Σε σύνθεση κειμένων από τους Δημήτρη Μανιάτη, Φώτη Μιχαλόπουλο, και τον Σταμάτη Κραουνάκη αυτοπροσώπως, το Μπεεε θα μπορούσε να το δει κανείς ως μια μεταμοντέρνα απόπειρα θεατρικής συγγραφής, έτσι όπως τον κορμό της σατιρικής του κειμενοροής συνθέτουν πλειάδα απ’ τα status updates που έχουν κατα καιρούς καδράρει στους online τοίχους τους οι τρεις πληθωρικές προσωπικότητες του Facebook (μεταξύ άλλων). Και το ότι οι βασικές αιχμές, τα beats αν θες του έργου τους, ήταν λίγο-πολύ κοινή γνώση πριν καν η παράσταση αρχίσει πρόβες, μπορείς να το περάσεις κι ως τεστάρισμα του γκελ τους στο κοινό. Υπάρχει όμως ένα θέμα στο να βασίζεσαι στο FB για εμπνεύσεις: Όπως ένα τραγούδι δεν είναι μονάχα μια σειρά ομοιοκαταληξίες, έτσι κι ένα σατιρικό, βοντβίλ θέαμα, δεν είναι απλά ένα σύνολο από δηκτικές ατάκες. Με άλλα λόγια, τα τσιτάτα και τα δίστιχα που κάνουν πάταγο στις οθόνες των smartphones, δεν είναι απαραίτητο πως φτάνουν να γεμίσουν το σανίδι, ειδικά αν δεν υπάρχει στιβαρό ψαχνό για να τα δέσει. Διαφορετικές πλατφόρμες άλλωστε, και λογικό.
Η ανισότητα στις στροφές του κειμένου όμως, κι η σποραδικά περιορισμένη του ευστοχία, είναι και το μόνο πρόβλημα στην παράσταση με την οποία η Σπείρα Σπείρα γιορτάζει φέτος τα 15 χρόνια από εκείνη την πρώτη της εμφάνιση με το ιστορικό Όλοι Μαύρα κι Ένα Πιάνο. Γιατί στην πραγματικότητα, αυτό το μεταμοντέρνο αστικό μπουλούκι που είναι ο πολυπληθής και πολυεπίπεδος θίασος της Σπείρας Σπείρας, παρά τα πολλαπλά σκαμπανεβάσματα της πρόζας του στο Μπεε, καταφέρνει να υπερβεί τις όποιες αδυναμίες του κειμένου του και να σταθεί πάνω απ’ αυτό, ραφινάροντας κι αναδεικνύοντας στην πορεία, την πραγματική, ασυμβίβαστη και ανατρεπτική πολιτική του ουσία. Κι όπως επί μιάμιση δεκαετία σερβίρει καινούριες προκλήσεις για την αντίληψη του τι είναι ένα γεμάτο μουσικοχορευτικό σόου, έτσι κι εφέτος η Σπείρα Σπείρα παρουσιάζει ένα εκστατικό, δεμένο σύνολο που, αν μη τι άλλο, λειτουργεί ως επιβεβαίωση της εμπειρίας της, της ευελιξίας της στη σκηνή και της αμεσότητάς της με τον κόσμο από κάτω.
Ερμηνείες ζωντανές, σπαρταριστές και πυρετώδεις, δίνουν νεύρο κι εκρηκτικότητα σε μια παράσταση που γλυκαίνει και μελαγχολεί όταν σκορπά τις νότες στον αέρα ο εξαιρετικός στην ενορχήστρωση κι εκτέλεση Άρης Βλάχος. Ύστερα, τα μέλη της Σπείρας απογειώνονται όταν περνούν απ’ την παρλάτα στο τραγούδι, και τα μουσικοχορευτικά ιντερλούδια με τους πειραγμένους και κοινωνικοπολιτικά φορτισμένους στίχους (μια καρασυλλεκτική επανεκτέλεση του Take a Walk on the Wild Side από τον Τζερόμ Καλούτα και τον Χρήστο Μουστάκα, για παράδειγμα) απλώνουν μυρωδιά χημείας εν τη γεννέση στη σκηνή. Και σαν επιστέγασμα, ακομπλεξάριστος, απελευθερωμένος και βαθιά ροκενρόλ, ο Σταμάτης Κραουνάκης αρπάζει μικρόφωνα και τραντάζει ηχεία πότε ως οδηγός και πότε ως συνθεατής, με μερικά απ’ τα πιο αγαπημένα τραγούδια του να κάνουν την καρδιά σου να σφαδάζει και την ψυχή σου να αγαλιάζει στις εξαιρετικές εκτελέσεις απ’ τους προεξέχοντες στο τραγούδι Αναστασία Έδεν και Κώστα Μπουγιώτη.
Αν υπάρχει όμως κάτι που δίνει ξεκάθαρο στίγμα στην φετινή παράσταση της Σπείρας, αυτό είναι κατ’ αρχήν η ερμηνευτική αποκάλυψη που ειναι ο Χρήστος Μουστάκας: με μανιερισμούς ηλεκτρισμένους κι ένα βλέμμα μανιασμένο, ένα αγρίμι λυσσασμένο στη σκηνή, ο Μουστάκας παραδίδει το καλύτερο απ’ τα θεατρικά νούμερα της παράστασης, υποδυόμενος με νεύρο και ορμή τον γλιστερό πολιτευτή, που σου απλώνει σε δυο λεπτά μονάχα όλη την ηθική σαπίλα που έχει φάει την καρδιά της Ελλάδας απ’ τα μέσα προς τα έξω. Εξαιρετικός κι ανεπανάληπτος, ο Μουστάκας μπαλατζάρει υστερία και ακρίβεια με αποστομωτική ευστοχία, και θα μπορούσες να πεις ότι αξίζει την τιμή του εισιτηρίου από μόνος του, αν δεν υπήρχε και κάτι ακόμη διάσπαρτο σε όλη την παράσταση: σαν ένας λιτός κι ακόπιαστος φόρος τιμής στην ιδιοφυή μουσική ευελιξία του Σταμάτη Κραουνάκη, η ανυπολόγιστη μουσική παρακαταθήκη του αρχιμαέστρου της Σπείρας συνομιλεί με θηριώδη άσματα της διεθνούς σκηνής, η Ροζ Γραβάτα μπλέκεται με το I Just Called to Say I Love You, τα γατιά της Σπείρας νιαουρίζουν το Roxanne και το θέατρο σίεται σε έναν συνδυασμό ροκ όπερας και jukebox musical, που αποτελεί, απλά και ξάστερα, ό,τι πιο συναρπαστικό κυκλοφορεί σε μουσικοθεατρική σκηνή φέτος.
Το Μπεεε!!! της ομάδας Σπείρα Σπείρα σε κείμενα Δημήτρη Μανιάτη, Φώτη Μιχαλόπουλου και Σταμάτη Κραουνάκη, μουσική των Σταμάτη Κραουνάκη και Άρη Βλάχου ενορχηστρωμένα απ’ τον τελευταίο, παρουσιάζεται κάθε Πέμπτη στις 8μμ, Παρασκευή και Σάββατο στις 9μμ στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης (Πειραιώς 206, Ταύρος – 210 341 8550).
