Έρχονται από το Calgary του Καναδά με περίσσια αγάπη για τους Chameleons, στους Jesus and Mary Chain, τους Television και όλη εκείνη την όμορφη εποχή από τα τέλη των 70s και τις αρχές των 80s που το post-punk έκανε την υποψιασμένη «πιτσιρικαρία» να χορεύει «οργώνοντας» τις πίστες. Την Τετάρτη 2 Σεπτεμβρίου θα περιφέρουν την μοναδικής (και υψηλής) αισθητικής saga τους στη σκηνή του six d.o.g.s. για να δείξουν ότι, διάολε, το genre που υπηρετούν, έχει ακόμη να δώσει πράγματα. Τρανή απόδειξη το ομώνυμο ντεμπούτο τους (σίγουρα θα το πετύχετε στο merch που θα κουβαλούν μαζί τους) είναι ένα από τα καλύτερα κιθαριστικά άλμπουμ της χρονιάς. Ο λόγος στον ντράμερ της μπάντας, Michael Wallace.
Φαίνεστε κυνικοί και σκοτεινοί τόσο στους στίχους όσο και στη μουσική. Τόσο «μαύρα» τα βλέπετε και στην κοινωνική σας ζωή; Τις περισσότερες φορές η μουσική που παίζουμε είναι σκοτεινή αλλά στην κανονική μας ζωή, εκτός stage, είμαστε πολύ ευγενικοί και καλοσυνάτοι άνθρωποι. Ο Matt (Flegel – μπασίστας, φωνή) είναι κυνικός και πολύ αστείος, πάντα όμως βλέπει τη «θετική πλευρά» κάθε κατάστασης και είναι ο πρώτος που θα γελάσει σε κάθε περίεργη και άσχημη κατάσταση. Κάτι τέτοιο σε εμπνέει. Θα προτιμούσα ο καθένας να γελά με τα προβλήματα παρά να δείχνει τον άλλον με το δάχτυλο ή να σηκώνει το μεσαίο δάχτυλο, αν με εννοείς. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί μας αρέσουν οι σκοτεινές και δυνατές μπάντες, ωστόσο ανέκαθεν μου προσέλκυαν το ενδιαφέρον. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να είμαι μεγάλος fan των Slayer και των Black Sabbath. Εκτός από αυτό, πιστεύω ότι η μουσική, σε γενικές γραμμές, σε βοηθά να διώξεις αρκετή από την ένταση και την αρνητικότητα που έχεις μέσα σου. Ειδικά αν είσαι ντράμερ, μπορείς να φανταστείς. Είμαι ευγνώμων που έχω αυτή τη διέξοδο. Σαν άνθρωπος, πάντως, είμαι πολύ υπομονετικός και συμπονετικός με τους άλλους. Είναι λεπτή ισορροπία αλλά αν τη βρεις, λειτουργεί.
Πως θα περιέγραφες τη μουσική που παίζετε σε κάποιον που ακόμα δεν σας έχει ακούσει; Η μουσική μας είναι επηρεασμένη από πολλά και διαφορετικά ήδη μεταξύ τους. Θα του έδινα λέξεις-κλειδιά όπως «τέλη 70s», «αρχές 80s», «synths και drum machines», «David Bowie», «Cure» ή «post punk». Μάλλον θα έμενα στις τελευταίες λέξεις, αφού αυτό το είδος μου αρέσει και με τη σειρά του κουβαλά μέσα του πολλά άλλα διαφορετικά μουσικά στιλ και ήχους. Ίσως, όμως, να το κρατούσα κάπως ασαφές, ελπίζοντας να εντείνω την περιέργεια ώστε να έρθει αυτός ο «κάποιος» να δει μόνος του τι μουσική παίζουμε!
Τι ακούγατε στην εφηβεία σας; Η εφηβεία ήταν μια πολύ συναισθηματικά φορτισμένη περίοδος. Πολύ προσωπική θα έλεγα -τόσο που φοβάμαι πως αν συνεχίσω θα «φάω πόρτα» από την χώρα σας. Μεγάλωσα ακούγοντας classic rock ή για να το θέσω καλύτερα «dad rock», τη μουσική που ανακαλύπτεις από τα βινύλια του πατέρα. Έτυχε και είχε αρκετούς δίσκους των Who, Led Zeppelin, Beatles, YES. Μετά, στο γυμνάσιο, πέρασα για λίγο από skate punk φάση σκαι ύστερα αγάπησα τους Slayer. Μετά από αυτό, πήγα στην Ινδία για πρώτη φορά στη ζωή μου. Ήμουν 20 και θα σπούδαζα Tabla και Classical Hindustani. Ε, όπως καταλαβαίνεις όλο και περισσότερα ερεθίσματα μπήκαν στον προσωπικό μου χάρτη.
Πως σου φαίνεται η πρώτη σας κυκλοφορία; Διαφορετικό από όσα κάνατε ως WOMEN; Αρκετά πράγματα είναι της ίδιας λογικής με αυτά που κάναμε ως WOMEN, ωστόσο οι εποχές έχουν αλλάξει. Φυσικά έχουμε αλλάξει και εμείς ως άνθρωποι. Ήμασταν τυχεροί, κατά κάποιο τρόπο, αφού μπορέσαμε και φύγαμε από τα σπίτια μας και την καθημερινότητα μας και κυριολεκτικά ζούσαμε στο στούντιο. Ήταν απίστευτη εμπειρία. Ο καλύτερος τρόπος για να βγάλεις ένα ηχητικό αποτέλεσμα που θα σε αφήσει απόλυτα ικανοποιημένο, είναι το να κλειστείς σε έναν γιγαντιαίο αχυρώνα, στη μέση του πουθενά, που μέσα θα έχει ό,τι όργανο μπορείς να φανταστείς. Έξω το μόνο που είχαμε να κάνουμε ήταν να αράξουμε με τα πόνι και τα άλογα του αγροκτήματος. Η πλήρης ηρεμία. Πάντως ακόμα πάμε στο στούντιο με τις μισές από τις ιδέες ή τα τραγούδια που έχουμε σκεφτεί και δουλεύουμε συνεχώς ελπίζοντας στο τέλος να προκύψει κάτι καλό.
Πως πάει το tour; Έχω να πω πολλές ιστορίες αλλά είναι δύσκολο να κάνω μια αρχή. Οι ιστορίες είναι καλύτερα να λέγονται από κοντά!
Ποια είναι η σχέση σας με τα social media; Σας βοήθησαν να αποκτήσετε αναγνωρισιμότητα; Tα social media των άλλων γιατί για παράδειγμα το δικό μας το Twitter account τώρα έχουμε αρχίσει και το χρησιμοποιούμε. Τα social media είναι ένα φαινόμενο της εποχής, μπορείς να γίνεις γνωστός, πολύ γρήγορα, σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης.
Αυτή θα είναι η πρώτη σας φορά στην Ελλάδα; Έχετε περάσει χρόνο κάνοντας διακοπές εδώ; Τι περιμένετε από εμάς; Δεν έχουμε έρθει δυστυχώς για διακοπές. Είναι η πρώτη μου φορά και είμαι πολύ ενθουσιασμένος. Νομίζω ότι είναι η στάση που περιμένουμε περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη. Ελπίζω να είναι όμορφα, να έχει ωραίο κόσμο και όμορφη αρχιτεκτονική!
Και μετά την Ελλάδα, τι; Έχουμε σκοπό να δώσουμε πάνω από 100 συναυλίες μέχρι να τελειώσει το έτος και μετά θα πάμε στην Ταϊλάνδη ή στο Λάος.
Τελευταία ερώτηση. Αν ποτέ βρεθώ στο Calgary, από όπου κατάγεστε, που να σταματήσω να φάω; Για μένα, η καλύτερη δουλειά που έχεις να κάνεις, αν ποτέ βρεθείς στα μέρη μου, είναι να οδηγήσεις για κανά 40λεπτο μακριά από την πόλη και να πας στα επικά Rocky Mountains. Έχε μαζί σου κάτι να φας και πήγαινε άραξε σε ένα ποτάμι ή στο δάσος. Δεν θα το μετανιώσεις.
Τετάρτη 2 Σεπτεμβρίου, six d.o.g.s., διοργάνωση: Arte Fiasco. Περισσότερες πληροφορίες
εδώ.
