Κλείσιμο σε 10 δευτερόλεπτα..
Κλείσιμο
Κλείσιμο σε 10 δευτερόλεπτα..
Κλείσιμο
popaganda
popagandaΠΟΛΗ

Ανάσταση στη Βενετία

76 φωτογραφίες και 76 κειμενολεζάντες από ένα ταξίδι στη Μπιενάλε Βενετίας που μου άλλαξε την κοσμοθεωρία. Από τον Φώτη Βαλλάτο.
Φωτογραφίες: Φώτης Βαλλάτος
Ήταν το πρώτο πράγμα που αντίκρισα όταν έφτασα στην είσοδο της Μπιενάλε στο Giardini την πρώτη ημέρα.

Ήταν το πρώτο πράγμα που αντίκρισα όταν έφτασα στην είσοδο της Μπιενάλε στο Giardini την πρώτη ημέρα.

Δεν το περίμενα καθόλου ότι θα μου άρεσε τόσο αυτή η πόλη – πάντα την είχα καταχωρημένη στο μυαλό μου σαν μια ακραία τουριστική ιστορία που οι ορδές των γιαπωνέζων θα αφαιρούσαν ποιντζ από την παρακμιακή φαντασίωση που μας είχε προκαλέσει ο Τομας Μαν (και ο Λουκίνο Βισκόντι) αλλά η γλυκιά παρακμή είναι πανταχού παρούσα (και κάπου ανάμεσα στα βαρετά πάρτι στα πεντάστερα ξενοδοχεία στα παλάτσο και στη μυρωδιά μούχλας που αναδύεται από τα κανάλια) και το λούνα παρκ της Τέχνης που τρέχει λόγω της Μπιενάλε είναι τόσο γοητευτικό και ηδονιστικό (παρ όλο που το ζεις μόνος σου στις περισσότερες στιγμές) που είναι για μένα η νέα Πριμαβέρα – ένα τριήμερο βερνισάζ γεμάτο (καλή και κακή) Τέχνη με fun περιτύλιγμα και κόσμο από όλο τον πλανήτη που περιπλανιέται από γκαλερί σε γκαλερί και από μουσείο σε μουσείο (όπως κάποτε περιπλανιόμασταν από σκηνή σε σκηνή στο βαρκελωνέζικο Forum) και -πιστέψτε με- χωρίς ιδιαίτερο σνομπισμό. Εδώ ακόμα και όσοι έχουν έρθει για τα μεγάλα ντιλς (κοινώς να υπογράψουν καλλιτέχνες, να αγοράσουν/επενδύσουν στην Τέχνη) είναι συνήθως πιο κουλ από αντίστοιχες εκθέσεις – βέβαια η Μπιενάλε τη Βενετίας δεν είναι Art fair, δεν είναι «παζάρι» όσο και αν κάποιοι κατηγόρησαν  ότι την έστησε με τέτοιους όρους ο φετινός curator (και νούμερο 24 στη λίστα του περιοδικού ArtReview με τους πιο ισχυρούς ανθρώπους της Τέχνης παγκοσμίως) Okwui Enwezor

Και ύστερα ήταν το ελληνικό περίπτερο που συζητήθηκε πάρα πολύ. Η Μαρία Παπαδημητρίου με τα Αγριμικά της μετέφερε ένα ολόκληρο μαγαζί πώλησης δερμάτων άγριων ζώων από το Βόλο στη Βενετία και ταυτόχρονα μετέφερε όλο αυτόν το “στοπ μόσιον” κόσμο που αγαπάμε, ένα ελληνότροπο «γουεσαντερσινικό» (γεμάτο δεκάδες προπς- από ένα καινούριο αφόρετο σώβρακο σε μια ναύλον σακούλα μέχρι ένα μισό-χρησιμοποιημένο ROL) σύμπαν γεμάτο αναφορές στην ελληνική επαρχία, στην αρχιτεκτονική της ανάμνησης (και της -χωρίς εμμονή- νοσταλγίας) και έχτισε αριστοτεχνικά και αρχιτοκτενικά ένα περίπτερο μέσα στο περίπτερο (σαν ταινία μέσα στην ταινία) ιδανικό για πολλαπλές αναγνώσεις αλλά κυρίως για μια: ότι είμαστε τα όνειρα μας – αυτά που βλέπουμε τα βράδυ αλλά κυρίως αυτά που δεν θα καταφέρουμε ποτέ να εκπληρώσουμε. Δίπλα στο κατάστημα, το εξαιρετικό 15λέπτο βίντεο του Μενέλαου Καραμαγγιώλη, στο οποίο ο ιδιοκτήτης του καταστήματος Δημήτρης Ζιώγος, αφηγείται τη ζωή του – μια συγκινητική ιστορία χαμένων ονείρων και ακατέργαστων δερμάτων. Μια κυρία που καθόταν δίπλα μου έβαλε τα κλάματα στο τέλος του βίντεο όταν ο κύριος Δημήτρης φεύγει από το μαγαζί λέγοντας ότι αυτό είναι η διαθήκη του. 

POP TODAY
popaganda
© ΦΩΤΑΓΩΓΟΣ ΕΠΕ 2024 / All rights reserved
Διαβάζοντας την POPAGANDA αποδέχεστε την χρήση cookies.