Το βιβλίο του Κουφοντίνα και το βολικό χαλάκι της πολιτικής ορθότητας

Ας ξεκινήσουμε με τα αυτονόητο. Όποιος ενδιαφέρεται να ξεφυλλίσει ή να διαβάσει το βιβλίο του Κουφοντίνα δεν είναι ούτε άπλυτος, ούτε αναρχικός, ούτε αγανακτισμένος, ούτε Συριζοταλιμπάν, ούτε αντιμνημονιακός, ούτε ψεκασμένος, ούτε νοσταλγός της 17Ν, ούτε χειροκροτητής της δράσης της, ούτε εν δυνάμει τρομοκράτης, ούτε ασεβής ως προς τη μνήμη των θυμάτων της. Μπορεί να αυτοπροσδιορίζεται με κάποια από αυτές τις ιδιότητες (ή και με όλες αν είναι αρκετά ουγκ) αλλά δεν είναι κατ’ ανάγκη τίποτα απ’ όλα αυτά. Είναι κάπως απαραίτητο να διευκρινιστεί και να ξεκαθαριστεί αυτό μιας και η «ομάδα αλήθειας» της ΝΔ σε συνεργασία με ιδρυματισμένους αρθρογράφους που αντλούν αποκλειστικά τη θεματολογία τους από την ανοησία των δύο άκρων, προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο.

Έχοντας απαλλαχθεί από το ανόητο τσουβάλιασμα ας δούμε και γιατί μπορεί να μας ενδιαφέρει το βιβλίο του Κουφοντίνα ή οποιουδήποτε άλλου εμπλέκεται με την σκοτεινή υπόθεση της 17Ν. Η οποία όπως λέγαμε κι εδώ δεν μπήκε στο αρχείο με ικανοποιητικές απαντήσεις, αν σκεφτούμε πόσο σοβαρό κεφάλαιο αποτελεί για την περίοδο της μεταπολίτευσης η δράση της μακροβιότερης τρομοκρατικής οργάνωσης από τις πολλές που εμφανίστηκαν στα ταραγμένα ευρωπαϊκά ‘70s.

Υπάρχει το σπέρμα της «να καθαρίσει ο τόπος» απανθρωπολογίας της Χρυσής Αυγής στην λαϊκή αποδοχή που είχε, τουλάχιστον μέχρι τον Αξαρλιάν, η 17Ν; Διακρίνει κανείς θαμπές γραμμές στη σχέση της με την εξέλιξη των παρακρατικών μηχανισμών που δυστυχώς δεν αποτελούν αριστερή συνωμοσιολογική γραφικότητα, αλλά τους είδαμε ακμαιότατους στη δολοφονία του Παύλου Φύσσα; Συνεισέφεραν οι προκηρύξεις και ο μισαλλόδοξος λόγος της στο μπόλιασμα του αντίστοιχου αριστερού (και όχι μόνο) με κάτι επικίνδυνα σχήματα όπως ο στείρος αντιαμερικανισμός ή/και η εθνικιστική αποθέωση χασάπηδων τύπου Μιλόσεβιτς; Συντήρησε η δράση της το εμφυλιακό μίσος που ακόμα και σήμερα αποτυπώνεται στην κεντρική πολιτική σκηνή; Αποτέλεσε αυτή η δράση, αλλά και το τέλος της, μια σαφή παρέμβαση ξένων μυστικών υπηρεσιών στα εσωτερικά ελληνικά ζητήματα ή βλέπουμε πολλά κατασκοπικά; Υπήρχε πολιτική κάλυψη ή έστω αδιαφορία όσον αφορά τη μη σύλληψη των μελών της για σχεδόν 30 χρόνια;

Μπορεί κάποιος να έχει καλυφθεί για τα ανωτέρω μέσα από το τηλεοπτικό σόου της περιόδου 2002 – 2004 ή από τις καιροσκοπικές αρπαχτές των βιβλίων τύπου Πρετεντέρη που κυκλοφόρησαν εκείνη την περίοδο (ή μπορεί να περίμενε τις απαντήσεις σε αυτό το χαμένο αριστούργημα). Στην καλύτερη περίπτωση απλά δεν ενδιαφέρεται για τη νεότερη ελληνική ιστορία, στην πιο ύποπτη τζογάρει μέσω των θολών απαντήσεων στα εμφυλιακά τραύματα για να επιβιώνει σε μια χώρα που το μίσος είναι πια το πιο σκληρό πολιτικό νομίσμα.

«Καλά και τις απαντήσεις για όλα αυτά θα τις πάρουμε από τις ναρκισσιστικές διηγήσεις περί καουμπόηδων του Κουφοντίνα»; Μάλλον όχι, αλλά μπορεί να αγνοηθεί από την ιστορική θεώρηση ο θύτης (και ιδεολογικός καθοδηγητής όπως φάνηκε) ως πηγή; Τι να κάνουμε, για όσους δεν ψωμιζόμαστε από τη «θεωρία των δύο άκρων» (για τη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων δηλαδή) υπάρχει και μια μεγαλύτερη εικόνα από τη συνιστώσα Ρόζα, τον επιμελητή Γιαννόπουλο και τον χαρτοπόλεμο ανακοινώσεων μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ.

Είναι δικαίωμα του Κουφοντίνα να γράφει μέσα από τη φυλακή την ιστορία με τον δικό του τρόπο. Είναι δικαίωμα του καθενός να τον θεωρεί «αρχιδολοφόνο» και να κάνει μποϋκοτάζ. Είναι δικαίωμα του Λιβάνη να βγάλει το βιβλίο, ακόμα και για καθαρά εμπορικούς λόγους  – χωρίς προφανώς να είναι ίδιες περιπτώσεις, μπορούμε να θυμηθούμε καταδικασμένους ως εγκληματίες που όχι μόνο έκαναν το ίδιο αλλά αναγορεύθηκαν και σε pop culture icons, από τον Κοεμτζή στο Ρόνι Μπιγκς και από τον Χάουαρντ Μαρκς στον Τσαρλς Μάνσον to name a few ανόητε «φιλελεύθερε» που ζητάς απαγορεύσεις εκδόσεων το 2014 (αυτό είναι αποκλειστικό δικαίωμα των συγγενών γιατί όχι μόνο οι νεκροί, αλλά και οι οικογένειές τους, δεδικαίωνται). Βέβαια είναι και δικαίωμα δικό μου να αξιολογήσω αναλόγως την «επαναστατική συνέπεια» του Κουφοντίνα που επέλεξε να εκδοθεί από τον συστημικό εκδοτικό οίκο του κολλητού του Ανδρέα Παπανδρέου. Κι επίσης να κρίνω απαράδεκτο και ανιστόρητο το εξώφυλλο, στο οποίο οι εκδόσεις έδωσαν τη συγκατάθεσή τους. Είναι επίσης δικαίωμα κάποιου βιβλιοπωλείου να μην το βάζει στη βιτρίνα του, κάτι τέτοιο όμως συνιστά πολιτική δήλωση και δεν μπορεί να δεσμεύει την εμπορική πρακτική των υπολοίπων.

Σε μια κοινωνία που μιλάει τη στοιχειώδη φιλελεύθερη αλφαβήτα, τουλάχιστον στο δικό μου μυαλό, τα παραπάνω αυτονόητα μπορούν να συμβαίνουν ταυτόχρονα. Και η πολιτική ορθότητα να μην καταντά βολικό χαλάκι κάτω από το οποίο κρύβουμε την ιστορία, δήθεν για να μη δημιουργηθούν μιμητές. Μια πολιτική ορθότητα που είναι τελικά της πλάκας, αφού ερεθίζεται με το γελοίο βίντεο του Ξηρού αλλά δε μετατρέπεται σε συλλογική ευαισθησία για μεσαιωνικά αίσχη σαν κι αυτές τις φωτογραφίες από τις φυλακές Κορυδαλλού. Μια πολιτική ορθότητα, για να έρθουμε στο άλλο θέμα των ημερών, της οποίας οι θεσμοθετημένοι θεματοφύλακες κοιμούνται. Εκτός αν είδατε το ΕΣΡ να ασχολείται με τον Δήμο Βερύκιο…