Δεν είναι δύσκολο να προβλέψει κανείς μία ευτυχή συνάντηση. Λίγο η φωνή στο τηλέφωνο, λίγο η πρώτη εντύπωση που σου αφήνει ο εγκάρδιος χαιρετισμός, ο Θοδωρής Βουρνάς είναι ένα παιδί, όχι λόγω του νεαρού της ηλικίας του αλλά, κυρίως λόγω του άδολου βλέμματος στους ανθρώπους και του ενθουσιώδους βλέμματος στην τέχνη. Τον συναντήσαμε λίγο μετά την πρώτη πρόβα για το νέο του σκηνοθετικό ανέβασμα και, παρά την κούραση, μας μίλησε με θέρμη και ειλικρίνεια για τη ζωή και την τέχνη του.
Εδώ και κάποιο καιρό, οι επιτυχημένες θεατρικές του απόπειρες διαδέχονται η μία την άλλη. Έχει, ήδη, τέσσερις ταινίες μικρού μήκους στο ενεργητικό του, κάποιες από τις οποίες έχουν ταξιδέψει με μεγάλη επιτυχία σε φεστιβάλ. Ο συγκεκριμένος σκηνοθέτης από την ‘ομάδα νέων’ της χώρας μας εργάζεται με ζήλο, σταθερότητα και συνέπεια προς το καλλιτεχνικό του όνειρο. Ενδεικτική αυτού ήταν η καταφυγή του στο θέατρο και στην πρόβα του μία ώρα μετά τη νοσηλεία του σε νοσοκομείο πριν κάποια χρόνια. Όταν ξέρεις τι θέλεις να κάνεις, γιατί να χρονοτριβείς;
Αυτοχαρακτηρίζεται σαν ένας κινηματογραφικός σκηνοθέτης στο θέατρο και το αντίστροφο. «Μου αρέσει να φτιάχνω κινηματογραφικά κάδρα με ρεαλισμό». Τον ενδιαφέρει το σύνολο της εικόνας και όχι η φωτογραφική άποψη. Πάντα ήξερε, μας λέει, πως ήθελε να γίνει σκηνοθέτης- όταν ήταν μικρός ένιωθε την ακατανίκητη επιθυμία να πάει στο θέατρο με αποτέλεσμα να «επιστρατεύει» την οικογένειά του γι’ αυτό το σκοπό. Ποτέ του , όμως, δε σκέφτηκε να γίνει ηθοποιός, «Θέλω να έχω τον έλεγχο αυτού που κάνω», λέει, παραδεχόμενος πως η ιδιοσυγκρασία του ηθοποιού απέχει πολύ από αυτή του σκηνοθέτη. Ακόμη και τα συγκρουσιακά στοιχεία που περιλαμβάνει όμως, η σχέση τους, μπορεί να είναι αυτά που θα δώσουν, στη συνέχεια, ένα εκρηκτικά ενδιαφέρον αποτέλεσμα. Μας εξομολογείται πως ο ίδιος έχει αναγκαστεί να αποδεσμεύσει ηθοποιό. «Ειδικά σε πράγματα χαμηλού προϋπολογισμού, πρέπει να βλέπεις τη δυσλειτουργία και να τη διορθώνεις. Δεν κάνουμε θέατρο για να ζήσουμε από αυτό». Δηλώνει πολύ χαρούμενος που είναι σκηνοθέτης και δεν μπαίνει καν σε διαδικασία να σκεφτεί αν θα μπορούσε να κάνει, από ανάγκη, κάποια άλλη επιλογή. Όχι, αυτή η στιγμή του είναι αρκετή.
Θεωρεί πως ο σκηνοθέτης έχει ένα μοναχικό ταξίδι και την υποστήριξη πρέπει να τη βρει στον ίδιο του τον εαυτό. Μας αποκαλύπτει όμως τον πιο ένθερμο υποστηρικτή του που είναι ο πατέρας του, με τον οποίο μετά από μία, μάλλον απόμακρη σχέση, κατάφεραν να σπάσουν το «κάδρο» που είχαν δημιουργήσει και να χτίσουν ένα ορμητικό, θερμό και αλληλοϋποστηρικτικό δέσιμο. Αυτή η ανατροπή είναι άλλωστε σύμφυτη με την άποψή του πως «οι δυσκολίες είναι απλώς κάτι που πρέπει να ξεπεραστεί».
Χαριτολογεί με φιλικό πείραγμα συναδέλφου του για τη διάσπασή του σε Θοδωρή και Βουρνά, σε άνθρωπο και επαγγελματία. Η προσήλωση και η επαγγελματική του στάση συνδέονται με την κατανόηση των αναγκών που καλείται να καλύψει σε κάθε του καλλιτεχνικό εγχείρημα, «δεν μπορείς να είσαι μόνο σκηνοθέτης. Πρέπει να είσαι και παραγωγός και συντονιστής κι ένα σωρό άλλα πράγματα». Ταυτόχρονα, πρέπει πάντα να μπορείς να είσαι ενεργά δημιουργικός σε πολλά επίπεδα, με πρώτη την έννοια της σύλληψης. «Αν δεν έχεις μια καλή ιδέα στη σκηνοθεσία, δε γίνεται τίποτα. Υπάρχουν, βέβαια, πολλές παράμετροι αλλά αν δεν υπάρχει η βάση δεν μπορείς να εξελιχθείς».
Όλα αυτά, όμως, δεν έχουν και τόση αξία αν δε συνοδεύονται από μία εξελίξιμη προσωπική ζωή, η πορεία της οποίας αντανακλά και την καλλιτεχνική του ωρίμανση. Η ευχή του για το απώτερο μέλλον είναι να ζει με βάση αυτά που σ’ εκείνο το σημείο θα θεωρεί σημαντικά και προς την κατεύθυνση της ευτυχίας, έτσι όπως τότε θα την ορίζει. Άλλωστε τα πράγματα δεν μπορούμε να τα κατανοήσουμε προκαταβολικά. Εκείνος καταλαβαίνει τα όρια μόνο όταν τα έχει ξεπεράσει. Το ίδιο και με την ψευδαίσθηση. Την αντιλαμβάνεται μόνο όταν έχει παρεισφρήσει εκεί. Γενικώς, αντιλαμβάνεται τα πράγματα αναδρομικά γιατί, όταν τα ζει, τους δίνει το χρόνο και το χώρο να εξελιχθούν. Το ίδιο προσπαθεί να κάνει και στη σκηνή με τους ηθοποιούς του, το ίδιο έκανε και στην κουβέντα μας.
Αν και μελαγχολικός κατορθώνει να παραμένει αισιόδοξος. Γι’ αυτό η εικόνα του για την οικονομική κρίση των τελευταίων ετών στη χώρα δε μοιάζει και τόσο ζοφερή. Το θέμα είναι «μια βόλτα που μπορούμε εγώ κι εσύ να επικοινωνήσουμε ειλικρινά. Αυτή η βόλτα και η ειλικρινής επικοινωνία δεν είναι κρίση. Δεν υπάρχει κρίση σε αυτό». Με ανθρωποκεντρική στάση στη ζωή και στα έργα του, εξετάζει ανθρώπους και χαρακτήρες κι από τους δύο πόλους τους, δε θαυμάζει και δεν τρομοκρατείται εύκολα. Τα πράγματα γι’ αυτόν δεν είναι άσπρα ή μαύρα, «υπάρχουν ένα σωρό αποχρώσεις που συνήθως αποκαλύπτονται».
Θεωρεί τη φιλοδοξία υγιή ένδειξη ζήλου, μέχρι του σημείου που δε θα κινδυνεύσει κάποιος από τον ίδιο του τον εαυτό, και το ‘happy end’ μία τελείως υποκειμενική υπόθεση. Αυτό είναι κάτι που πρέπει, γι αυτόν, να εξετάζεται στην εξέλιξη των πραγμάτων, στις ανάγκες της εκάστοτε στιγμής και στο μάθημα ζωής που αποκομίζεις.
Τη… ζωή του στην τέχνη θα τη δούμε αυτήν την περίοδο επί σκηνής στο θέατρο Αργώ υπό τη συγγραφική πένα του Άγγλου Andrew Crowie, σε μια κωμωδία που σαρκάζει την ταύτιση των ηθοποιών με τους ρόλους τους και την «εκτόνωση των προσωπικών επιθυμιών και απωθημένων στην επαγγελματική ζωή». Η παράσταση Η ζωή μου στην τέχνη ανεβαίνει για δεύτερη συνεχή χρονιά μετά την επιτυχία που γνώρισε πέρυσι. Για τη συνέχεια, από τις 6 Φεβρουαρίου, στη σκηνή του ίδιου θεάτρου ετοιμάζει την Αρχή του Αρχιμήδη του Ισπανού συγγραφέα Josep Maria Miro, ένα έργο που αγάπησε το καλοκαίρι ακριβώς επειδή αναφέρεται σε μια κοινωνία κοινωνικών προκαταλήψεων και τρομολαγνείας με τα ΜΜΕ και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης να επιδεινώνουν τα πράγματα. Σε όλα τα παραπάνω, έρχεται να υπογράψει σκηνοθετικά και να καταθέσει την καλλιτεχνική και προσωπική του ματιά που, όπως μας αφήνει να καταλάβουμε, για τον ίδιο ταυτίζονται.
Η ζωή μου στην τέχνη, θέατρο Αργώ (Ελευσινίων 15, μετρό Μεταξουργείο), 210 520 1684-5
Από 14 Νοεμβρίου έως 5 Απριλίου, Παρασκευή και Σάββατο στις 9.15 μμ και Κυριακή 6.30 μμ, εισιτήρια 8 έως 12€
