μία από αυτές τις σπάνιες μπάντες που μπορεί να κάνουν σε όλους τους punks -από θορυβώδεις τύπου που σπουδάζουν τέχνη στα lofts τους μέχρι έφηβους που διαμαρτύρονται στους δρόμους και διαμορφώνουν τη ζωή τους». –The Guardian
Να τ’ αφήσω; 85/100 –Metacritic
https://www.youtube.com/watch?v=syoxH5L7aoo
