Ποιο είναι το αποτέλεσμα που φιλοδοξούν να δώσουν 90 ζωγράφοι και δύο εταιρείες παραγωγής με μεγάλη χιλιομετρική απόσταση χρησιμοποιώντας μερικούς από τους πιο γνωστούς πίνακες ενός μεταϊμπρεσιονιστή ζωγράφου του 19ου αιώνα; Το Loving Vincent είναι το πρώτο μεγάλου μήκους animation που θα είναι κυριολεκτικά ζωγραφισμένo στο χέρι κι αναμένεται να προβληθεί στις αίθουσες τον Δεκέμβριο του 2016 από την εταιρεία διανομής Τριανόν. Μέχρι τότε, η Popaganda παρακολούθησε τα πρώτα δώδεκα λεπτά της και παρακολούθησε τη διαδικασία που ακολουθείται προκειμένου οι στατικές εικόνες μιας ελαιογραφίας να «ζωντανέψουν» για τις ανάγκες μιας πρωτότυπης φιλμικής αφήγησης.
Δύο από τους «πρωταγωνιστές» της ταινίας
Η παραγωγή της ταινίας που πραγματεύεται τη ζωή και το θάνατο του σπουδαίου Ολλανδού ζωγράφου Βίνσεντ Βαν Γκογκ πραγματοποιείται από την, βραβευμένη με Όσκαρ, εταιρεία Breakthru Films και την ελληνική εταιρεία παραγωγής Studio Bauhaus. Η ιδέα για μια ταινία που το κάθε της δευτερόλεπτο απαιτεί δύο εβδομάδες εργασίας από τους συνεργάτες καλλιτέχνες προέκυψε πριν από περίπου μια δεκαετία όταν η Πολωνή ζωγράφος Ντορότα Κομπιέλα αποφάσισε να ενώσει τις δυνάμεις της με τον σύζυγό της -και διευθυντή της Breakthru- Χιου Γουέλτσμαν, δημιουργώντας ένα κινηματογραφικό σενάριο που διαδραματίζεται μέσα σε ρέπλικες δημοφιλών έργων του ζωγράφου που έδωσε τέλος στη ζωή του σε ηλικία 37 ετών.
Το Πορτρέτο του Ταχυδρόμου Ζοζέφ Ρουλέν μπαίνει μέσα στο κάδρο του Καφενείο τη Νυχτα ήδη από τα πρώτα λεπτά της ταινίας που απαιτεί 56.800 ελαιογραφίες για την ολοκλήρωσή της. Τα ασπρόμαυρα κάδρα αποτελούν αναδρομές σε ένα παρελθόν εμπνευσμένο από την ομάδα ζωγράφων που -χωρισμένη ανάμεσα στις δύο χώρες παραγωγής (72 εργάζονται στην Πολωνία, 20 στην Ελλάδα)- έχει την ελευθέρια να δημιουργήσει αυθορμήτως μεταξύ των σκηνών που αποτελούνται από αυθεντικά έργα του Βαν Γκογκ. Έτσι λοιπόν, εικόνες που κάποτε επηρέασαν καλλιτεχνικά κινήματα όπως αυτά του εξπρεσιονισμού και του φωβισμού διαμορφώνουν σήμερα με μικρές παρεμβάσεις στα χρώματα και τους πρωταγωνιστές τους τα καρέ μιας ταινίας με προϋπολογισμό πέντε εκατομμυρίων ευρώ.
Από αριστερά, ο παραγωγός Κωνσταντίνος Βασίλαρος και ο, βραβευμένος με Όσκαρ παραγωγός, Χιου Γουέλτσμαν
Ο Αρμάν Ρουλάν είναι ο γιος του προαναφερθέντος ταχυδρόμου που, συνεχίζοντας μια ζωή που ξεκίνησε στον καμβά του Βαν Γκογκ, ξεκινά απρόθυμα ένα ταξίδι στο Παρίσι προκειμένου να παραδώσει μια επιστολή στον αδερφό του ζωγράφου. Μόνο που φτάνοντας στην Πόλη του Φωτός συνειδητοποιεί πως ο παραλήπτης είναι επίσης νεκρός. Βασισμένο σε μερικές από τις 874 επιστολές του Βαν Γκογκ που έχουν διασωθεί και απευθύνονταν στους φίλους και την οικογένειά του, το σενάριο ξετυλίγει μια πολύχρωμη κι εντυπωσιακή ιστορία μυστηρίου, βγάζοντας τη ζωγραφική από τις πινακοθήκες και τοποθετώντας την στη μεγάλη οθόνη.
Ναι, σε πρώτο πλάνο ο Πίκος Απίκος…
… και το υπόλοιπο σύμπαν του Mabrida
Τα πρώτα δώδεκα λεπτά του χειροποίητου animation παρουσιάστηκαν σε ένα πρώην χοιροστάσιο που τη δεκαετία του ‘90 πέρασε στα χέρια της οικογένειας Σοφιανού, στον Πολυχώρο Mabrida στο Κορωπί, εκεί δηλαδή που κάποτε πραγματοποιούνταν τα γυρίσματα της εκπομπής Disney Club και του Ποπ και Πάμε. Ανάμεσα σε κούκλες που πρωταγωνιστούσαν στη Φρουτοπία και Του Κουτιού τα Παραμύθια, η οικογένεια που ειδικευόταν σε όλα τα είδη παιδικών προγραμμάτων φιλοξενεί εδώ και τρεις μήνες στις εγκαταστάσεις της πινέλα και παλέτες χρωμάτων σε μια ειδικά διαμορφωμένη αίθουσα που διατηρεί με τις μαύρες της κουρτίνες αναλλοίωτο τον φωτισμό καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας. Καθώς το 20% της ταινίας που γυρίστηκε αρχικά με ηθοποιούς θα δημιουργηθεί στην Ελλάδα, έπειτα από 298 αιτήσεις 18 ταλαντούχοι -και άκρως υπομονετικοί όπως διαπιστώσαμε παρακολουθώντας τους- Έλληνες ζωγράφοι επιλέχθηκαν κι εκπαιδεύτηκαν για να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις μια παραγωγής που όπως εξηγεί ο Χιου Γουέλτσμαν «δε θα διαγωνιστεί σε κάποιο φεστιβάλ αλλά στοχεύει απευθείας σε ένα Όσκαρ». Οι εικόνες ενός μόνιτορ «ρίχνουν» τις σκηνές της ταινίας πάνω σε έναν ήδη ζωγραφισμένο καμβά ο οποίος σβήνεται και ξαναζωγραφίζεται με προσοχή προκειμένου να ακολουθεί καρέ – καρέ τις κινήσεις των ηθοποιών. Μπορεί λοιπόν μια σκηνή 12 δευτερολέπτων να χρειάζεται σχεδιασμό 2 μηνών, ωστόσο το αποτέλεσμα – ένα δείγμα του οποίου μπορείτε να παρακολουθήσετε στο παρακάτω τρέιλερ – μπορεί να χαρακτηριστεί μόνο ως αριστουργηματικό…
https://www.youtube.com/watch?v=47h6pQ6StCk
