Ο Λου Ριντ θυμόταν καλά τη μέρα που πέθανε ο Τζον Κένεντι, οι Byrds είχαν φίλο τον δολοφόνο, ο Vanilla Ice ευθέως κατηγόρησε τον Έλβις πως τον σκότωσε, η Τόρι Έϊμος είχε στο μυαλό της Τζάκι, οι Dead Kennedys τα έβαλαν με την κατάρα των Κένεντις την ίδια. Από εκείνη την μέρα στο Ντάλας -50 χρόνια ακριβώς σήμερα- η ποπ, το ροκ και όσα πάνε κι έρχονται, δεν σταμάτησαν να επιστρέφουν στον τόπο του εγκλήματος.
Aν λάβουμε υπ ‘οψη τη μεγάλη αλήθεια πως ο πιο αναξιόπιστος μάρτυρας είναι ο αυτόπτης, όλοι οι άλλοι –που δεν ήταν εκεί- ως προς την αναζήτηση της αλήθειας (της ζωής) εμφανίζονται με πλεονέκτημα. Επιφανείς παράγοντες της ποπ, του πανκ, της φολκ, του ραπ και της γκαραζο-ψυχεδέλειας ρίχνουν φως στα πιο σκοτεινά σενάρια, αποχαιρετώντας, κατ΄εξακολούθηση από τότε ως σήμερα, τον JFK, το Αμερικάνικο Όνειρο, την εποχή της αθωότητας, έναν καλύτερο κόσμο. Στο μεταξύ, ο JFK «ζει» κλασικά και αμετάκλητα μέσα στα τραγούδια.
Ο Λου Ριντ θυμόταν ακριβώς τη μέρα. Το Τhe Day John Kennedy Died είναι το πρότελευταίο κομμάτι της δεύτερης πλευράς του εξαιρετικού Blue Mask άλμπουμ του που κυκλοφόρησε το 1982. Ο Λου βλέπει ένα όνειρο, ότι είναι, λέει ο ίδιος Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών και κάνει τα πράγματα σωστά ενώ του έρχεται στο νου εκείνη η μέρα. Την ανασύρει στη μνήμη με λεπτομέρειες: βρισκόταν στο μπαρ όταν άκουσε στην τηλεόραση για μια τραγωδία που συνέβη και βγήκε στο δρόμο όπου ήταν πολύς κόσμος μαζεμένος, απορημένος, σοκαρισμένος, και κάποιος επιβεβαίωσε τα κακά μαντάτα. Το αργό τέμπο του τραγουδιού πάνω στις ακριβείς περιγραφές δίνει τόνο ποιητικού ντοκιμαντέρ (ή ντοκιμενταρίστικης ποίησης).
Πενήντα χρόνια από τη δολοφονία Κένεντι, τριάντα πέντε από τότε που ξεκινούσαν οι Dead Kennedys σαν πανκ ροκ μπάντα πνεύμα μαχητικό και στίχο πολιτικό στους κόλπους του Σαν Φρανσίσκο και στην ευρύτερη περιοχή της Καλιφόρνιας (California Uber Alles ) και στον κόσμο όλο στη συνέχεια, παραμένοντας ως τώρα μια από τις σοβαρές επιρροές στα κύματα του πανκ που ακολούθησαν. Ο δρόμος δεν ήταν στρωμμένος με λουλούδια. Συχνά αναγκάζονταν να αλλάζουν το όνομά τους για να εμφανιστούν σε συναυλίες, πότε σαν Sharks πότε σαν Creamsicles ή ό,τι άλλο, όσο και αν ο Τζέλο Μπιάφρα υπενθύμιζε κάθε τόσο σε κάθε ενδιαφερόμενο ότι ως «Νεκροί Κένεντις» δεν εννοούν να προσβάλλουν την οικογένεια, αλλά να δώσουν τις μάχες τους κατά της ανάλγητης οικονομικής πολιτικής του Ρόναλντ Ρίγκαν και των κοινωνικών αδικιών – με άλλα λόγια , τους έλεγε :αποχαιρετήσαμε το «όνειρο» αλλά θα παλέψουμε να το κερδίσουμε πίσω. Κάτω από άλλες συνθήκες , ή –ποιος ξέρει; κάποια άλλη φορά- ο αγωνιστής (και υποψήφιος σε πολιτικά αξιώματα κατά καιρούς) Τζέλο Μπιάφρα θα ήταν καλεσμένος στον Λευκό Οίκο- αν και πρόσκληση από τον Μπαράκ Ομπάμα μάλλον δεν πρέπει να περιμένει. Καλή κουβέντα δεν είχε γι’ αυτόν.
Η δολοφονία του Τζον Κένεντι εκείνο το μεσημέρι στο Ντάλας- εκτός όλων των άλλων ψιθύριζε στην λαϊκή κουλτούρα έτσι όπως τη ζούσε (ή επρόκειτο να τη ζήσει ) η Αμερική: -ετοιμάσου να αποχαιρετήσεις τον Έλβις, να συνεχίσεις χωρίς τους Beatles και να συνηθίσεις τον Σάιμον χώρια από τον Γκαρφάνκελ. Έχεις βέβαια να περιμένεις ένα Γούντστοκ αλλά και ένα Άλταμοντ. Ο λόγος του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ θα σαμπλαριζόταν άπειρες φορές αλλά στο μεταξύ οι μυστικές υπηρεσίες θα είχαν κάνει τη δουλειά τους. Κάμποσες ταινίες του Όλιβερ Στόουν και βιβλία του Τζέιμς Ελρόϊ μετά, η ζωή συνεχίζεται- και τα τραγούδια με αναφορά στη δολοφονία του 35ου προέδρου των ΗΠΑ δεν σταματούν.
Το In The Summer Of His Years των Χέρμπ Κρέτζμερ και Ντέιβιντ Λι «εκπυρσοκρότησε» άμεσα, σαν αντανακλαστικό σχεδόν της στιγμής. Το ηχογράφησαν ,επίσης άμεσα, η Μαχάλια Τζάκσον και η Κόνι Φράνσις με μουδιασμένη ανταπόκριση από το κοινό, καθώς το γεγονός ήταν πολύ νωπό. Αργότερα το κοινό εκτίμησε τη συγκεκριμένη φολκ προσέγγισή τους.
Αγωνίστηκαν για κοινωνικές αλλαγές και δικαιοσύνη και ένα τραγούδι – το Abraham, Martin and John (βλέπε Λίνκολν, Κινγκ, Κένεντι) θα ήταν η ελάχιστη προσφορά της μουσικής σε αυτούς. Σύνθεση του Ντικ Χόλερ το 1968, το τραγούδησε πρώτα ο Ντίον, και μετά πολλοί άλλοι όπως ο Ρέι Τσάρλς, ο Χάρι Μπελαφόντε, ο Μάρβιν Γκέι, η Ετα Τζέιμς, ο Άντι Γουίλιαμς, η Έμιλου Χάρις ως και ο Λέοναρντ Νιμόϊ, απλά γιατί κάποια τραγούδια είναι φτιαγμένα για μεγάλα ταξίδια ως εκεί που άνθρωπος δεν είχε πάει ποτέ πριν.
